Έχουμε πάρει σαν site, σαν Aquafeed24, πολλές μα πολλές συνεντεύξεις και όπως πάντα γράφουμε, κάθε μία είναι διαφορετική, κάθε μία δίνει κάτι διαφορετικό. Κάποτε σε κάποια κείμενα μας γράψαμε πως ο αθλητισμός ταυτίζεται με την ίδια τη ζωή. Με την συνέντευξη λοιπόν που θα ακολουθήσει, ήρθε η απόλυτη απόδειξη, η απόλυτη επιβεβαίωση αυτού. Ότι δηλαδή ο αθλητισμός ισούται με τη ζωή. Η συνέντευξη που ακολουθεί μπορεί σε κάποιον να σηκώσει την τρίχα, αλλά το ευχής έργον θα είναι να σηκώσει κάποιον από τον καναπέ που βυθίζει πολλούς η καθημερινότητα μας. Για να πάει σε ένα στάδιο στίβου, για να πάει σε μία πισίνα, σε ένα γήπεδο, για να εισπνεύσει και πάλι τον αέρα του αθλητισμού.
Μακρυγορήσαμε όμως ήδη… Και το κείμενο αυτό άργησε πραγματικά να κυκλοφορήσει, να ετοιμαστεί, γιατί πρόκειται για μία συζήτηση η οποία δύσκολα θα μπορούσε να αποτυπωθεί ώστε να μεταφερθεί σωστά η ενέργεια της. Ο άνθρωπος με τον οποίο συναντηθήκαμε ήταν ο Θεόδωρος Κατσαρός, ο Ευρωπαϊκός Πρωταθλητής στα masters στα 65 του. Ένα πρωινό Τετάρτης, κινήσαμε για το κολυμβητήριο στο «Σταύρος Νιάρχος», εκεί κολλητά με την καφετέρια. Εγώ ο τρίτος ο μικρός, κάθισα δίπλα στον κύριο Κατσαρό και τον καλό του φίλο Γιάννη Γαρύφαλλο και άρχισα να μαθαίνω. Πίνοντας ελληνικό καφέ ΝΕΚΤΑΡ, υπεύθυνος για τον οποίο είναι σημαντικά ο συνεντευξιαζόμενος άρχισα να ακούω, να ρωτάω και να εμπνέομαι. Για όσους το παρακολουθήσατε πριν από μερικούς μήνες ο Θεόδωρος Κατσαρός πρωταγωνίστησε ξανά και ξανά και ξανά. Δεν είναι όμως τόσο απλό… Γιατί ο δρόμος ήταν μακρύς, πολύ μακρύς.
Ο άνθρωπος Θοδωρής Κατσαρός… «ο παππούς του Απόστολου Χρήστου…»
Όπως λοιπόν φυσικά απορούσαμε ήρθε η πρώτη εκκίνηση της πορείας… «Κοίταξε, εμένα η «πατέντα» ήταν ότι ήμουν ο μοναδικός μεταμοσχευμένος που πήρα μέρος στους Πανευρωπαϊκούς αυτούς. Ένας από τους λόγους που έλαβα μέρος, γιατί δεν είναι ότι πίστευα ότι θα έβγαινα πρώτος, ναι μεν προπονούμαι με την αθλήτρια την κυρία Μαγγανά, ήταν η διάδοση της ιδέας της δωρεάς οργάνων. Γιατί όντως αν δεν είχα βρει να κάνω τη μεταμόσχευση, δεν θα ήμουν τη θέση να κολυμπάω σε τέτοιο επίπεδο. Αυτό είναι το κίνητρο και ήταν ταυτόχρονα οι Ευρωπαϊκοί Αγώνες Μεταμοσχευμένων, όμως προτίμησα να πάω στης Ρώμης, στους κανονικούς, με Ολυμπιονίκες μέσα με όλα. Το να είμαστε μεταμοσχευμένοι μεταξύ μας και να ευλογούμε τα γένια μας δεν ευνοεί το κίνημα τόσο, πρέπει να υπάρχει εξωστρέφεια. Αυτό είναι το κίνητρο μου, καθίσανε και τα αποτελέσματα, πανελλήνιο ρεκόρ, πήγαν όλα πολύ καλά, ενώ βγήκα και στην πεταλούδα τέταρτος. Στην απονομή με ρωτήσανε χαριτολογώντας αν είμαι ο πατέρας του Απόστολου Χρήστου και του λέω… όχι ο παππούς του. Είμαι φαρμακοποιός στο επάγγελμα, είμαι και διοικητικό στέλεχος στην εταιρία με τον καφέ ΝΕΚΤΑΡ. Κάθε μέρα κάνω δύο ώρες προπόνηση, περίπου δύο ώρες. Η Χριστίνα η Μαγγανά είναι η τωρινή μου προπονήτρια, ενώ παλαιότερα είχα τον Γιάννη το Βελέτζα που με είχε βοηθήσει πάρα πολύ τότε στην δύσκολη περίοδο που είχα, με τις αιμοκαθάρθεις μετά τη μεταμόσχευση».
Η αγάπη για το κολύμπι, το κολυμβητήριο στο «Σταύρος Νιάρχος» και μία σταγόνα απ’ το ελιξήριο..
Εκεί, στην διάρκεια της κουβέντας, ερωτήθηκε για το κολυμβητήριο που επιλέγει καθημερινά ο κ. Κατσαρός να προπονείται και μου απάντησε απλότητα πως «Εδώ είναι ένα κολυμβητήριο που έρχεται πολύς κόσμος, επίσης έρχονται και σπουδαίοι Έλληνες αθλητές γιατί δουλεύει εδώ και ο ομοσπονδιακός προπονητής, ο Τάσος ο Καράμπελας. Είναι μία πολύ ωραία πισίνα, πεντακάθαρη».
Πενήντα και πλέον χρόνια γεμάτα κολύμπι και ένας τόπος γεμάτος ζωή
Πολλές φορές τυχαίνει και ακούμε τη φράση «όλη μου τη ζωή κάνω αυτό, όλη μου τη ζωή την πέρασα με εκείνο», ε λοιπόν ο Θοδωρής Κατσαρός κολυμπάει από το 1968 ασταμάτητα και συνεχίζει. Πρωταγωνιστεί, ως αθλητής, ως άνθρωπος που σέβεται και αγαπάει το δώρο της ζωής. Και όλα αυτά στο σωματείο του τόπου του, στο σωματείο της Ιτέας που όπως εξήγησε και ο ίδιος τόσοι και τόσοι αθλητές έχουν βγει και όπως μου είπε και ο ίδιος «στην Ιτέα είσαι καταδικασμένος να προοδεύσεις». Και πράγματι όπως ακριβώς εξήγησε «Κολυμπάω από το 1968, τότε έβγαλα το δελτίο μου, πάντα στο Ναυτικό Όμιλο Ιτέας. Είχα συμμετοχή σε πολλά πανεπαρχιακά πρωταθλήματα, στην δεκαετία του 70 μάλιστα ήμουν και στην εθνική νέων στο ύπτιο. Δεν έκανα ποτέ παύση και σαν φοιτητής κολυμπούσα και σαν επαγγελματίας το ίδιο. Το τελευταίο πανεπαρχιακό το έκανα σε ηλικία 35 ετών. Όταν δεν κάνεις μεγάλη παύση, είναι εύκολο να συνεχίσεις για πολύ καιρό. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι θέλω να σταματήσω, ίσα ίσα που ήταν ελιξίριο ζωής στη μετέπειτα πορεία μου.
Ποτέ δεν σκέφτηκα να πάω σε άλλο σωματείο πέρα από την Ιτέα, είναι το σωματείο της καρδιάς μου, διετέλεσα και πρόεδρος για ένα μικρό διάστημα. Στην Ιτέα πήγαινα και παραθέριζα, είναι σίγουρα η ομάδα της καρδιάς μου. Είναι η μοναδική πόλη στην Ελλάδα που έχει κολυμβητήριο και δεν είναι πρωτεύουσα νομού, έχει τεράστια ιστορία από πίσω αν το ψάξεις και έχουν βοηθήσει πάρα πολλοί άνθρωποι. Είναι ένας τόπος που βγάζει αθλητές, είχαμε και ομάδα στο πόλο στην Α1 κατηγορία, πολλές αθλήτριες από τον τόπο. Έχουμε βγάλει αθλητές σε πάρα πολλά αθλήματα. Στην Ιτέα είσαι καταδικασμένος να προοδεύσεις. Είναι μία πόλη με συνοχή, σου επιτρέπει να αθληθείς, σε βοηθάει και πέραν του στίβου έχει και υποδομές. Ποδοσφαιρικό, βοηθητικό ποδοσφαιρικό, κολυμβητήριο, γήπεδο μπάσκετ, έχει πολλά πράγματα, ενώ είχαμε και πρωταθλητή Ελλάδος από την Ιτέα».
Μία φιλοσοφία «κερδοφόρα», που άλλαξε την ίδια την επιστήμη!
Ξετυλίγοντας μέσα στην ανάμικτη συζήτηση που είχαμε περί πολλών θεμάτων, φτάσαμε στο τι συνέβη μετά την εγχείρηση, εκεί όπου ο κ. Κατσαρός βάλθηκε να ανατρέψει το πρωτόκολλο που υπάρχει μετά τις εγχειρήσεις. Και αυτό όχι μέσα από εξυπνάδες, αλλά μέσα από το πάθος και τη θέληση για ζωή, για δύναμη, για αθλητισμό και ό,τι αυτός «γεννά» και απλόχερα χαρίζει: «Οι γιατροί μου είπαν ότι με την κολύμβηση και αυτό που έκανα θα πρέπει να αλλάξουν το μεταεγχειριστικό πρωτόκολλο. Δηλαδή να επιτρέπεται ο αθλητισμός σχεδόν απευθείας μετά από μία εγχείρηση, πολλώ δε μάλλον το κολύμπι. Βοηθάει στην αιμάτωση και κάνει καλό σε όλο το σώμα».
Μπαίνοντας μέσα στο κλίμα όλο και πιο έντονα, δεν μπορούσα παρά να μην ρωτήσω τον ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης, τι σκέφτεται κατά την προετοιμασια του, πως λειτουργεί ψυχολογικά πριν τους αγώνες. Είναι η νικη; Είναι η συμμετοχή ή το κράμα και των δύο; Η απάντηση; απευθείας! «Δεν σκέφτομαι το μετάλλιο, είναι η συμμετοχή. Τώρα… εκ φύσεως είμαι ανταγωνιστικός, πάω πάντα να αγωνιστώ για να τα δώσω όλα, θυμώνω με τον εαυτό μου αν τερματίσω και έχω ανάσες. Όταν πήρα το χρυσό μετάλλιο, έκανα μία ανάρτηση, που έγραφα πως… δεν ξέρω πως θα τελειώσει η ιστορία μου, ένα πράγμα δε θα γράφει, ότι τα παράτησε. Αυτό και θέση αγωνιστική αλλά και η στάση ζωής μου. Ο αθλητισμός σου βοηθάει να προσηλωθείς σε κάτι. Το ίδιο το νερό, ο αθλητισμός, σε κάνει να είσαι μαχητής να προσδιορίζεις τους στόχους σου και να παλεύεις για αυτούς. Ήμουν στην 8η σειρά, ήμουν στις γωνιακές και πήρα το χρυσό, αυτό όμως δεν αλλάζει κάτι για μένα, απλά μου δίνει ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο».
«Για να χαράξεις μες το πουθενά πορεία, χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία»
Έχω μάθει από τη ζωή μου να λέω βήμα βήμα, τώρα να αρχίσω να λέω πχ από τώρα για τη Φουκουόκα δεν έχει νόημα, όταν εγώ ζω όπως είχε πει ο Μικρούτσικος “στο φτερό του καρχαρία”, πάνω σε μία κόκκινη γραμμή, είναι ασέβεια, ασέβεια και προς το Θείο. Έρχομαι κάθε μέρα κάνω την προπόνηση μου, συνεχίζω τα πάντα κανονικά και όλα μέρα με την ημέρα. Να ζεις τις στιγμές, εγώ δεν έχω την πολυτέλεια να κάνω μακροχρόνια σχέδια, είναι ασέβεια, είναι αυτό που λέμε ότι όταν κάνουμε σχέδια ο θεός γελάει, είναι αλήθεια, το έχω ζήσει βιωματικά. Ήξερα ότι πριν στο χειρουργείο έχω πιθανότητες να επιζήσω 30%, το υπέγραψα αυτό. Οπότε εκεί έφτιαξα τη φιλοσοφία μου…
Όσο περπατάω πάνω στην κόκκινη γραμμή και επιβιώνω, ή όσο ο καρχαρίας δεν κάνει την τούμπα θα προχωράω βήμα βήμα».
Έκπληξη πάντα φαινόταν η παρουσία μου, ακόμα και στην εθνική ομάδα όταν ήμουν στην κατηγορία νέων ήμουν για έναν με δύο μήνες, επειδή άνηκα σε επαρχιακό σωματείο, παρόλο που ζούσα στην Αθήνα και έκανα προπονήσεις στην Αθήνα. Άλλωστε και ο χώρος μας τολμώ να πω ότι έχει πολύ καλά παιδιά, έχει αρκετά καλούς ανθρώπους, μόνο οι παράγοντες και οι γονείς μπορεί να γίνουν πληγή.
Όταν είσαι ενεργός πολίτης και δη ελεύθερος επαγγελματίας συναντάς τρομερές δυσκολίες, όμως αυτό που ισχύει για όλους είναι ότι ο αθλητισμός και δη το υγρό στοιχείο σε βοηθάει, σε βοηθάει σημαντικά. Έχει κάτι το συγκλονιστικό το υγρό στοιχείο, δεν είναι τυχαίο που η Πυθία πριν τους χρησμούς έριχνε νερό στο πρόσωπο της, έτσι και στην πισίνα άλλος άνθρωπος μπαίνεις άλλος βγαίνεις. Δρα το νερό στο σώμα, σε βοηθάει ακόμα και να βρεις μια λύση σε ένα πρόβλημα που έχεις. Η πορεία μου αυτά τα 50 χρόνια σαν κολυμβητής, σαν σκεπτόμενος κολυμβητής το έχει επιβεβαιώσει αυτό».
Οι σπουδαίο Έλληνες προπονητές, κολυμβητές και το καλεντάρι!
Στο πλαίσιο φυσικά της κουβέντας μας ρωτήσαμε για το τι θα ήθελε να δει παραπάνω στην ελληνική κολύμβηση παραπάνω για να βελτιωθούν τα πράγμα: «Όσον αφορά την ελληνική κολύμβηση πρέπει να δοθούνε κίνητρα και έρθουνε και χορηγοί ώστε να ανέβουμε ένα επίπεδο. Έχουμε καταπληκτικούς προπονητές, σου μιλάω εν τιμή και στον Έλληνα υπάρχει το στοιχείο της κολύμβησης, έχει έκρηξη στο κολύμπι, ευφυία όπως και στην υδατοσφαίριση. Πρέπει να προσελκύσουμε περισσότερους χορηγούς, ίσως χρειαζόμαστε καλύτερο προγραμματισμό. Εμείς σαν masters αρχίζουμε σε λίγο τη νέα σεζόν και δεν έχουμε το καλεντάρι, πρέπει να βελτιωθεί ο προγραμματισμός. Σήμερα εγώ έκανα τρία χιλιόμετρα χωρίς να κάνω focus σε κάτι…»
Οι τρεις συν μία στιγμές που ξεχωρίζουν!
«Σίγουρα το πρώτο μετάλλιο που πήρα, ένα πανεπαρχιακό μετάλλιο που πήρα και ήμουν μάλιστα τότε σε μεγάλη ηλικία, είχα και το φαρμακείο τότε έκανα καλό χρόνο και οι αγώνες που μόλις πέρασαν. Είναι και άλλες στιγμές βέβαια που δεν μπορώ να ξεχάσω, όπως όταν έπεσα στο νερό μετά τη μεταμόσχευση ήταν πολύ σημαντική στιγμή».
Το άγχος, ο θυμός, το πρόγραμμα και η…. «βαλβίδα»
Για έναν άνθρωπο που κολυμπάει 50 χρόνια τουλάχιστον και έχει δώσει το παρόν σε αναρίθμητους αγώνες, έχει ενδιαφέρον πως διαχειρίζεται την ψυχολογική του προετοιμασία πριν από ένα παιχνίδι, το άγχος αλλά και το τι τον κρατάει επί χρόνια σε τόσο καλή κατάσταση για να μπορεί να αγωνίζεται σχεδόν μία ζωή, απολαύστε την απάντηση… «Δεν έχω άγχος όχι, ποτέ, θυμό έχω. Το κάνω αυτό για να βγει αυτό σε δύναμη, σε ταχύτητα μες το νερό, έτσι λειτουργώ. Για αυτό και νευριάζω πολύ αν τελειώσει η κούρσα και έχω ανάσες. Εντάξει δύο ώρες πριν τον αγώνα έχω λίγο άγχος, για αυτό προσπαθώ λίγο λίγο να φτιάχνω τον εαυτό που, να είναι έτοιμος στην τσίτα. Πάντα όλα τα χρόνια προσέχω τη διατροφή μου, δεν πίνω πολύ, έχω ένα τρόπο ζωής προσεκτικό. Μετά το «φοιτητιλίκι» για την ακρίβεια, όταν έγινα επαγγελματίας είπα ότι πρέπει να προσέχω. Μπορεί να προσέχω, να έχω σφιγχτό πρόγραμμα, αλλά η κολύμβηση για εμένα είναι η βαλβίδα εκτόνωσης στη ζωή μου, όπως και ο καφές. Έχω δώσει στην κόρη μου τα κλειδιά της εταιρείας και της έχω πει πριν από εκείνη την ώρα μη με περιμένεις το μεσημέρι στο σπίτι. Τις ώρες που κάνω προπόνηση ειδικά. Με τους χρόνους που κάνουμε εδώ και τη δουλειά που κάνουμε είναι κάπως σαν να ανατρέπουμε τη φύση. Σαν αθλητής ενεργός το 50αρι το πήγαινα στο 34 ή 33 «μεγάλο» και τώρα που το πηγαίνω στα 65 μου 37 δευτερόλεπτα είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος. Την πεταλούδα την φέρνω 33 που δεν την έφερνα ως αθλητής, βέβαια τότε ήταν άλλα χρόνια και για την προπονητική. Τώρα για αυτό είπα ότι έχουμε τρομερούς προπονητές, κάνουμε λιγότερα μέτρα αλλά πάρα πολύ ποιοτικά. Άλλαξα το πανελλήνιο στα masters σε 1:23 και έχω κάνει focus για 1:19, δηλαδή το νιώθω. Βοηθάει η εξειδικευμένη προπόνηση, βελτιώνω την τεχνική γιατί και εκείνη εξελίσσεται. Με βοήθησε πάρα πολύ η Χριστίνα η Μαγγανά, ειδικά στην έκρηξη. Χθες έκανα 20 πενηντάρια και το ένιωσα γιατί οι εξετάσεις μου ήταν πολύ καλές».
«Πήγαινα μία ώρα και έκανα προπόνηση και μετά καθόμουν τέσσερις ώρες στο μηχάνημα»
Υπάρχουν στιγμές για κάθε άνθρωπο, άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο, που θεωρούνται σημεία καμπής, στιγμές δύσκολες. Η δύναμη, το σθένος και η θέληση είναι τα όπλα μας απέναντι σε αυτό… Αυτά ήταν σίγουρα κάποια και από τα όπλα του Θεόδωρου Κατσαρού, που διέλυσε την πόνο και την ταλαιπωρία και το έκανε ζωή. Διαβάζετε σίγουρα πολλές φορές τη λέξη ζωή σε αυτή τη συνέντευξη, αλλά γίνεται σκοπίμως, γιατί η πορεία του πρωταθλητή των masters είναι η επιτομή, ο ορισμός της. Τρέξτε, κολυμπήστε, παίξτε, ΖΗΣΤΕ. Το λέει και ο ίδιος άλλωστε πως αυτό είναι το μεγαλύτερο του μετάλλιο αυτό, «Χάρηκα πάρα πολύ, γιατί μετά το χρυσό και μου είπαν πολλοί άνθρωποι ότι ξεκίνησαν ξανά την κολύμβηση, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν πόσοι ξεκίνησαν κολύμβηση, δεν το πίστευαν. Στα masters εμείς το κάνουμε για να διατηρούμαστε, για να περνάμε καλά.
Όταν ήμουν αιμοκαθαιρούμενος, ήταν πολύ πιο μαρτυρικό από όταν ήμουν μεταμοσχευμένος, πήγαινα μία ώρα και έκανα προπόνηση και μετά καθόμουν τέσσερις ώρες στο μηχάνημα. Έπεφτα σε αγώνες και μία μέρα πριν είχα αιματοθεί, το σώμα μου ήταν γεμάτο χημεία, γιατί το κάλλιο έπρεπε να το ελέγχω, το φώσφορο, όλα, ό,τι μου έλειπε μου το έβαζαν. Η κρεατινίνη μου ήταν στο πικ. Ένιωθα μετά εξασθενημένος, πεθαμένος, κουρασμένος. Και το βλέπει ο άλλος όμως και σου λέει «ρε αυτός κολυμπάει, ας πάω και εγώ». Η αιμοκάθαρση είναι κάτι που πραγματικά δεν εύχομαι πραγματικά σε κανέναν, είναι κάτι πολύ δύσκολο και για αυτό κάνω αγώνα».
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ.
«Ένας εκκεντρικός εκατομμυριούχος είχε αδερφό αιμοκαθαιρούμενο και έβαλε όρο «θέλω να με θάψετε με την Bentley μου και σε μία εβδομάδα θα σας πω το γιατί». Περνάει λοιπόν η εβδομάδα και μέχρι τότε όλοι τον βρίζουν. Ο φαντασμένος, ο ξιπασμένος, το ένα το άλλο, πολλά και διάφορα. Περνάει λοιπόν η εβδομάδα και τους γράφει «άκουσα τα πάντα, επειδή είπα να με θάψετε με ένα ακριβό αυτοκίνητο 300.000 δολαρίων, σκεφτείτε ότι εμείς θάβουμε καθημερινά κόσμο με πολύ μεγαλύτερη αξία, την καρδιά, το συκώτι, διάφορα όργανα δηλαδή που χρησιμεύουν». Την επόμενη μέρα, γραφτήκανε ενάμιση εκατομμύριο δωρητές… Την επόμενη ημέρα…
Για το τέλος, θα μείνει η ιστορία του κυρίου Κατσαρού με το γιατρό του, δεν κάνουμε άλλη εισαγωγή, δεν χρειάζεται, παραθέτουμε τα λόγια… «Αυτό με την κολύμβηση μου το είπε ο Σου Κρουν, ο γιατρός που πήγα και έκανα τη μεταμόσχευση. Του αφιέρωσα ένα μετάλλιο, το πρώτο μετάλλιο στους πανελλήνιους μετά την μεταμόσχευση. Του έφτιαξα μάλιστα και μία πλακέτα και του την αφιέρωσα, με όλη μου την αγάπη. Εκείνος μου είπε, αυτό που μου έδωσες είναι υποθήκη και για τα παιδιά μου, του είχα γράψει «στον γιατρό μου, με αγάπη και ευγνωμοσύνη.
Το έχει πλέον στο γραφείο του και το δείχνει σε όλους όσους φοβούνται, τους το φέρνει ως παράδειγμα. Σου δίνω το λόγο μου, δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το ότι μου στέλνει κόσμος και μου λένε σε ευχαριστώ γιατί διάβασα για αυτό που έκανες και ξαναξεκινάω αθλητισμό. Είναι ελιξίριο ζωής για τον άλλο, ειδικά όταν είσαι θεραπευόμενος είναι δοκιμασία ζωής, ψυχής. Πολλές φορές οι γιατροί μας λένε μην κουράζεσαι, τελικά όμως παθαίνεις κατάθλιψη, δεν αιματώνεσαι επαρκώς και πέφτεις μέρα με τη μέρα.
Ο γιατρός μου, μου είπε μετά τη μεταμόσχευση ότι ανέτρεψα το μετεγχειριστικό πρωτόκολλο. Γιατί άφησα πίσω μου αυτό το ότι πρέπει να κάθομαι όλη μέρα σπίτι, στη λογική του «ωχ». Αυτό το ανέτρεψα και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό».
Στον παραπάνω στίχο του Άλκη Αλκαίου, που ο κύριος Κατσαρός είπε πως είναι επάνω στο φτερό του καρχαρία, εμείς απαντάμε με έναν άλλο: πως εκείνος έφερε τον κόσμο στα μέτρα του, πριν να τον φέρει εκείνος στα δικά του.
