Το 2012 ξεκίνησε το ταξίδι μου με τις Εθνικές ομάδες. Κι όπως όλοι από τα ηλικιακά. Ένα όνειρο για κάθε αθλητή. ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ.
Ομολογώ πως για ένα κορίτσι 14 χρόνων ήταν δύσκολο γιατί κάθε καλοκαίρι περνούσα 3 μήνες σχεδόν στο αγαπημένο μου νησί στην Κέρκυρα. Ανεμελιά, παιχνίδι, μπάνια στην θάλασσα και ατέλειωτες ώρες ποδηλάτου.
Ήμουν περήφανη και ευτυχισμένη που συμμετείχα στην Εθνική ομάδα. Υπήρχαν όμως στιγμές που δάκρυζα και αναπολούσα τις όμορφες ανέμελες στιγμές στην Κέρκυρα, που κάτι μου έλεγε ότι δύσκολα θα τις ξαναζούσα σε αυτήν την έκδοση.
Τελικά με επέλεξαν στην τελική 13αδα για το πανευρωπαϊκό Νεανίδων στο Τσέλιαμπινσκ της Ρωσίας. Μικρή εγώ, 17χρονα και 18χρονα τα περισσότερα κορίτσια, “ψαρούκλα” όπως λέμε.
Όμως εκεί κατάλαβα γιατί θυσίαζα τόσα πράγματα από τη ζωή μου. Γιατί ΑΞΙΖΕ. Ξυπνούσα με ένα πλατύ χαμόγελο και σκεφτόμουν: «Έλενα σήκω, σήμερα έχεις αγώνα και εκπροσωπείς τη χώρα σου». Ευθύνη αλλά χαρά και περηφάνια.
Η διαδρομή προς τον Βόλο και η τελευταία μου διοργάνωση σε ηλικιακό πρωτάθλημα ήταν τόσο δύσκολη όσο και το πρώτο μου κάλεσμα στην Εθνική ομάδα, για διαφορετικό λόγο όμως. Μπορεί να είχα κουραστεί όλα αυτά τα χρόνια με τα καλοκαίρια μου να περνάνε με ένα βαρύ και απαιτητικό πρόγραμμα, χωρίς διακοπές και ξεκούραση, όμως ήταν μια συνήθεια που έγινε λατρεία στην πορεία.
Είχα την αίσθηση ότι έκλεινε ένα κεφάλαιο, πολύ σημαντικό, της ζωής μου και δεν το έκρυβα από τον εαυτό μου, δεν μου άρεσε και πολύ. Για αυτό και ήξερα πως το παγκόσμιο πρωτάθλημα στον Βόλο έπρεπε να το ζήσω και να το απολαύσω όσο πιο έντονα και δυνατά γινόταν. Και την υπόσχεση την είχα ήδη δώσει: Στο ταξίδι της επιστροφής θα έχουμε ένα μετάλλιο στις αποσκευές μας. Νομίζω το ίδιο είχαν κάνει και οι συμπαίκτριες μου, το ένιωθα και το έβλεπα. Είχα μια σιγουριά μέσα μου ότι έτσι θα γινόταν και ανυπομονούσα για τις στιγμές που επιφύλασσε ο Βόλος σε μένα και “την οικογένεια μου” την ομάδα μου, γιατί έτσι τους ένιωθα όλους.
Πριν από κάθε αγώνα εύκολο ή δύσκολο είχα πολύ άγχος. Άγχος δημιουργικό που με θωράκιζε απέναντι από κάθε σκέψη για το αποτέλεσμα του αγώνα και με έκανε να παίζω με απαράμιλλο πάθος για την νίκη. Ανυπομονούσα για τα δύσκολα παιχνίδια, της τετράδας και έπειτα τα “μεγάλα” .
Στους τρεις τελευταίους αγώνες, που ήταν όλοι σαν τελικοί για μας, τα δώσαμε όλα, σαν ο κάθε αγώνας να ήταν ο τελευταίος έχοντας στο μυαλό μας, χωρίς να το συζητάμε όμως γιατί βαδίζαμε βήμα-βήμα εκεί, το χρυσό.
Όπως και να εξελισσόταν το κάθε παιχνίδι, δεν σταματούσαμε να αγωνιζόμαστε, να παλεύουμε με πάθος. Σε κάθε γκολ, άμυνα, απόκρουση της Ιωάννας, πανηγυρίζαμε σαν τρελές φανερά ή κάτω από το νερό. Ήμασταν αποφασισμένες τέλεια και παύλα.
Δεν θα μπορούσα να παραλείψω αυτόν τον υπέροχο κόσμο του Βόλου που κατέκλυζε καθημερινά το κολυμβητήριο, τα μικρά παιδιά που μας αντιμετώπιζαν σαν είδωλα και ζητούσαν αυτόγραφο ή φωτογραφία ακόμα και μια αγκαλιά, το άξιζαν να πάρουν από μας χαρά, μια ψυχική ανάταση στους δύσκολους καιρούς που περνάει η χώρα μας αλλά και γιατί δίνανε και σε εμάς απεριόριστη χαρά που μας στήριζαν έτσι. Πρωτόγνωρο για εμάς.
Μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν αυτή του τελικού. Όπου κοιτούσες υπήρχε κόσμος, οικογένειες, παιδιά που τραγουδούσαν μαζί μας τον εθνικό ύμνο της χώρας μας, εκεί γύρισα κοίταξα τις συμπαίκτριες μου και τις είδα άλλες κλαμένες άλλες βουρκωμένες και εγώ έτσι, έχοντας ανατριχιάσει μην μπορώντας αν πιστέψω αυτό που συνέβαινε στο κολυμβητήριο.
Παρόλα αυτά έτοιμες να μπούμε στο νερό να παλέψουμε όπως κάναμε σε κάθε αγώνα ώσπου φτάσαμε στον τελικό.
Μπορεί να μην κατακτήσαμε το χρυσό μετάλλιο όμως η εμπειρία αυτή γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην καρδιά μου. Συναισθήματα πολλά, χαρά, ανυπομονησία, κούραση και λύπη στο τέλος, αλλά όχι δεν το επιτρέψαμε στους εαυτούς μας γιατί βγήκαμε δεύτερες στον κόσμο και δεν υπήρχε λόγος για κλάματα.
Εύχομαι η χώρα μου να διοργανώσει κι αλλά πρωταθλήματα ώστε να έχουν την δυνατότητα και άλλοι αθλητές να ζήσουν ότι και εμείς ζήσαμε εκείνες τις μέρες στον Βόλο. Όσο για την “οικογένεια μου” και εμένα προσωπικά μακάρι να καταφέρουμε αυτά και ακόμα περισσότερα στο μέλλον.
Έλενα Ξενάκη
