Λίγο έξω από το Τορίνο βρίσκεται ο λόφος της Σουπέργκα και κανείς μας ενδεχομένως δεν θα έπρεπε να τον γνωρίζει, όμως δεν είναι έτσι.
Το 1949 ο λόφος της Σουπέργκα έγινε ο παντοτινός τάφος της ποδοσφαιρικής ομάδας της Τορίνο, καθώς το απόγευμα της 4ης Μαΐου, λόγω της πυκνής ομίχλης, το τρικινητήριο Fiat G-212 που μετέφερε την ομάδα της πόλης, μετά από ένα φιλικό αγώνα στη Λισαβόνα, προσκρούει στη βασιλική της Σουπέργκα, στην κορυφή του λόφου, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο και οι τριάντα ένας επιβάτες του.
Σουπέργκα, Χέιζελ, Σαπεκοένσε. Όσα περιστατικά και αν συγκλονίζουν τον πλανήτη, η ανοησία κυριεύει πάντοτε, με τη μέθοδο της υπεραπλούστευσης κάθε κίνησης να γίνεται ο κινητήριος μοχλός των νοσηρών όντων.
Οπαδοί της Γιουβέντους, μισητής αντιπάλου της Τορίνο, έγραψαν χθες υβριστικά συνθήματα στον δρόμο που οδηγεί στην κορυφή του λόφου της Σουπέργκα. Απάνθρωπο. Παιδιά, οικογένειες, συγγενείς βασανίζονται δεκαετίες αργότερα από τη στυγνή κίνηση ορισμένων, οι οποίο κρύβονται θρασύδειλα πίσω από τον μανδύα του οπαδισμού.
Ο θρίαμβος της νιοστής ηλιθιότητας δεν μπορεί εύκολα να νικηθεί. Αλλά μπορεί.
Στο παρελθόν είχα αναφερθεί σε εκείνους τους σπουδαίους αθλητές, που δεν παραμένουν λαμπεροί και εκτός αγωνιστικού χώρου και αυτό δεν είναι πάντοτε κακό, μάλλον είναι ανθρώπινο. Ωστόσο, οι παγκόσμιοι αστέρες, οι μεγάλοι αθλητές οφείλουν στο κοινό που τους παρακολουθεί, μικρό ή τεράστιο, να περνούν μηνύματα τα οποία αποτελούν την απάντηση στην απερισκεψία.
Είναι δύσκολο για ένα παιδί που έχει δει στην τηλεόραση κάποιον και τον θεωρεί πρότυπο να καταλάβει, έπειτα από πολλά χρόνια, ότι ο ίδιος άνθρωπος έχει αδυναμίες, ελαττώματα, έστω ότι είναι προβληματικός (έχει παρατηρηθεί).
Το παραπάνω δύσκολα συμβαίνει διότι λίγοι έχουν την ατυχία τύχη να συναναστρέφονται με εκείνους που θαυμάζουν από μακριά.
Αν όλος ο πλανήτης είναι έτοιμος να υποδεχθεί με λατρεία μια σου λέξη, τότε δώσε ένα μάθημα ανθρωπιάς.
Τούτο έπραξε σήμερα, ανήμερα της επετείου ο Τζίτζι Μπουφόν, ο εμβληματικός αρχηγός της Γιουβέντους, ο οποίος έστειλε μήνυμα κατακεραυνώνοντας τους οπαδούς της ίδιας του της ομάδας.
Η στιγμή που χάνεται κάθε ελπίδα, όταν αναλογίζεσαι ότι άλλοι δεν τολμούν ποτέ να μιλήσουν, για να μη χάσουν 300 ευρώ. Ανθρώπινο, όμως, κι αυτό.
Ας παραδειγματιστούμε λοιπόν από τα παρακάτω λόγια του Τζιανλουίτζι Μπουφόν, σχετικά με την τραγωδία των παικτών της Τορίνο το 1949:
«Σε μία όμορφη ημέρα ύστερα από νίκη, οι σκέψεις μου είναι με τα ξαδέρφια μας της Τορίνο. Με τους φιλάθλους τους και τους δοξασμένους παίκτες που γέμισαν υπερηφάνεια το έθνος και με τους πιστούς της Γκρανάτα.
Αιώνια τιμή σε εσάς, τους πρωταθλητές της Μεγάλης Τορίνο και συγχωρέστε αυτούς που είναι ένοχοι για τις ακατανόμαστες πράξεις, που δείχνουν ασέβεια ακόμα και σήμερα, σχεδόν 70 χρόνια αργότερα. Οι νεκροί είναι νεκροί και δεν ενοχλούν κανέναν.
Πρέπει να αφήνονται στην ησυχία τους και να τους σέβονται. Οι νεκροί έχουν συζύγους, παιδιά και εγγόνια και το να τους κάνουμε να υποφέρουν δεύτερη φορά είναι απάνθρωπο.
Αντιπαλότητα, οπαδισμός, αθλητισμός… Η ζωή σου δίνει πολλά συναισθήματα, μερικά από αυτά ευγενή και μερικά από αυτά ίσως κάπως λιγότερο. Αλλά όταν γράφεις απρεπή και ακατάλληλα συνθήματα, ίσως χωρίς συναίσθηση, είσαι πιο νεκρός από τους νεκρούς.
Το να βλέπω τους 39 αγγέλους του Χέιζελ να βασανίζονται ακόμα και σήμερα, μου προκαλεί θυμό και αηδία. Μην επιτρέψετε να υποκύψουμε στα ίδια λάθη. Είμαστε άντρες, πρέπει να διαχωρίσουμε τους εαυτούς μας, αν θέλουμε να δείξουμε κάτι αιώνιο και εποικοδομητικό για την ανθρωπότητα, η οποία έχει πληγές.
Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τη μετριότητα και τη μοχθηρία, απλά για να πούμε κάτι τώρα. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι καλύτερα να είσαι το θύμα παρά ο θύτης, διότι οι θύτες θα καταδικαστούν από τη ζωή σε σύρσιμο μέσα από την κόλαση της κενής ύπαρξής τους. Τα θύματα θα υποφέρουν στιγμιαία, αλλά μετά θα αντιληφθούν ότι το να είναι διαφορετικά από τους θύτες θα τους δώσει δύναμη και ασφάλεια να βασίσουν τις ζωές τους σε αυθεντικές αξίες και θα γίνουν οι φορείς της ομορφιάς, της συνείδησης, του σεβασμού και της πίστης: Χωρίς να καταφύγουν σε κανέναν ανταγωνισμό ή αντιπαλότητα.
Φίλαθλοι της Γιουβέντους, απευθύνομαι σε εσάς, επειδή γνωρίζω ότι μπορώ, μετά από όλα όσα μοιραστήκαμε μαζί. Φίλαθλοι της Γιουβέντους, επιτρέψτε μου να είμαι υπερήφανος για εσάς, επειδή εάν σκεφτούμε και πραγματικά πιστέψουμε τι αντιπροσωπεύει “το στιλ της Γιούβε” και οι απόλυτες αρχές που μας χαρακτηρίζουν, είναι αδιανόητο να βεβηλώνεις και να καταστρέφεις τα αισθήματα αυτών που έχουν υποφέρει κι ακόμα υποφέρουν. Δεν προσβάλουμε την αφοσίωση, τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις.
Μια αγκαλιά σε αυτούς που πιστεύουν ότι ακόμα -και ειδικά- στον αθλητισμό, είναι απαραίτητο να είσαι άντρας με τιμή. Σήμερα, αύριο, πάντοτε και για πάντα: Μέχρι το τέλος».
Οι μεγάλοι παίκτες, δεν είναι απαραίτητα και μεγάλοι άνθρωποι.
Ορέστης Κανελλόπουλος
