Μάρτυρες ενός – αρνητικού – προσωπικού ρεκόρ οι αναγνώστες που βρίσκονται αυτή την στιγμή εδώ, όμως κατάφερα να ξεπεράσω τον ίδιο μου τον εαυτό ίσως και κάθε άλλο δημοσιογράφο, στις εβδομάδες που χρειάστηκαν (ή απλά άφησα να περάσουν αναξιοποίητες) για να δημοσιευθεί αυτή η συνέντευξη.
Παρόλα αυτά, είχα την χαρά και την τιμή, να συνομιλήσω με τον αρχιτέκτονα (δεν χρειάζονται εισαγωγικά και συστάσεις) μιας ιστορικής και παράλληλα, εμβληματικής επιτυχίας για την Ολλανδία. Μετά από 32 ολόκληρα χρόνια, ο Έλληνας τεχνικός – Ευάγγελος Δουδέσης έφτασε την Εθνική Γυναικών της Ολλανδίας στην κορυφή του κόσμου, εκεί που ελάχιστοι έχουν φτάσει, όμως όλοι θέλουν να βρεθούν κάποια στιγμή…
Ένας πραγματικός εργάτης του σπορ, άξιος Παγκόσμιος Πρωταθλητής που πανηγύρισε την κορυφαία στιγμή της Εθνικής ομάδας της Ολλανδίας την τελευταία 20ετία – μια επιτυχία που σίγουρα δεν φανταζόταν το (όχι και τόσο μακρινό) 2016 όπου ξεκίνησε να προπονεί. Ξεπερνώντας τα τυπικά μιας τηλεφωνικής συνέντευξης και ενώ βρισκόταν στις διακοπές του, ο 38χρονος τεχνικός αφιέρωσε τον χρόνο του, εξηγώντας μέσω του #Aquafeed24 τον τρόπο λειτουργίας της ολλανδικής υδατοσφαίρισης, από που ξεκίνησε και που βασίστηκε δηλαδή αυτό το Χρυσό μετάλλιο στην Φουκουόκα.
Έχοντας πλέον κάνει οικογένεια και απολαμβάνοντας την διαδικασία της δουλειάς των ονείρων του όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, ο Ευάγγελος Δουδέσης τόνισε το πόσο σημαντικό είναι για τις αθλήτριές του το να βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος εγκεφαλικά και πνευματικά με τον ίδιο, ενώ παράλληλα θεωρεί μεγάλο προσόν των παικτριών του να εξελίσσονται καθημερινά και εκτός νερού, επενδύοντας στον εαυτό τους ακαδημαϊκά ή επαγγελματικά. Ο κ. Δουδέσης λίγο πολύ μας… δίδαξε πως η προσωπική εξέλιξη έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από κάθε μετάλλιο και κάθε επιτυχία, υπογραμμίζοντας ότι «θέλω να βλέπω ανθρώπους να έρχονται στην πισίνα χαρούμενοι, με όρεξη να δουλέψουν σκληρά – αυτά τα κομμάτια της διαδικασίας μου δίνουν περισσότερη ικανοποίηση από το να κερδίσουμε κάποιο μετάλλιο».
Ένας γενικός απολογισμός για το πως ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα για εσάς και την Εθνική Ομάδα…
«Το ταξίδι μας για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φουκουόκα ξεκίνησε κατά κάποιον τρόπο από την Μπανγκόκ, μείναμε στην Ταϊλάνδη για 4-5 μέρες για προετοιμασία χωρίς κάποια ομάδα να μας φιλοξενεί ή κάποιον αντίπαλο για φιλικά – απλά προπονηθήκαμε. Μετά πήγαμε στην Φουκουόκα και ήδη από την πρεμιέρα είχαμε μια δυνατή πρόκληση απέναντι στην Ισπανία. Οπότε μιλάμε για ένα ματς που ήταν μεν σημαντικό αλλά δεν ήταν και… «το τέλος του κόσμου για εμάς», δηλαδή η φάση των Ομίλων είναι μεν σημαντική αλλά σαν Εθνική γνωρίζαμε ότι το τουρνουά για εμάς ξεκινά από την 2η εβδομάδα, ανεξαρτήτως από το που είχαμε καταλήξει στην κατάταξη του Ομίλου. Θεωρώ παίξαμε καλά με την Ισπανία και μετά είχαμε δυο ακόμη αναμετρήσεις με Καζακστάν και Ισραήλ. Η διαφορά ποιότητας και δυναμικής με το Καζακστάν ήταν τεράστια, ωστόσο με το Ισραήλ δώσαμε έναν καλύτερο αγώνα αποδεικνύοντας απλά ότι είμαστε καλύτερη ομάδα.
Με την πρωτιά στον Όμιλο ξεκουραστήκαμε μεν δυο μέρες, όμως ακολουθούσε το ματς με τον Καναδά – μια πολύ καλή ομάδα, όπου για εμάς ξεκινούσε έτσι η καθοριστική φάση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα εκρηκτικό ξεκίνημα στον προημιτελικό με τον Καναδά, στα πρώτα δυόμιση λεπτά ήμασταν στο 4-0 και από εκεί και πέρα, συντηρήσαμε την διαφορά, αυξήσαμε στην συνέχεια και φτάσαμε στον ημιτελικό. Η έκπληξη για πολλούς ήταν το ότι μας περίμενε η Ιταλία στον ημιτελικό, αφού η Αμερική έμεινε εκτός τετράδας και όντως ήταν έκπληξη – όχι μεγατόνων θα έλεγα. Οι δυο ομάδες ήταν πολύ κοντά και προσωπικά θεωρώ ότι με την Ιταλία εμείς, κάναμε το λιγότερο καλό μας ματς σε όλη την σεζόν… Δηλαδή φέτος δώσαμε περίπου 15 παιχνίδια, και ο ημιτελικός με την Ιταλία ήταν ματς που δεν ήμασταν εξαιρετικοί στην επίθεση, παρόλα αυτά κερδίσαμε το παιχνίδι παίζοντας άμυνα. Δεν ήταν και το πιο συναρπαστικό παιχνίδι για να δει κανείς, όμως σημασία έχει ότι βρεθήκαμε στον τελικό – ξανά αντιμέτωποι με την Ισπανία. Ένας τελικός roller-coaster, όπου ξανά ήμασταν πολύ κοντά με τις Ισπανίδες, πήραμε μια μικρή διαφορά στην αρχή του 4ο οκταλέπτου και ίσως πιστέψαμε ότι μπορούμε να αυξήσουμε την διαφορά μας όσο περνούσε ο χρόνος. Δεν είχαμε ισορροπία στην επίθεση και αυτό είχε αντίκτυπο στην άμυνα μας, δεχόμενοι τρία γκολ σε ενάμιση λεπτό… Εκείνη την στιγμή ωστόσο διατηρήσαμε την ψυχραιμία μας ως σύνολο – ένα από τα μεγάλα ατού της ομάδας. Στην συνέχεια το παιχνίδι πήγε στα πέναλτι και όπως έχουμε δει και σε άλλα σπορ: οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά. Ήμασταν ίσως λίγο πιο τυχεροί, πιο αποφασισμένοι δεν ξέρω… πάντως θα μπορούσε να έχει και αντίθετη κατάληξη».
Ήταν σύμπτωση ή αναμενόμενη εξέλιξη το ότι θα δούμε Ολλανδία – Ισπανία και στην πρεμιέρα και στον τελικό…;
«Δεν είχα προβλέψει η αλήθεια είναι ότι θα παίζαμε με την Ισπανία και στον τελικό, όμως σε στιγμές που όλοι μας κάνουμε σενάρια και σκεφτόμαστε τις πιθανότητές τους – ναι είχα σκεφτεί και είχα πει «για φαντάσου»… Από την στιγμή που βρεθήκαμε στον ίδιο Όμιλο με την Ισπανία, ξέραμε ότι εκ των πραγμάτων θα την βρούμε στο τελευταίο ματς του τουρνουά. Για ποια θέση θα ήταν; Δεν το ξέραμε ασφαλώς, μπορεί να ήταν και για το Χάλκινο ή την 5η-6η θέση. Όντως το σενάριο βγήκε, αλλά όχι δεν το είχα προβλέψει. Οι διαφορές είναι τόσο μικρές σε αυτό το επίπεδο που το είχα φανταστεί μόνο στο πίσω μέρος του μυαλού μου».
Σχεδόν δυο χρόνια έχουν περάσει πια, από τότε που ο Έλληνας τεχνικός ανέλαβε ρόλο επικεφαλής στην Εθνική Γυναικών, με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ολλανδίας να ανεβαίνει στο 3ο σκαλί του βάθρου στο περσινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2022, με την υπέρτατη επιτυχία να έρχεται μόλις έναν χρόνο μετά… Υπάρχει ξεκάθαρος αντίκτυπος στην δουλειά του Ευάγγελου Δουδέση, ο χρόνος μένει να δείξει αν οι «Οράνιε» περνούν σε μια νέα λαμπρή εποχή στην γυναικεία υδατοσφαίριση…
«Συμφωνώ ότι η επιτυχία έχει μεταφραστεί άμεσα σε διακρίσεις τα δυο τελευταία χρόνια, όμως μιλάμε για μια ομάδα – μείγμα αθλητριών γεννημένων μεταξύ του 1997-2001 που τα προηγούμενα χρόνια είχαν ήδη διαπρέψει με τις μικρές Εθνικές ομάδες της Ολλανδίας. Χωρίς να εννοώ ότι οι επιτυχίες σε ηλικιακές κατηγορίες υπόσχονται και διακρίσεις σε επίπεδο γυναικών… Αλλά τα κορίτσια αυτά είχαν δείξει ότι έχουν όλα τα στοιχεία που χρειάζονται, ώστε να έχουμε μια επιτυχία στο μέλλον ως Εθνική Γυναικών. Είναι αθλήτριες οι οποίες αγωνίζονται πάρα πολλά χρόνια μαζί, συν τις πολύ έμπειρες παίκτριες που έχουμε στο δυναμικό μας, λίγο μεγαλύτερες σε ηλικία. Επομένως, το μείγμα αυτό έχει μελετηθεί εδώ και αρκετά χρόνια και ο ίδιος – ως προπονητής των μικρών Εθνικών ομάδων παλιότερα, είχα διαπιστώσει ότι υπάρχει η βάση για μια σταθερή πορεία στις κορυφαίες θέσεις των τουρνουά (παγκόσμια και ευρωπαϊκά). Θεωρώ ότι η ομάδα αυτή την στιγμή έχει μια φοβερή σταθερότητα και θέληση μέρα με την μέρα να βελτιώνεται… Δεν ξέρω αν είναι δικό μου στοιχείο αυτό, αλλά θεωρώ ότι τα τελευταία 7 χρόνια είμαστε σε πολύ καλό δρόμο στις μικρές ηλικίες και τα τελευταία 2 έχει πάρει τον ίδιο δρόμο και η Εθνική γυναικών».
Είναι πρόκληση για την Εθνική Γυναικών το να αγωνίζονται αρκετές παίκτριες της στο εξωτερικό; Πως δομείται και στελεχώνεται η Εθνική ομάδα;
«Στο πρόγραμμα της Εθνικής Γυναικών αυτή την στιγμή βρίσκονται 18 αθλήτριες. Πέρσι, επτά εξ αυτών αγωνιζόντουσαν για συλλόγους της Ευρώπης σε άλλες χώρες και οι υπόλοιπες 11 βρίσκονταν στην Ολλανδία. Κατά κύριο λόγο οι αθλήτριες μας επιλέγουν να αγωνιστούν στην Ισπανία – το ισπανικό πρωτάθλημα είναι για εμάς μακράν το καλύτερο στην Ευρώπη και όλοι θέλουμε να αγωνίζονται σε συλλόγους όπου θα μπορούν να βελτιώνονται και να βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδο – δεδομένου και του ρόλου τους στην Εθνική ομάδα. Είναι σίγουρα σημαντικό, αλλά είναι και μια πρόκληση το να προπονούμαστε όλοι μαζί μέσα στην χρονιά. Φέτος βρήκαμε τρόπο να το λύσουμε κάπως, δίνοντας την ευκαιρία σε παίκτριες από την Ολλανδία να δώσουν ανταγωνιστικά παιχνίδια, ταξιδέψαμε δυο φορές στην Βαρκελώνη για να παίξουμε φιλικά ματς με την Σαμπαντέλ. Οπότε δεν θεωρώ ότι μειονεκτούμε σε αυτό το κομμάτι αυτή την στιγμή, είναι πλεονέκτημα για εμάς να γυρίζουν οι παίκτριες μας στην Ολλανδία με όρεξη. Ουσιαστικά, η Εθνική ομάδα για εμάς στην Ολλανδία δεν είναι απλά ένα σύνολο – αλλά ένα πρόγραμμα. Κάνουμε καθημερινά προπόνηση κάθε πρωί με την Εθνική ομάδα (5/7) με όσες αθλήτριες βρίσκονται στην Ολλανδία, συν κάποιες παίκτριες μικρότερων ηλικιών. Για εμάς, όλες οι παίκτριες πρέπει να προετοιμαστούν για το επόμενο βήμα – ειδικότερα η Εθνική γυναικών για την Ολυμπιάδα στο Παρίσι. Αλλά ο δεύτερος στόχος αυτής της ομάδας είναι να εξελιχθούν οι παίκτριες συνολικά και ατομικά. Οι πιο ώριμες αθλήτριες μας που παίζουν σε συλλόγους του εξωτερικού, έχουν ξεκάθαρο στόχο να βελτιώνονται μέρα με την μέρα και να είναι έτοιμες με την Εθνική ομάδα το καλοκαίρι, ενώ οι αθλήτριες που επιλέγουν να μείνουν στην Ολλανδία – προπονούνται καθημερινά με την Εθνική ομάδα σε ένα μείγμα με νεαρότερες παίκτριες όπως προανέφερα. Παράλληλα, οι αθλήτριες μας έχουν έτσι την δυνατότητα να επενδύουν τον χρόνο τους, προετοιμάζοντας το μέλλον τους μετά το πόλο φυσικά. Πολλές εξ αυτών, σπουδάζουν ή κάνουν την πρακτική τους, είτε έχουν ξεκινήσει να εργάζονται… Δεν είναι «μόνο πόλο» η ζωή όσων αθλητριών μένουν στην Ολλανδία…».
Γιατί το πρόγραμμα που ακολουθεί σαν οδηγό το κλιμάκιο της Εθνικής ομάδας στην Ολλανδία πρωτοπορεί στην εξέλιξη των αθλητριών και ξεφεύγει από τον ορίζονται τον ολυμπιακών προγραμμάτων;
«Η μεγαλύτερη διαφορά μας με τις άλλες χώρες της Ευρώπης είναι ότι… υπεύθυνος για την προσωπική εξέλιξη ενός αθλητή ή μιας αθλήτριας είναι ο σύλλογος. Οι σύλλογοι έχουν βάλει τον δικό τους στόχο να δημιουργήσουν μια πολύ καλή ομάδα κάθε χρόνο, ενδεχομένως να πληρώσουν κάποιες αθλήτριες να αγωνιστούν για αυτούς ή να εξελίξουν όσες παίκτριες έχουν στις υποδομές τους. Στην Ολλανδία υπεύθυνη για την εξέλιξη ενός αθλητή (και ως ανθρώπου) είναι η Εθνική ομάδα! Η Ολυμπιακή Επιτροπή έχει επιμεληθεί τον μισθό των αθλητριών της Εθνικής ομάδας, είτε αυτές βρίσκονται στην Ολλανδία είτε στο εξωτερικό κι αυτό γίνεται διότι οι σύλλογοι της Ολλανδίας δεν έχουν αυτό τον ημι-επαγγελματικό χαρακτήρα όπως στην Ελλάδα και την υδατοσφαίριση εκεί. Οι ολλανδικοί σύλλογοι έχουν εντελώς ερασιτεχνικό χαρακτήρα, οι αθλήτριες συνήθως επιλέγουν να αγωνίζονται στο κλαμπ από το οποίο ξεκίνησαν, δεν υπάρχουν τόσο οι μεταγραφές – είναι σαν εξαιρέσεις… Αν ξεκινήσεις πόλο από την Polar Bears συνεχίζεις να παίζεις εκεί για παράδειγμα.
Γι’ αυτό και το πρόγραμμα υλοποιείται στην Ολλανδία – για να δώσει την ευκαιρία σε αθλήτριες να στελεχώσουν τις ομάδες των Κ19 και Κ17, κάνοντας full-time προπόνηση. Αν οι σύλλογοι είχαν την δυνατότητα να έχουν πολλούς και καλούς προπονητές, να προπονούνταν πρωί και απόγευμα, να εξασφάλιζαν ένα πιο επαγγελματικό επίπεδο ή να έπαιζαν στην Ευρώπη… θα μιλούσαμε με διαφορετικά δεδομένα. Για παράδειγμα, η ομάδα της Λάιντεν τα τελευταία χρόνια βγαίνει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και στο εγχώριο πρωτάθλημα τερματίζει 5η-6η. Τελικά, το πρόγραμμα έχει δημιουργηθεί από αναγκαιότητα, δηλαδή στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Ουγγαρία, στην Ρωσία υπάρχουν τόσες ομάδες και τόσοι προπονητές που ασχολούνται με το πόλο… Στην Ελλάδα ιδιαίτερα, η κορυφή της πυραμίδας στις ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό είναι πολύ μικρή – πολύ μικρότερη από άλλες χώρες και ουσιαστικά εξαρτάται από την δουλειά που γίνεται στις Εθνικές ομάδες – όλο αυτό έχει ρίσκο. Η δουλειά γίνεται ανάποδα…».
Λίγα λόγια για την στιγμή που στεφθήκατε Παγκόσμιος Πρωταθλητής… Είναι αυτό το χρυσό μετάλλιο ένα milestone στην καριέρα σας ως προπονητής; Μια κορύφωση; Έχετε σκεφτεί ή φανταστεί την κορυφαία σας στιγμή επαγγελματικά;
«Το Χρυσό μετάλλιο για μένα ήταν μια κορυφαία στιγμή, μια φανταστική στιγμή, αξέχαστη… Είναι κάτι που είχε να συμβεί στην Εθνική ομάδα 32 ολόκληρα χρόνια, όμως γενικά θα παραδεχτώ ότι είμαι πολύ βαρετός με αυτά… Είναι πολύ σημαντικό – χαίρομαι αφάνταστα, αλλά σε εμένα αυτές οι στιγμές δίνουν περισσότερο ηρεμία. Δεν πετάω πολύ εύκολα στα σύννεφα, κοιτάω το επόμενο βήμα και ηρεμώ ουσιαστικά, δεν το σκέφτομαι σαν κορύφωση – είναι πολύ νωρίς στην καριέρα μου για να μιλήσω για κάτι τέτοιο. Ξεκίνησα να προπονώ το 2016, δεν είναι πολλά τα χρόνια… Μου αρέσει αυτή η διαδικασία που ακολουθούμε, οι επιτυχίες σου δίνουν δύναμη για να συνεχίσεις, να εξελίξεις κι άλλο τους ανθρώπους που έχεις απέναντι σου σαν αθλητές – όλο αυτό για μένα είναι μια τεράστια ικανοποίηση. Άρα όχι δεν θα μιλήσω για κορύφωση, έχουμε κι άλλους πολλούς στόχους – είμαι άνθρωπος που αγαπά την σταθερότητα. Θέλω πάρα πολύ οι ομάδες που προπονώ να βρίσκονται στο κορυφαίο επίπεδο κι αν αυτό μεταφράζεται σε νίκες είναι μια ακόμη πιο εξαιρετική κατάσταση. Η ικανοποίηση μου ξεκινά και τελειώνει από το να παίζουμε ωραίο πόλο… Να βλέπω ανθρώπους να έρχονται στην πισίνα χαρούμενοι, με όρεξη να δουλέψουν σκληρά – αυτά τα κομμάτια της διαδικασίας μου δίνουν περισσότερη ικανοποίηση από το να κερδίσουμε κάποιο μετάλλιο».
Πότε αντιληφθήκατε ότι η Εθνική ομάδα έχει δυνατότητες για κάτι πολύ μεγάλο; Ότι αλλάζει επίπεδο και διεκδικεί την κορυφή πλέον… Ήταν ενθαρρυντικά αλλά πρώιμα τα συμπεράσματα από το World Cup;
«Η πρώτη στιγμή που είδα ότι η ομάδα έχει potential, ότι ξεκινά να χτίζει χαρακτήρα και είναι έτοιμη να πετάξει από πάνω το DNA του Loser… ήταν πέρσι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης. Μετά τον ημιτελικό και το παιχνίδι για το Χάλκινο μετάλλιο με την Ιταλία – σκεφτόμουν ότι ναι μεν χάσαμε την είσοδο στον τελικό από την Ουγγαρία, αλλά είπα «οκ, τώρα είναι η στιγμή που αλλάζουμε επίπεδο». Είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε επίπεδο, η ομάδα θέλει να πάει παρακάτω, να κάνει βήματα ψηλά. Δυο μέρες μετά που παίζαμε λοιπόν με την Ιταλία για την 3η θέση, χάναμε αν δεν κάνω λάθος με 4-1 στην αρχή του 2ου οκταλέπτου και εκεί ήταν η πιο κρίσιμη στιγμή για την Εθνική ομάδα. Παρότι χάναμε λοιπόν με 4-1, η ομάδα έδειχνε πάρα πάρα πολύ ήρεμη! Εκεί άρχισα μέσα μου να πιστεύω ότι όχι μόνο θα κερδίσουμε το ματς για το Χάλκινο, αλλά ότι αλλάζουμε. Ωριμάζουμε σαν σύνολο και για να δούμε τι θα μας φέρει το μέλλον.
Έτσι μπήκαμε στην χρονιά φέτος και κάναμε κάποιες καλές εμφανίσεις στο World Cup. Εγώ ήμουν ευχαριστημένος για το πρώιμο αυτό σημείο της χρονιάς και για τον τρόπο που αγωνιζόμασταν και τον τρόπο που συμπεριφερόμασταν εντός και εκτός νερού, οπότε αυτά για μένα ήταν καλά σημάδια. Ήταν σημάδια που δεν ξέραμε σε τι θα μεταφραστούν στο μέλλον, όμως εγώ ήμουν ευχαριστημένος με ό,τι έβλεπα, είτε κερδίζουμε είτε χάνουμε».
Λίγα και σοφά λόγια για το Winner Mentality που όλες οι ομάδες αναζητούν…
«Θεωρώ ότι η νοοτροπία του νικητή και μεταδίδεται από τον προπονητή και χτίζεται στην διάρκεια των χρόνων με τα αποτελέσματα. Σίγουρα χτίζεται και σίγουρα πρέπει να διατηρείται έτσι συνεχώς, ένας τρόπος είναι να μεταδοθεί. Από την μία αθλήτρια στην άλλη, από το επιτελείο και τον προπονητή… και είναι πολύ δύσκολο! Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ πράγματι έχει αυτό το mentality, την φετινή σεζόν έχει χάσει μόνο τρία παιχνίδια, ένα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κι άλλα δυο στο World Cup. Δηλαδή, η ομάδα δεν έχει «κατέβει» επίπεδο λόγω της 5ης θέσης – παραμένει η καλύτερη ομάδα στον κόσμο δεδομένων και των όσων έχει καταφέρει τα προηγούμενα χρόνια».
Ο ίδιος ο Άνταμ Κρικόριαν δεν δήλωσε έκπληκτος από την ήττα των ΗΠΑ στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, όμως τελικά η επικράτηση της Ιταλίας άφησε κρότο διεθνώς… Ήταν έκπληξη για εσάς, βλέποντας την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και Χρυσή Ολυμπιονίκη να μένει εκτός βάθρου;
«Ήταν έκπληξη το ότι οι ΗΠΑ έμειναν εκτός βάθρου, αλλά όχι μεγατόνων. Θεωρώ ότι η ομάδα των ΗΠΑ είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο, ωστόσο έχασε έναν προημιτελικό και έμεινε εκτός μεταλλίων. Η Αμερική ουσιαστικά έχασε από μια ομάδα που έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να είναι στην 4άδα των Παγκοσμίων πρωταθλημάτων και του Ευρωπαϊκού πέρσι – δηλαδή ένα σύνολο με φοβερή σταθερότητα. Είναι μια εξίσου φοβερή ομάδα και η σταθερότητα κάνει την διαφορά σε αυτό το επίπεδο».
Θα αλλάζατε κάτι στην ζωή σας αυτή την στιγμή; Είναι αυτή η στιγμή το πικ της καριέρας σας;
«Ελπίζω ότι αυτή η στιγμή δεν είναι το πικ της καριέρας μου. Δεν το έχω φανταστεί, δηλαδή το ποιο μπορεί να είναι… Αλλά δεν έχω φανταστεί και τον εαυτό μου να είναι κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνω τώρα. Έχω την δουλειά των ονείρων μου. Αν αυτό που κάνω αυτή την στιγμή δεν με γεμίζει στο μέλλον δεν θα το κάνω διεκπεραιωτικά… Αυτή την στιγμή δεν θα άλλαζα κάτι στην ζωή μου, προσπαθώ κάθε μέρα να μαθαίνω, να βελτιώνομαι. Το σημαντικότερο δεν είναι να μην αλλάξω εγώ, αλλά οι συνθήκες στις οποίες ζω ή οι άνθρωποι γύρω μου. Θεωρώ ότι ακόμη δεν έχω φτάσει εκεί που θέλω σαν προπονητής, νιώθω ότι έχω πολλά να μάθω. Μέρα με την μέρα βλέπω συνεχώς πράγματα – μιλάω με κόσμο από άλλα σπορ, παρακολουθώ ξανά και ξανά αγώνες, διαβάζω… οπότε δεν θα άλλαζα κάτι αλλά προσπαθώ μέρα με την μέρα να εξελίσσομαι».
DEBRECEN, HUNGARY – JUNE 20: head coach Evangelos Doudesis of the Netherlands during the FINA World Championships Budapest 2022 match between Netherlands and Argentina on June 20, 2022 in Debrecen, Hungary (Photo by Albert ten Hove/BSR Agency/Getty Images)
Προπονείτε αυτή την στιγμή το καλύτερο σύνολο παικτριών που θα μπορούσε να είχε ποτέ η Εθνική Ολλανδίας, δεδομένου ότι η ομάδα στέφθηκε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια; Μία προς μία οι αθλήτριές σας είναι από τις κορυφαίες του κόσμου…
«Κατά την δική μου γνώμη πάντα, είναι όλες τους αθλήτριες που εγκεφαλικά και πνευματικά ταιριάζουν απόλυτα στον τρόπο σκέψεως μου. Είναι αθλήτριες οι οποίες συμπεριφέρονται εντός και εκτός νερού με τον τρόπο που – εγώ πιστεύω – ότι πρέπει μια ομάδα να συμπεριφέρεται. Είναι παίκτριες οι οποίες έχουν εξίσου υψηλούς μη-αγωνιστικούς στόχους, για το επόμενο βήμα της ζωής τους – κάτι το οποίο με ιντριγκάρει ιδιαίτερα… Να βλέπω δηλαδή ότι είναι γυναίκες που έχουν κι άλλες ασχολίες – είναι φοιτήτριες, είναι εργαζόμενες κ.ο.κ. Μέρα με την μέρα προσπαθούν να γίνονται καλύτερες. Για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό τους. Θεωρώ ότι είναι ένα σύνολο ανθρώπων που ναι, αυτό αναζητώ στην καριέρα μου. Δεν θα τις άλλαζα».
Σας λείπει η Ελλάδα; Θα υπήρξε ποτέ κάποια συνθήκη για να επιστρέψετε στην Ελλάδα ως προπονητής;
«Για το αν μου λείπει η Ελλάδα θα απαντήσω ως εξής… Έφυγα από το Λουτράκι για να πάω στο χωριό μου στα Βίλια – μια απόσταση μιας ώρας και δέκα λεπτών. Έφυγα στις 1 το μεσημέρι και έφτασα στις 12 το βράδυ λόγω της μπλοκαρισμένης Εθνικής οδού από το βυτιοφόρο… Οδήγησα πέντε ώρες μέσα στην Κινέτα και βρέθηκα να επιστρέφω στα Βίλια από έναν επαρχιακό χωματόδρομο – εξαιρετικά τοπία δε – σημειωτόν. Είπα από μέσα μου «Θεέ μου ευτυχώς φεύγω σε δυο μέρες»! Αστειεύομαι προφανώς…
Στην ερώτηση αν θα γυρνούσα στην Ελλάδα ως προπονητής, ακόμη και σε κάποιον σύλλογο η απάντηση είναι ναι, αλλά αυτή την στιγμή δεν μου περνά από το μυαλό. Φαντάζομαι ότι αν ποτέ υπάρξουν αυτές οι συνθήκες και το τάιμινγκ είναι κατάλληλο για την οικογένειά μου πρωτίστως, ίσως το σκεφτόμουν ναι. Δεν έχω κάποια ξεκάθαρη απάντηση η αλήθεια είναι».
Κάπου εδώ η ηχογράφηση σταμάτησε εκ φύσεως ρωτώντας τον κ. Δουδέση αν θα ήθελε να προσθέσει κάτι ακόμη, έχοντας καλύψει στην διάρκεια της συζήτησης τους πρόχειρους άξονες που είχα σκεφτεί… Αιφνιδιάστηκα όταν άκουσα στην άλλη της γραμμής «ναι θα ήθελα να ακούσω λίγα πράγματα για σένα, να γνωρίσω με ποιον άνθρωπο μιλάω», παρόλο που πριν δυο χρόνια είχαμε ξανα-συνομιλήσει στον Άγιο Κοσμά (κοινή προετοιμασία Ελλάδας Ολλανδίας σε επίπεδο Νεανίδων). Hats off λοιπόν, στον μοναδικό συνομιλητή που έτυχε να ρωτήσει σε ένα αμιγώς επαγγελματικό τηλεφώνημα, λίγα πράγματα για τον δημοσιογράφο στην άλλη γραμμή…
