Δυο ήττες και βγήκαν τα… μαχαίρια που ‘ταν κρυμμένα, ακονισμένα κάτω από το μαξιλάρι του καναπέ. Αχαριστία, αμφισβήτηση, μηδενισμός. Στις διακρίσεις και τις επιτυχίες «κοτσάρουμε» ένα μεγαλοπρεπέστατο Α’ Πληθυντικό. «Μπράβο στην ομάδα μας», «Συγχαρητήρια στα κορίτσια μας, στα αγόρια μας», «Το αξίζαμε». Καπηλευόμαστε ένα εμβρόντητο «ΕΜΕΙΣ», λαμβάνοντας αυτόματα μερίδιο της επιτυχίας, σαν να μας αναλογεί. Λες και κολυμπήσαμε εμείς στο νερό, σταθήκαμε απέναντι στον αντίπαλο, υψώσαμε μπλοκ και… κλείσαμε τη θέα, αποκρούσαμε ή κορδώσαμε το ανάστημά μας για να μην περάσει κανείς από πάνω.
Λες και χάσαμε εμείς τα καλοκαίρια μας και τις γιορτές, τις αργίες, πονέσαμε εμείς όταν το σώμα φώναζε «Δεν αντέχω άλλο», «τραυματιστήκαμε» περισσότερο εμείς που το βράδυ κοιμηθήκαμε ήσυχοι ενώ οι πρωταγωνιστές και οι πρωταγωνίστριες στριφογυρνούσαν στο άδειο τους στρώμα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, σε μια ξένη χώρα. Τις διακρίσεις τις πετύχαμε ΜΑΖΙ ενώ τις ήττες τις έφεραν ΕΚΕΙΝΟΙ. Έτσι πάει; Όχι δεν πάει έτσι.
Συγκινηθήκαμε και νιώσαμε περηφάνεια όταν ο Θοδωρής Βλάχος ανέλαβε την ευθύνη και μεγαλύτερο μερίδιο από αυτό που του αναλογούσε, έκανε ένα βήμα μπροστά, κοίταξε τον ελληνικό λαό στα μάτια και ζήτησε συγγνώμη. Τι… Σταυρό κουβάλησε για καιρό, μέσα του, τον ρώτησε κανείς; Πήρε κάποιος από εμάς μερίδιο από τις πλάτες του;
Αμ στις γυναίκες δε; Μετά το Ευρωπαϊκό του Σπλιτ ήταν… γοργόνες που έπιασαν στεριά και όταν κατέβηκαν από το πόντιουμ των νικητών ξεχάστηκαν στη λήθη του χρόνου. Η καρδούλα τους το ξέρει και το «μέσα» τους όταν αφήνουν οικογένεια, φίλους, συντρόφους και παιδιά για να φορέσουν το σκουφάκι με τη «γαλανόλευκη» και οι ΚΡΙΤΕΣ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ περιμένουν στη… γωνία να έρθει η στραβή για να πάρουν τα πλήκτρα «φωτιά».
ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ για τα δύο αυτά αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα και τα νεότερα αγόρια και κορίτσια που έρχονται από πίσω που «φυσάνε κόντρα σε ολάκερη γη» και έχουν να ξεπεράσουν και τη τη δική μας δυσπιστία. ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ για την κρίση ελαφρά την καρδία που συνοδεύει κάθε αρνητικό αποτέλεσμα, που γίνεται βελάκι και στόχο έχει να σπείρει την εσωστρέφεια. Γιατί έτσι έχουμε μάθει. ΌΧΙ ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ.
Και για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάρφη, σκάρφη, η Εθνική ομάδα πόλο ανδρών δεν στάθηκε στο ύψος της περίστασης στον αγώνα με την Ιταλία. Δεν ήταν όπως μας έχει συνηθίσει. Ούτε η αντίστοιχη των γυναικών δικαιολόγησε τον ενθουσιασμό που οι ίδιες «έσπειραν» – με τη νίκη της πρεμιέρας – κόντρα στην ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ. Τρόμαξαν να κάνουν το παιχνίδι τους και να κερδίσουν τα κορίτσια της Αλεξίας Καμμένου όταν είδαν πως μπορούν. Τα παραπάνω όμως δεν δικαιολογούν επ ουδενί τον… αφορισμό. Η ήττα δεν είναι θάνατος.
Οι Εθνικές μας ομάδες μάχονται. Δεν ήταν ποτέ αδιάφορες και περισσότερο από όλους εμάς, δίχως αμφιβολία, θέλουν τα μέλη τους να διακριθούν και να γυρίσουν με γεμάτα τα μπαγκάζια. Ασυναίσθητοι και ασυναίσθητες δεν υπήρξαν ΠΟΤΕ. Γι’ αυτό λοιπόν έχουμε ΧΡΕΟΣ να στηρίζουμε με όλο μας το είναι την προσπάθειά που ΕΚΕΙΝΟΙ κάνουν. Κανένας και καμία μόνος και μόνη. Είμαστε μαζί σας. Ένας για όλους και όλοι για έναν.
Υ.Γ: Προς επεξήγηση του τίτλου. Υπήρχε ένας βουλευτής τη δεκαετία του 80′ που άνηκε στην «Αριστερά της Νέας Δημοκρατίας» όπως τόνιζε και πολιτευόταν στην εκλογική του πελατεία στο κλεινόν άστυ με το σύνθημα… «Έλειψα ποτέ από κοντά σας;» το οποίο υπήρξε μότο του το 1990 στις πρώτες εκλογές που δεν εξελέγη. Υπουργός δεν έγινε ποτέ.
