Από την απόλυτη εντός έδρας απογοήτευση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης έως το ασημένιο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό του Σπλιτ, η διαδρομή που διένυσε η εθνική ομάδα ανδρών της Ουγγαρίας, οφείλει να γραφτεί στις σελίδες της πολιστικής ιστορίας.
Μια ομάδα κορεσμένη, με τρόπο παιχνιδιού που δεν εντυπωσίαζε, αναμενόμενο θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος (Ναι κι όμως…), εξελίχθηκε σε μια εντελώς διαφορετική δύναμη που έφθασε έως το βάθρο και άφησε υποσχέσεις. Η αλλαγή του αξιοσέβαστου Τάμας Μαρτζ με τον Ζολτ Βάργκα έφερε αρκετές διαφοροποιήσεις στην ενδότερη διαδικασία της ομάδας και βάσει αποτελέσματος, ήταν πετυχημένη.
Το πρώτο και κύριο κριτήριο, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφική ματιά για να το αναγνωρίσεις, είναι το δεδομένο της προπόνησης, καθώς σύμφωνα με όσα μάθαμε ο Ζολτ Βάργκα κυριολεκτικά διέλυσε τους Ούγγρους διεθνείς σε γυμναστήριο και πισίνα, καλύπτωντας μια εντυπωσιακή απόσταση μέσα σε μόλις 1,5 μήνα. Παράλληλα με το σωματικό κομμάτι, ο παράλληλα τεχνικός της Φερεντσβάρος έδωσε βάρος στην πνευματική προετοιμασία, κάτι το οποίο συνηθίζει στην πρωταθλήτρια Ουγγαρίας όλα αυτά τα χρόνια και το επανέλαβε. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι σε κάθε άλμπουμ φωτογραφιών από την εκάστοτε προπόνηση της Ουγγαρίας, ο Βάργκα συνομιλούσε ενώπιος ενωπίον με αθλητή ή αθλητές του. Σε ένα πιο γενικό σχόλιο, προπονητές που δεν μπορούν να εμπνεύσουν και να μιλήσουν με ανθρώπινα κριτήρια στους αθλητές τους, δεν τους λογαριάζουμε ιδιαίτερα…
Η επιλογή να ξεκουραστούν κατά κύριο λόγο οι σούπερσταρ Ντένες Βάργκα και Μάρτον Βάμος, η εισχώρηση νέων αθλητών ή παικτών που δεν είχαν πάρει ευκαιρίες στη 15άδα, έφερε έναν νέο αέρα στην εθνική Ουγγαρίας και η ορμή αυτών των περιπτώσεων ανέβασε το σύνολο κατακόρυφα, με τους Μαγυάρους να βρίσκουν νέους πρωταγωνιστές. Η ισχυρή σημασία του Ντένες Βάργκα στο σύνολο, ειδικότερα στην άμυνα, παρότι ως θεατές βγάζουμε επιφωνήματα για τον τρόπο που σκοράρει, αντισταθμίστηκε με περισσότερη ελευθερία σε διαφορετικές μονάδες που έδειξαν να αξιοποιούν την ευκαιρία τους και αυτό αποτυπώθηκε μες το νερό. Το παιχνίδι δεν οριζόταν από έναν κινητήριο μοχλό, αλλά από το timing που βρισκόταν κάθε ένας εξ αυτών τη δεδομένη στιγμή. Από την έμπνευση, δηλαδή. Το παράδειγμα παίκτη της Ουγγαρίας στον τελικό με την Κροατία να κάνει μακροβούτι σε κατοχή αντιπάλου για να κλέψει τη μπάλα, είναι ένα δείγμα εμπιστοσύνης και ελευθερίας.
Μια ομάδα που συνειδητοποίησε ότι οφείλει να αλλάξει, συσπειρώθηκε και έκανε την έκπληξη, γιατί αν κάποιος δηλώσει ότι πίστευε, με αυτή τη 15άδα, ότι θα έφθαναν στον τελικό, αποκλείοντας τους Παγκόσμιους Πρωταθλητές Ισπανούς, να το κάνει επώνυμα. Όσα και αν μπορούμε να παραθέσουμε, από γεγονότα, από τακτική ή ατομικά στατιστικά, το κορυφαίο επίτευγμα του επιτελείου του Ζολτ Βάργκα είναι ότι παρέλαβε μια ομάδα με έντονη πνευματική κόπωση, αθλητές που είχαν αδειάσει ψυχικά μετά το Παγκόσμιο της Βουδαπέστης και με σκληρή δουλειά κατάφερε να τους δώσει κίνητρο. Ο συνδιασμός μεγάλου όγκου προπόνησης που επιφέρει αυτοπεποίθηση στον παίκτη και πνευματικής εξισορρόπισης, έδωσε στην Ουγγαρία ένα μετάλλιο, αλλά το σημαντικότερο, μια προοπτική για το άμεσο μέλλον. Και την έδωσε πολύ γρήγορα.
Η συσπείρωση που προαναφέραμε, έγκειται στο γεγονός ότι οι ίδιοι οι παίκτες δεν θέλησαν να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί, αλλά έγιναν μέρος της διαδικασίας που θα επέφερε εκ νέου «υγεία» στην εθνική Ουγγαρίας. Η παραδοχή είναι αναγκαία πριν ξεκινήσεις κάτι καινούργιο και ως εκ τούτου ο Ζολτ Βάργκα… νιώθει περήφανος στην τοποθεσία Βουδαπέστη, αυτή τη στιγμή.
Οι Ούγγροι λοιπόν δεν κέρδισαν το χρυσό, ωστόσο τα οφέλη της πορείας τους στο Σπλιτ είναι πολύ μεγαλύτερα από κάτι που απλώς θα μπει στη βιτρίνα. Κέρδισαν ότι δεν φοβήθηκαν να κάνουν πέρα τον εγωισμό τους, κέρδισαν ότι αντιμετώπισαν τα λάθη τους, κέρδισαν έναν προπονητή που ήρθε με συναίσθηση ότι πρέπει να τους αφήσει να χαρούν το παιχνίδι, κέρδισαν μια αντίδραση που θα τους οδηγήσει μέχρι το Παρίσι το 2024. Όταν οι πληγές είναι ανοιχτές ή δίνεις χρόνο για να επουλωθούν ή είσαι αποφασισμένος να ρίξεις εσύ το αλάτι σε αυτές.
ΥΓ: Οι παίκτες είναι επαγγελματίες, όπως και οι προπονητές, αλλά πάνω απ’όλα και κάθε φορά ισχύει το ίδιο, η σχέση πρέπει να χτίζεται στο ανθρώπινο κομμάτι. Τουλάχιστον, στα μάτια τα δικά μας.
