Σκληραίνει ο κόσμος και εμείς μαζί, αντέχουμε ή μη. Οι άνθρωποι γενικά, αλλά περισσότερο οι αθλητές, οι προπονητές, οι διαιτητές και εμείς στο φινάλε-φινάλε ζούμε τη ζωή που άλλοι επιλέγουν για εμάς και κατανόηση δεν υπάρχει.
Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από ένα σπορ, από το πόλο. «Δεν κάνει», «Δεν μπορεί να βάλει γκολ», «Δεν μπορεί να κολυμπήσει», «Τι σφυρίζει ο άσχετος», «Τι γράφει πάλι αυτός». Δεν γνωρίζουμε, δεν γνωρίζετε, δεν γνωρίζουν τι περνάει ο καθένας. Πόσο του λείπει η οικογένεια του, αν γεννάει η γυναίκα του και έχει αγώνα, αν οι γονείς της δεν είναι καλά, πόσο δύσκολη είναι η μέρα του και η καθημερινότητά του. Αν είναι απλήρωτοι, αν νιώθουν την ασέβεια, την αδιαφορία, αν δεν έχουν να φάνε.. Ποιες σκέψεις βασανίζουν τον κάθε έναν από εμάς. Και θαυμάζουμε όσους αντέχουν, όσους έχουν γερό στομάχι στο έπακρο. Θαυμάζουμε περισσότερο όσους δεν αντέχουν, όσους εκφράζονται και πιο πολύ όσους τα κρατούν για τον εαυτό τους. Ακόμη και όταν τους βλέπουμε στις πισίνες να περιφέρονται κουρασμένοι, αηδιασμένοι. Είμαστε εδώ για αυτούς. Όχι για να τους χτυπήσουμε την πλάτη με συμπόνοια, ελπίζουμε έμπρακτα. Το έχουμε κάνει, θα συνεχίσουμε, παρότι έχουν έρθει απέναντι μας άνθρωποι που έχουμε ευεργετήσει, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος.
«Να αντέξετε», «Μην εγκαταλείψεις»… Πολλά χρόνια, διαδοχικά, συνεχώς. Στη ζωή αυτή, αρκεί να είσαι ηλίθιος ή λαμόγιο για να είσαι ευτυχισμένος κοινωνικά, αλλά πόσο ευτυχισμένος είσαι σπίτι σου όταν οι επιλογές σου σε οδηγούν στην παράνοια;
Οι άνθρωποι μας δεν είναι δεδομένοι. Οι άνθρωποι δεν είναι δεδομένοι.
ΥΓ: Άλλο το επαγγελματικό σπορ, άλλο να φερόμαστε επαγγελματικά, όπως οφείλουμε. Αλλά σε αυτό, γνωρίζουμε ήδη όλοι μας ότι πάσχουμε. Οι ρομαντικοί, οι εργάτες, δεν νικούν πάντα, αλλά κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια ότι προσπάθησαν χωρίς να σκάψουν τον λάκκο κανενός. Εσύ;
