Έχοντας φτάσει αισίως στα μέσα του Ιουλίου, οι τελικές φάσεις των πρωταθλημάτων των ηλικιακών κατηγοριών φτάνουν στο τέλος τους η μία μετά την άλλη. «Μάχες» μέσα στο νερό, όμορφα παιχνίδια και φυσικά πολλά χαμόγελα από τους νεαρούς αθλητές. Φυσικά πίσω από όλα αυτά, υπάρχουν οι άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται νυχθημερόν για να μπορούν οι νεαροί αθλητές και αθλήτριες να είναι έτοιμοι σωματικά και ψυχικά.
Ένα βήμα λοιπόν πριν τις… διακοπές βρήκαμε τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από πολλά τμήματα ηλικιακών κατηγοριών. Τα «φυτώρια» των αθλητών είναι αναμφίβολα μία δουλειά κοπιαστική και αυτό το ξέρει καλά σίγουρα ο Στέργιος Τοροσιάδης. Ο υπεύθυνος για πολλά τμήματα των ακαδημιών του Ολυμπιακού αλλά και άμεσος συνεργάτης του Αλεξάνταρ Τσίριτς στην γυναικεία ομάδα μίλησε για όλη τη σεζόν που πέρασε, το τι πιστεύει ότι χρειάζεται να κάνει ένας προπονητής, χωρίς ωστόσο να διεκδικεί το προσωνύμιο του ειδήμονα. Ο τελευταίος τίτλος που κατέκτησε φέτος ήταν αυτός του Πρωταθλήματος των Νεανίδων. Αυτό όμως που μάθαμε μέσα από αυτή τη συζήτηση ήταν κάτι ακόμα σημαντικότερο. «Το πρωτάθλημα δεν είναι αυτοσκοπός, σκοπός είναι τα παιδιά να μάθουν». Έτσι ξεκίνησε η κουβέντα και η συνέχεια ήταν ανάλογη.
Ο σκοπός, ο αυτοσκοπός και ο Γιάννης Μπενόπουλος!
Εφόσον το τελευταίο αγωνιστικό δρώμενο στο οποίο συμμετείχε ήταν τα μικρά κορίτσια του Ολυμπιακού, ακολουθήσαμε την πεπατημένη και χωρίς να εκπλήξουμε κανέναν κάναμε ερώτηση περί αυτού… «Ήταν μία μεγάλη χρονιά…σίγουρα. Προφανώς και είμαι χαρούμενος με όλα αυτά. Πίστευα ότι θα πάμε καλά γιατί ξέρω τα κορίτσια. Το πρωτάθλημα δεν είναι αυτοσκοπός όμως, αυτο που έχει σημασία είναι να μαθαίνουμε τα παιδιά όσα περισσότερα πράγματα μπορούμε, να τους δημιουργήσουμε την έξτρα τους επιθυμία. Να χτίσουμε την επιθυμία και την ταπεινότητα». «Μπήκαμε» λοιπόν γρήγορα στη νοοτροπία του κόουτς πριν ακούσουμε το πως άρχισε το πρότζεκτ. Στα 33 του πλέον, συμπληρώνει σχεδόν 15 χρόνια στο χώρο της προπονητικής. «Το πρότζεκτ των κοριτσιών του 2005 ξεκίνησε προ πενταετίας με τον Γιάννη Μπενόπουλο, κάτι το οποίο με χαροποιεί. Πολλές από τις αθλήτριες που είχαμε τότε με το Γιάννη όπως και εκείνες του 2004, έφτασαν στην πρώτη ομάδα όπως η Χριστίνα και η Νεφέλη» Ενώ συνέχισε λέγοντας πως «Σκέψου επίσης τη χαρά του προπονητή όταν είχαμε 4 κορίτσια του 2007 στη 15αδα. Χαίρομαι πολύ για την πρόοδο, για αυτή δουλεύουμε. Άλλωστε όπως προείπα δεν είναι αυτοσκοπός ο τίτλος, αλλά η εξέλιξη και οι αξίες του αθλητισμού. Θα μπορούσαμε να μην το πάρουμε το πρωτάθλημα. Πρέπει να ανάψω την φλόγα που υπάρχει μεσα στα παιδιά».
Όσον αφορά το ρόλο του προπονητή σε αυτές τις κατηγορίες αλλά και γενικά, μας εξήγησε τη δική του φιλοσοφία ως προς αυτό λέγοντας πως «εμάς μας ενδιαφέρει να μπορούμε να βγάλουμε στους αθλητές τον καλύτερο τους εαυτό, στην προπόνηση και στα παιχνίδια. Αυτό είναι που έχει σημασία, να βγάζουμε το καλύτερο που μπορούμε από κάθε παιδί». Μπορεί κάποιος να πει ότι αυτό είναι μία συνηθισμένη ατάκα από έναν προπονητή, όμως αυτά τα λόγια περιέχουν πραγματικά ουσία. Η συζήτηση συνεχίστηκε επί ώρα και ρωτήσαμε λοιπόν τον Στέργιο Τοροσιάδη ποιο είναι το στυλ που του αρέσει να παίζει η ομάδα του, τα παιδιά τα οποία προπονεί. Δε δίστασε καθόλου στην ερώτηση, πρώτη λέξη που ακούστηκε με το που τελείωσε η ερώτηση ήταν «άμυνα». «Θεωρώ ότι όλα ξεκινάνε από την άμυνα. Η άμυνα είναι το κλειδί, γιατί η επίθεση είναι ταλέντο κατά κύριο λόγο, ενώ η άμυνα είναι δουλειά. Αυτό συμβαίνει γιατί η άμυνα μπορεί να σου δώσει αυτοπεποίθηση στην απέναντι πλευρά. Για αυτό προσπαθώ σχεδόν σε όλες τις ομάδες μου προσπαθώ να ξεκινάω από εκεί». Ξεκάθαρος για το τι σημαίνει για εκείνον η άμυνα, τονίζοντας φυσικά πως υπάρχουν και άλλες ομάδες που τους αρέσει άλλο στυλ παιχνιδιού και αυτό δεν είναι λάθος. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό σε αυτά, είναι θέμα στυλ.
Εμείς ως εξωτερικοί παρατηρητές βλέποντας τα παιχνίδια κάθε ηλικίας εύλογα μας δημιουργείται η απορία για την πίεση και το άγχος που μπορεί να υπάρχει σε έναν προπονητή. Ωστόσο μας απάντησε πως κατά βάση «δεν έχω άγχος, όχι γιατί πιστεύω ότι θα κερδίσουμε σίγουρα, αλλά επειδή αυτό που με ενδιαφέρει είναι τα παιδιά να δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους, εντάσσεται στο πλαίσιο αυτού που σου έλεγα πριν ότι δεν είναι αυτοσκοπός η νίκη ή το πρωτάθλημα. Προφανώς και υπάρχουν στιγμές που αγχώνομαι, αλλά δεν είναι συχνό». Ενώ συνέχισε λέγοντας ότι «εμένα με ενδιαφέρει η δημιουργία μίας ομάδας, να είμαστε ομάδα. Δε χρειάζεται μία αθλήτρια να σκοράρει όλα τα τέρματα, φυσικά μπορεί και να τύχει, αλλά αυτό που εννοώ είναι ότι πρέπει να λειτουργούν όλοι στο πλαίσιο της ομάδας, αυτό είναι το σημαντικό. Ειδικά στις μικρότερες ηλικιακές τα παιδιά δεν χρειάζεται να σκέφτονται τόσο το γκολ, αλλά να λειτουργούν στο πλαίσιο της ομάδας».
Μπορεί να διαβάσατε πολλες φορές τις λέξεις ομάδα και άμυνα, όχι όμως άνευ λόγου. Κάθε φορά που αναφέρονται οι δύο όροι ενισχύουν τα λεγόμενα του συνεντευξιαζόμενου. Στη ροή της κουβέντας μάλιστα ήρθε το παράδειγμα της αναμέτρησης του τρίτου τελικού του Ιταλικού Πρωταθλήματος ανάμεσα στην Προ Ρέκο και τη Μπρέσια με αποτέλεσμα 5-2. Αυτό αναφέρθηκε για το πως ομάδες με τόσο ταλαντούχους επιθετικά παίκτες, κατάφεραν και «έσβηναν» ο ένας τον άλλο. Τόση σημασία έχει η άμυνα.
«Η συμβίωση μου με τον Αλεξάνταρ Τσίριτς»…
«Επόμενο βήμα» στα όσα κουβεντιάστηκαν ήταν φυσικά, αυτό που δε θα μπορούσε να λείπει, το βήμα της γυναικείας ομάδας. Δύο τίτλοι εντός συνόρων κατακτήθηκαν αλλά φυσικά και το Champions League. Όπως καταλαβαίνουμε και όπως μας εξήγησε εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αλεξάνταρ Τσίριτς και Στέργιος Τοροσιάδης διαδέχθηκαν τις θέσεις των Χάρη Παυλίδη και Κώστα Χατζηδάκη. Μεγάλη κληρονομιά καθώς ανέλαβε «μία καλοκουρδισμένη μηχανή», το δημιούργημα του Χάρη Παυλίδη. Μία ομάδα η οποία λειτουργούσε όπως όλοι βλέπαμε… «Για εμένα ήταν μία σημαντική ευκαιρία. Όταν αναλάβαμε την ομάδα ήμασταν πολύ φρέσκοι με τον Τσίριτς, δεν γνωριζόμασταν. Περάσαμε πάρα πολλές ώρες μαζί, αν είχαμε 4 ώρες προπόνηση σύνολο κάθε μέρα, θα περνούσαμε άλλες 4 εκτός προπόνησης μαζί. Και εκείνος μπορεί να μην είναι πολύ έμπειρος έχει όμως παραστάσεις από το κορυφαίο επίπεδο. Εγώ προσπαθησα να φέρω σε πέρας το έργο μου, να τον βοηθήσω σε ό,τι χρειαστεί, αν χρειαστεί. Να είμαι εκεί στην προπόνηση, να πω την γνώμη μου όποτε και αν χρειάζεται. Είναι ένας προπονητής με το δικό του ταμπεραμέντο, όπως έχει και το σωματείο πολύ έντονο αλλά και οι παίκτριες». Ενώ πέραν του καθαρά προπονητικού κομματιού «Στο ανθρώπινο επίπεδο πήρα πολλά πράγματα μέσα από τις ώρες που περάσαμε μαζί φέτος. Είναι ένας άνθρωπος που σου βγάζει πίστη». Φυσικά μπορεί να ήταν ένα δύσκολο κομμάτι αυτό του γυναικείου ωστόσο όπως δήλωσε και ο ίδιος είχε πίστη και εκείνος ότι μπορεί να το φέρει σε πέρας». Η αλήθεια είναι ότι μάθαμε πως ο Αλεξάνταρ Τσίριτς δείχνει το σεβασμό προς τη δουλειά του και την αγάπη του προς το άθλημα με όλους τους τρόπους, ορατούς και μη. Πολύ σπουδαίο θα πούμε εμείς και πολύ σημαντικό.
Το πέρασμα του χρόνου και η εικόνα της ομάδας…
«Όλα πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα» όπως μας είπε. «Ξεκίνησα τότε στον Πανιώνιο, πριν 15 περίπου χρόνια. Αυτό που μου αρέσει είναι πολύ μέσα σε όλο αυτό, είναι οι αναμνήσεις που δημιουργούνται. Να έρθει μια παίκτρια μου και να μου πει π.χ. αν θυμάμαι αυτό ή το άλλο που ζήσαμε τότε. Αυτά είναι τα ωραία, αυτά μένουν. Μας αφηγήθηκε μάλιστα και μία μικρή ιστορία για το ξεκίνημα του λέγοντας όταν πρωτοβρέθηκε σε θέση προπονητή, προσπαθούσε να δείξει όσα έχει διδαχθεί ως αθλητής, αλλά με τη δική του προσωπικότητα. Επίσης ξεφεύγοντας από τα πλαίσια του ερώτηση απάντηση, μας εξέφρασε το πόσο όμορφη εντύπωση του έκαναν ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ και ο ΑΝΟΓ στις κορασίδες, για την εικόνα της ομάδας που έβγαζαν προς τα έξω. Κλείνοντας όσον αφορά τον ίδιο, με επαναφορά στις… ερωταπαντήσεις, μας είπε πως προσπαθεί να βρίσκει το σωστό τρόπο στη δουλειά του, κάνει την αυτοκριτική του και προσπαθεί χωρίς να μπορεί ποτέ να ξέρει σίγουρα το σωστό. Τροφή για σκέψη για όλους μας, όλοι χρειάζεται να ενδιαφερόμαστε να κάνουμε την αυτοκριτική μας, είναι η πιο δύσκολη κριτική άλλωστε…
ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ – ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΜΠΟ ΚΑΙ ΤΖΩΡΤΖΑΤΟΣ
Ξεφεύγοντας προς το τέλος μιλήσαμε ξεκινώντας από τον Γιάννη Αντετοκούμπο φτάνοντας… στον Παναγιώτη Τζωρτζάτο. Περίεργος συνειρμός ίσως, ή και όχι. Στον αθλητισμό υπάρχουν κοινές συνισταμένες εκεί που δε φαντάζεσαι. Η κουβέντα λοιπόν πήγε εκεί μιλώντας για δουλειά, δουλειά, δουλειά, και πίστη, πίστη, πίστη. «Σκέψου τον Αντετοκούμπο, πόσο δούλεψε, πόσο άλλαξε, δε σταματιέται πλέον. Σκέψου πόση δουλειά. Αλλά και το πως είδαν οι Μιλγούοκι και επένδυσαν στο πρότζεκτ αυτού του αθλητή. Είδαν ότι έχει μέλλον, ότι έχει potential, βλέπεις τώρα τα αποτελέσματα» Και ύστερα από λίγο μεταφερθήκαμε από το NBA στην Εθνική μας Ομάδα πόλο και τους τερματοφύλακες της «Τι να σου πω, αλήθεια, δεν ξέρω τι να σου πω για αυτό το παιδί. Το πόσο έχει δουλέψει και τι έχει περάσει ο Παναγιώτης για να φτάσει τόσο ψηλά όσο έφτασε. Πραγματικά αυτά τα παιδιά είναι σπουδαία, όπως και ο Μάνος ο Ζερδεβάς. Και δεν είναι μόνο αυτοί οι αθλητές φυσικά, για να μην αδικήσω κάποιον. Άλλωστε το πόσο πραγματικά δουλεύει κάθε αθλητής και το τι περνάει μόνο ο ίδιος μπορεί να το ξέρει».
Αυτά και πολλά άλλα όμορφα λοιπόν… σε μία ακόμα συνέντευξη που μπορεί ο συνομιλητής να μη το παραδέχεται, αλλά μας έκανε σοφότερους.
