Αποστολή στη Ντόχα, Ορέστης Κανελόπουλος
Μαργαριτάρι, ο θησαυρός της θάλασσας. Σύμβολο της αγνότητας και της δύναμης. Του (ψυχικού εν προκειμένω) πλούτου και της αρετής. Ένα τέτοιο, αληθινό και διαυγές άτομο είναι και η Άννα Ντουντουνάκη, η «Βασίλισσα» της πεταλούδας για εμάς και πέμπτη στον κόσμο.
Η Άννα Ντουντουνάκη είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Έχει πηγαία συναισθήματα και κάποιες φορές δεν μπορεί να τα ελέγξει. Και γιατί να το κάνει; Είναι αυθεντική και ιδιαίτερα αγαπητή στους κόλπους του υγρού στίβου. Όχι μόνο για τις αξιέπαινες αγωνιστικές της επιδόσεις που την έχουν φέρει στην κορυφή του ευρωπαϊκού παγόβουνου και στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος αλλά κυρίως για το καθαρό της βλέμμα και την αγνή της καρδιά. Ασυμβίβαστη με τη μετριότητα, ακροβατεί στην υπερβατικότητα.
Όπως κάθε πρωταθλήτρια όμως που σέβεται τον εαυτό της και τους κόπους της, δεν ικανοποιείται εύκολα. Έχει υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό της, έχει «πλάσει» έτσι τον κοινωνικό και αθλητικό της βίο ώστε να πετύχει τους στόχους της. Βουρκώνει, στενοχωριέται, «τσαλακώνεται».
Πριν καληνυχτίσετε τα παιδιά σας το βράδυ, αφιερώστε πέντε λεπτά να τους μιλήσετε για την Άννα. Να τους δείξετε βίντεο με κούρσες της αλλά κυρίως δηλώσεις και τα όσα κάνει εκτός νερού. Υποψήφια διδάκτωρ νομικής, τελειόφοιτη οσονούπω φοιτήτρια στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παίζει πιάνο, μιλά ξένες γλώσσες και ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ. Ονειρεύεται φωναχτά και κοπιάζει για να δώσει σάρκα και οστά στις φιλοδοξίες της.
«Άννα, οι άνθρωποι πονούν και τους φοβίζει το σκοτάδι.
Πόσοι γι’ αγάπη δε μιλούν για να περάσουν ένα βράδυ…»
Η κούρσα των 100μ πεταλούδας, ο τελικός των 100μ πεταλούδας με τις οκτώ γρηγορότερες κολυμβήτριες να βουτάνε στο νερό, έχει μόλις τελειώσει. Στην πέμπτη σειρά ένα επίθετο ελληνικό, χανιώτικο. Άννα Ντουντουνάκη πέμπτη θέση με 57.62. «Θα νομίζει κανείς ότι είμαι αχάριστη με την 5η θέση στο παγκόσμιο. Δεν είμαι αχάριστη απλά έχω ένα στόχο για την Ολυμπιάδα και ο χρόνος αυτός δεν είναι αρκετός για να τον πετύχω» βγαίνουν οι λέξεις από το στόμα της έπειτα από τον πρώτο τελικό παγκοσμίου της καριέρας της.
«Έχω αλλάξει όλη μου τη ζωή, την προπόνησή μου, την καθημερινότητά μού, τους ανθρώπους γύρω μου που δεν είναι εύκολο να συναναστρέφονται με μένα σε αυτή τη φάση γιατί η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή η προτεραιότητά μου είναι αυτή και δεν είναι εύκολο να γνωρίζουν όλοι οι γύρω σου ότι προτεραιότητά σου είναι κάτι άλλο». Έχει μόλις τερματίσει και το μυαλό της κάνει σβούρες στους γύρω της τονίζοντας δακρυσμένη, αφού έχει σε απόλυτο βαθμό το «γνώθι σαυτόν» ότι δεν είναι εύκολο να συναναστρέφονται μαζί της. Από τι υλικό είσαι φτιαγμένη Άννα να το μοιράσουμε, να το μπολιάσουμε σε κόσμο για να ομορφύνει το ανθρώπινο γένος;
Το πρότυπο που ψάχνετε μαμά και μπαμπά για να μεταλαμπαδεύσετε στα παιδιά σας, είναι εδώ και το διαβάζετε σε αυτές τις αράδες. Είναι τα παιδιά της Εθνικής ομάδας πόλο ανδρών που κατακτούν ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς και το πρώτο πράγμα που λένε είναι ότι δεν μπορούν να χαρούν και συμπάσχουν γιατί η πατρίδα τους καίγεται. Είναι τα κορίτσια της αντίστοιχης των γυναικών που «πλάνταξαν» στο κλάμα, αγκαλιασμένα και μονιασμένα σαν μια οικογένεια μόλις ελευθερώθηκαν από τα ξόρκια και η ομοσπονδιακή προπονήτρια των οποίων είχε το μυαλό της μετά από μία σημαντική νίκη σε όσους παλεύουν με τον αναθεματισμένο τον καρκίνο, το «μπαμπούλα» αυτόν.
Είναι τα παιδιά της κολύμβησης, της καλλιτεχνικής και μη, της ανοιχτής θάλασσας και της πισίνας, των καταδύσεων σε κάθε ακριτικό μέρος και μεγαλούπολη που δεν τρομάζουν στα αχαρτογράφητα, στα βαθιά. Παραμένουν ρομαντικοί και ταπεινοί στο πείσμα των καιρών. Είστε εσείς που αφήνετε τον καναπέ και το κρεβάτι σας, τη ζέστη του σπιτιού για να τρέξετε πίσω από τον κανακάρη σας, την μονάκριβή σας και πάει λέγοντας σε βροχές και χιόνια και κακοκαιρίες. Και να θυμάστε πως πίσω από κάθε Ντουντουνάκη, Πλατανιώτη, Χρήστου, Φουντούλη, Ασημάκη, Κυνηγάκη, κρύβονται τα στηρίγματά τους.
Επιστροφή στα όσα λοιπόν μοιράστηκε η Άννα Ντουντουνάκη – λίγα λεπτά αφότου τερμάτισε στην πέμπτη θέση – στο #AQF24 και τον απεσταλμένο στη Ντόχα Ορέστη Κανελλόπουλο. Με δακρυσμένα μάτια που μετά βίας κρατούσε να μην τρέξουν ποτάμι, ισχυρίστηκε πως έχει μεγαλύτερο στόχο και θα τον κυνηγά μέχρι να ‘ρθει.
«Έπρεπε να έχω κάνει ένα δεύτερο καλύτερο 50άρι το οποίο δεν γνωρίζω γιατί δεν βγήκε. Πιστεύω ότι ήμουν αρκετά πιο ήρεμη, είχα την ψυχραιμία και τη διαύγεια να σκεφτώ τι ακριβώς θέλω να κάνω. Δεν ξέρω γιατί δεν ήρθε όμως. Ίσως και να κουράστηκα περισσότερο από ότι έπρεπε και χθες. Όχι λόγω του χρόνου ή κάτι τέτοιο αλλά της όλης πίεσες που είχα μαζέψει πάνω μου για κάποιο λόγο. Δεν είναι και εύκολο να τα ελέγχω όλα, το προσπαθώ αλλά δεν είναι εύκολο. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είχα δουλέψει για ένα καλύτερο δεύτερο 50άρι, είχα δουλέψει πάρα πολύ από την αρχή της χρονιάς. Δεν ήρθε τώρα, πιστεύω να έρθει αργότερα» σχολίασε ευθυτενώς και με την ευγένεια που τη διακρίνει ως προς την κούρσα
Πέρα όμως από δευτερόλεπτα, χρονόμετρα και επιδόσεις. Πως νιώθει η Άννα; Αισθάνεται γεμάτη, αισθάνεται πλήρης; «Γεμάτη σαν άνθρωπος γενικά νιώθω, έχω πετύχει πολλά πράγματα στη ζωή μου για τα οποία είμαι περήφανη γιατί τα έχω κατακτήσει με κόπο και πολύ προσπάθεια. Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι μου λείπει ένα κομμάτι. Μου λείπει το ρεκόρ στα 100μ που το κυνηγάω από το 2021. Ίσως να μην έχει έρθει ακόμα γιατί το κυνηγάω και τόσο. Θα νομίζει κανείς ότι είμαι αχάριστη με την 5η θέση στο παγκόσμιο. Δεν είμαι αχάριστη απλά έχω ένα στόχο για την Ολυμπιάδα και ο χρόνος αυτός δεν είναι αρκετός για να τον πετύχω. Είναι καλός για αρχή, για Φλεβάρη μήνα αλλά επειδή πρέπει να είμαστε ρεαλιστές στον πρωταθλητισμό, καλά είναι και τα όνειρα, όλα χρειάζονται αλλά ο χρόνος αυτός δεν είναι αρκετός για να πετύχω το στόχο μου το καλοκαίρι και γι’ αυτό ακούγομαι είμαι έτσι.
Σίγουρα χαίρομαι για την πέμπτη θέση, χαίρομαι που βρέθηκα σε έναν τελικό παγκοσμίου αλλά μου μένει ότι ήθελα να δω τα 57” μικρό…
Μπορεί να μην ήρθε τώρα ο επιδιωκόμενος σκοπός της όμως δεν χάνει την πίστη της η πρωταθλήτρια Ευρώπης στα 50μ στην 25άρα πισίνα.
«Γενικά σαν άνθρωπος πιστεύω ότι όταν δουλεύεις πολύ για κάτι, μπορεί να αργήσει, μπορεί να απογοητευτείς πολλές φορές όμως στο τέλος ο καθένας μας παίρνει αυτό που του αξίζει. Και ο λόγος που δεν σταματάω είναι ακριβώς αυτός. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλη αυτή η δουλειά που έχω κάνει αυτά τα χρόνια ήταν για να σταματήσω στο 37μισό. Είναι για κάτι καλύτερο από αυτό και θα το προσπαθώ μέχρι να έρθει.»
Η έντονη συναισθηματικά κουβέντα έκλεισε με ένα μήνυμα από καρδιάς για τους μικρούς και τις μικρές αθλητές και αθλήτριες του αύριο. Τα λόγια έβγαιναν δύσκολα, ένας κόμπος στο λαιμό έκανε τις προτάσεις να βγαίνουν με κόπο αλλά από τα βάθη της ψυχής της. Εκεί που λάμπει το φως και η αισιοδοξία σαν το χαμόγελό της. «Ο επιμένων νικά» Άννα και εσύ θα νικήσεις τις επόμενες μάχες που θα έρθουν. Μπορεί να μην μεταφραστεί αυτό με το υψηλότερο σκαλί του βάθρου αλλά τι σημασία έχει; Είναι θέμα χρόνου να έρθει το ρεκόρ και να ευχαριστιέσαι κάθε κούρσα γιατί θα έχεις ικανοποιήσει μέχρι και τον πιο απαιτητικό φαν σου, τον εαυτό σου.
«Αυτό που λέω πάντα, μπορεί τον τελευταίο καιρό να έχω δυσκολευτεί κάποιες φορές να το κάνω αλλά πιστεύω ότι σε αυτή τη ζωή πρέπει να έχουμε όνειρα και στόχους και πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Να έχουμε αυτοπεποίθηση και πίστη στη δουλειά που κάνουμε και να παλεύουμε με ό,τι έχουμε και δεν έχουμε για να τους πετύχουμε. Τίποτα δεν έρχεται εύκολα, τίποτα δεν έρχεται χωρίς προσπάθεια και χωρίς δουλειά. Τόσο καιρό δεν κάνω τίποτα άλλο από το να υπομένω και να επιμένω και να περιμένω ότι αυτό για το οποίο προσπαθώ, θα έρθει.
Δύο χρόνια τώρα από το Δεκέμβρη του 2021 και μετά έκλαιγα σε συνεντεύξεις επί σειρά αγώνων και όχι με δάκρυα χαράς για τα αποτελέσματα που έρχονταν για εμένα στους αγώνες μετά από μία πολύ επιτυχημένη χρονιά. Το 2021 για μένα ήταν η χρονιά της ζωής μου, μέχρι τώρα τουλάχιστον και επί δύο χρόνια ήμουν συνέχεια απογοητευμένη. Παρόλα αυτά κάθε χρονιά προσπαθούσα να δω τι δεν είχε πάει σωστά, τι έπρεπε να έχω κάνει καλύτερα. Και νομίζω ότι η πρώτη επιτυχία ήρθε στο Πανευρωπαϊκό της 25άρας. Γέλασα και ευχαριστήθηκα τους αγώνες για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό. Θα ήθελα να είναι ανάλογη η συνέχεια και εδώ. Όχι οτι έχει τελειώσει κάτι, μία κούρσα ήταν στα 100μ, μην τα δραματοποιώ και τόσο.
Αλλά πραγματικά μετά από δύο χρόνια μπήκα σε αυτή τη χρονιά και έχω δώσει τα πάντα. Έχω αλλάξει όλη μου τη ζωή, την προπόνησή μου, την καθημερινότητά μού, τους ανθρώπους γύρω μου που δεν είναι εύκολο να συναναστρέφονται με μένα σε αυτή τη φάση γιατί η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή η προτεραιότητά μου είναι αυτή και δεν είναι εύκολο να γνωρίζουν όλοι οι γύρω σου ότι προτεραιότητά σου είναι κάτι άλλο. Παρόλα αυτά τους έχω ζητήσει να κάνουν υπομονή και να δείχνουν κατανόηση. Όσοι πραγματικά με αγαπάνε και είναι δίπλα μου το κάνουν και το κάνουν αρκετά χρόνια. Όπως και ο κύριος Τάσος (σ.σ προπονητής της ) έχουμε αλλάξει και οι δύο τη ζωή μας για αυτό το στόχο. Τον κυνηγάω πολύ και θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα έρθει.»
