Εθνική ομάδα πόλο γυναικών: «Έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές»

Τι κι αν η σκόνη έκατσε και έχουν περάσει πάνω από 65 ώρες από όταν ο φωτεινός πίνακας στην πισίνα του Αϊντχόβεν έγραψε “Greece-Italy 7-6” με το χρονόμετρο να έχει μηδενιστεί; Τα συναισθήματα ακόμα να καταλαγιάσουν! Η χαρά απέραντη για αυτά τα κορίτσια. Ό,τι ακολούθησε θα μείνει για πάντα στα μονοπάτια του μυαλού, στις διακλαδώσεις της καρδιάς. Στα γραμμένα που δεν σβήνονται. Θα γίνει γλυκιά ανάμνηση, πηγή έμπνευσης, ποίημα, στίχος, τραγούδι.

Τους το χρωστούσε η ιστορία. Η θολούρα που δεν επέτρεπε στα μάτια αυτά που φορούσαν το γαλανόλευκο σκουφάκι εδώ και 16 χρόνια να κοιτάξει με το κεφάλι ψηλά την Ολυμπιακή φλόγα και να μην τυφλωθεί, έφυγε μια για πάντα. Το βαρύ φορτίο που κουβαλούσαν στις πλάτες τους, τα σχοινιά εκείνα που κρατούσαν τα πόδια και τα χέρια τους αλυσοδεμένα, σκίστηκαν. Ο γόρδιος δεσμός λύθηκε.

Πρωταγωνίστριες σε μια κακόγουστη συνθήκη, τραγικά πρόσωπα, τραγικές ηρωίδες. Μπλεγμένες στον ίδιο τους τον ιστό. Η διάκριση ήρθε στο Σπλιτ, δεν πρέπει να λησμονείται, ο λεκές όμως όπως είπε και η Αλεξάνδρα Ασημάκη στην κατάθεσή της στο #AQF24, δεν είχε φύγει. Το στίγμα δεν είχε απομακρυνθεί. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο όμως, έτσι δεν είναι;

Κάθαρση ψυχής, εξαγνισμός, λύτρωση, όπως στο αρχαίο θέατρο. Το χάλκινο μετάλλιο και πολλώ δε μάλλον το πολυπόθητο εισιτήριο στο τρένο για Παρίσι μετά από 16 χρόνια αναμονής, έφεραν την… κάθαρση από τα εσωτερικά βάσανα και την αποδέσμευση από μία ζοφερή και συγκρουσιακή συνθήκη. Το συναισθηματικό φορτίο που τις συνόδευε ήταν πολλές φορές υπέρογκο, δυσβάσταχτο και η αιτία που το πνεύμα δεν ήταν ελεύθερο. Έβρισκε τοίχους, συναντούσε εφιάλτες. Πριν τον «μικρό» – είπαμε μόνο στη θεωρία μικρό με τόσο σπουδαίο διακύβευμα – τελικό, το άγχος και η πίεση ήταν τόσο μεγάλη που 3 αθλήτριες της αποστολής είχαν την τάση για ακούσια εκβολή του εσωτερικού… βαριδίου. Την τάση για εμετό κοινώς, όπως ο Μέσι υπό τη θέα του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Πάνε όμως αυτά, πέρασαν. Η Εθνική ομάδα τα κατάφερε, οι λέαινες το μπόρεσαν. Πέταξαν από πάνω τους το βάρος, ελευθερώθηκαν. Το έκαναν πρώτα απ΄ όλα για τις ίδιες. Για τις αμέτρητες θυσίες τους, τις ατέλειωτες ώρες προπόνησης, πόνου σε ένα άδειο κρεβάτι, εσωτερικών πληγών. Για την ευχή που έκαναν κάτω από τον πύργο του Άιφελ, όπως εκμυστηρεύτηκε η Νικόλ Ελευθεριάδου στο #Aquafeed24. Για την υπόσχεση που έδωσαν πως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Το έκαναν για τους δικούς τους ανθρώπους. Για τις οικογένειές τους, τους γονείς, τα αδέρφια, τους συντρόφους, τους φίλους, τα παιδιά τους. Όλους αυτούς που τόσα χρόνια, τόσους χειμώνες και καλοκαίρια, από παιδάκια ακόμα στέκονταν στο πλευρό τους και ένιωθαν την αδικία που τις κατακλύζει. Για το χαμένο τους ελεύθερο χρόνο, για τα ξενύχτια που αρνήθηκαν, τα τριήμερα που έχασαν, τα ταξίδια που δεν πήγαν, τις διακοπές που δεν έκαναν γιατί είχαν υποχρεώσεις με το εθνόσημο.

Το έκαναν για τις προηγούμενες γενιές που πάλεψαν όμως δεν τα κατάφεραν. Για την Μανωλιουδάκη, την Αβραμίδου, την Κούβδου, την Κώτσια, τη Μυριοκεφαλιτάκη που ήταν τραυματίας. Τόσες και τόσες σπουδαίες αθλήτριες. Για εκείνες που τις μύησαν, τους έδειξαν το δρόμο, τις έκαναν να αγαπήσουν τη σημαία, να παίζουν με πάθος και αυταπάρνηση για αυτό αλλά δεν είδαν τους Ολυμπιακούς κύκλους. Δεν μπήκαν πρώτες στο στάδιο, δεν παρέλασαν στην… ουρά της γαλανόλευκης αν και το ονειρεύτηκαν.

Για όσους και όσες τις πίστεψαν στην πατρίδα και στα πέρατα της Γης. Αλλά και όσους τις αμφισβήτησαν, «ακόνισαν» τα μαχαίρια τους και περίμεναν στη γωνία για να τις καταδώσουν με το δείκτη του δαχτύλου τεντωμένο και να επιρρίψουν ευθύνες. Για όσους και όσες φώναξαν στα γκολ τους, συγκινήθηκαν μαζί τους, έκλαψαν νοερά ή και με βογγητά.

Για τα μικρά παιδιά, τα μικρά κορίτσια και αγόρια που μεγαλώνουν στις πισίνες. Για αυτά που ζουν με τη μυρωδιά του χλωρίου στο πετσί τους, τις έχουν πρότυπα και ινδάλματα και ονειρεύονται πως κάποια μέρα θα ζήσουν και εκείνα τέτοιες στιγμές. Σε κάποια γωνιά της Ελλάδας το Σάββατο φυτεύτηκε ο σπόρος για την επόμενη Ασημάκη, Ελευθεριάδου, Ξενάκη, Πλευρίτου και και και…

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Aquafeed24.com (@aquafeed24)

Για τους γονείς αυτών των παιδιών που δεν υπολογίζουν καύσωνα και βροχές, 40άρια στο θερμόμετρο και χιόνι. Που πάνε κόντρα στον καιρό. Που οδηγούν μέρα νύχτα, πρωί και βράδυ για να δώσουν στα παιδιά τους μια κατεύθυνση στον αθλητισμό, στον υγρό στίβο, στη ζωή. Που δεν υπολογίζουν τη θέση που χάνουν στον καναπέ και τις σειρές και τις ταινίες που δείχνει η τηλεόραση. Που στηρίζουν κάθε χεριά των παιδιών τους, κάθε φωνή που ακούν από τον προπονητή και την προπονήτρια, κάθε αδικία που νιώθουν αλλά δεν παρεμβαίνουν γιατί δεν είναι τα χωράφια τους. Που βρίσκονται πάντα στο πλευρό τους, συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι μέχρι το τέλος του δρόμου.

Το έκαναν για όλους τους παραπάνω λόγους τα κορίτσια και άλλους πολλούς που δεν χωράει ο νους. Για δασκάλους και δασκάλες που έφυγαν νωρίς. Στο Αϊντχόφεν έγινε μονάχα η αρχή για αυτό το χαρισματικό σύνολο με το λαμπρό μέλλον και τη… δεξαμενή που έρχεται από πίσω. Με μυαλό καθαρό, διαυγές και χέρια και πόδια ελεύθερα, η επόμενη μέρα τους ανήκει.

Η επόμενη ημέρα, η οποία πρέπει να μπει στο πλαίσιο της συζήτησης σύντομα, να υπάρξει επιτέλους η μεγάλη εικόνα και στόχευση από την “κεφαλή”, στα πρότυπα της Ισπανίας ή της Ολλανδίας, να υπάρχει συγκεκριμένο πρόγραμμα για να είναι η Εθνική ομάδα γυναικών έτοιμη για μετάβαση όταν κλείσει ο κύκλος της συγκεκριμένης ομάδας, με την ευχή όταν συμβεί αυτό να υπάρχει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο περασμένο στον λαιμό τους.

Και οι 15 τους ήταν υπέροχες και όσες δεν ήταν σε αυτό το ταξίδι, αλλά είναι πάντα εκεί. Και η Αλεξία και ο Τάσος και ο Φώντας και όσοι συνέβαλαν σε αυτό το μετάλλιο, σε αυτήν την πρόκριση. ΣΑΣ ευχαριστούμε και θα σας είμαστε ευγνώμονες!