Οι άνθρωποι καλλιεργούν το μίσος σαν αρετή. Δεν έχεις τη δυνατότητα να έχεις την ψυχή σου καθαρή. Πρέπει να διαλέγεις συνεχώς στρατόπεδα. Ποιος νομίζεις ότι είσαι;
Το χειρότερο της συναναστροφής με μεγάλο αριθμό ατόμων είναι αυτό που στάζουν όλοι μέσα σου βασανιστικά, μιλώντας για άλλους: Δηλητήριο. Τοξικό, που καίει τα σωθικά σου και καταστρέφει ολοκληρωτικά και την παραμικρή ένδειξη καλοσύνης.
Υπάρχουν ορισμένοι που συνειδητά προχωρούν με την απόφαση να λένε «Δεν ξέρω, δεν θέλω να κρίνω» και πράγματι το πράττουν, όμως αμέσως υπάρχει μια αντίδραση, η οποία κάνει λόγο για έλλειψη προσωπικότητας. Αυτό, άλλωστε, είναι το βασικό επιχείρημα όσων ζουν με πάθος για να μιλάνε άσχημα για άλλους.
Δεν έχει σημασία αν έχεις ανοιχτά αυτιά, αλλά κλειστό στόμα. Οφείλεις να έχεις (κακή) άποψη για όλους, να τη λες. Συνήθως, όμως, αυτό το επιζητούν από εσένα αρκετοί, προκειμένου να σε οδηγήσουν σε παράσταση μίσους εναντίον όσων οι ίδιοι απεχθάνονται. Ακόμα και αν, δηλαδή σχεδόν πάντα, η εν λόγω απέχθεια δεν έχει κανένα βάσιμο στοιχείο. Ή για να φτάσουμε στο δια ταύτα: Ποιος ασχολείται;
Είναι αλήθεια ιδιαίτερα κουραστικός ο ολικός αφορισμός προσώπων, πόσω μάλλον δε όταν δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος. Ζούμε στην εποχή της τοξικότητας, στις ημέρες που όλοι έχουν τη δυνατότητα και την θεϊκή δύναμη να ασχολούνται με τις ζωές των άλλων, μέσω του διαδικτύου.
Παλιά τον συγκεκριμένο ρόλο τον είχαν οι γυναίκες της γειτονιάς, από τα μισάνοιχτα πατζούρια, τώρα είναι παντού. Είσαι εσύ. Και εγώ. Και όλοι, τελικά. Το παιχνίδι της κλειδαρότρυπας.
Δεν έχει γίνει ξεκάθαρο αν η κοινωνική καταπίεση και τα στενά, αυστηρά, κοινωνικά πρότυπα που οφείλουμε εκ γεννήσεως μας να υπηρετούμε οδηγούν, ύστερα από ψυχολογικές ανισορροπίες, σε τέτοιες συμπεριφορές. Κατά την άποψή μου, όταν η γούνα σου καίγεται και έχεις σοβαρά πράγματα να ασχοληθείς, όπως για παράδειγμα μια αρρώστια, το κομμένο ρεύμα, η ασυτία διαρκείας και πραγματικά προβλήματα, τότε δεν ασχολείσαι με τις ζωές των άλλων.
Ξέσπασμα λοιπόν ή μολυσμένες ψυχές;
Θέλει εσωτερική δουλειά για να αγαπήσεις την δική σου ευθύνη για τον κόσμο. Για να αντιληφθείς ότι μπορείς να μετακινήσεις βουνά, όπως έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης. Ώστε να σταματήσεις να προσθέτεις καθημερινά βάσανο μέσα σου ή έστω να μη το μεταδίδεις στους υπόλοιπους.
Η καθημερινότητα, μας κρατά μακριά από την προσωπική βελτίωση του σαθρού εαυτού μας και πράγματι: Πόσο εύκολο είναι για έναν από εμάς να αναλάβει τις ευθύνες του και να αντιληφθεί πόσο ανεπαρκής είναι; Το «Εγώ» δεν μειώνεται.
Δεν αντέχεται να έχουν όλοι άποψη για όλους. Δεν αντέχεται η έκβαση επιφανειακών συμπερασμάτων για έναν άλλον άνθρωπο.
Είναι γύρω μας, είναι παντού. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, είμαστε όμως ικανοί να το προσπεράσουμε, ώστε να μείνει η ψυχή μας αμόλυντη, για να ανέλθουμε όπως επιθυμούμε στη ζωή τούτη, χωρίς να πατήσουμε επί πτωμάτων.
Γίνεται; Ναι. Αλλά, είπαμε: Ποιος νομίζεις ότι είσαι και πιστεύεις ότι είσαι καλός άνθρωπος; Και βοηθάς; Και νοιάζεσαι; Και ψάχνεις επίμονα τον τρόπο να γίνεις καλύτερος; Και ασχολείσαι μόνο με τον δικό σου, προσωπικό, ανήφορο;
Οι τοξικοί άνθρωποι είναι γύρω μας, με τον μανδύα του αέναου θύματος και επιδιώκουν να υποβαθμίζουν άπαντες, ιδίως επαγγελματικά, με στόχο το τάισμα του θηρίου. Περί εγωισμού ο λόγος.
Μείνετε μακριά, σκοτώστε με καλοσύνη, ταξιδέψτε, ανοίξτε μια ντουζίνα βιβλία, κλείστε τα ώτα σας και καλλιεργήστε το δικό σας εγώ με σπόρο από αγάπη. Αποτελεί φθορά να συναναστρέφεσαι με τέτοια άτομα. Έτσι κι αλλιώς, όσο μιλάνε για άλλους μπροστά σου, τόσο μιλάνε σε εκείνους για εσένα.
Υ.Γ: Ειδοποιός διαφορά: Αν σε βλάψει κάποιος, δεν σε αδικεί κανείς αν σχηματίσεις άσχημη άποψη για εκείνον, ωστόσο άσε το κακό να περάσει. Το κάρμα εκδικείται.
