Πορευόμαστε με τη φιλοσοφία ότι τα σπορ είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια ενασχόληση με έντονα συναισθήματα που περιλαμβάνει όλο το φάσμα των πιθανοτήτων και με αυτό το σκεπτικό συνεχίζουμε την πορεία μας ως κομμάτι αυτού του αθλήματος, ως ένα Μέσο που ασχολείται με τις λεπτομέρειες, με τις σημαντικές στιγμές, καλές και άσχημες, με τη σημειολογία και με όσα εμείς αγαπάμε να προσέχουμε.
Ο Ναυτικός Όμιλος Βουλιαγμένης ξεκινάει τις φετινές του υποχρεώσεις με έναν απαιτητικό Όμιλο στα προκριματικά του LEN Champions League και τα κορίτσια της Κικής Λιόση δουλεύουν με συνέπεια και ηρεμία εδώ και ενάμιση μήνα, με στόχο να παρουσιαστούν ετοιμοπόλεμες στην έδρα της Ματαρό με αντιπάλους φυσικά τη φιναλίστ της περυσινής διοργάνωσης, την έτερη ισπανική Τεράσα, την ολλανδική Ντε Ζάαν και την ουγγρική BVSC.
Έχοντας ενισχυθεί σημαντικά το καλοκαίρι με τις παγκόσμιες πρωταθλήτριες από την Ολλανδία, Μπριτζίτ Σλίκινγκ και Κίτι-Λιν Τζούστρα, καθώς και τη διακεκριμένη Ελληνίδα πορτιέρε, Χρυσή Διαμαντοπούλου, ο Ναυτικός Όμιλος Βουλιαγμένης κοιτάζει αισιόδοξα την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου, έχοντας ως σημείο αναφοράς την επιστροφή της Μαρίας Πάτρα στις αγωνιστικές υποχρεώσεις του συλλόγου.
Σχεδόν έναν χρόνο μακριά από τη δράση, η διεθνής αμυντικός αντιμετώπισε έναν προσωπικά «Γολγοθά» με τον σοβαρό τραυματισμό που υπέστη, το χειρουργείο, την διαδικασία της επιστροφής της, όμως ως αληθινή πρωταθλήτρια δούλεψε σκληρά, πίστεψε τις ημέρες που το σκοτάδι ήταν περισσότερο από το φως μέσα της και πλέον πραγματοποιεί το come back της, έχοντας υψηλούς ομαδικούς, αλλά – ιδιαίτερα -προσωπικούς στόχους.
Πριν περάσουμε στο κομμάτι της συνέντευξης, καθώς η Μαρία Πάτρα μίλησε για αυτό το δύσκολο χρονικό διάστημα στο #AQF24, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι αυτές οι περιπτώσεις αθλητών που παλεύουν με κάτι δυσάρεστο, αλλά επιστρέφουν, αποτελούν ένα όμορφο μάθημα ζωής για όλους μας και είμαστε περήφανοι που ως Μέσο βρισκόμαστε – ακόμη – εδώ για να διαδίδουμε στο αναγνωστικό κοινό αυτές τις ιστορίες.
Η Μαρία Πάτρα εξομολογείται στο #AQF24
Αρχικά, θα ήθελα μας εξηγήσεις για τη φύση του τραυματισμού σου, πότε διαγνώστηκε και πόσο καιρό έπρεπε να μείνεις εκτός δράσης.
«Χτύπησα τον αγκώνα μου στην τελευταία προπόνηση πριν ταξιδέψουμε με τον ΝΟΒ για Πορτογαλία που διεξαγόταν ο πρώτος προκριματικός γύρος της Ευρώπης. Μέσα Νοεμβρίου του 2022 δηλαδή. Το κυριότερο σύμπτωμα πέρα από τον πόνο ήταν η περιορισμένη κίνηση του αγκώνα. Νομίζω όλοι οι αθλητές είμαστε συνηθισμένοι στον πόνο και ειδικά όταν πρόκειται για σημαντικούς αγώνες πείθουμε τους εαυτούς μας ότι όλα είναι καλά και ξεχνάμε τα προβλήματα κατά τη διάρκεια της δράσης. Για αυτό και αγωνίστηκα στα παιχνίδια αυτά παρόλο που δυσκολευόμουν να κάνω μέχρι και πάσες στο ζέσταμα.
Αφού επιστρέψαμε, η αρχική οδηγία, αφού μου είπαν ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό, ήταν ακινησία για δυο εβδομάδες νομίζω. Αφού δεν υπήρξε βελτίωση, μετά από διαφορετικές απόψεις και συμβουλές ειδικών πήρα την τελική διάγνωση ένα μήνα μετά τον τραυματισμό μου. Είχα ρήξη δευτέρου βαθμού στον έσω πλάγιο σύνδεσμο στον δεξί αγκώνα και φαινόταν ότι υπήρχε χρόνια κάκωση και χρόνια αποκόλληση σε κάποια σημεία.
Από εκεί και πέρα είχα δυο επιλογές. Η πρώτη ήταν συντηρητική αποκατάσταση, που σήμαινε ακινησία για τρεις μήνες τουλάχιστον με κίνδυνο να ξαναχτυπήσω αν δεν είχε αποκατασταθεί πλήρως και να ξεκινούσα πάλι από την αρχή ή να προχωρήσω με χειρουργική επέμβαση και να μπορώ να παίξω σε 6 μήνες μετά από επανεξέταση. Αποφάσισα λοιπόν με την στήριξη του ΝΟΒ και των προπονητριών μου Κικής Λιόση και Αλεξίας Καμμένου ότι το καλύτερο για εμένα και την συνέχεια της αθλητικής μου καριέρας ήταν να κάνω το χειρουργείο όσο πιο σύντομα γίνεται».
Επίσης, θα ήθελα να μας πεις τι διαδικασία ακολούθησες για την επιστροφή σου.
«Η διαδικασία της επιστροφής στην προπόνηση ήταν αρκετά δύσκολη. Σωματικά και ψυχικά. Ξεκίνησα να κάνω γυμναστική ένα μήνα μετά το χειρουργείο με το που έβγαλα τον γύψο που το χέρι μου είχε ακόμη πολύ περιορισμένη κίνηση και έπρεπε μόνη μου μέρα με τη μέρα να το ανοίγω λίγο παραπάνω. Πολύ ποδήλατο και γενικά ότι άσκηση δε συμπεριλάμβανε χέρια.
Τον δεύτερο μήνα ξεκίνησα ενδυνάμωση με λάστιχα και στηρίξεις και θεραπείες. Έπεφτα στην πισίνα και κολυμπούσα στην αρχή το πολύ δέκα λεπτά και πιο αργά και από τα προμίνι. Μέχρι τους τέσσερις μήνες μετά το χειρουργείο, που θα μπορούσα να ξεκινήσω σιγά σιγά πάσες, έκανα μόνο κολύμπι και γυμναστική. Αυτή η περίοδος ήταν η πιο οδυνηρή για μένα ψυχικά και σωματικά. Έβλεπα τα κορίτσια να προπονούνται με ένα κοινό στόχο στον οποίο εγώ δεν έπαιρνα μέρος.
Είχα βέβαια τον δικό μου στόχο, να φτάσω στο καλύτερο επίπεδο που μπορώ. Πολλές φορές βιαζόμουν να κάνω πράγματα που δεν μου βγαίνανε επειδή δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα τους και απογοητευόμουν, πολλές φορές ένιωθα ότι δεν είχα κίνητρο. Είχα γενικά πολλά ψυχολογικά πάνω κάτω.
Μετά το τέλος της σεζόν που έφυγε όλη η ομάδα σχεδόν για τις εθνικές ομάδες ξεκίνησα να κάνω πιο δύσκολα προγράμματα σε γυμναστήριο και πισίνα. Είχα την στήριξη της προπονήτριας μου Κικής Λιόση που όλο το καλοκαίρι ήταν μαζί μου στις καλές και τις κακές μέρες. Με βοήθησε να ξεπεράσω τα όρια μου πολλές φορές, με πίεσε όποτε έπρεπε, έδειχνε κατανόηση όποτε έπρεπε και είμαι σίγουρη ότι χωρίς εκείνη δεν θα είχα φτάσει στο επίπεδο που βρίσκομαι τώρα».
Βρισκόμενη στο peak της καριέρας σου, τι σκέφτηκες όταν ήρθε αυτό το εμπόδιο στο δρόμο σου, ποια ήταν τα συναισθήματα του να βλέπεις τον σύλλογο σου και την Εθνική ομάδα έξω από το νερό και οι ποιες ήταν οι σκέψεις όλο αυτό το διάστημα έως τώρα.
«Ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση, αλλά δε πιστεύω ότι έχω φτάσει το peak της καριέρας μου ακόμη. Έχω ακόμα πολλά να μάθω και πολλά να προσφέρω. Ήταν σίγουρα ένα πολύ περίεργο διάστημα για μένα. Εννοείται στεναχωρέθηκα πάρα πολύ όταν έμαθα τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ήταν πολύ δύσκολο να αποδεχτώ ότι πρέπει να μπω στη διαδικασία του χειρουργείου και της αποκατάστασης γιατί έχω δει συναθλήτριες μου να το περνάνε αυτό και ήμουν προετοιμασμένη για το τι έχω να περάσω. Αναφέρομαι στην Χρυσή Διαμαντοπούλου και την Ιωάννα Χυδηριώτη που έχουν ανακάμψει πλέον και αγωνίζονται πάλι στο υψηλότερο επίπεδο. Τελικά δεν ήμουν τόσο προετοιμασμένη όσο νόμιζα γιατί είναι κάτι που αν δεν το ζήσεις ο ίδιος δεν μπορείς να διανοηθείς πως είναι.
Ο πρώτος αγώνας της ομάδας μου που παρακολούθησα ήταν ένα παιχνίδι Α1 με αντίπαλη μια ομάδα θεωρητικά χαμηλότερης δυναμικότητας. Πραγματικά ήθελα απλά να βουτήξω στην πισίνα μέχρι και με τα ρούχα εκείνη τη στιγμή για να παίξω και ας κολυμπούσα με ένα χέρι. Και όσο περνούσε ο καιρός και έβλεπα όλο και πιο σημαντικά παιχνίδια, τους τελικούς κυπέλλου και τους τελικούς του πρωταθλήματος, γινόταν όλο και πιο δύσκολο. Ζήλευα λες και ήμουν παιδάκι που έβλεπα τα άλλα κορίτσια να παίζουν και εμένα δεν με αφήνανε.
Είχα πολύ αγωνία για την ομάδα μου, ήμουν απογοητευμένη που δεν μπορούσα να συμβάλλω στην προσπάθεια τους. Το ίδιο ισχύει και για την Εθνική ομάδα. Ήταν πολύ ψυχοφθόρο να βλέπω τα παιχνίδια από τον καναπέ μου ενώ θα μπορούσα υπό φυσιολογικές συνθήκες να βρίσκομαι εκεί να αγωνίζομαι μαζί τους. Ανυπομονώ να επιστρέψω στη δράση».
Σε τι κατάσταση βρίσκεσαι τώρα; Ποιοι είναι οι προσωπικοί σου στόχοι για τη νέα σεζόν που φθάνει με τη Βουλιαγμένη και την Εθνική και φυσικά εάν σου έλειψαν οι αγώνες.
«Πλέον κάνω προπονήσεις κανονικά. Με τη δουλειά που έκανα το καλοκαίρι έχω φτάσει σε αρκετά καλό επίπεδο. Προφανώς υπάρχουν και κακές μέρες αλλά σφίγγω τα δόντια και συνεχίζω. Η φετινή σεζόν είναι πολύ σημαντική και για τη Βουλιαγμένη και για την Εθνική ομάδα. Όσο αφορά τη Βουλιαγμένη οι στόχοι είναι πολύ υψηλοί. Πιστεύω ότι με το ρόστερ που έχουμε και την δουλειά που έχουμε κάνει εώς τώρα μπορούμε να πετύχουμε πολλά πράγματα. Όπως κάθε χρόνο θέλουμε το Πρωτάθλημα, το κύπελλο, και να βρισκόμαστε στις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
Η Εθνική ομάδα φέτος συνεχίζει την Οδύσσεια που ξεκίνησε το καλοκαίρι για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς αγώνες που είναι ο μεγαλύτερος μας στόχος. Έχουμε ακόμα δύο ευκαιρίες, στο Ευρωπαϊκό και στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Οι διοργανώσεις είναι πολύ κοντά μεταξύ τους οπότε θα είναι σίγουρα πολύ δύσκολος ο χειμώνας. Θα κουραστούμε πολύ αλλά όπως είπα και παραπάνω όταν πρόκειται για μια τέτοια διάκριση δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο πέρα από τη νίκη.
Οι αγώνες είναι αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο από όλα. Η κούραση του παιχνιδιού, η μάχη και το πάθος για τη νίκη, η αδρεναλίνη, οι φωνές, η ένταση, η περηφάνεια του να αγωνίζομαι για την Ελλάδα.
Για το κλείσιμο θέλω να ευχαριστήσω μερικούς ανθρώπους. Τις προπονήτριες μου Κική Λιόση και Αλεξία Καμμένου, τον σύλλογο του ΝΟΒ, τον γιατρό μου Μανό Φανδρίδη, τον φυσιοθεραπευτή μου Αλέξανδρο Κολλιάτο και τους συνεργάτες του, όλους τους ανθρώπους από την κοινωνία της υδατοσφαίρισης που έδειξαν το ενδιαφέρον τους όλο αυτό το διάστημα και την οικογένεια μου που ήταν το μεγαλύτερο μου στήριγμα».
