Σας τα είπαμε, σας τα γράψαμε, σας τα ξαναγράψαμε… Το ξέρουμε, πολλή πληροφορία σε ένα τριήμερο στη Σερβία αλλά αυτό το Final 8 είχε τόσες ιστορίες να μοιραστούμε που θα ήταν λάθος μας να μην το κάνουμε. Είδαμε παίκτες, προπονητές, παράγοντες, τους πάντες σχεδόν. Πήραμε ατελείωτες συνεντεύξεις και όμως τολμώ να γράψω πως μία από τις κορυφαίες μας συνεντεύξεις ήταν αυτή που δεν κάναμε ποτέ… Ναι σωστά διαβάσατε. Είναι από τις περιπτώσεις που μία χειρονομία, ένα νεύμα, μία απλή συνάντηση αξίζει το ίδιο με το να πιάνεις χρυσό στα χέρια σου.
Το κολυμβητήριο Βλάχο Όρλιτς σας λέω με σιγουριά ότι το «αλώσαμε». Δεν αφήσαμε γωνία του απάτητη. Κάποια στιγμή μέσα στο τριήμερο, αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε ένα δώρο σε όλους του φίλους της υδατοσφαίρισης μικρούς και μεγάλους. Να φέρουμε δηλαδή μπλουζάκια #AQF24 τα οποία θα είχαν επάνω γνήσιες υπογραφές κάποιων εκ των κορυφαίων που ασχολήθηκαν ποτέ με το πόλο. Δε θα σας αποκαλύψω φυσικά ακόμα τα ονόματα… Θα γίνει και αυτό… Αυτό που θα σας πω είναι μία μικρή αλλά υπέροχη ιστορία.
Καθώς η ομάδα απλώθηκε για να φέρει σε πέρας τη δουλειά της και ενώ βρισκόμασταν για συνεντεύξεις και οπτικοακουστικό υλικό στις τέσσερεις άκρες του κολυμβητηρίου, ο Ορέστης περπατούσε πλήρως εξοπλισμένος δημοσιογραφικά αλλά και με ένα μπλουζάκι Aquafeed24 ανά χείρας. Βρισκόταν λοιπόν κάπου κοντά στους πανηγυρισμούς της Προ Ρέκο την ημέρα του μεγάλου τελικού. Και κοιτάει, ξανακοιτάει, δεν ήταν σίγουρος ότι βλέπει μπροστά του, το πρόσωπο που νομίζει ότι βλέπει. Ήταν απίστευτο, γιατί μόλις συνάντησε από κοντά μία προσωπικότητα της παγκόσμιας υδατοσφαίρισης, τόσο μεγάλη που αισθάνομαι μικρός καθώς γράφω για εκείνον. Μόλις είχε συναντήσει τον Εράλντο Πίτσο. Η ζωντανή ιστορία του αθλήματος και της Προ Ρέκο, ήταν μπροστά του, πραγματικά ανατριχιαστικό πως ο Ιταλός που γεννήθηκε το 1938, κοντά στην έναρξη του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, βρισκόταν μπροστά του. Στα 84 του η αγάπη του για το άθλημα και τη Ρέκο τον έφερε στη Σερβία να παρακολουθήσει το Final 8. Και όχι μόνο ήταν εκεί, αλλά πανηγύριζε σαν να έβλεπε την ομάδα του για πρώτη φορά κοντά σε μεγάλο τίτλο, σαν μωρό παιδί!
Σε εκείνο το σημείο λοιπόν ο Ορέστης ρωτά προς επιβεβαίωση των όσων καλά είχε καταλάβει αλλά δεν το ήξερε με σιγουριά ακόμη, και παίρνει καταφατική απάντηση πως ναι! εκείνος, ο θρυλικός Ιταλός με τη συμμετοχή σε 4 Ολυμπιάδες, ήταν μπροστά του. Τότε του ζήτησε πολύ ευγενικά να μας υπογράψει την μπλούζα και εκείνος το έκανε. Πως να περιγράψεις το συναίσθημα… Ο άνθρωπος που το 1960, πριν από από 62 χρόνια, μόλις στα 22 του, χάριζε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης σκοράροντας τότε 7 γκολ σε 6 παιχνίδια. Γεννημένος στην Ιταλία και τη Γένοβα πριν από 84 χρόνια εκείνος, εμείς Σάββατο 4 Ιουνίου 2022 πήραμε μία υπογραφή, που κουβαλά ολόκληρη πολιτισμική κληρονομιά επάνω της.
Πάμε όμως να δούμε λίγο πιο αναλυτικά τι σημαίνει Εράλντο Πίτσο. Ο Πίτσο ξεκίνησε να ασχολείται με το πόλο στα 12 του χρόνια ενώ τα πρώιμα χρόνια της αθλητικής του καριέρας είχε προπονητή τον ίδιο του τον αδερφό τον Πιέρο. Σχεδόν σε όλη του τη ζωή αγωνιζόταν στην Προ Ρέκο κερδίζοντας 15 τίτλους από το 1959 μέχρι και το 1982. Αγωνίστηκε επίσης στην Νάντες Μπολιάσκο βοηθώντας την να πάρει τον πρώτο της εγχώριο τίτλο, ο οποίος είναι ο μοναδικός μέχρι και σήμερα. Με τη Ρέκο κέρδισε επίσης το πρώτο European Champion Cup το οποίο ήταν το πρώτο για ιταλική ομάδα στην ιστορία.
Με την Εθνική Ιταλίας με την οποία έκανε το ντεμπούτο του το 1957, σκόραρε 275 φορές σε 178 εμφανίσεις ενώ συνολικά στην καριέρα του σημείωσε πάνω από 1200 γκολ σε επίσημα παιχνίδια.
Αφού τελείωσε την ανταγωνιστική του καριέρα με περισσότερα από 1200 γκολ σε επίσημους αγώνες, ο Πίτσο έγινε πρόεδρος της Pro Recco για τρία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων κέρδισε άλλους δύο τίτλους Ιταλίας (1983-84) και ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών (1983). Στη συνέχεια έγινε προπονητής, γενικός διευθυντής και τεχνικός διευθυντής του συλλόγου και τους οδήγησε σε δύο ακόμη τίτλους και δύο ακόμη κατακτήσεις Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ως προπονητής ήταν και βοηθός της εθνικής ομάδας (1987-90).
Ο Eraldo Pizzo εισήχθη στο International Swimming Hall of Fame το 1990 και τον Μάιο του 2015, μια πλακέτα αφιερωμένη σε αυτόν συμπεριλήφθηκε στο Walk of Fame του ιταλικού αθλητισμού στη Ρώμη, τιμή που προορίζεται για πρώην Ιταλούς αθλητές που έχουν διακριθεί διεθνώς.
Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, αυτός ο άνθρωπος ενώνει τρεις ή τέσσερεις γενιές ανθρώπων, έχει λάβει όλες τις τιμές για την εξέχουσα πορεία του, και κάθισε σε μία καρέκλα στο γεμάτο ζέστη και υγρασία ARPIL 11, για να παρακολουθήσει την ομάδα με την οποία κάποτε ο ίδιος θριάμβευε, να σηκώνει τώρα το 10ο Champions League στην ιστορία της.
Θα κλείσουμε λοιπόν άλλη μία ιστορία από το Βελιγράδι, αυτή τη φορά με ένα στίχο του Άλκη Αλκαίου την οποία εκτέλεσε και έγραψε ιστορία ο Δημήτρης Μητροπάνος προσθέτοντας όμως το δικό μας νόημα σε αυτόν:
«Σε πολιτεία μαγική γυρνάμε,
Δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε»
ΥΓ: Αυτή την μπλούζα, με αυτή την υπογραφή, επιτρέψτε μας να την κρατήσουμε για εμάς…
