Τόσο κοντά μα και τόσο μακριά. Να βλέπεις την πηγή, να είσαι έτοιμος να ξεδιψάσεις από τον μόχθο – σωματικό και πνευματικό – τη διαδρομή που διένυσες μέχρι να βρεθείς εκεί, όμως η πικρία να είναι αυτή που μένει στο στόμα. Δύσκολα σχηματίζονται λέξεις σε αυτές τις περιπτώσεις, έτσι όπως εξελίχθηκε ο ημιτελικός του Ολυμπιακού στη Μάλτα, στην 61η έκδοση του LEN Champions League. Ακόμα δυσκολότερα βγαίνουν από το στόμα. Πονάει ρε γαμώτο για τα παιδιά αυτά, για όλους τους αθλητές. Έλληνες και μη, ό,τι χρώμα σκουφάκι κι αν φορούν. Δεν χωνεύεται εύκολα.
«Θα μας στοιχειώνει για λίγο […] πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας» είπε με βαριά καρδιά ο Ζαννής Αλαφραγκής στο #AQF24. Κι ας είχαν απέναντι το μεγαθήριο, κι ας έστεκε αντικρυστά τους το μεγάλο φαβορί, οι τρις (που πάει για 4) σερί φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης. Οι πραγματιστές λένε πως δεν παίζουν ποδόσφαιρο και μπάσκετ οι φανέλες αλλά εκείνοι που τους φορούν. Αντίστοιχα και όποιοι βρίσκονται κάτω από το σκουφάκι. Σαφώς αλλά υπάρχει και ένα βάρος ειδικό που σε σπρώχνει την κατάλληλη στιγμή. Μία αύρα. Η Προ Ρέκο της τρίτης δεκαετίας του τρέχοντος αιώνα το αποδεικνύει περίτρανα. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα τα καταφέρει. Αθλητές έρχονται και παρέρχονται, σούπερ σταρ κάνουν τον κύκλο τους και φεύγουν. Εκείνη όμως παραμένει εκεί, αγέρωχη να παίζει για το «θρόνο» που πλέον έχει συνηθίσει στη δική της μυρωδιά. όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Κι ας ήταν ο Ολυμπιακός καλύτερος απ’ όταν άρχισε να κοιτάζει το δικό του παιχνίδι και όχι τον αντίπαλο, όπως είπε χαρακτηριστικά και ο Χέρβο Κόλιανιν. Πόσο δίκιο έχει.
Περί δικαιοσύνης. Στα αλήθεια, πόσο παρεξηγημένη είναι η έννοια υπό την ευρύτερη και όχι τη στενή της έννοια; Ποιος είναι ικανός, αμερόληπτος, σίγουρος να την εφαρμόσει; Κάποιος που να μη φέρει ούτε μία αμφιβολία; Αποδόθηκε δικαιοσύνη στους δύο ημιτελικούς δηλαδή σε ένα ούτως ή άλλως ιστορικό Final Four όπου οι δύο ημιτελικοί κρίθηκαν στα πέναλτι; Και πως αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί; Ή θα είχε αποδοθεί αν ο Ολυμπιακός και η Νόβι Μπέογκραντ συνέθεταν το ζευγάρι του τελικού και όχι η Προ Ρέκο με τη Φερεντσβάρος;
Ως δικαιοσύνη δύναται να οριστεί μονάχα η δίκαιη κατανομή της αδικίας. Ο Θουκιδίδης το είχε πει κάποτε πολύ κυνικά, ωμά: «Δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει μόνο όταν οι αντίπαλοι είναι ισοδύναμοι…» Άνθρωποι, ομάδες, σύμβολα ιδέες.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο «καπετάνιος» του ερυθρόλευκου αυτού μαχητικού και θαραλλέου υποβρύχιου, ικανού να εμβολίσει κάθε λαμπερό αντίπαλο, αφού τόνισε στο #AQF24 ότι άπαντες το πίστευαν, προτιμά μία σκοπιά αποδόμησης οτιδήποτε δεν μπορεί να οριστεί από τον ορθολογισμό. Αρνείται όπως ο… διάολος το λιβάνι τις λέξεις «ατυχία, κατάρα» ή ότι άλλο έχει χρησιμοποιηθεί από το βράδυ της Τετάρτης (5/6). Η μπίλια όμως θα μπορούσε να κάτσει οπουδήποτε στη διαδικασία των πέναλτι, αυτή είναι η αλήθεια που φυσικά διαθέτει και ένα ποσοστό ικανότητας, καθαρό μυαλό και κυρίως ψυχική ηρεμία. Η επονομαζόμενη διαδικασία της «ρώσικης ρουλέτας».
«Όχι πάλι» αναφώνησαν οι φίλοι των Πειραιωτών και όλοι οι αγνοί φαν του αθλήματος που ευελπιστούσαν πως θα έβλεπαν μία ελληνική ομάδα, την οποία απαρτίζουν αρκετοί από τους διεθνείς του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, να διεκδικούν το τρόπαιο στον τελικό. Στο ίδιο έργο θεατές. Ο Ολυμπιακός δεν μακιαβέλισε όταν ισορρόπησε, δεν έπαιξε με το χρονόμετρο, δεν πήγε να «κλέψει» το ματς. Επιδίωξε να το κάνει καθαρά. Έπαιξε τον ημιτελικό στα ίσα.
Παρότι στον κοινό νου, αυτό το αίσθημα της ήττας, το «κάπου σε έχω ξαναζήσει, κάπου σε ξέρω» σε ένα τόσο προχωρημένο και κομβικό σημείο μέσα σε μία διοργάνωση της ελίτ, κυριάρχησε σαν να το βιώνεται για πολλοστή φορά, η αλήθεια είναι ότι σε βάθος χρόνου δεν έχει συμβεί τόσο συχνά όσο νομίζουμε. Απλώς αρκετές τέτοιες δύσκολες στιγμές ήταν πρόσφατες και τόσο έντονα χαραγμένες που ακόμα δεν έχουν σβηστεί αυτά που άφησαν πίσω. Μούδιασμα, παγωμάρα.
“Βαθιά πληγή παλιά πληγή
Μονάκριβη δική μου
Την ξεριζώνω απ’ την καρδιά
Φυτρώνει στην αυλή μου”
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το #AQF24 το σκάλισε και θυμίζει τα ματς γαλανόλευκης απόχρωσης με το τεράστιο διακύβευμα που κρίθηκαν στο νήμα, στα πέναλτι ή στην παράταση και δεν είχαν ευτυχή κατάληξη.
Η έκβαση του ημιτελικού με την Προ Ρέκο αυτομάτως ανέσυρε θύμησες τελικού 2019. Και τότε ο Ολυμπιακός είχε μείνει πίσω στο σκορ από νωρίς να κυνηγάει κόντρα στους Ούγγρους με τη διαφορά πως η ισοφάριση (10-10)είχε έρθει από τη δική του πλευρά, δεν ισοφαρίστηκε όπως λίγες ώρες πίσω από τον Ντι Φούλβιο.
Πολλές οι ομοιότητες βέβαια. Πέντε ίδια πρόσωπα (Γενηδουνιάς, Φουντούλης, Ζερδεβάς, Μπούσλιε, Δερβίσης), η ίδια λυπηρή κατάληξη αφού το πέναλτι του Αργυρόπουλου-Κανακάκη (που αγωνίζεται πλέον στους Μαγυάρους και θα παίξει για την κούπα), σταμάτησε στο δοκάρι.
Οι πιο παλιοί βέβαια που ακολουθούν το ανδρικό τμήμα της υδατοσφαίρισής του Ολυμπιακού για χρόνια, έχουν και την παράταση του 2001 στο «καυτό» Ντουμπρόβνικ των 6000 θεατών να θυμούνται. Τότε που ο Μαργκέτα αποφάσισε πως ο Χατζηθεοδώρου είχε κάνει επιθετικό φάουλ πριν σκοράρει για το γυριστό που θα έδινε στους Πειραιώτες την ευρωπαϊκή κούπα. Οι δίχως τους Ψύχο και Χατζή (είχαν αποβληθεί με τρεις ποινές) Πειραιώτες, λύγισαν από την Γιουγκ. Πήραν βέβαια εκδίκηση την αμέσως επόμενη χρονιά στον ημιτελικό για το πρώτο «αστέρι».
Φυσικά αυτό το δυσβάσταχτο «αχ» όσον αφορά το εθνόσημο, το έχουμε νιώσει όλοι μας τρεις φορές την τελευταία δεκαετία. Σαν φάντασμα να πλανάται πάνω από τις σκέψεις και τις φιλοδοξίες. Κορωνίδα όλων ο τελικός στη Φουκουόκα λίγους μήνες πίσω στο Παγκόσμιο του 2023 σε επίπεδο ανδρών. Πόνεσε αρκετά και ο ημιτελικός με τις Μαγυάρες στη Ντόχα για τις φτιαγμένες για μεγάλα πράγματα αθλήτριες της Αλεξίας Καμμένου, έστω κι αν ο στόχος των Ολυμπιακών Αγώνων είχε επιτευχθεί. Σαν… κόκαλο είχε καθίσει και το 2015 o ημιτελικός στο Καζάν για τους άνδρες του Θοδωρή Βλάχου (10-10 με την Κροατία και 5-3 ήττα στα πέναλτι) αν και το χάλκινο ήρθε (στα πέναλτι με την Ιταλία 7-7, 4-2) και μαζί η πρόκριση για το Ρίο.
Η Dream Team που είχε αρχίσει να φτιάχνει η Αλεξία Καμμένου στη Βουλιαγμένη στο δεύτερο μισό της πρώτης δεκαετίας του τρέχοντος αιώνα, πριν πάρει back-to-back Ευρωκούπα (2008-09 και 2009-10) έφτασε μία… ανάσα στην Κατάνια το 2008, παίζοντας στο «στόμα του λύκου» (14-13 στην παράταση, 11-11 η κανονική διάρκεια). Η αξία του Ναυτικού Ομίλου είχε δώσει μεγαλύτερη δόξα στην κραταιά τότε Οριζόντε των επτά ευρωπαϊκών σε 11 χρόνια.
Συνοπτικά:
2018-19: Ολυμπιακός-Φερεντσβάρος 10-10 (13-14 τελικό2)
2006-07: Ολυμπιακός-Παρτιζάν 13-15 (δύο παρατάσεις για την τρίτη θέση)
2000-01: Oλυμπιακός-Γιουγκ 6-6 (7-8 παράταση τελικός)
Παγκόσμιο 2015 Εθνική ομάδα
Ημιτελικός: Κροατία-Ελλάδα 10-10 (5-3), είχε προηγηθεί πρόκριση στα πέναλτι στον προημιτελικό με Αυστραλία και στον «μικρό» τελικό το χάλκινο στη «ρώσικη ρουλέτα» που είχε χαμογελάσι τότε (7-7, 4-2) κόντρα στην Ιταλία
Παγκόσμιο 2023
Τελικός: Ελλάδα-Ουγγαρία 10-10 (13-14)
Παγκόσμιο 2024 (Ντόχα)
Ημιτελικός Γυναικών: Ουγγαρία-Ελλάδα 9-9 (13-11)
2007-08
Οριζόντε Κατάνια-Βουλιαγμένη 11-11 (14-13 τελικό)
