«Δεν πειράζει», «δεν έγινε και τίποτα» «Αυτά έχει ο αθλητισμός» κλπ. κλπ. Πόσο εύκολα βγαίνουν οι λέξεις όταν κάποιος είναι έξω από το… χορό μη γνωρίζοντας τους κόπους, τις προσπάθειες, τις θυσίες, τον ιδρώτα, τους πόνους σε όλο το σώμα, τα ταξίδια γιατί δεν μένουν όλοι και όλες στην πρωτεύουσα, τα συναισθηματικά θραύσματα που έχει υποστεί και νιώσει ένας αθλητής και μία αθλήτρια για να βρίσκεται σε κάποιο μεγάλο ραντεβού.
Ο εγωισμός του πληγώνεται ανεπανόρθωτα, βλέπει μονάχα σκοτάδι και πουθενά φως. Ο χρόνος όμως όλα τα απαλύνει, δεν τα γιατρεύει αλλά τα προσπερνά μέχρι να έρθει η επόμενη διοργάνωση και εκεί ίσως υπερισχύσουν και τα χαμόγελα, η ανακούφιση και η λύτρωση, αλλιώς φτου και από την αρχή. Αυτή είναι η μοίρα του αθλητή, είναι καταδικασμένος να ζει τοιουτοτρόπως να «πενθεί» πολύ περισσότερο όταν οι στόχοι δεν υλοποιούνται και να χαίρεται βραχυπρόθεσμα γιατί αυτό επιτάσσει η καθημερινότητά του και η συχνή προσγείωση σε αυτή.
Στην ουσία όμως οι παρηγορητικές αυτές λέξεις, όσο κι αν είναι ακατάλληλη η στιγμή για να τις ακούσει κάποιος/κάποια αθλητής ή αθλήτρια που έχει μοχθήσει και δεν ανταμείφθηκε, είναι η μόνη επιλογή. «Τα περασμένα καίγονται,
στη λησμονιά πετάνε. Γίνονται αγιάτρευτες πληγές, τις νύχτες και πονάνε» λέει το τραγούδι. Ρόδα είναι όμως και γυρίζει κι όποιος προσπαθεί και επιμένει στο τέλος ανταμείβεται. «Θα γίνει δίψα και… φωτιά».
Μετά και το τέλος των προκριματικών και στο τεχνικό ομαδικό της καλλιτεχνικής κολύμβησης, δεν υπήρχε διάθεση για πολλά λόγια ανάμεσα στις αθλήτριες της Εθνικής ομάδας. Ήθελαν να αφήσουν πίσω την εμφάνιση που δεν τους βγήκε στο ακροβατικό και να πάρουν το… αίμα τους πίσω στο τεχνικό ομαδικό, διεκδικώντας την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, εκεί που κάθε αθλητής και αθλήτρια έχει ονειρευτεί να βρίσκεται. Μάταια όμως.
Μόλις άκουσαν τη βαθμολογία όμως και κατέβηκαν από τη σκηνή, ξέσπασαν σε λυγμούς. Είναι μικρά – ηλιακά – κορίτσια οι περισσότερες, 15-18 ετών, πως να το διαχειριστούν όλο αυτό;
Μερικές που δεν μπορούσαν να το πιστέψουν, είδαν και ξαναείδαν τη προσπάθειά που στην χθεσινή απογευματινή προπόνηση είχαν εκτελέσει άψογα. Άλλο όμως η προπόνηση και άλλο ο αγώνας, δυστυχώς το άγχος τις κατέβαλε.
«Η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα. Σε τρεις ασκήσεις μάλλον δεν πήγαμε καλά και έπεσε πολύ η βαθμολογία μας. Πήγαμε να σώσουμε ό,τι έγινε λάθος από χθες στο ακροβατικό, απλά αποδείχθηκε ότι είναι πολύ δύσκολο να σηκώσεις τη ψυχολογία σου μετά από τόσο ηχηρό χαστούκι. Σίγουρα κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε», βρήκε το θάρρος να σχολιάσει για λογαριασμό της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας ένα από τα κορίτσια της Εθνικής ομάδας, η Δανάη Καριώρη.
Η περίφημη όμως κοντή μνήμη, δεν πρέπει να κυριαρχεί μονάχα στα καλά αλλά και σε αυτά που πονούν. Ανασύνταξη και εκ νέου προσπάθεια. Μαρία Αλζιγκούζη – Κομηνέα, Δανάη Καριώρη, Θάλεια Δαμπάλη, Ιφιγένεια Κρομμυδάκη, Ζωή Καράγγελου, Σοφία Μαλκογεώργου, Μαρία Καραπαναγιώτου και Σοφία Ρηγάκου, ψηλά το κεφάλι. Όλο το μέλλον είναι μπροστά σας.
Μπορεί η πόρτα των Ολυμπιακών Αγώνων να έκλεισε οριστικά για το Παρίσι, πλην όμως προσωρινά μελλοντικά ωστόσο απομένει το ελεύθερο πρόγραμμα στη Ντόχα και πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναπτερώσουν την πληγωμένη τους ψυχολογία.
