Είναι στη φύση του ανθρώπου να είναι άπληστος, κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει. Το αίσθημα του ανικανοποίητου μας κυριεύει, ακόμη και αν τα έχουμε όλα.
Τα πολλά του καθενός διαφέρουν από άτομο σε άτομο, όμως σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό δεν έχουμε μάθει να εκτιμούμε όσα έχουμε ή μας προσφέρονται απλόχερα, χωρίς να το αξίζουμε, σε πολλές περιπτώσεις.
Δεν είναι επιστημονική διαπίστωση, αλλά έχει τύχει ο άνθρωπος να πατάει ξανά τα πόδια του στη γη όταν βιώνει την απώλεια. Ο θάνατος είναι μια κατάσταση που επιφέρει τραγικά συναισθήματα. Δεν εξομαλύνεται, δεν γιατρεύεται. Είναι σκληρός, αλλά δεν μπορεί κανείς να τον αποφύγει.
Ειλικρινά, όσα χρόνια μπορώ να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω εκείνους τους μεγάλους σε ψυχικά αποθέματα αθλητές που σε ανύποπτο χρόνο έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο και σε άμεσο χρονικό διάστημα, ακόμη και ωρών, κλήθηκαν να επιστρατεύσουν τη δύναμή τους για να αγωνιστούν.
Αυτό που μοιάζει δυσνόητο είναι ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνουν να νικήσουν τη θλίψη και να φορέσουν το σκουφάκι τους, να δέσουν τα παπούτσια τους, να φορέσουν το κράνος τους ή οτιδήποτε άλλο. Ο πρωταθλητισμός ορισμένες φορές δεν προσφέρει διακοπές, μήδε για τον πιο σημαντικό λόγο, το πένθος.
Συγκλονίζει, ο τρόπος με τον οποίο ο Isaiah Thomas αγωνίζεται τα τελευταία βράδια με τη φανέλα των Σέλτικ στα πλέι οφ του ΝΒΑ.
Δύσκολα αντέχω να ξαγρυπνήσω για να δω αγώνα του NBA, όμως χθες, παρά το ταξίδι, τη δουλειά και την προπόνηση ήθελα να ζήσω τι θα κάνει αυτός ο τύπος κόντρα στους Ουίζαρντς, καθώς σαν σήμερα η αδερφή του θα γινόταν 23 χρονών. Μια κοπέλα που σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στις 16 Απριλίου (!).
Ο Τόμας χθες οδήγησε τους Σέλτικ στο 2-0 ( 129-119 στην παράταση),στη σειρά σημειώνοντας 53 πόντους. Δεν είναι αυτό, μονάχα. Αγωνίστηκε μια ημέρα μετά το θάνατο της αδερφής του με παπούτσια που έγραφαν: «RIP Lil Sis». Αν το έχεις ζήσει, προσωπικά ή σε συμπαίκτη σου, ξέρεις. Ανατριχίλα.
Μετά το παιχνίδι ο Τόμας δήλωσε: «Σήμερα είναι τα γενέθλια της αδερφή μου. Θα ήταν 23 ετών, οπότε το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να πάω εκεί έξω και να παίξω γι΄ αυτήν. Ήθελα να κερδίσω για εκείνη».
Ο καθένας μας βρίσκει κίνητρο από διαφορετικά πράγματα και αυτό αλλάζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Δεν μας παρακινεί πάντοτε η ίδια πηγή. Έχω μάθει να θαυμάζω εκείνους που μες το πένθος τους βρίσκουν το κουράγιο να τιμούν την ομάδα τους, τους συμπαίκτες τους, το συμβόλαιό τους και τέλος το κοινό που τους παρακολουθεί.
Γιατί στην περίπτωση του Τόμας, αγωνίζεται κάπου που ναι μεν τα ποσά είναι υπέρογκα, όμως ο ρόλος όλων των αθλητών είναι να διαφημίζουν ένα προϊόν που αποτελεί το κορυφαίο στον πλανήτη. Είναι σαν τους κωμικούς, που ασχέτως αν βιώνουν κατάθλιψη ή πένθος οφείλουν να διασκεδάσουν τον θεατή. Η διαφορά είναι ότι οι αθλητές δεν είναι τόσο καλοί στο να κρύβουν τα συναισθήματά τους και αυτό ουσιαστικά είναι που μαγεύει όλους μας, όταν πρότερα γνωρίζουμε τι τους έχει συμβεί.
O ποδοσφαιριστής που σκοράρει σε τελικό Μουντιάλ και σηκώνει τη μπλούζα, γράφοντας από μέσα την αφιέρωση, ο μπασκεμπολίστας που σημειώνει 53 πόντους και τους αφιερώνει στην αδικοχαμένη αδερφή του, ο πολίστας που σκοράρει στα πλέι άουτ της Α1 κατηγορίας και δείχνει τον ουρανό, τιμώντας τη μνήμη του πατέρα του.
Η υπέρτατη ανθρώπινη στιγμή που καθηλώνει όσους είναι στην κερκίδα ή τον καναπέ. Όσο άπληστοι και αν είμαστε.
Ορέστης Κανελλόπουλος
