Το Παρίσι και οι Ολυμπιακοί Αγώνες που έμοιαζαν με κάτι λαμπερό μεν θολό δε λόγω απόστασης στο…. βάθος κήπος, απέχουν πλέον λίγες μόλις μέρες. Η προετοιμασία των αθλητών και των αθλητριών μπαίνει στην τελική της ευθεία και αυτό που με τόση ανυπομονησία περίμεναν μήνες τώρα, αυτό το οποίο είχαν οραματιστεί χρόνια τώρα, κάποιοι από εκείνους από μικρά παιδιά, είναι προ των Πυλών.
Ο δρόμος ξεδιάλυνε και πλέον η “Πόλη του Φωτός” και ο Σηκουάνας, ο Ολυμπισμός και η εκπροσώπηση του εθνόσημου φαίνονται καθαρά. Όσο πιο καθαρά όμως τόσο μεγαλώνουν και τα διλήμματα για κάποιους, τόσο δυσκολεύει η ζωή τους.
Οι ομοσπονδιακοί προπονητές στη μνήμη των πολλών βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα από εκείνους στους συλλόγους. Δεν έχουν την καθημερινή τριβή δεδομένα καλούνται όμως να πάρουν τις πιο δύσκολες αποφάσεις, τις πιο ζόρικες.
«Είναι παιδιά μου που τα αγαπώ τόσο πολύ, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Πρέπει όμως να επιλέξω 13 παίκτες. Είναι φρικτά δύσκολο για μένα. Με επηρεάζει σαν ανθρώπινη ύπαρξη, σαν άτομο» σημείωσε ο Ίβιτσα Τούτσακ του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της Κροατίας.
Όσο περισσότερο μεγαλώνει η δυναμική και έρχονται οι επιτυχίες, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η απόφαση. Μοιάζει με… βουνό. Πάντα κάποιος ή κάποια θα νιώθει ριγμένος/η, αδικημένος/η. Στερείται του ονείρου και αυτό καλείται να το πράξει ένας άνθρωπος που δεν έχει προσληφθεί για το λόγο αυτό, δεν θα έπρεπε να έχει το μαχαίρι στο λαιμό.
«Για μένα πάντα η πιο δύσκολη στιγμή είναι αυτή. Το ξέρουν οι συνεργάτες μου και υποφέρω, διαλύομαι. Είναι το χειρότερό μου πραγματικά. Ξέρω και την αγωνία των παιδιών, η δική μου είναι μεγαλύτερη. Μακάρι να μπορούσαν να έρθουν όλα τα παιδιά από την προετοιμασία. Θα είναι μία πολύ δύσκολη στιγμή στην καριέρα μου. Είναι σκληρό και δεν μ’ αρέσει καθόλου.» Λόγια της Αλεξίας Καμμένου στο Aquapod πριν από λίγους μήνες.
