Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Η καρδιά μου χτυπάει ακόμη και τα συναισθήματα που έχω είναι ακόμα τόσο έντονα!
Ο Μανώλης Σολανάκης μπλογκάρει στο Aquafeed24.com
Όλα ξεκίνησαν 14 χρόνια πριν στα Χανιά. Όταν διαφώνησα με την προπονήτρια της κολύμβησης και έφυγα από την προπόνηση μόλις 9 ετών τότε. Με κοίταξε και με ρώτησε που πηγαίνεις; Και εγώ με ένα ατίθασο βλέμμα της απάντησα ” πάω να παίξω πόλο”. Δεν είχε γίνει τίποτα, αφορμή έψαχνα!
Με το που έπιασα τότε την μικρή πράσινη μπάλα στην εκμάθηση άρχισα να λατρεύω και να αγαπώ τόσο πολύ αυτό το ξεχωριστό άθλημα. Κυρίως όμως άρχισα να ονειρεύομαι και να φαντάζομαι τον εαυτό μου σε αυτό. Με ένα τύμπανο στο χέρι φώναζα και τραγουδούσα σε όλους τους αγώνες της αντρικής μας ομάδας, με όνειρο κάποια στιγμή να είμαι μέλος αυτής.
Όσο μεγάλωνα άρχισα να συνειδητοποιώ πως για να υλοποιήσω τους στόχους και τα όνειρα μου χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια και πολλές θυσίες. Μικρές λεπτομέρειες με προβλημάτιζαν και με έκαναν να καταλάβω πως δεν φτάνει μονάχα να ονειρεύεσαι και να το θέλεις τόσο πολύ, αλλά ότι είναι μακρύς ο δρόμος! Θέλει δουλειά, όρεξη και αγάπη!
Ο καιρός περνούσε, οι πρώτες κλήσεις στην εθνική ομάδα Παίδων-Εφήβων ήρθαν. Είχα την χαρά να νιώσω την ύψιστη τιμή! Να εκπροσωπώ την χώρα μου και την ελληνική σημαία. Πέρασα γρήγορα από τον αθλητισμό στον πρωταθλητισμό.
Το Σάββατο, πριν τον τελικό, έκανα ζέσταμα δίπλα στο Χρήστο και τον Μάριο και τους ρώτησα: Που θα πάμε να γιορτάσουμε για την κούπα σήμερα; Εκείνοι γέλασαν. Ο Μάριος με κοίταξε με σοβαρό ύφος και μου είπε: Εγώ πιστεύω ότι θα κερδίσουμε! Ο Χρήστος πρόσθεσε: κι εγώ το πιστεύω!
Το πίστευα μέσα μου, μα με έκαναν να το πιστέψω ακόμη περισσότερο. Όταν έληξε το παιχνίδι και είχαμε πια κερδίσει, δεν μπορούσα να πιστέψω τι είχαμε καταφέρει. Ακόμα δεν μπορώ! Είναι τόσο ξεχωριστό και τόσο σπουδαίο αυτό το συναίσθημα της επιβράβευσης! Είναι τόσο όμορφο να γίνεται ένα όνειρο που έχεις από μικρό παιδί πραγματικότητα! Νιώθω ευλογημένος και πολύ τυχερός που καταφέραμε κάτι τέτοιο. Θέλω να ευχαριστήσω πρώτα από όλους τους συμπαίκτες μου, τον προπονητή μου Κώστα Λούδη, τον Αρτίν Ελμισιάν και την διοίκηση της Βουλιαγμένης που είναι πάντα δίπλα μας. Τους δικούς μου ανθρώπους και την οικογένεια μου. Που από μικρός ότι επιλογή και αν έκανα ήταν πάντα δίπλα μου και με στήριζαν.
Η χρόνια αυτή έκλεισε πραγματικά με τον καλύτερο τρόπο! Είμαι παρά πολύ χαρούμενος και ευτυχισμένος! Είμαι σίγουρος πως αυτός ο τίτλος θα δώσει σε όλους μας κίνητρο για να θέσουμε τον πήχη ακόμα πιο ψηλά! Όπως λέει και ο captain το δύσκολο είναι να μείνεις στην κορυφή και να έχεις διάρκεια! Μακάρι με σκληρή δουλειά, μεράκι, αφοσίωση και πολύ αγάπη να καταφέρουμε ακόμη περισσότερα και αυτό να είναι μονάχα η αρχή!
