Έχει πάρει μια αλλόκοτη ταχύτητα η ζωή μας, ειδικότερα στα μεγάλα αστικά κέντρα, μια βιασύνη που θεωρείται φυσιολογική, όμως δεν είναι και ο άνθρωπος υπερβαίνει τα όρια του καθημερινά, σε μια διαδικασία που προκαλεί προβληματισμό, αφού δεν είμαστε «παρόντες» σχεδόν σε τίποτα από αυτά που ζούμε, επομένως επί της ουσίας, απλώς μας συμβαίνουν.
Αυτό το κείμενο έχει μπει στο συρτάρι εδώ και καιρό, όμως η αφορμή παρέμεινε ίδια και είναι η παρουσία του Μανόλο Καραλή στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα κλειστού Στίβου στο ΣΕΦ, καθώς ο ταλαντούχος επικοντιστής λίγους μήνες πριν ανοίχτηκε, μίλησε ανθρώπινα, η ψυχή του βγήκε στην επιφάνεια, κάνοντας γνωστό ότι… δεν είναι εντάξει και αυτό είναι ένα ταμπού το οποίο επικρατεί στην ελληνική κοινωνία και στη σκληρή μικρογραφία της, εκείνη των σπορ.
Ο Καραλής δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα, αλλά ο ίδιος ο κανόνας, καθώς όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας, στους φίλους μας, στους συμπαίκτες μας, στα αδέρφια μας, στους συντρόφους μας, παντού, σε όλους τους χώρους, όμως δεν υπάρχει πάντα η παραδοχή από αυτόν που παλεύει και ίσως η κατανόηση από τον περίγυρο. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.
Βλέπω συνεχώς αθλητές/αθλήτριες να παλεύουν με κάτι που είναι μεγαλύτερο από εκείνους, βλέπω παιδιά να κλαίνε στα αποδυτήρια, βλέπω παιδιά να έχουν κρίσεις πανικού, να βγάζουν αυτοάνοσα από το στρες, βλέπω παιδιά που έχουν το πόλο ως χόμπι να ζορίζονται πάρα πολύ για να βρουν μια ώρα προπόνησης και ακόμα και εκεί δεν το ευχαριστιούνται. Να ταλαιπωρούνται από αϋπνίες, να αντιμετωπίζουν εφιάλτες και άλλα πολλά.
Βλέπουμε τον πόνο στα μάτια, βλέπουμε την έλλειψη κινήτρου, σημάδια κατάθλιψης ή το ίδιο το τέρας της να μπαίνει στην ψυχή των αθλητών και το μόνο που έχουμε να πούμε δημόσια, οριζοντίως και καθέτως, είναι ότι αδερφέ μας είναι πολύ εντάξει να μην είσαι ΟΚ.
Είναι πολύ οκ να μην έχεις αναγνωρίσει αυτό που σε βαραίνει, είναι πολύ οκ να έχεις άγχος, να κλαις, να μην μπορείς αυτή τη στιγμή να αποδόσεις όσο μπορείς και όσο θέλεις, είναι πολύ οκ το σώμα σου να μην ακολουθεί την επιθυμία σου και είναι πολύ οκ να δακρύζεις επειδή νιώθεις ότι απογοητεύεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Είναι πολύ ΟΚ να θέλεις να σταματήσεις ή να χρειάζεσαι χρόνο να προσαρμοστείς με βάση τα συναισθήματα σου. Να θέλεις να κάνεις ένα βήμα πίσω από τις υποχρεώσεις και τις προσδοκίες που υπάρχουν για σένα, οποιοσδήποτε και αν είσαι. Και δεν έχει να κάνει πόσα χρήματα βγάζεις από αυτό ή αν αν το κάνεις μόνο επειδή το αγαπάς.
Μη φοβάσαι να μιλήσεις, μη φοβάσαι να ζητήσεις βοήθεια! Σε πολλά θέματα η κοινωνία είναι χρόνια πίσω, αλλά κάπου-κάπου ορισμένα πράγματα αλλάζουν και βελτιώνεται η γνώση σε θέματα ψυχικής υγείας.
Δεν είμαστε όλοι το ίδιο δυνατοί και δεν θα έπρεπε και δεν χρειάζεται. Έχεις κάθε δικαίωμα να λυγίζεις, έχεις κάθε δικαίωμα να μπουχτίζεις, να δακρύζεις και να θέλεις να τα παρατήσεις. Κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλλει τίποτα, ούτε ο περίγυρος, η οικογένεια σου, ο πατέρας σου και η μάνα σου, καθώς μόνον εσύ γνωρίζεις τι περνάς και να γνωρίζεις ότι είναι πολύ ΟΚ και είμαστε δίπλα σου.
Να βάλουμε ένα τέλος στα ταμπού περί ψυχικής υγείας και να σταματήσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο όσους παλεύουν με κάτι, με τον εαυτό τους, με μια συνθήκη, με μια κατάσταση. Πολλές φορές ως ιστοσελίδα κρινόμαστε αυστηρά για το γεγονός ότι δεν τονίζουμε ένα λάθος ή μια κακή απόδοση ή οτιδήποτε τέτοιο, αλλά το σκεπτικό είναι ένα: Δεν γνωρίζεις γιατί ο συγκεκριμένος αθλητής δεν σουτάρει καλά, δεν γνωρίζεις αν πονάει, αν έχει μαλώσει με την οικογένεια του, τον σύντροφό του, δεν γνωρίζεις τι συμβαίνει όταν τα φώτα κλείνουν.
Ξεχνιόμαστε εύκολα και ο άνθρωπος από την κατασκευή του είναι μαθημένος να κρίνει και να δικάζει, αλλά θα μπορούσαμε με περισσότερη ενσυναίσθηση να δώσουμε λίγη περισσότερη αγάπη στα παιδιά που παλεύουν και ζορίζονται, χωρίς να μας αφορά η αφορμή. Ο καθένας έχει τον δικό του χρόνο για τα πράγματα και μόνον εκείνος ξέρει πόσο καιρό χρειάζεται για να σηκωθεί ξανά στα πόδια του. Με τόση ταχύτητα, το ξεχνάμε, γινόμαστε σκληροί και αφοριστικοί, αλλά μπορούμε και καλύτερα.
Αδερφέ μου, αδερφή μου, είναι πολύ ΟΚ να μην είσαι εντάξει και να χρειάζεσαι βοήθεια!
Ορέστης Κανελλόπουλος
