Το εκρηκτικό αυτό δίμηνο και βάλε ελέω προετοιμασίας, με το ψυχολογικό roller coaster ήταν γεμάτο έντονα συναισθήματα για την ελληνική υδατοσφαίριση γυναικών και θύμησες. Πλέον έχει πάρει την θέση του με όλα τα καλά κυρίως και τα άσχημα σε ό,τι έχει να κάνει με τον τραυματισμό της Χρυσής, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η Εθνική ομάδα «ψήλωσε», μεγάλωσε απότομα. Απότομα στα μάτια όσων το ζουν απ’ έξω διότι για τους «παροικούντες εν Ιερουσαλήμ» ήταν ένα προδιαγεγραμμένο γεγονός χωρίς αυτό να μειώνει επουδενί την επιτυχία.
Από το Παρίσι (κοινή προετοιμασία με τη Γαλλία του Τεό Λοράντου), στο Αϊντχόβεν και από εκεί με μία ενδιάμεση νοητική στάση εκ νέου στη γαλλική πρωτεύουσα, στην Αθήνα και τη Ντόχα. Το πιεστικό για να βγει πρόγραμμα στο καλεντάρι έκανε ακόμα περισσότερο φορτισμένο/φορτωμένο το διάστημα. Το απόσταγμα ωστόσο είναι αναμφισβήτητα γλυκό.
Κι αν αρκετοί περίμεναν έπειτα από το Ευρωπαϊκό και την επίτευξη του στόχου πως θα υπάρξει εφησυχασμός και αγρανάπαυση, για μία ακόμα φορά έπεσαν έξω. Τα κορίτσια τους ανάγκασαν δηλαδή. Η άδολη αγάπη τους για αυτό το εθνόσημο, για αυτήν την ομάδα, η μία για την άλλη έκαναν την υδατοσφαίριση γυναικών και πάλι να ακουστεί. Να βγάλει στόμα και να φωνάξει δυνατά, στα πέρατα του κόσμου «Είμαι και εγώ εδώ, δυνατή και ισχυρή» και οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ όλοι μας γι΄ αυτό.
Το μετάλλιο μπορεί να μην ήρθε – και θα πονάει όσες και όσους το έζησαν από μέσα ακόμα για λίγο – ωστόσο στη Ντόχα η Εθνική ομάδα πόλο γυναικών εμφανίστηκε ακόμα καλύτερη και από το Αϊντχόβεν παρότι δεν ανέβηκε στο πόντιουμ των νικητών. Κοίταξε στα μάτια τεράστιες δυνάμεις του χώρου. Η «γαλανόλευκη» είχε πάθος, θέληση, μάτια που γυάλιζαν και ψυχή βαθιά. Τα κορίτσια της Εθνικής ομάδας πόλο γυναικών έβγαλαν στο νερό την αναμφισβήτητη… προίκα τους και διακρίθηκαν σε επιμέρους στατιστικές κατηγορίες.
Το «άστρο» της Νίνου
Δεν χρειαζόταν η 21η έκδοση του Παγκοσμίου πρωταθλήματος υγρού στίβου για να γίνει ευκρινώς κατανοητό το επιθετικό ταλέντο με το οποίο είναι… βαφτισμένη. Εκτελεστική δεινότητα, αγωνιστικό θράσος. Μία κράση που δεν λιώνει ακόμα κι όταν λυγίζει και τσαλακώνεται όπως και η ίδια δήλωσε στο #AQF24 κατά την επιστροφή της Εθνικής ομάδας στην πατρίδα. Ή όπως έλεγε πιο ορθά ο βραβευμένος με Νόμπελ Οδυσσέας Ελύτης, η Ειρήνη Νίνου περί ης ο λόγος, διαθέτει τα τρία «Τ» της επιτυχίας. Ταλέντο (χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό), Τόλμη (αγρίμι, το αγωνιστικό θράσος που λέγαμε) και Τύχη να περιτριγυρίζεται από συμπαίκτριες και προπονητές υψηλού επιπέδου που πιστεύουν σε εκείνη σε μια Εθνική ομάδα που βρίσκεται στην παγκόσμια ελίτ. Και όλα αυτά βέβαια έπρεπε να αποκτήσουν και ανάλογο αντίκρισμα.
Η νεαρή διεθνής περιφερειακός του Εθνικού ήταν η δεύτερη σκόρερ του τουρνουά στη Ντόχα με 24 γκολ και 65% ευστοχίας πίσω από την ΝεοΖηλανδή Μόργκαν ΜακΝτόαλ με 31 τέρματα και 74%. Ωστόσο η διαφορά ανάμεσα στις δύο έγκειται στο κομμάτι των ομίλων και όχι στα χιαστί και τα νοκ-άουτ εκεί που η μπάλα «έκαιγε» και η Ελληνίδα είχε το εντυπωσιακό 16/22.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Όχι πως στη δημιουργία πήγε πίσω. Η Ειρήνη Νίνου όχι μόνο εκτελούσε κατά ριπάς αλλά έκανε και χαρούμενες τις συμπαίκτριές της μοιράζοντας 11 τελικές πάσες (κάτι περισσότερο από 1μιση ανά παιχνίδι δηλαδή), γεγονός που τη φέρνει μέσα στο Top-10 της διοργάνωσης.
«Βράχος» και στην άμυνα. Ειρήνη Νίνου και Ελευθερία Πλευρίτου (μέλος της καλύτερης επτάδας του τουρνουά) σταμάτησαν έξι φορές στα ίσια τις αντιπάλους τους ακολουθώντας με έξι την Χάιλει ΜαΚέλβι στα μπλοκ που είχε 9. Στο ενδιάμεσο βρέθηκε η Άμπι Άντριους της Νέας Ζηλανδίας με οκτώ και η Βρετανή Λίλι Τέρνερ του Εθνικού και εκείνη με οκτώ.
Ειρήνη Νίνου η… τρισδιάστατη λοιπόν.
Οι υπόλοιπες της γαλανόλευκης αγέλης που ξεχώρισαν
Μπορεί η επίθεση της Εθνικής ομάδας πόλο των γυναικών να βρήκε ρυθμό σε όλα τα παιχνίδια (πλην αυτού στον όμιλο με την Ισπανία που δεν λειτούργησε τίποτα καλά) και να βοήθησε για να φλερτάρει τόσο έντονα η «γαλανόλευκη» με το βάθρο, ωστόσο η άμυνα ήταν, είναι και θα είναι εσαεί το όπλο της ελληνικής ομάδας στην υδατοσφαίριση ανδρών και γυναικών.
Η πίεση στη μπάλα και τα κλεψίματα αποτελούν και εκείνα σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού και η Αθηνά Γιαννοπούλου με 10 βρέθηκε στη δεύτερη θέση όλων μετά την Νονγκ από την Κίνα. Από κοντά και η Βάσω Πλευρίτου που απέσπασε οκτώ φορές τη μπάλα.
Η Εθνική ομάδα πόλο γυναικών έχει την ευτυχία κάτω από τα γκολπόστ να διαθέτει δυο θεριά, δυο «κέρβερους». Ιωάννα Σταματοπούλου και Χρυσή Διαμαντοπούλου μοιράστηκαν το χρόνο συμμετοχής και γι’ αυτό δεν βρέθηκαν μέσα στη δεκάδα με τις περισσότερες αποκρούσεις. Στην κορυφή ήταν η Ολλανδή Λάουρα Άαρτς με 65 που γύρισε στις «Οράνιε» για χάρη του Ευάγγελου Δουδέση και δεύτερη η παγκόσμια πρωταθλήτρια Άσλει Τζόνσον με 55.
Αναλογικά βέβαια και εξετάζοντας το ποσοστό αποκρούσεων για τις γκολκίπερ που έπαιξαν πάνω από 50′ συνολικά, η Χρυσή Διαμαντοπούλου είναι 7η με 46% πίσω από Άαρτς (Ολλανδία) με 60%, Τζόνσον (ΗΠΑ) με 60%, Ρικρό (Γαλλία) με 54%, Παλμ (Αυστραλία) με 49%, Τέρρε (Ισπανία) με 48% και Μαγυάρι (Ουγγαρία) με 48% επίσης.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Οι φουνταριστές είναι η δύναμή μας. Κέρδιζαν αποβολές και εμείς δεν μπορούσαμε να τις εκμεταλλευτούμε» είχε πει η Αλεξία Καμμένου μετά το παιχνίδι με τη «φούρια ρόχα» στον όμιλο. Και η στατιστική την επιβεβαίωσε. Η Εθνική ομάδα έχει την ευλογία να διαθέτει τρεις εξαίρετες παίκτριες στα δύο μέτρα. Η Έλενα Ξενάκη κέρδισε 28 ποινές και βρέθηκε στη δεύτερη θέση με τις περισσότερες, η Αλεξάνδρα Ασημάκη χρέωσε με 25 αποβολές τις αντιπάλους της και βρέθηκε στην 4η θέση της εν λόγω στατιστικής ενώ μία λιγότερη και στην 5η θέση βρέθηκε η Μαρία Μυριοκεφαλιτάκη που ήταν σαν να μην έλειψε στο Ευρωπαϊκό.
Δοθείσης της ευκαιρίας η επιλογή των τριών φουνταριστών έδωσε πλάτος στην ελληνική ομάδα, πληθώρα επιλογών, ανάσες για τις μάχες στα δύο μέτρα, λειτούργησε πολύ καλά και δύσκολα δεν θα πορευτεί με αυτό η Αλεξία Καμμένου και στο Παρίσι. Αίσθησή μας…
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
