Το ραντεβού δόθηκε μια καθημερινή πρωί στον Πειραιά. Η είδηση πως το ελληνικό τιμ δεν θα ολοκλήρωνε το συμβόλαιό του με την Κινεζική Ομοσπονδία και πως δεν θα οδηγούσε την ομάδα στους Ολυμπιακούς του Παρισίου παρά την εκκωφαντική πρόκρισή σε αυτούς, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στον κόσμο της υδατοσφαίρισης. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα χωρίς αναμοχλεύσεις.
Χάρης Παυλίδης, Ορέστης Σαλάχας και Κώστας Χατζηδάκης το φθινόπωρο του 2021, έβαλαν τα όνειρά τους, τις δεύτερες σκέψεις τους και μπόλικη άγνοια σε μια βαλίτσα και ταξίδεψαν στην άλλη άκρη της Γης. Η Εθνική ομάδα πόλο γυναικών της Κίνας αφέθηκε, θεωρητικά τουλάχιστον, στα χέρια τους και η αγωνιστική πορεία τους δικαίωσε και με το παραπάνω.
Πίσω από τον καθρέφτη όμως κρύβονταν αναρίθμητες ιστορίες που μονάχα κάποιος κατά φαντασία σκηνοθέτης μπορούσε να συλλάβει πριν τις ακούσει/ζήσει. Εκείνοι τις βίωσαν στο πετσί τους και χρειάστηκαν κάτι λιγότερο από 8 χιλιάδες λέξεις για να τις μεταφέρουν αποκλειστικά στους αναγνώστες του #AQF24.
Ένας οδηγός της απόλυτης παραφροσύνης ανοίγεται σαν… δαντέλα και επειδή οι εισαγωγές σε τέτοιες περιστάσεις και για αυτούς τους ανθρώπους περισσεύουν, ας δοθεί κατευθείαν ο λόγος στους πρωταγωνιστές. Ανέσυραν μνήμες, έκαναν «ανασκαφές» σε τερτίπια του μυαλού και εξηγούν όλα αυτά που έζησαν πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά του διάρκεια των δύο χρόνων που έμοιαζαν με μία αιωνιότητα, στην Κίνα. Σκηνικά που θα μπορούσαν να χωρέσουν σε ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο κινεζικών θυμήσεων.
Κερασάκι στην τούρτα, η το ελληνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και η βαθιά τους πίστη για διάκριση καθώς και τα μελλοντικά τους πλάνα. Κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι άλλωστε.
* Η ομάδα δεν παρέστη σύσσωμη μιας και ο τρίτος της παρέας, Κώστας Χατζηδάκης, έπαιρνε τον… αέρα του στα μέρη του στην Κρήτη με ό,τι είχε προηγηθεί.
* Ευχαριστούμε το Mardi Coffee & Wine bar και τον Γιάννη Χατζηαλέξη για τη φιλοξενία
🎤 Συνέντευξη: Μάνος Φυρογένης
🎥 Διεύθυνση φωτογραφίας & μοντάζ: Λευτέρης Κατσινούλας
«Αυτό που φαίνεται σε εμάς λογικό, στην Κίνα μπορεί να φαίνεται παράλογο και το αντίστροφο»
Για όλους εμάς εκ του μακρόθεν, τα όσα ζήσατε και με τα όσα μεσολάβησαν το διάστημα αυτό έμοιαζαν με μια αιωνιότητα. Για εσάς πως ήταν;
«Περίπου το ίδιο» αποκρίθηκε ο Χάρης Παυλίδης με ένα μειδίαμα στο πρόσωπό του, ένα ταξίδι νου και κοιτάζοντας τον Ορέστη Σαλάχα, ήταν σαν να του έβγαζε… πάσα.
«Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα από την αρχή. Αλλιώς τα περιμέναμε και αλλιώς ήρθαν. Προσπαθήσαμε όμως αφού πήγαμε εκεί να τα περάσουμε όσο καλύτερα γινόταν», το σχόλιο προσέγγισης του πρώην προπονητή του γυναικείου τμήματος της Γλυφάδας.
«Το δύσκολο ήταν ότι πέσαμε πάνω στην πανδημία και σε μια περίοδο που στη Σανγκάη που είχαμε πάει, με το που φτάσαμε έγινε ολικό lockdown για περίπου δυο μήνες. Εμείς ήμασταν ούτως ή άλλως σε απομόνωση βέβαια. Υπήρχε πρόβλημα τροφοδοσίας, δεν είχαμε φαγητό, καμία επικοινωνία με κανέναν από την Ομοσπονδία. Τα πράγματα ήταν πάρα πολύ αυστηρά. Δεν περιμέναμε ότι θα ήταν έτσι, δεν είχαμε καμία εικόνα του τι συνέβαινε. Ουσιαστικά περάσαμε ένα μήνα και κάτι μέρες εντελώς σε απομόνωση, σε ένα δωμάτιο. Κάθε μέρα τεστ, κάθε μέρα θερμομέτρηση. Με φαγητό…» κομπιάζε ο Χάρης Παυλίδης, γελάει που το θυμάται. Τότε βέβαια…υπέφερε. «Ποσοτικά λίγο και ποιοτικά πολύ κακό. Αυτό ήταν που μας κλόνισε στην αρχή. Νιώθαμε μία γενικότερη ανασφάλεια στο τι θα συμβεί και πότε θα σταματήσει όλο αυτό. Ήταν ένα πρώτο δυνατό σοκ του τι θα αντιμετωπίσουμε ξέχωρα του τι μας βρήκε όταν συναντήσαμε την ομάδα».
«Εκτελούν τις εντολές των από πάνω χωρίς καν να μπουν στη διαδικασία να αμφισβητήσουν το παραμικρό»
Εθνική ομάδα και έγκλειστη δεν είναι έννοιες που το… αυτί είναι συνηθισμένο. Ακόμα και σε διάρκεια προετοιμασίας, όπου συγκεντρώνονται οι ομάδες και οι «μηχανές» ανάβουν με πρωινές και απογευματινές προπονήσεις, υπάρχει ελευθερία.
«Ήταν ήδη εκεί όταν πήγαμε στο αθλητικό κέντρο και έμεινε σε εγκλεισμό η εθνική ομάδα μέχρι τον Ιούνιο που φύγαμε για Ελλάδα», απάντησε ευθύς αμέσως ο Παυλίδης για να βάλει το πλαίσιο ο Σαλάχας. «Γενικά δεν θυμίζει εθνική ομάδα. Τα κορίτσια δεν πάνε σπίτι τους, είναι σαν μία ομάδα κανονική ομάδα, σαν σύλλογος. Κάνουν όλο το χρόνο προπόνηση μαζί. Μένουν στο ξενοδοχείο, στο αθλητικό κέντρο. Στα σπίτια τους και τις οικογένειές τους πηγαίνουν 10 μέρες το χρόνο». Απίστευτο.
«Ξέραμε περίπου πως λειτουργούν ως προς αυτό το κομμάτι, όταν το ζεις όμως είναι τελείως διαφορετικά. Γενικότερα όμως και για να καταλάβει ο κόσμος, αυτό που φαίνεται σε εμάς λογικό, στην Κίνα μπορεί να φαίνεται παράλογο και αυτό που εδώ μοιάζε με παράλογο, εκεί είναι όχι απλά λογικό αλλά καθημερινότητα. Οπότε δεν υπάρχει κάτι που να μπορείς να το συγκρίνεις, να σκεφτείς ας πούμε: “Μα καλά τόσο, πολύ; Να μην μπορούν να βγουν;” Είναι μια φυσιολογική κατάσταση στην Κίνα, εκτελούν τις εντολές και τις διαταγές των από πάνω χωρίς καν να μπουν στη διαδικασία να αμφισβητήσουν το παραμικρό. Ό,τι πιο τρελό μπορεί να υπάρξει και να τους υποδειχθεί, θα το ακολουθήσουν λες και είναι κάτι τελείως φυσιολογικό».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Δεν ήταν ειλικρινείς μαζί μας, κάθε μέρα ανακαλύπταμε και κάτι καινούργιο»
Όπως γίνεται αντιληπτό από το ξεκίνημα, το περιθώριο δράσεις, παρέμβασης, προτάσεων από ελληνικής πλευράς, δεν ήταν και τόσο ευρύ, συζητήσιμο ή όπως θέλετε τέλος πάντων πείτε το. Αφού λοιπόν κοιτάχτηκαν, γέλασαν με τα όσα θυμήθηκαν.
«Άλλα πράγματα είχαμε στο μυαλό μας σε σχέση με αυτά που συναντήσαμε εκεί και κάθε μέρα ήταν και κάτι διαφορετικό. Κάθε μέρα συναντούσαμε και μία έκπληξη που δεν μπορούσαμε ούτε να πιστέψουμε ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Δυστυχώς οι leaders – όπως ονομάζονται στη Κίνα – έχουν πάντα τον πρώτο λόγο. Και δεν είναι παλιοί αθλητές να σκεφτείς “Κάτι ξέρουν”. Δεν έχουν καμία σχέση».
Ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρου της ιστορίας της γυναικείας ομάδας του Ολυμπιακού, παρεμβαίνει: «Το βασικότερο απ’ όλα ήταν πως όταν μίλησα για να πάω εκεί, δεν ήταν ειλικρινείς μαζί μου και από εκεί ξεκίνησαν όλα τα προβλήματα. Πιστεύουμε πως δεν ήταν ποτέ 100% ειλικρινείς μαζί μας» τέθηκε το σχεδιάγραμμα από τον Χάρη Παυλίδη για να εξηγήσει τους λόγους που ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο. Με τη σύμφωνη γνώμη του συνεργάτη του φυσικά.
«Μιλώντας για την ομάδα, που είχαν πει πως είχαν σταματήσει από τους Ολυμπιακούς του Τόκιο 3-4 παίκτριες και μόλις βγήκαμε από την απομόνωση στη Σανγκάη, αντικρίσαμε μόλις τρεις από την ομάδα του Τόκιο. Βρήκαμε ένα σύνολο παικτριών, οι περισσότερες εξ’ αυτών δεν είχαν παίξει ποτέ σε διεθνές επίπεδο, το πολιστικό τους επίπεδο και το αγωνιστικό IQ τους ήταν για να μην πω χαμηλό, μέτριο σίγουρα (κάτι που βρήκε απόλυτα σύμφωνο και τον Ορέστη που σιγοντάριζε από δίπλα).
Και όλα αυτά ενώ σε 4 μήνες ήταν προγραμματισμένοι οι Ασιατικοί αγώνες, οι οποίοι βέβαια αναβλήθηκαν για ένα χρόνο και είχαμε εμείς σαν στόχο να πάρουμε το χρυσό μετάλλιο. Με μία ομάδα που δεν είχε ξαναπαίξει με αυτή τη σύνθεση, με παίκτριες οι οποίες δεν είχαν την ατομική ποιότητα να κάνουν κάτι και κυρίως με μια ομάδα η οποία ήταν κλεισμένη σε ένα αθλητικό κέντρο, χωρίς προετοιμασία, χωρίς φιλικά, χωρίς καμία επαφή με κάποιον απ’ έξω, δηλαδή με μηδαμινή προετοιμασία. Εκεί ήταν το πρώτο σοκ που δεχτήκαμε όσον αφορά το αγωνιστικό και όπως είπε ο Ορέστης, κάθε μέρα ανακαλύπταμε και κάτι καινούργιο».
«Ο Ορέστης έδειχνε να ξεχωρίζει τακτικά από τους υπόλοιπους προπονητές»
Μία μικρή αναδρομική αφήγηση για το πως ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι και πως πάρθηκε η απόφαση να αφήσουν οι τρεις τους οικογένεια, φίλους και ομάδες για να δεχθούν την πρόκληση της Κίνας, ήταν υπεραπαραίτητη.
«Ήταν μία διαδικασία χρόνων όλο αυτό, δεν προέκυψε ξαφνικά. Υπήρχε μία επαφή με τους Κινέζους μαζί μου αρκετά χρόνια πριν το οποίο σερνόταν συνέχεια. Και κάποια στιγμή, το Σεπτέμβριο του 2021 άρχισαν σοβαρά οι συζητήσεις μέχρι που αποφασίσαμε το Δεκέμβριο να συμφωνήσουμε.
Ως προς τη στελέχωση, εγώ είχα τον Κώστα (σ.σ Χατζηδάκης) συνεργάτη μου στον Ολυμπιακό, ήταν η εύκολη λύση γιατί γνωριζόμασταν, δουλεύαμε τόσα χρόνια μαζί οπότε ήξερα πως θα με βοηθούσε άμεσα και η άλλη επιλογή ήταν ο Ορέστης. Τον παρακολουθούσα τόσα χρόνια σαν προπονητή, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι ειδικά στο τακτικό κομμάτι, έδειχνε να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους προπονητές και θεώρησα πως έχει και το ταλέντο και το πολιστικό IQ να έρθει μαζί μας και να δώσει τη δική του οπτική ως ένας άνθρωπος που τα βλέπει απ’ έξω και μπορεί να δώσει κάτι παραπάνω που εμείς ίσως να μη βλέπαμε. Εγώ και ο Κώστας ήμασταν περίπου στο ίδιο μήκος κύματος οπότε το σκεπτικό ήταν να είχαμε και έναν άνθρωπο που να τον εμπιστεύομαι πολιστικά. Όπως και έγινε δηλαδή γιατί οι συζητήσεις που κάναμε ως προς το ίδιο το σπορ, μας βοήθησαν όλους» εξήγησε γλαφυρά και αναλυτικά ο Χάρης Παυλίδης.
«Δεν μπορείς να πεις όχι σε μια πρόταση του Χάρη»
Αναμφισβήτητα, δεν ήταν μία απόφαση που ξυπνάς και την παίρνεις. Παυλίδης, Σαλάχας και Χατζηδάκης άφηναν πολλά και πολλούς πίσω τους οπότε ήταν λογικό πριν επιβιβαστούν στο αεροπλάνο για το… άγνωστο να έχουν δεύτερες σκέψεις. Ή και όχι.
«Για να είμαι ειλικρινής, όταν μου έκανε ο Χάρης την πρόταση να πάω μαζί του δεν σκέφτηκαν στιγμή να αρνηθώ, σε καμία περίπτωση. Όταν σου κάνει ένας προπονητής σαν το Χάρη μια πρόταση να πας μαζί του, στην ουσία δεν μπορείς να πεις όχι. Κερδίζεις πολλά πράγματα από το Χάρη.
Όταν πήγαμε εκεί πέρα και περάσαμε ό,τι περάσαμε με την καραντίνα, κάναμε μίτινγκ πάρα πολλές φορές οι τρεις μας σκεπτόμενοι να σηκωθούμε και να φύγουμε. Το πρώτο πράγμα που βιώσαμε εκεί πέρα και το μάθαμε από άλλον, ήταν ότι η Κίνα δεν θα λάβει μέρος στο Παγκόσμιο. Δεν μας ενημέρωσε κανείς. Και εκεί ήταν το πρώτο σοκ. Έπειτα, σε κάθε επόμενη περίπτωση λέγαμε “Εντάξει, στην Κίνα είμαστε”. Δηλαδή μέχρι που μας φαίνονταν από ένα και σημείο και μετά λογικά τα όσα συνέβαιναν. Όπως είπε και ο Χάρης, δεν ήταν ποτέ ειλικρινείς απέναντί μας.»
«Είχα φτάσει σε ένα σημείο με τον Ολυμπιακό που δεν είχα να αποδείξω τίποτα»
«Εγώ είχα δεύτερες σκέψεις γιατί εκείνη την εποχή ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Είχαμε πάρει το πρωταθλητριών την προηγούμενη χρονιά, το ξαναπήραμε την επόμενη. Ήταν μια ομάδα που την είχα φτιάξει εγώ, ακριβώς όπως την ήθελα. Νομίζω πως εκείνη η χρονιά το 2021-22, ο Ολυμπιακός είχε το καλύτερο ρόστερ και μια ομάδα που χαιρόσουν να δουλεύεις. Ήταν πολύ δύσκολο να πάρω μια απόφαση να αφήσω αυτή την ομάδα αλλά από την άλλη είχα φτάσει σε ένα σημείο με τον Ολυμπιακό που δεν είχα να κερδίσω κάτι άλλο, να αποδείξω τίποτα. Έπρεπε κάποια στιγμή να σκεφτώ και το προσωπικό μου όφελος, το οικονομικό γιατί αυτό ήταν, κακά τα ψέματα, που μας έκανε να πάρουμε μία τέτοια απόφαση.
Καθόλη τη διάρκεια του πρώτου έτους, στο μυαλό μου γύρναγε συνεχώς η σκέψη “αν έκανα καλά, αν πήρα τη σωστή επιλογή.” Με… έτρωγε και κυρίως όχι γιατί εγώ μετάνιωσα για την απόφαση αυτή αλλά με κάνανε οι Κινέζοι με τον τρόπο που δούλευαν και μας συμπεριφέρονταν. Στο σημείο αυτό θέλω να πω πως δεν ήταν αγενείς μαζί μας, ποτέ. Απλά δεν ήταν ποτέ ειλικρινείς. Πάντα είχαν ατζέντα. Σε ό,τι έλεγαν υπήρχε κάτι από πίσω που έπρεπε να το ψάξουμε για να δούμε τι συμβαίνει και αυτό ήταν πολύ κουραστικό. Χώρια και ότι η ομάδα ήταν πάρα πολύ χαμηλού επιπέδου. Δηλαδή περίμενα άλλα πράγματα να συναντήσω, άλλα βρήκαμε αγωνιστικά και όλα αυτά γυρνούσαν στο μυαλό μου. Είχαμε και τον κορονοϊο, κάναμε υπομονή και λέγαμε “πόσο θα διαρκέσει;”. Στην Κίνα όμως κράτησε ένα ολόκληρο χρόνο. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο».
«Κάπου έλεγες, έλεος δεν μπορώ άλλο. Ήταν ένας εφιάλτης το πρώτο διάστημα»
Αναρίθμητες οι δυσκολίες και τα παράδοξα που βίωσαν. «Δεν μπορούσες να ταξιδέψεις, δεν μπορούσες να βγεις έξω, δεν μπορούσες να φας. Απλά πράγματα. Θέλαμε να βγούμε μια φορά να φτιάξουμε το τηλέφωνό μας, να πάρουμε τηλέφωνο κινέζικο, και έπρεπε να πάρουμε ειδική άδεια για να βγούμε έξω από το Ολυμπιακό χωριό και αφού γυρίσαμε, είχαμε καραντίνα πάλι μέσα στο Ολυμπιακό χωριό οι τρεις μας. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Σε διαφορετικό όροφο, μόνοι μας. Που βγήκαμε έξω, με μάσκες, σε μία άδεια πόλη. Δηλαδή κάπου έλεγες “έλεος, δεν μπορώ άλλο”. Για να ταξιδέψεις, όταν φύγαμε από Αθήνα για Σανγκάη, πετάξαμε μέσω Άμστερνταμ, μείναμε εκεί μια μέρα, κάναμε δυο τεστ στο αεροδρόμιο και πριν μπούμε στο αεροπλάνο με αυτά τα πιστοποιητικά που ήθελαν, παραλίγο να χάσουμε την πτήση. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο ήταν», θυμάται αγανακτισμένος και μπαϊλντισμένος με τα όσα ανέσυρε ο νους του ο Χάρης Παυλίδης.
Και συνεχίζει. Πως να σταματήσει άλλωστε; Τους έχουν στιγματίσει, μοιάζουν εξωφρενικά και μόνο ακούγοντάς τα. Πόσο δε μάλλον ζώντας τα. «Στο αεροδρόμιο μόλις φτάσαμε εκεί, περιμέναμε έξι ώρες μετά από ένα ταξίδι που διήρκησε 19-20 ώρες. Όλα αυτά για να πάμε στο ξενοδοχείο. Άλλες πόσες ώρες εκεί. Να μας ψεκάζουν από πάνω μέχρι κάτω. Εμάς, τα πράγματά μας. Ήταν ένας εφιάλτης ουσιαστικά και αυτός ο εφιάλτης διήρκησε αρκετά και μας έκανε κακό και στην ψυχολογία μας και στον τρόπο που βλέπαμε τους Κινέζους απέναντί μας. Ήταν μία πάρα πολύ δύσκολη περίοδος.»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Φέρνανε όποιες ήθελαν και εμείς δεν ξέραμε τι υπάρχει από πίσω»
Τελειώνει ο πρώτος ο Γολγοθάς, αφήνοντας τα…. κατάλοιπά του. Πηγαίνουν στο Ολυμπιακό χωριό και συνειδητοποιούν πως έχουν μείνει πολύ λίγες σε σχέση με τους Ολυμπιακούς του Τόκιο αλλά και ότι πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή. Άλλο ένα χτύπημα κάτω από τη μέση χωρίς αναισθητικό, χωρίς σπασουάρ, χωρίς τίποτα. Αλλεπάλληλες οι δυσάρεστες εκπλήξεις για το ελληνικό τιμ.
«Μας είπαν ότι δεν υπάρχουν παίκτριες και φυσικά ήταν έκπληξη για μας αυτό. Εμείς περιμέναμε ό,τι λόγω μεγέθους της χώρας, θα υπήρχε και μία μεγάλη δεξαμενή στην Κίνα. Δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τις ομάδες των U20 ή U18. Δεν συμμετείχαν σε αγώνες, τουρνουά, πρωταθλήματα. Τίποτα. Δηλαδή δεν είχαμε τη δυνατότητα να τους πούμε “φέρτε μας 4 μικρές να τις δούμε”. Τίποτα από όλα αυτά. Φέρνανε αυτοί όποιες ήθελαν και εμείς δεν ξέραμε τι υπάρχει από πίσω.
Μετά από πολύ καιρό καταλάβαμε ότι υπάρχει μεγάλη πολιτική σύγκρουση ανάμεσα στις περιφέρειες για το ποιος θα πάει. Μάθαμε πράγματα τα οποία δεν πιστεύαμε ότι στην Κίνα συμβαίνον και παλεύαμε να κάνουμε μία ομάδα πολύ χαμηλού επιπέδου να ανταγωνιστεί έστω κάποιες από τις ομάδες. Είχαμε απέναντί μας τους ανθρώπους της ομάδας που έκαναν και παρεμβάσεις. Μας έλεγαν ας πούμε “Δεν κάνει αυτή η προπόνηση που κάνετε. Πρέπει να διαφοροποιηθείτε και να κάνετε προπόνηση που να ταιριάζει στα δικά μας δεδομένα”. Δηλαδή; “Πολύ κολύμπι και πολλά βάρη”.
Μα του λέμε “οι κοπέλες δεν ξέρουν καν να πιάνουν τη μπάλα, δεν έχουν βασικές αρχές”. “Ναι αλλά το σύστημά μας είναι τέτοιο” απαντούσαν. Από την πρώτη βδομάδα που πήγαμε είχαμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη συμπεριφορά. Παλεύαμε κάθε βδομάδα κάθε μήνα, να αποδείξουμε τα αυτονόητα. Ότι το πόλο δηλαδή είναι ένα άθλημα το οποίο πάνω από όλα έχει να κάνει με το τακτικό επίπεδο, την ατομική τεχνική. Kολύμπι και βάρη όλες οι ομάδες κάνουν. Οι λεπτομέρειες είναι αυτές που θα σε διαφοροποιήσουν. Δεν καταφέραμε ποτέ» εξήγησε ο Χάρης Παυλίδης.
«Η βασική ερώτηση ήταν γιατί φέρατε εμάς αφού έχετε τη δικιά σας νοοτροπία; “Πρέπει να παντρέψουμε το δικό σας με το δικό μας” μας έλεγαν. Αλλά να υπερισχύει το δικό τους. Δεν γίνονται αυτά, δηλαδή δεν βγάζει νόημα όλο αυτό» πρόσθεσε ο Σαλάχας.
«Δεν μπορούσες να συνεννοηθείς»
Το πρόγραμμα σκληρό, πέραν του δέοντος. Οι Κινέζοι είχαν μάθει με το… βούρδουλα.
«Υπήρχε μεγάλη πίεση σε εκείνους από τους από πάνω leader ότι πρέπει η ομάδα να κάνει κάτι συγκεκριμένο. Είχαν μάθει, δεν ξέρω τι. Εδώ σηκωνόντουσαν τα κορίτσια 3-4 φορές την εβδομάδα στις έξι το πρωί για να τρέξουν 4 χιλιόμετρα. Οι περισσότερες είχαν πρόβλημα στους αστραγάλους, τα γόνατα. Η βασική τερματοφύλακας έκανε εγχείρηση και στα δύο γόνατα και ακόμα δεν έχει επανέλθει, ενάμιση χρόνο μετά. Δεν μπορείς να συνεννοηθείς πραγματικά».
Και οι αθλήτριες ήθελαν να το υπομένουν όλο αυτό; Ήθελαν να έρθουν; Εύλογη η ερώτηση, καθηλωτική η απάντηση στις μέρες μας και μιλώντας για Εθνική ομάδα. «Οι αθλήτριες δεν νομίζω ότι είχαν επιλογή. Όταν είναι εκεί ακολουθούν τις οδηγίες. Το ότι θέλουν να φύγουν ή δεν θέλουν να συνεχίσουν, έχει να κάνει και με το πρόγραμμα, όχι μόνο το προπονητικό. Είναι και η ζωή τους. Δεν μπορούν να βγουν από το ξενοδοχείο. Πηγαίνουν στην Ισπανία, την Ελλάδα και με το ζόρι να βγουν για ένα καφέ μια φορά την εβδομάδα. Δεν έχουν ρεπό. Στις δέκα το βράδυ τους παίρνουν τα κινητά (παρενέβη ο Σαλάχας). Δηλαδή δεν γίνεται μία αθλήτρια η οποία είναι 24, 25 χρονών να μη μπορεί να δει το φίλο της, να μιλήσει με τους γονείς της. Δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει ποτέ αυτό, ειδικά όσο ήταν επικεφαλείς κάποιοι άνθρωποι στην ομάδα, οι οποίοι τους ένοιαζε να τα έχουν καλά με τους leader και να δείχνουν ότι κάνουνε δουλειά. Δεν τους ενδιέφερε το αποτέλεσμα.
Το πρόβλημα της Κίνας είναι ότι πάντα υπάρχει κάποιος που φταίει και είναι ο προπονητής. Και κάθε φορά ο προπονητής θα αλλάζει. Αν παρατηρήσετε την ιστορία της Εθνικής ομάδας της Κίνας, έχει αλλάξει 6-7 προπονητές τα τελευταία 5-6 χρόνια και θα συνεχίσει να γίνεται το ίδιο. Είναι μαθηματικά βέβαιο. Πρέπει κάποιος να φταίει που δεν έχουν τα αποτελέσματα που περιμένουν, όχι που δεν πάει καλά. Δηλαδή έχεις ένα υλικό που είναι να τερματίσει από την 9η μέχρι τη 15η, 16η θέση στο Παγκόσμιο και λες πρέπει να μπούμε στην εξάδα. Ή τώρα στους Ολυμπιακούς, πρέπει να πάρουμε μετάλλιο. Αυτά είναι ουτοπικά.
Τους είπα: “Θα τερματίσουμε 9οι στους Ολυμπιακούς. Ούτε πιο πάνω ούτε πιο κάτω”. Και η απάντηση ήταν: “Ναι αλλά εμείς θέλουμε μετάλλιο, το μίνιμουμ να μπούμε εξάδα.” Και εμείς θέλουμε αλλά δεν γίνεται, είναι ανέφικτο», πετάχτηκε ο πρώην τεχνικός της γυναικείας ομάδα της Γλυφάδας. Διηγήσεις που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.
«Άρα ποιος φταίει; Ο προπονητής που δεν δουλεύει πολύ, δεν δουλεύει σωστά, δεν κολυμπάει αρκετά τις αθλήτριές του. Πάντα θα βρεθεί κάτι.»
«Η ομάδα έδειξε τεράστια πρόοδο όμως και πάλι ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων»
Παρόλα αυτά, ο πρώτος στόχος επετεύχθη. Η Κίνα ανήλθε στην κορυφή της Ασίας απέναντι στον ισόβιο νικητή των Πανασιατικών, την Ιαπωνία. Συνεπώς, με την αρωγή τους φάνηκε και φως στο τούνελ.
«Από τον πρώτο χρόνο είχαμε αρκετή μεγάλη πρόοδο σαν ομάδα. Είχαμε έρθει εδώ θυμάμαι τον Ιούλιο (2022) και παίζαμε φιλικά με την Εθνική Κορασίδων του Τσόκα, τον Πανιώνιο, κάποιες τέτοιες ομάδες γιατί αυτό ήταν το επίπεδό μας. Και λίγους μήνες μετά είχαμε σημειώσει τεράστια πρόοδο με αποκορύφωμα τον Μάρτιο του 23’ να παίξουμε World League στην Ολλανδία. Χάσαμε από την Ιταλία στο τελευταίο δευτερόλεπτο με παίκτη λιγότερο, από την Αμερική στο τελευταίο οκτάλεπτο, από την Ελλάδα στα τελευταία δύο λεπτά και με την Αυστραλία το ίδιο. Δηλαδή όλες τις ομάδες τις κοντράραμε για αρκετό διάστημα και παίζοντας χωρίς μία από τις καλύτερές μας παίκτριες γιατί δεν την είχανε δηλώσει (σημειώθηκε για τη συνέχεια).
Η ομάδα έδειξε τεράστια πρόοδο όμως και πάλι ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων. Δεν μπορούσες να κάνεις κάτι περισσότερο από αυτό που κάναμε. Και δεν ήταν και ευχαριστημένοι από αυτό. Έλεγαν ότι “έδωσες έξι παιχνίδια – με υπερομάδες σχετικά με το αγωνιστικό μέγεθος της Κίνας – και δεν κέρδισες”. Δεν έλεγε κανείς το πως ήρθαν αυτές οι ήττες, δεν το έβλεπαν.»
«Αιθεροβατούν, κάποιος πρέπει να είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος»
Οι απαιτήσεις οι αφύσικες γεννούνται και συντηρούνται μέσα από ψέματα. Για να διαφυλάξουν οι ενδιάμεσοι τις θέσεις τους, μεταφέρουν εσφαλμένη εικόνα στους από πάνω που είναι αρμόδιοι για την στοχοθεσία. Και έτσι κινείται αέναα το σύστημα και δύσκολα θα αλλάξει αν δεν «ξηλωθούν» οι κρίκοι που συνέδεαν όσους ασχολούνταν με την ομάδα και τους leader.
«Δεν έχουν καμία επίγνωση του τι ομάδα έχουν. Δεν μπορούν να καταλάβουν. Θα το βρουν μπροστά τους, είναι σίγουρο αυτό. Αιθεροβατούν. Και ο επόμενος προπονητής θα έχει τα ίδια προβλήματα. Δηλαδή θεωρούν ότι θα πάνε στο Παρίσι και θα βγούνε στην 6άδα; Είναι μηδαμινές οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο. Στον αθλητισμό ποτέ μη λες ποτέ, όλα γίνονται αλλά οι πιθανότητες είναι απειροελάχιστες. Αυτοί που είναι κοντά στην ομάδα δεν το περνούν στους από πάνω γιατί φοβούνται οι ίδιοι ότι θα χάσουν τη δουλειά τους. Οπότε τους λένε ότι έχουν μία εξαιρετική ομάδα, με πολύ καλές παίκτριες. Και όταν τα αποτελέσματα είναι αντίθετα με αυτά που τους λένε, φταίει ο προπονητής. Συνεπώς καλύπτουν τα νώτα τους και ρίχνουν το βάρος στο εξιλαστήριο θύμα. Δεν είναι ειλικρινείς ούτε με τους από πάνω. Κάποιος πρέπει να είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος.
«Έχω και ένα όνομα και μία αξιοπρέπεια στο χώρο που πρέπει να το υπερασπίσω»
Κερδίσαμε την Ιαπωνία με 15 γκολ, δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στην ιστορία της Κίνας αυτό. Πήγε η ομάδα στους Πανασιατικούς, πήρε το χρυσό, εμφατικά κιόλας και μου λέγανε να φέρουν προπονητή να κάνει τη φυσική κατάσταση. Δηλαδή να έχω εγώ την ομάδα και να κάνει άλλος μέρος της προπόνησης. Πράγματα που δεν έστεκαν επ ουδενί. Δεν μπορεί ένας σοβαρός άνθρωπος να δεχτεί κάτι τέτοιο. Πρέπει να είσαι εντελώς αναξιοπρεπής και να σκέφτεσαι μόνο τα λεφτά. Εγώ αυτό δεν μπορώ να το κάνω, δεν το έκανα ποτέ. Και στην τελική έχω και ένα όνομα και μία αξιοπρέπεια στο χώρο που πρέπει να το υπερασπίσω. Δηλαδή να έχω εγώ την ευθύνη για μια ομάδα που δεν θα κάνω εγώ την προπόνηση για να πάει και να χάσει 15 γκολ; Ποιο το κέρδος μου;»
Απ’ όπου και να το ‘πιανες, σχοινί για να κρατηθείς, ένα σωσίβιο, δεν υπήρχε. «Το μεγάλο το πρόβλημα που είχαμε εμείς είναι πως δεν υπήρχε απευθείας συνεννόηση λόγω γλώσσας. Πάντα υπήρχε ένας μεταφραστής και αυτός δεν ξέραμε τι έλεγε. Δεν ξέρουμε τι και πως μεταφέρει, ποιο είναι το ύφος. Επίσης δεν είχαμε ποτέ απευθείας συνομιλία με τους Leader. Καμία φορά μέσω μηνύματος εγώ (Παυλίδης) αλλά και αυτό σπάνια. Άρα έπρεπε να περάσουμε από κάποιους ανθρώπους που μπορεί να μετέφεραν ότι ήθελαν. Αυτοί έκαναν το κουμάντο κατ’ ουσίαν, σε όλα. Ό,τι και να έλεγα εγώ, γινόταν αυτό που ήθελαν αυτοί».
Κουραστήκατε; Ο παραλογισμός συνεχίζεται. Να έχετε μάτια να διαβάζετε δηλαδή. «Θα φέρω ένα μικρό παράδειγμα. Ήμασταν η μοναδική ομάδα πριν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (τέως World League) που δεν έκανε προετοιμασία. Τους είπαμε ότι είχαμε κανονίσει να κάνουμε προετοιμασία με τη Γαλλία και το Ισραήλ. Θα ερχόμασταν στην Αθήνα και θα κάναμε εδώ. Και μας λένε, “Όχι δεν γίνεται”. Μιλάμε για δύο ομάδες του επιπέδου μας που άλλοτε μπορεί να μας κερδίσουνε άλλοτε εμείς να τους κερδίσουμε. “Μόνο λέει με τις πρώτες ομάδες προετοιμασία. Αμερική, Ολλανδία, Ισπανία”. Και τους λέγαμε “γιατί να θέλουν οι ΗΠΑ να παίξουν μαζί μας; Ποιο είναι το όφελος της άμα μας κερδίζει σε κάθε παιχνίδι 10 και 12 γκολ;”.
Και είναι και το άλλο. Δεν μπορούν αυτές οι αθλήτριες να κάνουν προετοιμασία και να χάνουν συνέχεια με μεγάλες διαφορές. Θα πάνε μετά στο πρωτάθλημα να παίξουν με μηδέν ψυχολογία. Πρέπει να παίξεις και με μία ομάδα που να μπορείς ρεαλιστικά να κερδίσεις. Να πάρουν αυτοπεποίθηση. Και δεν μας ενέκριναν την προετοιμασία γι’ αυτό το πράγμα.
«Αν δεν ήθελαν να κάνουν κάτι, απλά δεν γινόταν»
Την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο» με λίγα λόγια ήθελαν στην Κίνα σύμφωνα με τα λεγόμενα των Παυλίδη και Σαλάχα, γεγονός που έφερε την αντίδρασή τους. «Ο Χάρης απηύδησε κάποια στιγμή με όλο αυτό και έστειλε απευθείας στο leader. Εκείνος μας έδωσε στην απευθείας επικοινωνία μας το… πράσινο φως. Έτσι, μίλησα με το Μαυρωτά στο Ισραήλ και αρχίσαμε να κανονίζουμε την κοινή μας προετοιμασία» εκμυστηρεύτηκε ο Σαλάχας, προσθέτοντας ένα ακόμα αναπάντεχο πως τους συνέβη. «Μάθαμε πάλι εντελώς τυχαία ένα πρωί από έναν μεταφραστή ότι θα καθυστερήσουμε να πάμε στην Ελλάδα για να κάνουμε την κοινή προετοιμασία. Το Ισραήλ θα ερχόταν πέντε μέρες για εμάς και εμείς θα φτάναμε προτελευταία μέρα. Και αυτό το μάθαμε εντελώς τυχαία.»
Το λόγο πήρε ο Χάρης Παυλίδης για περισσότερα παραδείγματα σχετικά με το πως… έσπασε το γυαλί. «Αν δεν ήθελαν να κάνουν κάτι, απλά δεν γινόταν. Δεν είχαμε καμία δύναμη. Άμα τους ρώταγες σου έλεγαν “Εσύ είσαι το αφεντικό, εσύ κανονίζεις.” Κι όμως δεν μπορούσα να κανονίσω ούτε τι ώρα θα κάνουμε προπόνηση.
Το κερασάκι στην τούρτα που εκεί έσπασε κάθε δεσμός που υπήρχε, ήταν όταν κάναμε προετοιμασία για το Παγκόσμιο τον περασμένο Ιούνιο στην Κίνα. Και μου λένε “Πρέπει να βγάλουμε τη 13άδα για το Asian Games”. Μια διοργάνωση που θα λάμβανε χώρα 4 μήνες μετά. Τους είπα πως δεν μπορούσα να δώσω κάτι τελεσίδικο από τόσο νωρίς και εκείνοι μου απάντησαν ότι αν χρειαστεί, ένα δυο ονόματα θα μπορούσαν να αλλαχθούν.
Μου έφεραν μια 13άδα, υπέγραψα και πριν τους αγώνες, ήρθε μια κοπέλα εδώ στην Ελλάδα και με ρώτησε γιατί δεν θα είναι στην ομάδα ενώ παίζει καλά. Τα έχασα. Της είπα: “Δεν σου έχω πει κάτι τέτοιο” και τη ρώτησα ποιος της το έχει πει αυτό. “Ο προπονητής στην Κίνα” μου απάντησε.
«Ξέρανε τα κορίτσια ποιες θα πάρουμε μαζί και δεν ξέραμε εμείς»
Άρχισα να αναρωτιέμαι. Ρωτούσα τον Ορέστη και τον Κώστα αν ήξεραν τίποτα. Πηγαίνω και βρίσκω αυτόν τον manager της ομάδας και τον ρώτησα τι γίνεται και εκείνος μου είπε ότι “Έχει βγει η 13άδα”. Τον ρώτησαν ποιος την έβγαλε και εκείνος που απάντησε πως το είχα κάνει εγώ. “Πότε;” τον ξαναρώτησα για να μου πει για το χαρτί τότε που είχα υπογράψει πριν από 4 μήνες. “Τώρα υπέγραψες” μου είπε, “Δεν γίνεται. Για να αλλάξεις παίκτρια πρέπει να συμφωνήσουν όλοι οι Leader”. Να συμφωνήσει δηλαδή ο leader που εποπτεύει την περιοχή μας παίκτριας να μείνει εκτός για να μπει μια άλλη; Αδύνατο. Εκεί γίναμε… μπίλιες και κατάλαβα ότι δεν υπήρχε κανένα σημείο σύγκλισης. Ακόμα και μετά από 1μιση, δύο χρόνια μείναμε με το στόμα ανοιχτό.
Ακούγονται λες και πρόκειται για κάποιο κακόγουστο αστείο ή κάποια φάρσα. «Είχαμε μέσα αθλήτριες οι οποίες ερχόντουσαν στην προπόνηση και δεν προσπαθούσαν. Κατά τη διάρκεια προετοιμασίας όλα αυτά. Και αναρωτιόμασταν πως είναι δυνατόν να μην τους ενδιέφερε να αποδείξουν, να κερδίσουν τη θέση τους στην ομάδα. Κάναμε σπριντ και ήταν τελευταίες. Ξέρανε τα κορίτσια την ομάδα, ποιες θα πάρουμε μαζί και ποιες όχι και δεν την ξέραμε εμείς» κατάληξε ο Ορέστης.
«Ό,τι καλύτερο έχω παρουσιάσει στην καριέρα μου»
Αφήνοντας για λίγο στην άκρη τα όσα τρομερά προηγήθηκαν, η κουβέντα επέστρεψε στο γνώθι σ’ αυτόν. Γιατί κάποια πράγματα δεν μπορούσαν να ξεπεραστούν, όμως ένιωθαν εντάξει με τον εαυτό τους; Έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν και τους επιτρεπόταν;
«Προπονητικά ήταν ό,τι καλύτερο έχω κάνει στην καριέρα μου. Το έχω πει και στα παιδιά» είπε αρχικώς ο άνθρωπος που επιλέχθηκε από τους Κινέζους για να τους ανεβάσει επίπεδο, να τους βγάλει από το… καβούκι τους.
«Είχα μια ομάδα που οι περισσότερες παίκτριες ατομικά στην κλίμακα από το 1 μέχρι το 10, ήταν του 3μιση και φτάσαμε σαν ομάδα να παίζουμε στο 6, 6μιση, 7. Και σε κάποια παιχνίδια ακόμα περισσότερο. Έστυψα το μυαλό μου να βρω λύσεις για την επίθεση, την άμυνα. Να πάρω ό,τι μπορούσα από την κάθε μία και να το βγάλω στο παιχνίδι. Πολλές ώρες βίντεο ο Ορέστης με τον Κώστα, προσωπικές προπονήσεις με τις φουνταριστούς και τις αμυντικούς. Πολλή δουλειά στο τακτικό επίπεδο. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο πραγματικά.»
«Για να μην μιλήσουμε για τις τερματοφύλακες. Όχι 3μιση στην κλίμακα, 1μιση όταν τις βρήκαμε χωρίς υπερβολή» πρόσθεσε ο άμεσος συνεργάτης του.
«Αστεία πράγματα. Φύγαμε από το πολύ υψηλό επίπεδο και πήγαμε εκεί και δεν το πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε. Κι όμως φτάσαμε σε σημείο αρκετά καλό. Χτυπούσαμε τα παιχνίδια και ήμασταν αξιοπρεπείς ακόμα κι όταν χάναμε. Είχαμε ένα πλάνο στο παιχνίδι μας ανάλογα και με τον αντίπαλο και το πως έπαιζε. Ξέραμε τι θέλαμε και τι μπορούσαμε να κάνουμε. Είμαι απολύτως ευχαριστημένος για το επίπεδο που φτάσαμε. Δεν νομίζω ότι σε τόσο σύντομο διάστημα, με αυτό το υλικό και κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο. Κάποιος άλλος δεν ξέρω, εγώ όχι.» κατέληξε ο Χάρης Παυλίδης ευθυτενώς και ξάστερα.
«Είναι σαν στρατιωτάκια οι αθλήτριες εκεί, παρακολουθούνται όλα»
Στο διαπροσωπικό επίπεδο όμως και πέρα από τις όποιες δυσκολίες, αυτό που μετράει σε ένα σύνολο είναι και οι σχέσεις μεταξύ προπονητών και αθλητών/τριών. «Του Ορέστη μπορεί να ήταν καλές» είπε περιπαικτικά ο Παυλίδης και λύθηκαν στα γέλια. «Τις διαπροσωπικές σχέσεις που μπορείς να χτίζεις στην Ελλάδα, δεν θα τις έχεις ποτέ με τα κορίτσια στην Κίνα. Εγώ ήμουν πιο κοντά με τα κορίτσια, ήμουν ο… καλός ας πούμε. Και κάποιες πλάκες κάναμε. Αλλά και αυτό μέχρι ενός σημείου. Είναι σαν στρατιωτάκια εκεί, παρακολουθούνται όλα. Ας το πούμε καλές».
«Δεν υπάρχει άμεση επικοινωνία. Εκτός από μια δυο που μιλάνε και καταλαβαίνουν αγγλικά, οι υπόλοιπες τίποτα. Τίποτα απολύτως όμως, ούτε το Hi. Είναι πολύ μαγκωμένες γιατί δεν έχουν εμπιστοσύνη σε κανέναν. Είχαμε μια καλή σχέση, όχι κάτι το φοβερό. Υπήρχαν δυο τρεις που είχαμε κάποια προβλήματα, πάντα υπάρχουν αυτά σε μια ομάδα. Δεν μπορούν να είναι όλοι και όλες ευχαριστημένοι. Π.χ μια αθλήτρια, η οποία ήταν συνέχεια νωχελική, δεν ακολουθήσε το σύστημα και το ρυθμό της προπόνησης, χαλούσε την ατμόσφαιρα ενώ ήταν καλή παίκτρια και είχα αποφασίσει ότι θέλω να τη διώξω γιατί δεν κάνει καλό στην ομάδα. Και όταν μιλήσαμε, μου είπε “Εγώ είμαι εδώ γιατί με εκβιάζουν. Δεν θέλω να είμαι εδώ, μακάρι να με διώξεις και να με αφήσουν να φύγω. Είμαι εδώ με το ζόρι. Ειλικρινά αν δεν σου κάνει, πήγαινε πες τους το, χάρη θα μου κάνεις”.
Το λόγο πήρε ο Σαλάχας. «Ο Χάρης πήγε και μίλησε και η απάντηση που έλαβε ήταν ότι δεν γινόταν να φύγει. Είναι πολιτική στη μέση. Είχαμε 2-3 οι οποίες ήταν εκεί εκβιαστικά. Τι να κάναμε με αυτές; Προπόνηση; Να τη βάλεις να κάνει κάτι έξτρα, κάτι διαφορετικό; Να δώσει ρυθμό; Τίποτα.»
«Η διοργάνωση έγινε στην Κίνα και… τρέμανε μήπως στραβώσει κάτι»
Η πρωτιά της Κίνας στους Πανασιατικούς, δεν ήταν μονάχα ένα αγωνιστικό θαύμα αλλά και μία νίκη σε πολιτικό ακόμα επίπεδο μιας και η «κόντρα», ανταγωνισμός όπως θέλετε πείτε το της Λαϊκής Δημοκρατίας με την Ιαπωνία, καλά κρατούν.
«Την Ιαπωνία την κερδίσαμε 4 φορές μέσα σε ενάμιση χρόνο. Δύο στο ασιατικό πρωτάθλημα, μία στο Παγκόσμιο και μία στους Πανασιατικούς. Και την κερδίσαμε εμφατικά.
Ήμασταν πάρα πολύ καλά προετοιμασμένοι για τον τρόπο παιχνιδιού, μιας και η Ιαπωνία παίζει με ένα παράδοξο τρόπο. Δεν είναι εύκολο να το αντιμετωπίσεις αν δεν το έχεις μελετήσει. Εμείς όμως κάναμε προετοιμασία μόνο για εκείνη και μας βγήκε.
Όλοι είχαν μεγάλο φόβο για το αποτέλεσμα. Η διοργάνωση μάλιστα έγινε στην Κίνα και επειδή θα ήταν όλη η πολιτική ηγεσία εκεί, τρέμανε μήπως στραβώσει κάτι. Όλα πήγαν καλά αλλά τους είδαμε λίγο… παγωμένους. Προφανώς δεν περίμεναν ότι θα επικρατήσουμε τόσο εμφατικά για να έχουν κάπου να πατήσουν. Δεν είχαν. Να μου πούνε τι για την ομάδα; Και έπρεπε να ψάξουν να βρουν».
«Άλλα κάναμε εμείς στην πισίνα, άλλα αυτοί στο γυμναστήριο»
«Έκανες μια επιτυχία, έφερνες ένα θετικό αποτέλεσμα και δεν μας έστελναν να μας πουν συγχαρητήρια. Καμία επικοινωνία, καμία αναγνώριση της προσπάθειάς μας. Είναι φοβερό. Προκριθήκαμε στους Ολυμπιακούς, πήραμε το χρυσό με 15 γκολ διαφορά και δεν ήρθε ένα μήνυμα να μας συγχαρούν. Μας έστελναν από την Ελλάδα και από εκεί κανένας.
Το μόνο που τόνισαν ήταν ότι έχουν την κινέζικη νοοτροπία/φιλοσοφία. Το κολύμπι δηλαδή και το γυμναστήριο, τη σκληρή προπόνηση. Τσακωθήκαμε ξανά γιατί τους είπαμε να πάρουν κάποιες μέρες ρεπό τα κορίτσια, να ξεκουραστούν. Είχε γίνει και μετά το Παγκόσμιο αυτό. Η απάντηση ήταν μαξ 4 μέρες. Εμείς προτείναμε 10 μέρες να πάνε λίγο στα σπίτια τους, να ξεφύγουν. Τίποτα, αμετανόητοι» είπε απορημένος μέχρι και τόσους μήνες μετά ο Ορέστης Σαλάχας για να συνεχίσει ο Παυλίδης.
«Απανθρωπιά. Στο γυμναστήριο έκαναν με δικό τους γυμναστή, δικό τους πρόγραμμα. Δεν μπορούσαμε να επέμβουμε. Γιατί υπάρχουν λέει στάνταρ που θέτει η Ολυμπιακή Επιτροπή. Κάθε μέρα έκαναν τις ίδιες ασκήσεις. Κάθε μέρα. Είτε είχαμε αγώνες είτε προετοιμασία, είτε φορμάρισμα, δεν άλλαζε τίποτα. Έπρεπε να σηκώνουν τη βδομάδα ας πούμε εννιά χιλιάδες κιλά. Άλλα κάναμε εμείς στην πισίνα, άλλα αυτοί στο γυμναστήριο. Καμία προσαρμογή, καμία συνεργασία. Και αυτό που έγινε, ένα μικρό θαύμα ήταν τώρα που τα σκέφτομαι και τα θυμάμαι.»
«Μεγάλη ελευθερία σε σχέση με αυτό το μαρτύριο που ζήσαμε τον πρώτο καιρό»
Διάλειμμα για τη ζωή τους εκτός πισίνας, νερού, σκοτούρας. Εσείς ξέρετε πολλούς που να έχουν ζήσει στην Κίνα; Εμείς πάντως όχι.
«Είχαμε πάει σε μια πολύ ωραία πόλη, μικρή. Για τα δεδομένα της Κίνας μικρή, 8 εκατομμύρια μένουν εκεί (σ.σ Γέλια). Είχαμε τα μηχανάκια μας, κινούμασταν με αυτά. Είχαμε βρει ένα ωραίο μαγαζί με ευρωπαϊκές γεύσεις και πηγαίναμε εκεί και τρώγαμε.»
«Γενικά υπήρχε μία ρουτίνα αλλά βρίσκαμε τρόπους μεταξύ μας να τα περνάμε ωραία. Σε σχέση με αυτά που ζήσαμε στο πρώτο κομμάτι (καραντίνα κλπ.), το υπόλοιπο ήταν όνειρο ως προς τη διαβίωση. Πήγαμε στην Ανί, είχαμε αυτά τα μηχανάκια τα ηλεκτρικά. Ήμασταν ανεξάρτητοι. Τελειώναμε την προπόνηση, πηγαίναμε στο κέντρο, ψωνίζαμε από το σούπερ μάρκετ, πίναμε ένα καφέ. Γυρνούσαμε. Τα Σαββατοκύριακα πηγαίναμε για φαγητό σε αυτό το εστιατόριο που είπε ο Ορέστης τρώγαμε ωραία. Υπήρχε μία διαφορετικότητα προς το καλύτερο σαφώς αλλά και πάλι η καθημερινή ρουτίνα, σε κουράζει.
Προπόνηση στις οκτώ το πρωί, τελειώναμε 11μιση. Να πας να φας ή να ψωνίσεις κάτι, να ξαπλώσεις μια ώρα και πάλι 3μιση στο κολυμβητήριο μέχρι τις 6, 6μιση. Φαγητό, λίγο ξενοδοχείο ή καμιά βόλτα έξω και ύπνος. Μπορεί να ακούγονται απλά όμως για εμάς ήταν μεγάλη ελευθερία σε σχέση με αυτό το μαρτύριο που ζήσαμε τον πρώτο καιρό. Νιώθαμε πολύ καλύτερα.
«Ήταν θέμα χρόνου»
Η όλη κατάσταση έμοιαζε με ενεργό ηφαίστειο που έμοιαζε έτοιμο να εκραγεί. Ένας γάμος εκ πρωίμου δύσκολος, ανάμεσα σε διαφορετικές κουλτούρες που νομοτελειακά έφερε και το διαζύγιο.
«Μας εξώθησαν να φύγουμε. Υπήρχε στο συμβόλαιό μας μια ρήτρα, όπου όποιος την έσπαγε έπρεπε και να την πληρώσει. Οπότε εμείς δεν μπορούσαμε να σηκωθούμε και να φύγουμε έτσι απλά και να χάσουμε την αποζημίωση.
Είναι χρήματα για τα οποία αποφασίσαμε να πάμε. Κάποια μπόνους, διάφορα. Οπότε μετά από κάποια μηνύματα και κάποια e-mail που ανταλλάξαμε, κατάλαβα ότι δεν υπήρχε πλέον το παραμικρό σημείο σύγκλισης και έπρεπε να χωρίσουν οι δρόμοι μας κοινή συναινέσει. Διαπραγματευτήκαμε τους όρους τους συμβολαίου, πήραμε αυτά που θέλαμε. Ήταν κύριοι όσον αφορά το οικονομικό σκέλος από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν έχουμε να προσάψουμε κάτι σε αυτό.
Προσωπικά το περίμενα ότι θα συμβεί, ήταν θέμα χρόνου. Δεν πίστευα ότι θα τελειώσει το συμβόλαιό μας, δεν το πίστευα. Είχα ισχυρές ενδείξεις ότι θα συνέβαινε αυτό. Και τώρα που βάζουμε κάτω τα… κομμάτια, καταλαβαίνουμε ότι είχαμε σημάδια περί αυτού. Τα παιδιά στενοχωρήθηκαν πολύ γιατί θα χάσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εμένα δεν με πείραξε τόσο αυτό και τους εξήγησα ότι μου συμβαίνει δεύτερη φορά.
Είχε συμβεί και με τον Καναδά κάτι παρόμοιο, τότε με είχε πειράξει πολύ. Τώρα με την Κίνα σχεδόν καθόλου. Το έλεγα και από πριν ότι δεν με ενδιαφέρει. Έχω φτάσει σε μια ηλικία που αν θα πάω σε ένα μεγάλο γεγονός, ένα σπουδαίο ραντεβού, θέλω να πάω και να διακριθώ. Το να πάω απλά για να χάνω με 10 γκολ, δεν μου λέει κάτι. Είτε λέγονται Ολυμπιακοί, είτε Παγκόσμιο Κύπελλο.
Αυτό που με πείραξε είναι ότι έψαξαν να βρουν κάτι να μου προσάψουν. Ότι δεν έκανα αρκετά σκληρή προπόνηση ή ότι δεν ήταν αρκετή. Ψέματα δηλαδή. Μου έλεγαν, “ίσως είσαι πολύ καλός προπονητής για τις Ευρωπαίες αθλήτριες και όχι για τις Ασιάτισσές.” Λες και έχει διαφορά, κάτι βλακείες. Απλά δεν μπήκα σε συζητήσεις. Τι να συζητήσω αφού δεν ήθελαν να καταλάβουν; Μόνο αυτό με πείραξε».
«Ο Κώστας και ο Χάρης άντεχαν πιο πολύ στην Κίνα απ’ ότι εγώ. Εγώ είχα φύγει και 2-3 φορές από 15 μέρες και είχα έρθει στην Ελλάδα. Γενικά λέω ότι όταν έρθει η ώρα και δω τους Ολυμπιακούς στην τηλεόραση, θα με πειράξει. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω αν στενοχωριόμουν ή αν ήμουν χαρούμενος. Τι υπερίσχυε. Πλέον μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι στο σπίτι μου, στα σκυλιά μου. Είμαι εκεί που θέλω να είμαι και όχι εκεί, χωρίς φαγητό και με όλα τα ακατανόητα. Για το οικονομικό, όπως είπε και ο Χάρης, είμαι πλήρως ευχαριστημένος», παρέθεσε ο Ορέστης από τη δική του οπτική.
«Εδώ δεν επικοινωνούσαμε όταν ήμασταν στην ίδια χώρα, θα συνέβαινε τώρα;»
Χώρισαν και έριξαν μαύρη πέτρα και οι δύο πλευρές πέραν κάποιων λεπτομερειών για τη διευθέτηση του οικονομικού σκέλους. Ως προς τον επόμενο… τυχερό; «Ένας παλιός που τον έχουν διώξει δυο φορές και τον έχουν πάρει τρεις πίσω. Ένας άνθρωπος που είναι 70, 72 χρονών κάτι τέτοιο και έχει αποσυρθεί από την προπονητική τα τελευταία 3-4 χρόνια και τον γύρισαν πίσω.
Δεν έχει καμία λογική όλο αυτό το πράγμα αλλά το έκαναν γιατί ξέρουν ότι εκείνος θα κάνει ό,τι του πούνε. Είναι ευχαριστημένοι να κολυμπάνε οκτώ χιλιόμετρα την ημέρα και να κάνουν δυο ώρες βάρη. Αυτό σημαίνει για εκείνους ότι έκαναν καλή προπόνηση. Με εμένα δεν ήταν έτσι άρα σημαίνει στο δικό τους το μυαλό ότι δεν κάναμε προπόνηση. Όταν κάνεις ατομική τακτική, ασκήσεις, ατομική τεχνική και όλα αυτά, δεν θεωρούν ότι είναι προπόνηση αντάξια του κινεζικού πνεύματος.»
«Μας είχαν πει ότι πρέπει να βγαίνουν από την πισίνα τα κορίτσια και να κλαίνε»
Έχει κι άλλο «ψωμί» σταθείτε. «Το κορυφαίο που μας είχαν πει ήταν ότι οι αθλήτριες βγαίνουν από την πισίνα και είναι χαμογελαστές. Άρα δεν έχουν κάνει προπόνηση. Πρέπει να βγαίνουν και να πονάνε, να είναι δυσαρεστημένες και να κλαίνε. Γι’ αυτό άλλωστε έχουμε και επτά φυσικοθεραπευτές στην ομάδα. “Μην σας νοιάζει” μας λέγανε. Προφανώς εμείς το πρώτο διάστημα όταν το ακούσαμε, το χλευάζαμε, κάναμε πλάκα.
«Δεν περιμένεις από τους Κινέζους να έχουν τη φιλοσοφία που έχει ο Ισπανός, ο Ιταλός ή ο Έλληνας. Αν την είχαν, θα είχαν φέρει πολλές επιτυχίες με όλες τις εγκαταστάσεις και όσα έχουν» προσυπόγραψαν με ένα στόμα, μια φωνή.
«Εδώ αλλάζουν ομάδα κάθε τρία χρόνια αφού σταματάνε οι κοπέλες, δεν αντέχουν άλλο. Μετά από κάθε Ολυμπιακούς ή μεγάλους αγώνες φεύγουν δέκα και θα βρεθούν τσάτρα πάτρα άλλες να τις αντικαταστήσουν. Τους παρακαλούσα δυο χρόνια να κάνουν U-20 ομάδα. Να κάνουν ένα καμπ, να βλέπαμε τι υλικό υπάρχει και τι δεν υπάρχει. Να φωνάζαμε κάποιες με τη γυναικών. Βλέπαμε μόνο όσες ήθελαν εκείνοι, όσες μας έφερναν εκείνοι. Μας έφεραν μια κοπελίτσα ψηλή (τη Σαν θυμήθηκε ο Σαλάχας) που ειλικρινά δεν κάνει ούτε για την Α2 στην Ελλάδα. Δεν μπορούσε να πιάσει τη μπάλα χωρίς υπερβολή και μας την έφεραν να κάνει προπόνηση γιατί ο μπαμπάς της ήταν ένας από τους leader.
«Ο Χάρης τους είχε πει: “Δεν θα είμαι εδώ σε δυο χρόνια. Φτιάξτε U20 για να έχετε συνέχεια”. Η Ιαπωνία έχει από κάτω παιδιά, πολύ υλικό.
«Ήταν ειλημμένη η απόφαση να φύγουμε μετά τους Ολυμπιακούς. Δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσουμε. Και τους εξηγούσα ότι στο επόμενο μεγάλο ραντεβού, θα χάσουν. Από το Καζακστάν, την Ιαπωνία. Από κάποιον θα χάσουν, δεν γίνεται.
Το πρώτο τουρνουά δηλαδή για τις περισσότερες στην ζωή τους, στην καριέρα τους, μπορεί να είναι ένα ασιατικό πρωτάθλημα, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Ακραίο. Για παράδειγμα παίζαμε με την Αμερική στο Ρότερνταμ και στο ημίχρονο ήμασταν ισοπαλία και σε κάποια στιγμή βάζω μια κοπέλα να κάνει flying change (αλλαγή δηλαδή την ώρα του αγώνα). Και με το που της λέω να το κάνει, εκείνη μπαίνει κατευθείαν μέσα πριν έρθει η άλλη. Πέναλτι και αποβολή με αντικατάσταση. Μιλάμε για την ΑΒ. Τι να κάνω; Ήμασταν που ήμασταν 9-10, χάσαμε και αυτήν και… σκάσαμε στο τέλος. Δεν αντέχεις να παίζεις με τις Αμερικάνες και με τις Αυστραλές με τέτοιο ρόστερ.
“Χάνουμε τα παιχνίδια στο τέλος” μας έλεγαν “και αυτό είναι που μετράει.” Μα πως να μην χάσουμε με τέτοιο ρόστερ; Δεν είχαμε παίκτριες και όσες είχαμε, δεν είχαν σηκώσει ποτέ ένα κύπελλο, ένα τουρνουά κάτι. Δεν ξέρουν πως είναι να παίζουν σε ένα τελικό. Τρέμανε, τους έφευγε η μπάλα. Κάναμε υπέρβαση ασυζητητί με αυτήν την ομάδα.
«Να τους έλεγα ψέματα δηλαδή;»
Γιατί τώρα το φθινόπωρο όμως; Κάνανε υπομονή από την πρώτη μέρα που πάτησαν το πόδι τους στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ουσιαστικά, έχοντας μπροστά τους δύο μεγάλες διοργανώσεις. Ούτε η αίγλη αυτών δεν τους κράτησε.
«Αν όλα πηγαίνανε καλά, θα μέναμε μέχρι και το Παρίσι και μετά θα φεύγαμε 100%» έσπευσε να τονίσει ο Παυλίδης. «Έβαλαν κάτι στόχους τρελούς, αδιανόητους. Και επειδή ο Χάρης δεν είναι ένας άνθρωπος που μπορούσε να πει ψέματα, οδηγηθήκαμε εδώ που οδηγηθήκαμε μαζί με όλα τα άλλα.
Το θυμόταν και απορούσε όταν το πρωτοάκουσε. «Να πάρουμε μετάλλιο στους Ολυμπιακούς και να μπούμε 6άδα στο Παγκόσμιο; Είναι δυνατόν; Να τους έλεγα ψέματα δηλαδή; Εδώ η Ελλάδα δεν τερμάτισε στην 6άδα που μπορεί να πάει στους Ολυμπιακούς και να πάρει μετάλλιο. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα εκτός αν θέλουν να κοροϊδευόμαστε.
Ξέρετε πόσο απαιτητικοί ήταν; Φέρτε μας το πρόγραμμα, invitation letter, αναλυτικά τις προπονήσεις, τι θα κάναμε. Εμείς παρακαλούσαμε άλλες ομάδες να μαζευτούν και να παίξουν μαζί μας γιατί θα κάναμε προετοιμασία με κάποιον καλύτερο, πιο έμπειρο. Η Γαλλία που δεν ήθελαν να κάνουν προετοιμασία μαζί τους, μας κέρδισε. Το Ισραήλ μας πέρασε στη βαθμολογία. Και μας ζητούσαν τον ουρανό με τ’ άστρα για κάτι που εμείς είχαμε ανάγκη περισσότερο από τους άλλους».
«Με αυτόν τον χαρακτήρα έφτασα όπου έφτασα και τώρα να τον απαρνηθώ;»
Μετά από τέτοια πρωτάκουστα πράγματα και οδεύοντας προς το τέλος μιας αποκλειστικής ανάδυσης του νου, ρωτήθηκαν αμφότεροι. Η συνείδηση, είναι καθαρή;
«Έχω κάνει ό,τι μπορούσα, ναι. Και έκανα και πολλές υποχωρήσεις. Δεν μπορούσα να κάνω όμως το κορόϊδο, να κάθομαι και να παίρνω τα λεφτά μου. Δεν ταιριάζει με το χαρακτήρα μου. Αν ήμουν αλλιώς, μπορεί να βρισκόμουν και σε άλλη θέση. Με αυτόν τον χαρακτήρα έφτασα όπου έφτασα και τώρα να απαρνηθώ ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα, να προδώσω τις αρχές μου για να πάρω 20 και 30 χιλιάδες παραπάνω και μετά να μην μπορώ να τα βρω με τον εαυτό μου και να σιχαίνομαι το ίδιο μου το… είναι; Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Νιώθουμε τώρα άλλοι άνθρωποι, ελεύθεροι.»
Σειρά του Ορέστη. «Μ’ άρεσε πάρα πολύ και θεωρώ ότι πήρα πολύ σωστή απόφαση. Απέκτησα εμπειρίες φανταστικές. Έζησα πράγματα τα οποία δεν θα τα ζούσα έτσι απλά. Θα έχουμε δηλαδή να τα συζητάμε και να γελάμε με τον Κώστα και με το Χάρη. Πράγματα που δεν φανταζόμασταν ποτέ. Στην καραντίνα στην Ελλάδα πήγαινα βόλτα με τα σκυλιά μου και εκεί σε ένα χώρο 10Χ12, αν άνοιγες την πόρτα ξεκινούσες από την αρχή.
Στην τρίτη βδομάδα αλλάξαμε ξενοδοχείο – κάνοντας μάλιστα δύο τεστ κάθε μέρα – και πήγε ο Χάρης με τον Κώστα να κάνουν μία βόλτα έξω και πανικόβλητοι τους έβαλαν μέσα και ψέκαζαν τον… αέρα. Σου μιλάω ειλικρινά». Πόσο πιο παραστατικό να γίνει;
«Αυτά που ζήσαμε ήταν για να… πηδάς από τα παράθυρα»
«Όχι να κάνουμε βόλτα στην πόλη. Έξω από το δωμάτιο εννοούμε. Και ήρθε η αστυνομία και μας έβαλε μέσα και μας πρόσθεσαν μία βδομάδα στον εγκλεισμό μας, έτσι για μπόνους. Και ψέκαζαν τον αέρα που περάσαμε.
Μετά και αφού περάσαμε 5 βδομάδες καραντίνα και είμασταν “καθαροί” δεν μας άφηναν να πάμε στο εστιατόριο. Σε ένα άλλο αθλητικό κέντρο, 2μιση ώρες από εκεί που ήμασταν, βρήκαν έναν Ευρωπαίο με covid-19 και μας πρόσθεσαν μία εβδομάδα καραντίνα από τις πέντε συνολικά. Χωρίς να έρθουμε σε επαφή, χωρίς τίποτα.
Τα λέμε και γελάμε τώρα αλλά αυτά που ζήσαμε ήταν για να… πηδάς από τα παράθυρα. Ήμασταν έτοιμοι να εκραγούμε. Μας έφερναν για φαγητό, ένα κομμάτι παϊδάκι, λίγο ρύζι και ένα μήλο. Δεν έχω περάσει έτσι τρομακτικά στη ζωή μου γιατί δεν ξέραμε και πόσο θα διαρκέσει.
Όταν είσαι στη φυλακή για 6 μήνες ας πούμε, λες “θα κάνω υπομονή να περάσει και μετά θα είμαι ελεύθερος.” Εκεί δεν ήξερες τι θα γίνει. Για να πάμε από το ένα αθλητικό κέντρο στο άλλο που ήταν η ομάδα, πήραν άδεια από το δήμαρχο της Σανγκάης ώστε να περάσει αμάξι από τη μια μεριά στην άλλη. Και στη διάρκεια, ενώ είχαμε άδεια, με το χαρτί στο χέρι από το δήμαρχο δηλαδή, μας σταμάτησαν έξι φορές χωρίς υπερβολή». ΠΑΡΑΝΟΙΑ.
«Με τίποτα, θα τρελαθώ»
Πόσες φορές έχετε αναρωτηθεί ή ρωτήσει τους φίλους σας, αν είχατε τη δυνατότητα να επιλέξετε μεταξύ μιας υπερφυσικής δύναμης, ποια θα ήταν αυτή; Κρίνοντας ως μετά Χριστών Προφήτες λοιπόν και γνωρίζοντας ό,τι βίωσαν, απάντησαν στο ερώτημα αν θα έπαιρναν την ίδια απόφαση να πάνε στην Κίνα. Παγώστε για λίγο το χρόνο, μην διαβάσετε ό,τι ακολουθεί και βάλτε τον εαυτό σας στη θέση τους. Τι θα κάνατε;
«Εγώ όχι. Έχοντας ζήσει όλο αυτό και ξέροντας ότι θα έχει αυτήν την κατάληξη, όχι. Ναι μεν οικονομικά πήραμε κάποια λεφτά που δεν θα τα βρίσκαμε ποτέ στη ζωή μας και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για αυτό αλλά από την άλλη και ξέροντας ότι πρέπει να ξαναπεράσω όλα αυτά, όχι. 6 μήνες καραντίνα; Με τίποτα, θα τρελαθώ.
Δεν μιλάω για το αγωνιστικό κομμάτι, αυτό μπορεί να το ξανασυναντήσεις. Μπορεί να βρεις μία άλλη ομάδα που θα είναι χειρότερη. Δεν λέει κάτι, αυτό φτιάχνεται. Όλο το υπόλοιπο όμως εν γνώσει μου; Με τίποτα.
Άμα γνωρίζεις ακριβώς τι και πως, δεν επιλέγεις να το περάσεις. Δεν μπορεί να το διανοηθεί άνθρωπος αυτό που περάσαμε. Πάρα πολύ δύσκολα. Ο εγκλεισμός κάποια στιγμή συνηθίζεται. Το ότι δεν έχεις να φας όμως, είσαι σε μια χώρα που δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με κανέναν και δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, αυτό δεν παλεύεται.
Κλείνει λέει η Σανγκάη, έβαλαν λουκέτο, τέλος. Είπαν ότι 8 Ιανουαρίου ανοίγουν όλα και ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ στην Κίνα. Ένα εκατομμύριο κόσμος στο δρόμο, όλα ανοιχτά, χωρίς μάσκες χωρίς τίποτα. Σε σημείο που αναρωτιέσαι “μήπως ήταν ένας εφιάλτης και τον ονειρεύτηκα”;»
Κάπως πιο συγκαταβατικός ακούστηκε ο Ορέστης Σαλάχας. «Όταν πήγαινες στην Κίνα είχες μία με δύο εβδομάδες σε απομόνωση μίνιμουμ, ταρίφα που λένε. Από προετοιμασία να γυρίζαμε, δύο εβδομάδες απομόνωση. Κάθε φορά που μπαίναμε και βγαίναμε. Φέρναμε φαγητό όταν ερχόμασταν από Ελλάδα. Κονσέρβες, παξιμάδια, σοκολάτες».
«Και μου λες να το ξαναπεράσω αυτό; Ποτέ. Βάλε με φυλακή έξι μήνες, δεν με ενδιαφέρει, καλύτερα.» ολοκλήρωσε αφού είχε βάλει μία.. άνω τελεία ο Χάρης Παυλίδης.
«Η Εθνική στο Παρίσι, ίσως πάρει και μετάλλιο»
Αφού το ζήτημα της Κίνας και οι εμπειρίες του στη χώρα του μεταξιού μόνο ως τέτοιες δεν ήταν, η κουβέντα οδηγήθηκε στην Εθνική ομάδα, όντας και οι δύο ιδιαίτερα αισιόδοξοι.
«Η Εθνική αυτή τη στιγμή έχει ένα από τα καλύτερα ρόστερ. Παίκτριες που παίζουν σε ομάδες LEN Champions League, οι σύλλογοι στην Ελλάδα φέτος είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Το μόνο που έχει να διαχειριστεί είναι το άγχος. Έχει να πάει πολλά χρόνια στους Ολυμπιακούς αγώνες και τα κορίτσια το φέρουν βαρέως. Μόλις συμβεί αυτό και περάσουν, που θα περάσουν, θα δείτε ότι η Εθνική στο Παρίσι ίσως πάρει και μετάλλιο. Είναι πολύ καλή ομάδα.
Όσον αφορά το επόμενο βήμα, περιμένουμε. Ο Χάρης εννοείται ότι έχει προτάσεις και επαφές. Εγώ κάνω διακοπές. Έχω φίλους παντού. Το Βλαχόπουλο στη Σερβία, τον Κολόμβο στην Τουρκία. Θα τους φορτώνομαι τώρα (σ.σ Γέλια) αφού υπάρχει ο χρόνος.»
«Το ρόστερ είναι πάρα πολύ υψηλού επιπέδου. Υπάρχει το άγχος της πρόκρισης και βαραίνει η μη επίτευξη του στόχου τις προηγούμενες τρεις φορές. Κλείνει ένας κύκλος για την Εθνική μετά από αυτούς τους Ολυμπιακούς και υπάρχουν αρκετές αθλήτριες που θέλουν όσο τίποτα άλλο να συμμετάσχουν γιατί ίσως να μην έχουν την ευκαιρία ξανά. Εύκολα ή δύσκολα θα τα καταφέρουν τα κορίτσια. Θα είναι πολύ ψυχοφθόρο, πιστεύω στο φινάλε όμως θα πανηγυρίσουμε.
Όσον αφορά εμένα θα ήθελα να συνεχίσω να δουλεύω. Αν μπορώ στο εξωτερικό ή να βρω κάτι που να μου δίνει το κίνητρο για να κάνω κάτι. Είναι αλήθεια ότι συνηθίζοντας να δουλεύεις σε ένα άλλο επίπεδο με διαφορετικές συνθήκες, είναι δύσκολο να ξανάρθεις στην Ελλάδα αν και το αγωνιστικό επίπεδο είναι πολύ υψηλότερο, δεν το συζητάω.
Περιμένω και εγώ, πρέπει να πάρω κάποιες αποφάσεις και σύντομα νομίζω θα γίνουν γνωστές».
Η ιδέα της Ιταλίας και το ενδεχόμενο να εργαστεί εκεί, όπως είχε αποκαλύψει σε προηγούμενη συνέντευξή του στο #AQF24 ο Χάρης Παυλίδης, δεν έχει εγκαταλειφθεί. Κάθε άλλο.
«Μου αρέσει πάρα πολύ και νομίζω ότι κάποια στιγμή θα το κάνω. Έχω απορρίψει δυο φορές προτάσεις από εκεί (σ.σ Ιταλία) το οποίο μου βγήκε σε καλό για τη μετέπειτα καριέρα μου αλλά θα ήθελα να πάω και για να μάθω τη γλώσσα καλά. Μου αρέσει ο τρόπος ζωής και πλέον δεν νομίζω ότι έχω περιθώριο να δουλέψω κάπου πιο ψηλά στην Ελλάδα.
Το να δουλέψω στο εξωτερικό και στην Ιταλία και στην Ισπανία θα ήταν ιδανικό όσον αφορά τον τρόπο που δουλεύω αλλά και τον τρόπο ζωής. Στην Κίνα ας πούμε δεν θα μπορούσες να το κάνεις για πολύ καιρό ακόμα και αν δεν υπήρχε ο Covid-19 στη μέση. Είναι μέσα στα σχέδιά μου», κατέληξε για να ολοκληρωθεί με τον τρόπο αυτό μία συνέντευξη αλλιώτικη από τις άλλες.
Διαβάστε επίσης:
- Ο Χάρης Παυλίδης στο #AQF24: Από τον Πειραιά στην Κίνα και ένα εισιτήριο για… Ιταλία – Μία δεξαμενή αναμνήσεων σε πέντε χιλιάδες λέξεις!
- Αποκλειστικό #AQF24: Δεν συνεχίζουν στην εθνική Κίνας οι Παυλίδης, Χατζηδάκης, Σαλάχας!
