Μέσα από την καθημερινότητα είμαστε «υποχρεωμένοι» να παίρνουμε συνεχώς μαθήματα άλλοτε όμορφα άλλοτε σκληρά. Η ζωή μας καλεί να είμαστε παρόντες στα εύκολα και στα δύσκολα. Αυτό όμως το οποίο μας κάνει να συνεχίζουμε συνεχώς είναι η δύναμη που έχουμε μέσα μας να συνεχίζουμε και να «γεννάμε» λουλούδια μέσα στη λάσπη. Η εισαγωγή είναι ελαφρώς διαφορετική από τις προηγούμενες αλλά υπάρχει λόγος. Για την ακρίβεια υπάρχει αφορμή, η οποία είναι πρόσφατο ταξίδι της ομάδα του #AQF24 στο Πευκί για τον Αυθευντικό Μαραθώνιο Κολύμβησης. Πολλοί αθλητές Έλληνες και μη βρέθηκαν το τριήμερο 1-3 Ιουλίου προκειμένου να δώσουν το «παρών» στο υπέροχο αυτό αθλητικό δρώμενο.
Μία από τις εικόνες που ξεχώρισαν ήταν το τοπίο με τα καμένα δέντρα πίσω από την «καρδιά» της πόλης. Αυτό όμως που δεν έκαψαν οι φονικές πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2021 ήταν οι καρδιές των ανθρώπων που κατοικούν εκεί. Όλοι τους με το χαμόγελο στα χείλη, όλοι τους με τι αγκάλες ανοιχτές για να μας υποδεχτούν και να μας προσφέρουν ό,τι μας χρειάζεται. Καθισμένοι το μεσημέρι του Σαββάτου σε τοπικό μαγαζί, στο εστιατόριο του Κυριάκου για την ακρίβεια, είχαμε την τύχη να αντικρίσουμε την αλήθεια γυμνή, πίσω από το θλιβερό τοπίο της στάχτης. Έχοντας τελειώσει το γεύμα μας είχαμε συζήτηση μερικών λεπτών με τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού. Μας τα είπε όλα και η ανάσα μας κόπηκε. «Είχα χτίσει μία δουλειά και πήγαινε τέλεια, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος, δε μου έλειπε τίποτα και τότε ήρθε η φωτιά. Δεν άντεξα φίλε, δεν άντεξα, δε μου έμεινα τίποτα, κάθε ευρώ που είχα μαζέψει χάθηκε, σπίτι μαγαζί τι να έκανα; Σκέφτηκα να φύγω αμέσως να πάω στη Γερμανία στον ξάδερφο μου να δουλέψω, δεν μου άφησε τίποτα ζωντανό αυτό το κακό που μας βρήκε». Η αλήθεια είναι ότι ορισμένες φορές τα αυτιά μας κλείνουν και ακούμε μονάχα με την καρδιά και τα μάτια μας που παλεύουν για να κρατήσουν τα δάκρυα. Κοίταξα λίγο άβολα, δεν ήξερα τι να πω, και ρώτησα: «Και τι κάνατε, πως τα καταφέρατε»; Και εκεί ήρθε απάντηση όχι πληρωμένη, αλλά αγνή και αυθόρμητη… «Τα παιδιά μου φίλε, τα παιδιά μου μου είπαν έλα να φτιάξουμε ένα μαγαζί και θα τα καταφέρουμε. Και τα καταφέραμε, όλο το χωριό μαζί, βάζοντας ο ένας πλάτη στον άλλο, όλοι μαζί». Τι να πεις σε αυτό το σημείο, τι να σχολιάσουμε για την δύναμη που κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους.
Η συζήτηση δεν τελείωσε σε αυτό το σημείο. Συνεχίστηκε με την δική μου απασχόληση και τον λόγο της επίσκεψης στον τόπο του. Εγώ αποκρίθηκα πως με την ομάδα μου ήρθαμε να καλύψουμε τον Αυθεντικό Μαραθώνιο και φέτος. Μου λέει σε εκείνο το σημείο: «Να το προωθήσετε όσο μπορείτε, τον χρειαζόμαστε τον αθλητισμό, φέρνει κόσμο και ζωή στον τόπο μας». Βλέπετε ο αθλητισμός δεν έχει την ιδιότητα του να σβήσει μία φωτιά αλλά έχει την ικανότητα να αναζωπυρώνει την ίδια τη ζωή.
Μέσα από αυτή τη συζήτηση χτύπησε στο μυαλό μου η δήλωση του αρχηγού της Εθνικής μας Ομάδας Γιάννη Φουντούλη, όταν μετά την πρόκριση στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο ζήτησε συγγνώμη για την χαρά της ομάδα, εν μέσω την περιόδου που η Ελλάδα «καιγόταν». -Αρχηγέ μην ζητάς συγγνώμη, γιατί η ελπίδα μας, η παρηγοριά μας αλλά και ο τρόπος να ανακάμψουμε και να επανέλθουμε βαδίζουν μέσα από δρόμους που χαράζει και η ίδιος αθλητισμός. Ένα χρόνο πριν, τώρα, στο μέλλον και για πάντα, ό,τι έχουμε είμαστε εμείς οι ίδιοι και οι προσπάθειες που καταβάλλουμε για να χαρούμε, να παλέψουμε να αναγεννηθούμε ως φοίνικες μέσα από τις στάχτες μας.
Αρκεί μονάχα να έχουμε έναν ώμο να ακουμπήσουμε, και μία παιδική φωνή να μας λέει πως «Δεν πειράζει, θα τα καταφέρουμε».
