Την Τετάρτη 22/12 έγινε η ετήσια βράβευση των κορυφαίων Ελλήνων αθλητών από τον ΠΣΑΤ σε μία λαμπερή εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής. Όμορφα λόγια επιβράβευσης και υποστήριξης ακούστηκαν πολλά, συγκίνηση από αθλητές και άλλα όμορφα σκηνικά. Τι είναι όμως ένα αναμνηστικό βραβείο μπροστά στην απουσία έμπρακτης υποστήριξης τις υπολοιπες μέρες του έτους; Τα μεγάλα λόγια μένουν κενά περιεχομένου όταν δεν συνοδεύονται από αντίστοιχες πράξεις, και έτσι συναντάμε πρωταθλητές και αθλητές γενικότερα με μία πικρία και ένα παράπονο στο βλέμμα και το χαμόγελό τους.
Γράφει ο Γιώργος Φραγκάκης…
Στη νεότερη Ελλάδα υπάρχει ένα εκπληκτικό χαρακτηριστικό. Είμαστε πολλοί καλοί στις βραβεύσεις, στα συγχαρητήρια ενώ ακόμα καλύτερα στις αποτυχίες ξέρουμε πολυ καλά να επιρρίπτουμε ευθύνες. Όταν όμως η κουβέντα φτάνει στους αρμόδιους της πολιτείας για τις ευθύνες τους, εκεί οι ευθύνες μετατρέπονται σε μπάλες μίας παρτίδας μπιλιάρδο όπου μετατοπίζονται συνεχώς από τη μία θέση στην άλλη. Έτσι ακριβώς στην Ελλάδα δημιουργείται μία συζήτηση του τύπου “αυτός αυτή και τα μυστήρια” αφού κανείς δε φταίει αλλά δεν ξέρει και ακριβώς ποιος ευθύνεται για την παρούσα κατάσταση.
Είναι εντυπωσιακό από την άλλη, πως η χώρα των ελαχίστων υποδομών και των εξευτελιστικών πόρων για τις ανάγκες των αθλητών, βγάζει τόσους σπουδαίους αθλητές. Είναι πιο εντυπωσιακό ακόμα όμως το πως η πολιτεία ξέρει να λαμβάνει τα εύσημα καλύτερα από τους ίδιους χωρίς να έχει συμβάλλει ουσιαστικά στην όποια επιτυχία. Για αυτό βλέπουμε παιδιά του αθλητισμού να “σπάνε” στην κάμερα, να λυγίζουν. Αυτό δε συμβαίνει γιατί απλώς κουράστηκαν πολύ από τις προπονήσεις του, αλλά γιατί νιώθουν σταθερά ότι παλεύουν ολομόναχοι με θέα το άγνωστο. Αλήθεια ποια αναφορά ή ποια προσπάθεια υποστήριξης έγινε σε μη πρωταθλητές; Αυτή είναι η σημαντικότερη ερώτηση, γιατί αν δεν υποστηρίζεις τον απλό μέσο αθλητή δεν έχεις δικαίωμα να προσδοκάς πρωταθλητές και πόσο μάλλον να μοιράζεις δια του λόγου σου διθυραμβικά σχόλια. Τα δάκρυα των ανθρώπων και στην προκειμένη περίπτωση των αθλητών δεν ανήκουν σε κανέναν, παρά μόνο στους ίδιους γιατί μόνο αυτοί γνωρίζουν τι έχουν περάσει, και επίσης οι επιτυχίες τους αν και όταν έρχονται δεν ανήκουν σε κανέναν από τους τιμητές τους.
Για αυτό ακριβώς το λόγο, επειδή τίποτα δεν αλλάζει ως τώρα ουσιαστικά, βλέπουμε νέα παιδιά με χαμόγελα που κρύβουν από πίσω τον πόνο και το παράπονο τους. Γιατί η κοινωνία τους θυμάται μία ή δύο μέρες το χρόνο και αν δεν έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, μετά από μερικές ώρες σε ξαναξεχνά. Και αυτά τα παιδιά γυρνάνε σπίτι τους κουρασμένα, για να αρχίσουν την άλλη μέρα απ’ την αρχή, γιατί δεν έχουν αυτούς πρέπει για στήριξη, και εκεί είναι που πολλοί φτάνουν στο ερώτημα…γιατί να συνεχίσω;
Ο Αρχαίος Έλληνας ποιητής Μένανδρος είχε γράψει πως οι θνητοί έχουν τη συνείδηση για Θεό. Μάλλον οι ιθύνοντες της πολιτείας αισθάνονται οι ίδιοι Θεοί, αφού αλλιώς η συνείδηση τους θα τους είχε χτυπήσει… το καμπανάκι, προ πολλού μάλιστα.
