Με τα καλά μας και τα αρκετά κακά μας, σε αυτό το άθλημα βιώνουμε καταστάσεις που θα μας συντροφεύουν για μια ζωή. Σε ένα άλλο σπορ, ίσως σε μια άλλη χώρα, όσα θα περιγράψουμε παρακάτω θα μπορούσαν να είναι πρώτη είδηση, να έχουν ένα κομμάτι αναφοράς, όμως εδώ κλείνουν οι κύκλοι και η καθημερινότητα συνεχίζεται αναλλοίωτη. Μια ρουτίνα που έχει πολλές δυσκολίες για εμάς ως Μέσο, καθώς επιχειρούμε να δείχνουμε σεβασμό στις σημαντικές στιγμές, μέσα σε μια πιεστική συνθήκη.
Ένας κύκλος έκλεισε, μια αυλαία έπεσε και μια νέα ανοίγει σύντομα για τον Παναγιώτη Παπαδόγκωνα, ο οποίος αποφάσισε να κρεμάσει το σκουφάκι με το νούμερο επτά ύστερα από μια πλούσια καριέρα. Ένας αθλητής που τίμησε την εγχώρια υδατοσφαίριση με την παρουσία του, με την αγωνιστικότητα του και το #AQF24 έρχεται για να καλύψει αυτό το τεράστιο κενό ενημέρωσης και ενδεχομένως φροντίδας προς τις προσωπικότητες που προσφέρουν στο άθλημα.
Η λογική του δημοσίου υπαλλήλου δεν μας αρέσει, «απεταξάμην» λέμε τρεις φορές καθημερινά, για να μη γίνουμε έτσι. Προσπαθούμε πολύ και ο λόγος είναι σαφής. Μέσω αυτής της ιστοσελίδας μαθαίνουμε, γνωρίζουμε ανθρώπους, αναπτύσσουμε δυνατές φιλίες και συμπλέουμε με ανθρώπους όπως ο Παναγιώτης Παπαδόγκωνας και άλλοι πολλοί.
Αποχωρώντας από την ενεργό δράση, ο Παναγιώτης είναι ήδη προπονητής. Σκέφτεται έτσι, είναι σίγουρος και νιώθει έτοιμος για νέες προκλήσεις, για να ξεκινήσει επίσημα την προπονητική του καριέρα και να γράψει ξανά ιστορία από ένα διαφορετικό μετερίζι, πάντα κοντά στο άθλημα και με καύσιμο την αγάπη του προς αυτό. Πτυχιούχος, με υψηλές παραστάσεις, έχοντας γευτεί σε αφθονία τον πρωταθλητισμό και τις διαδικασίες του, ο Παπαδόγκωνας ξέρει τι θέλει να κάνει και αποκαλύπτεται στο #Aquafeed24 και τον Ορέστη Κανελλόπουλο για τα σχέδια του.
Το τελευταίο γκολ, το έσχατο παιχνίδι της καριέρας του, η αναδρομή στο παρελθόν και φυσικά το μεγάλο του επαγγελματικό πλάνο με την προπονητική. Βασικά, απαντά στο ερώτημα τι προπονητής θέλει να γίνει και οι απαντήσεις του μας γέμισαν αισιοδοξία. Είναι κάποιες ημέρες σε αυτή τη δουλειά, πιο όμορφες από άλλες και η συνάντηση μας στο Mardi στον Πειραιά ήταν μια από αυτές.
Πρώτο παιχνίδι Πλέι Άουτ κόντρα στα Χανιά, διαδικασία των πέναλτι, 3η εκτέλεση. Το τελευταίο γκολ της καριέρας σου….
«Η αλήθεια είναι ότι δε το σκέφτηκα. Τώρα το συνειδητοποίησα. Δε το σκέφτεσαι εκείνη την ώρα. Ακόμα και στο τελευταίο παιχνίδι που παίξαμε στα Χανιά το αντιλήφθηκα όταν τελείωσε ο αγώνας και έπιασα τη διαδρομή… Μου έφυγε ένα βάρος από το άγχος της διαδικασίας των πλέι άουτ και συνειδητοποίησα ότι ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι. Βέβαια ήμουν μουδιασμένος σ’ όλη τη διάρκειά του. Παρόλο που δε πέρναγε από τη σκέψη μου ότι θα ήταν ο τελευταίος μου αγώνας, ήταν σαν να το περίμενα πως και πως, συν ότι ο ΝΟΠ έπρεπε και άξιζε να παραμείνει στη μεγάλη κατηγορία».
Ήξερες τότε ότι θα σταματήσεις;
«Εδώ και αρκετά χρόνια σκέφτομαι προπονητικά κι αυτό το είχα αντιληφθεί πριν 4-5 χρόνια όταν ο προπονητής καλούσε τάιμ άουτ και σκεφτόμουν τι θα έλεγα εγώ στη θέση του. Οπότε κατάλαβα σιγά σιγά ότι μου έχει φύγει το κίνητρο το παικτικό και δεν είχα κάτι άλλο να αποδείξω και μετά από μια τέτοια επιτυχία του ΝΟΠ θεωρώ ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να σταματήσω, ξεκινώντας κάτι που έχω σπουδάσει και μου δίνει κίνητρο και το αγαπάω».
Πώς ερμηνεύεις το ότι δεν είχες πια κίνητρο;
«Θεωρώ όλοι οι αθλητές για να αποδώσουν το 100% των δυνατοτήτων τους πρέπει να έχουν κάποιο κίνητρο και ανάλογα πόσο δυνατό είναι, προσπαθείς να πετύχεις το στόχο σου. Σε κάθε ομάδα που αγωνίστηκα είχα διαφορετικό κίνητρο. Όταν ήμουν πιο μικρός είχα κίνητρο να βελτιωθώ, να είμαι κοντά στην Εθνική ομάδα, να ξεπεράσω κάποιον συμπαίκτη μου. Μεγαλώνοντας το κίνητρο ήταν να καθιερωθώ στην Εθνική ομάδα, να κερδίζουμε τίτλους. Περνώντας τα χρόνια και φεύγοντας η Εθνική ομάδα από το κάδρο αλλά και η διεκδίκηση τίτλων προσπαθούσα να βρω άλλα κίνητρα. Για παράδειγμα τα τελευταία χρόνια μεγάλο μου κίνητρο ήταν να βοηθώ τους νεότερους συμπαίκτες μου δημιουργώντας σ’ αυτούς κίνητρα. Νομίζω αυτή είναι η επιτυχία ενός αθλητή να αναζητά κίνητρα είτε ατομικά είτε ομαδικά προκειμένου να έχει ένα στόχο που θα κυνηγάει καθημερινά».
Πονάει καθόλου που σταματάς; Παρότι είναι φρέσκο…
«Είμαι γεμάτος και δε θα έπαιρνα αυτή την απόφαση κι αυτή την αλλαγή στην αθλητική μου καριέρα. Έχω κάνει φίλους, έχω εμπειρία από μεγάλα παιχνίδια. Δεν έχω να κερδίσω κάτι άλλο, οπότε θεωρώ ο κύκλος μου έχει τελειώσει στο παικτικό κομμάτι».
Πώς πιστεύεις ότι θα σε θυμούνται ως αθλητή;
«Καλή ερώτηση. Νομίζω ήμουν πάντα δίκαιος, έδινα το 100% στους αγώνες και δεν υποτίμησα κανέναν. Θεωρώ ότι έχω αφήσει καλή γνώμη σε συμπαίκτες και αντιπάλους προς το πρόσωπό μου».
Θεωρείς ότι ήσουν καλός αρχηγός και καλός συμπαίκτης;
«Από τα μηνύματα που έλαβα μετά την ανακοίνωση της αποχώρησής μου μπορώ να σου πω ότι συγκινήθηκα πάρα πολύ γιατί είδα από συμπαίκτες, αντιπάλους και ανθρώπους του χώρου ένα θαυμασμό. Ήταν τρομερό το σύνθημα και νομίζω αυτό μένει. Πιστεύω ότι υστεροφημία που έχει κάποιος είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα. Ήμουν αρχηγός στον Πανιώνιο σε μια νεαρή ηλικία και μάλιστα ήταν πολύ δύσκολη χρονιά λόγω διοικητικών προβλημάτων. Θεωρώ εκ του αποτελέσματος ότι σαν αρχηγός τότε των ομάδων που υπηρέτησα πάλι έδινα έμπνευση στους συμπαίκτες μου, τους βοηθούσα και έβαζα την ομάδα πάνω από τον καθένα ασχέτως αν ήμουν αρχηγός».
30 χρόνια ίδια καθημερινότητα και δεν είναι εύκολη η αλλαγή… τώρα οικογένεια, παιδί.
«Σίγουρα η ρουτίνα και η καθημερινότητα θα αλλάξει. Πλέον είναι άλλες οι προτεραιότητες. Δε θα ξεχάσω την πρώτη εβδομάδα όταν γυρίσαμε από το μαιευτήριο που τελείωσα την προπόνηση και με βιασύνη έκανα τα πάντα γρήγορα προκειμένου να γυρίσω γρήγορα σπίτι να δω το παιδί μου. Έτσι αντιλήφθηκα ότι είναι άλλες οι προτεραιότητες. Για καλό γίνεται αυτό. Δηλαδή σε οποιαδήποτε μεγάλη αλλαγή στη ζωή γίνεται για καλό και όσο πιο γρήγορα προσαρμόζεσαι και το συνειδητοποιείς τόσο το καλύτερο είναι για τη συνέχεια της ζωής σου».
Τι συμβουλή θα έδινες στον νεαρό Παναγιώτη που ξεκινούσε πριν από χρόνια την καριέρα του, με την ωριμότητα που έχεις τώρα;
«Δεν έχω μετανιώσει κάποια επιλογή μου γιατί ακόμα και λάθος να έκανα τότε, θεωρώ απ’ αυτό κερδίζεις εμπειρία ώστε στη συνέχεια να αποφύγεις πράγματα. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Όλες αυτές οι καταστάσεις που πέρασα που οι περισσότερες είναι άσχημες γιατί έτσι είναι ο πρωταθλητισμός νομίζω με έκαναν σοφότερο και είναι ένα δυνατό όπλο για τη μετέπειτα πορεία μου στην άλλη καριέρα που θέλω να ξεκινήσω».
Ξεχωρίζεις κάποια στιγμή;
«Δε ξέρω είναι πάρα πολλές. Δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Ίσως είναι τα γκολ ή ασίστ που έδωσα στο τέλος του παιχνιδιού και έδωσα χαρά στην ομάδα μου που κι αυτός ήταν ο απώτερος σκοπός. Δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποια συγκεκριμένη».
Υπάρχει μια χρονιά που ήταν πιο έντονη, ιδιαίτερη και θα τη θυμάσαι;
«Παρότι δεν έχω καλή μνήμη στα αγωνιστικά θυμάμαι πολύ καλά. Δε θα ξεχάσω τους δύο τελικούς LEN Trophy με τον Πανιώνιο που χάθηκαν και με τον τρόπο που δεν τους πήραμε στο τέλος. Σίγουρα επειδή είναι η πιο πρόσφατη η παραμονή στη κατηγορία με τον ΝΟΠ. Τον τελικό του Κυπέλλου με τον Εθνικό στη Χίο που παρόλο που ήμασταν το απόλυτο αουτσάιντερ. Είναι πολλές οι στιγμές».
Έχεις κρατήσει στοιχεία από προπονητές που είχες;
«Θεωρώ απ’ όλους τους προπονητές που έχω περάσει έχω πάρει κάτι είτε θετικό είτε αρνητικό, το έχω δει και το έχω ζήσει. Με αυτό το τρόπο μπορώ να φτιάξω ένα δικό μου δρόμο φιλτράροντας όλες αυτές τις πληροφορίες και απ’ όλους τους προπονητές για να μπορέσω εγώ αργότερα να το κάνω πράξεις στους αθλητές μου. Δε θέλω να μοιάσω σε κάποιον γιατί έχω ήδη κάποιες καινοτόμες ιδέες και θέλω να τραβήξω το δικό μου δρόμο».
Τι είδους προπονητής θέλεις να γίνεις;
«Θέλω να γίνω ένας προπονητής που θα θέλει να έχει ο κάθε αθλητής για προπονητή. Πάνω απ’ όλα θέλω να τους εμπνέω και να αισθάνονται σιγουριά στις δύσκολες στιγμές ώστε να τους δίνει κουράγιο. Θέλω να είμαι ο προπονητής που θα τους βγάλει το 100%, που θα τους περάσει την νοοτροπία του πρωταθλητισμού και τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουν ώστε να πετύχουν τους στόχους τους, κι αν δεν έχουν στόχο τον πρωταθλητισμό να τους φτάσω στο επίπεδο που επιθυμούν οι ίδιοι. Θέλω όταν θα ολοκληρώνεται η συνεργασία μου με έναν αθλητή, να έχει μόνο καλές εντυπώσεις μέσα του για μένα».
Ακόμη και αν αυτό προϋποθέτει να τους πιέσεις, για το καλό τους;
«Δεν γίνεται κάτι καλό χωρίς πίεση. Ο εκάστοτε αθλητής δίνει το 100% με διαφορετική πίεση. Έχω σκοπό να πιέσω πολύ κόσμο (σ.σ γελάει)».
Όταν βγαίνεις από το νερό και πηγαίνεις στον πάγκο, είναι ένα άλλο άθλημα… είσαι έτοιμος;
«Μου το έχουν πει όλοι και το έχω διαπιστώσει κι εγώ βλέποντας αγώνες απ’ έξω και μπαίνοντας στη θέση του προπονητή πνευματικά τουλάχιστον. Είναι διαφορετικός ο τρόπος προσέγγισης. Ο παίκτης εκείνη την ώρα, το 90% κοιτάζει το εγώ και το υπόλοιπο 10% να προσαρμοστεί στην ομάδα, ενώ ο προπονητής έχει να διαχειριστεί 13 αθλητές και πως θα βγάλει το 100% του αθλητή μέσα σε ένα σύνολο. Γενικά και στην εξέλιξη του παιχνιδιού έχει διαφορετική αντιμετώπιση ο παίκτης με τον προπονητή. Το θεωρώ μια πρόκληση, την οποία θέλω να την ζήσω».
Γιατί προπονητική και όχι έναν άλλο ρόλο στην υδατοσφαίριση;
«Καταρχάς έχω σπουδάσει. Είμαι καθηγητής φυσικής αγωγής με ειδικότητα στην υδατοσφαίριση. Θεωρώ ότι έχω την εμπειρία όλα αυτά τα χρόνια σαν παίκτης. Οπότε σε συνδυασμό αυτών των δύο και βέβαια το άθλημα εξελίσσεται όπως και η προπονητική. Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι ιδανικότερη συνέχιση να παραμείνω στο χώρο που αγαπάω».
Θα αναλάμβανες μια ομάδα σε υψηλό επίπεδο άμεσα;
«Θεωρώ πως ναι. Θα τολμήσω να σου πω ότι έχω μεγαλύτερη αισιοδοξία σαν προπονητής παρά σαν παίκτης. Έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου και στις γνώσεις μου. Εννοείται ότι θα γίνουν λάθη γιατί βρισκόμαστε στην αρχή αλλά θεωρώ ότι είμαι έτοιμος για την μεγαλύτερη πρόκληση».
Κοιτάζοντας πίσω… ποιοι σε στήριξαν για να είμαστε εδώ σήμερα;
«Σίγουρα η οικογένειά μου θεωρώ πιέστηκε πιο πολύ από μένα και στεναχωρήθηκε πιο πολύ από μένα, όπως και βίωσε πιο πολύ από μένα τη χαρά. Νομίζω ήταν και θα είναι πάντα δίπλα μου. Επίσης είχα καλούς συμπαίκτες που με βοήθησαν, με στήριξαν και εννοείται έπραξα κι εγώ το ίδιο και έχουν παραμείνει από το πρώτο καιρό που γνωριστήκαμε μέχρι τώρα. Έχει μείνει μια δυνατή φιλία κι αυτό λέει πολλά».
