Την περασμένη εβδομάδα οι διεθνείς Ιταλίδες παίκτριες Giuditta Galardi και Chiara Tabani – βασικά μέλη της “Setterosa” – βραβεύτηκαν από τον σύνδεσμο Sport per Prato στο πλαίσιο του “Seratta Rosa”, μιας εκδήλωσης προς τιμήν των 100 καλύτερων αθλητριών της πόλης της Τοσκάνης.
Η Galardi αξιοποίησε το βήμα που της δόθηκε μετά την απονομή του βραβείου της για να τονίσει τις διαφορές που εξακολουθούν να υπάρχουν μεταξύ του ανδρικού και του γυναικείου αθλητισμού, τόσο για την προσοχή των μέσων ενημέρωσης όσο και την βοήθεια και στήριξη της πολιτείας… «Είναι δικαίωμα των γυναικών να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο με τους άνδρες συναδέλφους μας», δήλωσε η φουνταριστός της Ρόμα και της Εθνικής ομάδας, ορμώμενη από την 4η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης.
«Ελπίζω να ευαισθητοποιήσουμε όλον τον κόσμο… όχι μόνο τις γυναίκες – όλους τους φιλάθλους του υγρού στίβου! Μόνον έτσι θα μπορέσουμε σταδιακά να επιλύσουμε αυτή τη διαφορά που είναι τόσο έντονη στον αθλητισμό, ο οποίος θα πρέπει να πρεσβεύει τις θεμελιώδεις αξίες μιας δίκαιης και υγιούς κοινωνίας».
Η Γκαλάρντι λοιπόν, έρχεται να επισημάνει με μια περήφανη δήλωση ένα χάσμα προερχόμενο από τις κοινωνικές ανισότητες, που τόσο υποσυνείδητα καλλιεργείται στο νου της πλειοψηφίας των φιλάθλων και μη. Η σύγχρονη κοινωνία προοδεύει στο να «αγκαλιάσει» την διαφορετικότητα, αλλά όχι να γεφυρώσει τις διάφορες. Και αν η μόνη σκέψη που προκύπτει στο νου μας όσον αφορά τις διάφορες του γυναικείου με τον ανδρικό αθλητισμό, συνδέεται με τις αμοιβές των παικτριών σε σχέση με αυτές των ανδρών, τότε μας ταιριάζει το ρητό: «Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος».
Η υποτίμηση έρχεται σε πρωταρχικό στάδιο, όσο κι αν η λογική μερικών το αρνείται… Άλλωστε, προηγουμένως αναφερθήκαμε στον όρο «υποσυνείδητα». Φαινόμενα σεξισμού και διακρίσεων είναι υπαρκτά και καθημερινά και ένα πρώτο καλό βήμα είναι να αντιλαμβανόμαστε που εντοπίζεται η εκάστοτε διαφορετική αντιμετώπιση: στο σπίτι, στην εκπαίδευση, στην εργασία μας…
(Τροφή για σκέψη…)
Ολόκληρη η δήλωση της Giuditta Galardi:
«Αυτό που μπορώ να σας πω είναι η δική μου εμπειρία και αυτή κάποιων κοριτσιών από άλλα αθλήματα που, όπως και το δικό μου, αυτοπροσδιορίζονται ως ανδροκρατούμενα.
Δυστυχώς αυτά τα αθλήματα, τα οποία σε αυτό το υψηλό επίπεδο μπορούμε να τα αποκαλούμε εργασία – γιατί είναι από όλες τις απόψεις – είναι εξαιρετικά λιγότερο αμειβόμενα από τους άνδρες συναδέλφους μας, και εννοώ σε σχέση με τους περισσότερους από τους επαγγελματίες αυτών των ερασιτεχνικών αθλημάτων που μην ξεχνάμε και την δυσκολία που κρύβεται στην διατήρηση μιας άρτιας φυσικής κατάστασης για εμάς τις γυναίκες, σε σχέση με τους άνδρες στο ίδιο επίπεδο.
Η κοινή «σκέψη» είναι ότι το γυναικείο άθλημα είναι πιο αργό, λιγότερο συναρπαστικό και ως εκ τούτου πιο βαρετό, άρα ελάχιστα υπολογίζεται εκτός αν, δυστυχώς, δεν είναι σεξουαλικοποιημένο και σε αυτή την περίπτωση, συγκαταλέγεται στην «μάζα».
Δυστυχώς αυτές οι προκαταλήψεις είναι βαθιά ριζωμένες στην κοινωνία μας, τόσο πολύ που τα μέσα ενημέρωσης δίνουν λιγότερο χρόνο στον γυναικείο αθλητισμό (λιγότερο από 10% των αθλητικών μέσων καλύπτει τον εγχώριο γυναικείο αθλητισμό και λιγότερο από 2% καλύπτουν τον γυναικείο αθλητισμό διεθνώς) και επομένως οι ίδιες ομοσπονδίες επενδύουν μειωμένα κονδύλια στα γυναικεία αγωνίσματα.
Υποστηρίζω απόλυτα, ότι οι ώρες προπόνησης και ο χρόνος που περνάμε στην πισίνα, στο γυμναστήριο, στο γήπεδο ή σε οποιαδήποτε εγκατάσταση δεν είναι λιγότερες από αυτές ενός άντρα αθλητή, συν ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε ορμονικά γυναικολογικά ζητήματα όπως η έμμηνος ρύση γεγονότα που μπορούν να επηρεάσουν μια επίδοση. Ακόμα και η μητρότητα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού στον κόσμο του αθλητισμού, ενώ συγκεκριμένα στην Ιταλία υπάρχει η πεποίθηση ότι δύσκολα μια αθλήτρια υψηλού επιπέδου μπορεί να αντέξει να αποκτήσει παιδί κατά τη διάρκεια της καριέρας της χωρίς να την θυσιάσει.
Απόψεις και στερεότυπα όπως αυτά που προανέφερα αποδεικνύουν ότι αντιμετωπιζόμαστε διαφορετικά μόνο και μόνο επειδή είμαστε γυναίκες, όμως είναι δικαίωμά μας να περιμένουμε να μας αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο!
Υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά μας και είναι δύσκολος και απότομος, αλλά πραγματικά ελπίζω ότι δημιουργώντας ευαισθητοποίηση, όχι μόνο στις γυναίκες αλλά σε όλο τον κόσμο, μπορούμε σιγά σιγά να λύσουμε αυτή τη διαφορά που τόσο προφέρεται στον αθλητισμό, που θα έπρεπε να πρεσβεύει τις θεμελιώδεις αξίες μιας υγιούς και δίκαιης κοινωνίας».
