Άλλοι το ονομάζουν τύχη, άλλοι συγκυρία, ενώ κάποιοι άλλοι δεν πιστεύουν σε αυτού του είδους τις… παρεμβάσεις. Όμως οι στιγμές που εμπλέκονται στο μυαλό μας ως συγκυριακές είναι οι πιο ξεχωριστές και αυτές που συνήθως μας μένουν και μας αποτυπώνονται.
Ήταν το βράδυ της 9ης Δεκεμβρίου όταν βρεθήκαμε στο κολυμβητήριο της Όστια για να καλύψουμε τον δεύτερο προκριματικό γύρο του Champions League, για το Group D, με συμμετέχουσες τη Βουλιαγμένη, τον Ολυμπιακό, τη Ντε Ζααν και φυσικά την οικοδέσποινα Ρόμα. Μπαίνουμε στην πισίνα για να γλυτώσουμε από το κρύο και προσπαθούμε να διαχειριστούμε την απίστευτη υγρασία, αλλά αυτά δεν μπορούσαν να μας αποσπάσουν από τη δουλειά για την οποία είχαμε έρθει να κάνουμε. Καθώς βρισκόμασταν στην εξέδρα παρακολουθώντας το ζέσταμα των ομάδων, πέρασε από μπροστά μας ο προπονητής της Εθνικής Ιταλίας, Κάρλο Σίλιπο τον οποίο και χαιρετήσαμε και σε εκείνο το σημείο δημιουργήθηκε η επιθυμία της περαιτέρω επικοινωνίας μαζί του, καθώς δεν έχει συχνά κανείς την ευκαιρία να συνομιλεί με τόσο σπουδαίες προσωπικότητες του αθλήματος ειδικά εκτός Ελλάδας.
Το επόμενο πρωί, καθώς φτάσαμε και πάλι στο Ostia Aquatic Center για την πρωινή προπόνηση των ομάδων, είδαμε τον άλλοτε άσσο της Ποζίλιπο από μακριά, αλλά όταν φτάσαμε και εμείς δεν καταφέραμε να τον βρούμε. Εκεί σκεφτήκαμε πως εντάξει, μπορεί να μην είμαστε τυχεροί. Τελικά ήμασταν, καθώς έφτασε το απόγευμα του Σαββάτου και ενώ βρισκόμασταν στο καφέ του ξενοδοχείου που σχεδόν συστεγάζεται με το κολυμβητήριο παρακολουθώντας Πορτογαλία-Μαρόκο για τα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, λίγο πριν την έναρξη του Ρόμα-Ντε Ζααν, ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μας ο άνθρωπος που ψάχναμε, ο Κάρλο Σίλιπο. Αφού τον χαιρετήσαμε εκ νέου, τον ρωτήσαμε αν θα ήθελε να μας πει μερικά λόγια, να κάνουμε δηλαδή μία κουβέντα κάποια στιγμή και εκείνος με ένα πλατύ χαμόγελο αποκρίθηκε «παίρνω ένα εσπρέσο τώρα και έρχομαι να τα πούμε». Και έτσι η τύχη μας γέλασε και θα σας αφηγηθούμε παρακάτω μία πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Ομοσπονδιακό προπονητή της Ιταλίας, ο οποίος φυσικά είχε «γράψει» και πολλά χιλιόμετρα ως παίκτης.
Για τον Κάρλο Σίλιπο οι συστάσεις… περισσεύουν, αλλά θα σας παραθέσουμε μερικά από τα επιτεύγματα του. Ως παίκτης κατέκτησε Champions League και Πρωτάθλημα Ιταλίας σε συλλογικό επίπεδο, Χρυσό Μετάλλιο το 1992 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, Χάλκινο στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το 1996, ενώ κατέκτησε το Ασημένιο στους World Cup στο Σίδνεϊ το 1999 και 2003 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης, όλα αυτά φυσικά με την Εθνική Ιταλίας. Φυσικά, το καλοκαίρι που πέρασε, αυτή τη φορά χωρίς το σκουφάκι του αθλητή, αλλά με τη μπαγκέτα του μαέστρου στο χέρι έφτασε την «Σετερόσα» στην τρίτη θέση της Ευρώπης.
Η εκκίνηση της διαδικασίας ερωταπαντήσεων ήταν σχεδόν κοινότυπη, αφού επιλέξαμε αρχικά να του ζητήσουμε την άποψη του για την χρονιά που παρήλθε και όπως όλοι γνωρίζουμε ήταν… γεμάτη, πολύ γεμάτη. Όπως θα διαβάσετε και παρακάτω, ο Ναπολιτάνος κόουτς την…λάτρεψε:
«Λατρεύω αυτού του είδους τις χρονιές γιατί έχουμε τη δυνατότητα να βελτιώσουμε πράγματα, ειδικά εφόσον ξεκινάμε ένα καινούργιο πρότζεκτ. Είναι σημαντικό γιατί έχουμε έτσι την ευκαιρία να παίξουμε πολλά παιχνίδια με τις πιο καλές και δυνατές ομάδες στον κόσμο. Καταφέραμε και πήραμε πολλά από τα αποτελέσματα που θέλουμε, συμπεριλαμβανομένης και της πρόκρισης, παίζοντας ανάμεσα σε κορυφαίες ομάδες όπως η Ολλανδία, η Αμερική και η Ισπανία. Θεωρώ ότι ήταν μία πολύ καλή χρονιά, γιατί κάναμε και λάθη αλλά και πολλά σωστά και εγώ τώρα έχω αρκετό καιρό για να μπορέσω να τα «διαβάσω» και να τα δω».
Το τέταρτο γκρουπ που φιλοξενήθηκε στην Ιταλία, είχε 4 ομάδες από τρεις διαφορετικές χώρες, άρα και τρεις διαφορετικές κουλτούρες. Την ελληνική, την ολλανδική και την ιταλική. Για αυτό ακριβώς και συνεχίσαμε ρωτώντας τον Κάρλο Σίλιπο για το τι του κάνει εντύπωση ή τι έχει παρατηρήσει σε κάθε ομάδα ξεχωριστά και μας εξήγησε…
«Προφανώς περισσότερο από όλα βλέπω τα κορίτσια μου, τα κορίτσια της Εθνικής Ιταλίας, γιατί ως ομοσπονδιακός προπονητής πρέπει να ακολουθώ και να βλέπω όσα περισσότερα παιχνίδια των παικτριών μου μπορώ. Είναι σημαντικό να τις βλέπω μέσω από τα παιχνίδια να εξελίσσονται. Ωστόσο, φυσικά και παρακολουθώ και τις άλλες κουλτούρες του αθλήματος που υπάρχουν. Μου αρέσει πολύ το ολλανδικό παιχνίδι, γιατί ο τρόπος παιχνιδιού τους είναι πολύ αθλητικός, πολύ γρήγορος. Επίσης μου αρέσει πολύ η ελληνική κουλτούρα του παιχνιδιού γιατί θεωρώ ότι βασίζεται πολύ στο μυαλό. Είναι άλλωστε και οι εθνικές τους ομάδες πολύ νεανικές και σε πολύ υψηλό επίπεδο».
Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία είναι από τις χώρες που η υδατοσφαίριση φέρνει ανά τα χρονιά τις περισσότερες επιτυχίες από σχεδόν κάθε άλλο άθλημα της χώρας τους, όμως σε όλες τις χώρες παρατηρείται το ζήτημα της δημοφιλίας του πόλο και της προβολής του από τα εγχώρια μέσα μαζικής ενημέρωσης. Έτσι κάθε φορά φτάνουμε στη σκέψη για το τι πρέπει τελικά να γίνει για να υπάρξει βελτίωση σε αυτόν τον τομέα. Ο άνθρωπος που είχαμε απέναντι μας, ο οποίος έχει φάει τις πισίνες «με το κουτάλι», είτε εντός είτε εκτός νερού, είχε συγκεκριμένη άποψη και όπως φάνηκε το συγκεκριμένο θέμα το είχε κατά νου πολύ πριν το θέσουμε εμείς επί τάπητος και φάνηκε από τις πρώτες κιόλας λέξεις της απάντησης του:
«Η αλήθεια είναι αυτό το θέμα είναι κάτι που σκεφτόμουν πολύ όταν ήμουν αθλητής, όταν έπαιζα στην Πόζίλιπο και την Εθνική Ομάδα. Πιστεύω και βλέπω πραγματικά στους αθλητές ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Για παράδειγμα το γυναικείο πόλο τα τελευταία δέκα χρόνια έχει κάνει τεράστια άλματα προόδου, όλοι οι αθλητές κάνουν το καλύτερο για να βελτιωθούν, αλλά πλέον υπάρχουν και οι άνθρωποι που δουλεύουν γύρω από αυτούς, για να τους βοηθήσουν να βελτιωθούν ακόμη περισσότερο, όλο το σταφ δηλαδή. Πολλοί άνθρωποι δουλεύουν για να γίνει το άθλημα πιο γνωστό. Αυτού του είδους το mentality βοηθάει στο να εξελιχθεί το άθλημα. Πρόσφατα μιλούσα με τον Tamas Molnar και μου εξηγούσε για παράδειγμα τη λογική του World League (World Cup) και μου έλεγε ότι βοηθάει το άθλημα το γεγονός ότι παίζουν οι καλύτερες ομάδες μεταξύ τους σε ένα υψηλό επίπεδο. Περιέχει συνεχόμενα δυνατά παιχνίδια και ίσως είναι ένας καλός τρόπος για να γίνει το άθλημα πιο ελκυστικό ας πούμε για χορηγούς ή συνεργάτες που θα έρθουν και θα το στηρίξουν».
Δεν θα κάνουμε εισαγωγή εδώ, αλλά θα μπορούσατε ποτέ να φανταστείτε πως ένας παίκτης όπως ο Κάρλο Σίλιπο ξεκίνησε το πόλο κατά… τύχη; Τα όσα μάθαμε όταν ρωτήσαμε για τις καλύτερες στιγμές της αθλητικής του καριέρας είναι σίγουρα μοναδικά. Διαβάστε αναλυτικά πως διαχώρισε τις καλύτερες στιγμές του:
«Στις καλύτερες στιγμές μου σίγουρα ήταν όταν ξεκίνησα να παίζω πόλο, ή μπορούμε να πούμε ο τρόπος που ξεκίνησα να παίζω. Αρχικά ξεκίνησα να κολυμπάω στην Νάπολη, σε ένα μικρό κολυμβητήριο δύο λεπτά από το σπίτι μου, όπου πήγαινα προπόνηση κατευθείαν μετά το σχολειο. Με το που τελείωνα το διάβασμα πήγαινα και κολυμπούσα. Εκεί είχα έναν προπονητή που αγαπούσα πάρα πολύ, όμως εκείνος αποφάσισε να σταματήσει να προπονεί και εγώ δεν ήθελα να συνεχίσω χωρίς τον προπονητή μου. Είπα στους γονείς μου ότι εγώ σταματάω, δε θέλω άλλο. Τότε οι γονείς μου κάλεσαν μία άλλη ομάδα και ήρθε σπίτι μου για να συζητήσουμε, λέγοντας μου πως μπορώ να βελτιωθώ και να συνεχίσω. Μου πρότειναν να πάω τότε σε ένα άλλο κλαμπ της πόλης, την Canottieri Napoli. Τότε εγώ πήγα εκεί, ξεκίνησα να προπονούμαι και δοκίμασα… το πόλο. Εκεί άρχισα ουσιαστικά και μετά δεν ξαναπροπονήθηκα ως κολυμβητής. Οπότε σίγουρα διαλέγω αυτή τη στιγμή, γιατί αν δεν είχαν γίνει έτσι τα πράγματα μπορεί να μην έπαιζα ποτέ πόλο, ήταν σαν ένα παιχνίδι της ζωής. Μάλιστα όταν συνάντησα τον προπονητή της κολύμβησης που είχα μετά από κάποια χρόνια τον ευχαρίστησα που σταμάτησε γιατί αυτό άλλαξε τη ζωή μου».
«Σίγουρα μετά μία από τις αγαπημένες μου στιγμές, ήταν όταν πήραμε το πρωτάθλημα με τον Canottieri Napoli απέναντι στη Σαβόνα το 1989-90. Τότε είχαμε πλέι-οφ, όπως περίπου και στην Ελλάδα δηλαδή. Ήταν ο πέμπτος τελικός και τότε εκείνοι είχαν παίκτες όπως ο Εστιάρτε μέσα. Σε εκείνα τα παιχνίδια, σχεδόν κάθε φορά μέσα στο κολυμβητήριο είχε 5 με 6 χιλιάδες θεατές για να παρακολουθήσουν. Αυτή ήταν η δεύτερη στιγμή που ξεχωρίζω συνολικά και μετά θα έβαζα σίγουρα το Champions League που κατακτήσαμε απέναντι στη Μλάντοστ με την Ποζίλιπο που είχε τεράστιους αθλητές όπως ο Ίγκορ Μιλάνοβιτς. Τέλος η καλύτερη μου στιγμή ως παίκτης ήταν το μετάλλιο με την Εθνική Ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτό σίγουρα ήταν η κορυφή».
Αφού λοιπόν μας αφηγήθηκε τις στιγμές που ξεχώρισε τα χρόνια που αγωνιζόταν, μας μίλησε για το «φάκελο» της προπονητικής και το πως μπήκε αυτή στη ζωή του. Επίσης μας εξήγησε για το ποιες πιστεύει ότι είναι οι διαφορές ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες αθλητές και αθλήτριες: «Αφού σταμάτησα ως αθλητής την καριέρα μου, απείχα εντελώς από την πισίνα για ένα χρόνο και ακολούθως ξεκίνησα να δουλεύω με την Ποζίλιπο όπου ήμουν εκεί για έξι χρόνια. Μετά είπα ότι θα πάρω τρία χρόνια διάλειμμα και μετά συνέχισα στις ηλικιακές κατηγορίες μέχρι που πήρα την ευκαιρία να αναλάβω την Εθνική Γυναικών ως πρώτος προπονητής».
«Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες είναι πως οι γυναίκες είναι πιο συναισθηματικές. Φυσικά δεν έχει να κάνει με το αν είσαι γυναίκα ή άντρας, όλοι είναι αθλητές και έτσι τους βλέπω και μάλιστα υψηλού επιπέδου που βρίσκονται ή παλεύουν για την Εθνική Ομάδα. Προσπαθώ πάντα να σέβομαι τις αθλήτριες και πιστεύω αλήθεια ότι οι γυναίκες είναι δυνατότερες από τους άντρες. Τώρα που δουλεύω πλέον κάποιο καιρό με την εθνική, τα κορίτσια κάνουν όλα ζητάω μέσα στο νερό με μεγάλη ακρίβεια, που δεν είναι κάτι εύκολο».
Λίγο πριν το τέλος μας εξήγησε το πως λειτουργεί το σύστημα των Εθνικών Ομάδων στην Ιταλία και το ποια διαδικασία ακολουθεί τώρα ως ομοσπονδιακός προπονητής, αλλά και ποιος είναι ο επόμενος στόχος της Ιταλίας:
«Στην Ιταλία υπάρχει διαφορετικό σύστημα, γιατί στις περισσότερες χώρες οι πιο πολλές διεθνείς είναι σε έναν σύλλογο, ενώ στην Ιταλία που είναι πολύ μεγάλη ως χώρα δεν είναι ακριβώς έτσι. Πρέπει να γυρνάω συνεχώς τη χώρα και να παρακολουθώ το ιταλικό πρωτάθλημα, να παρακολουθώ όλες τις αθλήτριες, να μιλάω με τους προπονητές, ώστε να δημιουργείται καλή επικοινωνία, φυσικά δεν είναι εύκολο αυτό».
«Επόμενος στόχος μας είναι να περάσουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισίου. Σίγουρα δεν είναι εύκολος ο δρόμος μέχρι εκεί και έχουμε μπροστά μας το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο και θέλουμε να εξασφαλίσουμε τη συμμετοχή μας από εκεί και δουλεύουμε πολύ για αυτό».
Πριν κλείσουμε λοιπόν τη συζήτηση και επιστρέψουμε εντός του κολυμβητηρίου για να παρακολουθήσουμε το Ρόμα-Ντε Ζααν, ο Κάρλο Σίλιπο, μίλησε για τους φίλους που έχει κάνει στη χώρα μας, τα όσα θυμάται, ενώ μίλησε με τα καλύτερα λόγια για την δουλειά που γίνεται στην Εθνική Ελλάδος και έκλεισε με… την καλύτερη ευχή:
«Λατρεύω την Ελλάδα και τους Έλληνες, τους αγαπώ. Έχω Έλληνες φίλους όπως τον Χρήστο Αφρουδάκη που παίξαμε μαζί στην Ποζίλιπο, ενώ φυσικά ξέρω και τον Γιώργο Αφρουδάκη. Σέβομαι πολύ τον Τεό Λοράντο και τη δουλειά που κάνει, είναι ένας καταπληκτικός προπονητής, ενώ επίσης ξέρω τον Γιάννη Γιαννουρή και τον Κυριάκο Γιαννόπουλο. Έχω πολλούς φίλους και σέβομαι πραγματικά την φιλοσοφία τους, τον τρόπο που δουλεύουν επάνω στο πόλο. Η Αλεξία Καμμένου κάνει επίσης καταπληκτική δουλειά στην Εθνική Ελλάδος και εύχομαι να πάμε αμφότεροι στους Ολυμπιακούς Αγώνες».
