Έχουν δημιουργηθεί ήδη συγκεκριμένα δεδομένα, τα οποία δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και το συμπέρασμα αυτών είναι ότι η Εθνική ομάδα γυναικών διανύει μια νέα εποχή, με καινούργιες συνθήκες και ιδέες, κάτι που ίσως νωρίτερα απ’ότι περιμέναμε έχει φέρει την πρώτη μεγάλη επιτυχία. Η «γαλανόλευκη» ή «Επίσημη Αγαπημένη» όπως διατυμπανίζει εδώ και χρόνια το #Aquafeed24 και χαιρόμαστε που έχει περάσει αυτή η εντύπωση στον κόσμο που ακολουθεί το σπορ, παίζει στις 21:30 (ΕΡΤ2) στον τελικό του 35ου Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του Σπλιτ με αντίπαλο την άξια σεβασμού Ισπανία του Μίκι Όκα.
Το μοναδικό άγχος που υπάρχει βρίσκεται μέσα σε όλους όσοι από τον καναπέ μας θα παρακολουθήσουμε τον τελικό των κοριτσιών της Αλεξίας Καμμένου και του Τάσου Πυρπηρή, καθώς οι ίδιες γνωρίζουν ότι ο διακόπτης γύρισε οριστικά, αμετάκλητα και στο άμεσο μέλλον αυτή η ομάδα μπορεί να πετύχει όσα ονειρεύεται. Γνωρίζουμε ήδη, ότι κατά την παρουσίασή τους στη «Σπαλάντιουμ Αρίνα» θα χαμογελούν, θα ευχαριστηθούν την εμπειρία και θα απολαύσουν τη γιορτή στην οποία κέρδισαν τη συμμετοχή τους. Η μοναδική λέξη που έχουν στο μυαλό τους είναι η «αυτοπεποίθηση», καθώς έχει μπολιαστεί μέσα τους η νοοτροπία νικητή με το σκουφάκι της Ελλάδας, χωρίς να χρειάζεται καν να αναφέρουμε πόσους τελικούς έχει κερδίσει η κάθε μια ξεχωριστά σε διασυλλογικό επίπεδο.
Δεν είναι στιγμή κρίσης, δεν είναι στιγμή αλήθειας, καθώς ο καθρέπτης της ζωής μας δείχνει πάντα τι αξίζει να πάρουμε, είναι απλώς μια στιγμή απόλαυσης της διαδικασίας και αναγνώρισης ότι απόψε το βράδυ είναι μόνον η αρχή. Μια ολόκληρη χώρα είναι αιδιόδοξη για την έκβαση και η ιστορία θα γράψει ότι είναι να γράψει, αλλά υπάρχει και η συνέχεια για μια ομάδα με πολύ χαμηλό όρο ηλικίας.
Ο αντίπαλος είναι μια ομάδα που έχει κερδίσει τον σεβασμό και ενδεχομένως δείχνει τον δρόμο σε όλη την Ευρώπη. Το γεγονός ότι η Ισπανία κινείται πάντα στη ζώνη των μεταλλίων δεν είναι μια κατανόηση που δεν μπορούμε να έχουμε, εφόσον κοιτάζουμε την προεργασία και όχι μόνον το αποτέλεσμα. Οι Ισπανοί και σε άνδρες και σε γυναίκες δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο, κάτι που οφείλεται στο σύστημα που έχει εκπονήσει η Ομοσπονδία τους. Ναι, υπάρχει συγκεκριμένο μοτίβο που ακολουθείται και δεν επαφίεται στο ατομικό ταλέντο αποκλειστικά. Ο τρόπος που δουλεύουν είναι συγκεκριμένος και μπορούμε να το αναγνωρίσουμε από ορισμένα στοιχεία του παιχνιδιού τους, πέραν της τακτικής. Παρατηρούμε ότι νέες αθλήτριες μπαίνουν στη 13άδα και έχουν άμεση ενσωμάτωση με τις παλαιότερες, αυτό συμβαίνει γιατί η προσέγγισή τους στην τεχνική είναι ίδια έως έναν βαθμό και στο γεγονός ότι δεν υστερούν στην ομαδική τακτική, καθώς γνωρίζουν τον ρόλο και τι πρέπει να ακολουθήσουν. Το παράδειγμα της Έλενα Ρουίθ πέραν του εξεζητημένου της εν λόγω περίπτωσης εμπεριέχει μια απόδειξη ως προς αυτό. Στον ημιτελικό με την Ολλανδία, η Ρουίθ είχε 4/10 σουτ, ένα ποσοστό χαμηλό αν το δεις αποκλειστικά στο χαρτί, αλλά η ουσία κρύβεται ότι αυτές οι προσπάθειες βγήκαν από το σύστημα και όχι επειδή η αθλήτρια επιχείρησε αυτοβούλως όπως παρατηρούμε πολλές φορές σε άλλες Εθνικές ομάδες. Η Ρουίθ είναι γεννημένη το 2004 και το ότι σε έναν ημιτελικό Πανευρωπαϊκού είχε τις περισσότερες προσπάθειες από κάθε άλλη συμπαίκτρια της, δείχνει κάποια πράγματα. Η προσέγγιση είναι ένα ζήτημα στο οποίο οι Ισπανοί έχουν συγκεκριμένα κριτήρια και χαλιναγωγούν τις μεταβλητές που μπορει να προκύψουν, δίνοντας παράλληλα ελευθερία στην απόφαση της στιγμής, εμπιστευόμενοι φυσικά τη διαδικασία που δημιουργεί τα ερεθίσματα σε κάθε αθλήτρια. Φυσικά, αυτά είναι όσα εμείς βλέπουμε, από το πόλο που γνωρίζουμε.
Η Ισπανία είναι ενδεχομένως η κορυφαία ομάδα στον κόσμο στο… timing. Ελέγχει τον ρυθμό, ελέγχει την κυκλοφορία της μπάλας και γνωρίζουν πότε και κυρίως γιατί να σουτάρουν ή να περάσουν τη μπάλα. Δεν τις χαρακτηρίζει η επιπολαιότητα και η βιασύνη, αλλά η οργανωμένη λειτουργία και ένα παιχνίδι χωρίς ιδιαίτερα έντονη κινητικότητα στην επίθεση, καθώς ψάχνουν – και πώς θα το απέφευγαν άλλωστε – τα 2μ. με τις Μάικα Γκαρσία και Λέιτον να δεσπόζουν. Παραδοσιακά, η Ισπανία επιλέγει τη ζώνη στην άμυνά της και όχι τόσο πολύ το ανάμεσα. Είναι καλά στημένα τα μπλοκ και ίσως ένα κομμάτι που αυτή η ομάδα τους υστερεί (επιτρέψτε μας) είναι η θέση του τερματοφύλακα, με την Εστέρ να βρίσκεται στη «δύση» της έχοντας κατακτήσει για πάντα και την Τέρε Μάρτι να ανεβαίνει τώρα στο παγκόσμιο στερέωμα. Επιπλέον, η Ισπανία είναι μια ομάδα που έχει ακόμη στη σύνθεση της μια χούφτα κοριτσιών που έχουν κερδίσει τα πάντα, με κάθε πιθανό τρόπο και δεν έχει πράξει ολική ανανέωση.
Έτσι λοιπόν, είναι δεδομένο ότι οι Ελληνίδες θα προσπαθήσουν να αξιοποιήσουν τα σουτ από την περιφέρεια και έχουν να αντιπαραβάλουν ενέργεια, πάθος και δίψα για διάκριση, κόντρα σε έναν κορεσμό που έχει προκληθεί στις ισπανικές τάξεις από τις διαδοχικές επιτυχίες. Φυσικά, ο πρωταθλητής δεν κατεβάζει εύκολα τα χέρια από το τρόπαιο και έχει το Know How στις κομβικές στιγμές του αγώνα. Μια ομάδα που ολοκληρώνει τον κύκλο της, έχοντας κερδίσει την αγάπη και τον σεβασμό όλων και έχοντας από κάτω εξαιρετικές φουρνιές να έρχονται.
Φρεσκάδα, πάθος, δίψα και αυτοπεποίθηση για την ομάδα της Αλεξίας Καμμένου που επιστρέφει σε τελικό μετά το 2018 στη Βαρκελώνη. Σεβασμός στον αντίπαλο, γιατί το να κερδίζεις κάποιον τόσο σπουδαίο, έχει άλλη γλύκα και προσθέτει βάρος στο μετάλλιο…
Έχουμε δει μια Ελλάδα να έχει πολλές πρωταγωνίστριες σε άμυνα και επίθεση σε αυτό το τουρνουά. Κάτι μας λέει ότι σήμερα κάποιες εξ αυτών, μικρές ή μεγάλες, θα πράξουν κάτι πολύ σπουδαίο, όταν η μπάλα είναι βαριά ή όταν χρειαστεί μια έξτρα ποδιά για ένα κομβικό μπλοκ. Αν υπάρχει αισιοδοξία; Υπάρχει και είναι έντονη!
ΥΓ: Η μια για την άλλη…
ΥΓ1: Stick to the plan and it’s going to be alright…
Η μάχη των αριθμών
Με λίγες ώρες να απομένουν για το μεγάλο τελικό, ήρθε η ώρα αυτή τη φορά για την στατιστική ακτινογραφία των Φούριας Ρόχας. Εν αντιθέσει με την Ιταλία, οι Ισπανίδες έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά και τα σημεία αναφοράς τους όπως καταγράφονται είναι αλλού. Αρχής γενομένης από το πίσω, τη βάση της άμυνας, η ομάδα του Όκα έχει δύο τερματοφύλακες, την Τέρε Μάρτι και την Λάουρα Εστέρ, με πάρα καλά ποσοστά στις αποκρούσεις. Τα περισσότερα λεπτά μέχρι στιγμής τα παίζει η Μάρτι με το νούμερο 13 στο σκουφάκι της, έχοντας 38 αποκρούσεις σε 71 σουτ δηλαδή 53,5% ενώ από πίσω η Εστέρ είναι επίσης αποτελσματική παίζοντας λίγο έως τώρα με 18 στα 26 «στοπ», πλησιάζοντας το 70% στην αποτελεσματικότητα. Ωστόσο, τα ποσοστά αυτά δεν απέχουν καθόλου από εκείνα των Σταματοπούλου (55,9%) και Σωτηρέλη (69,2%), ή για να είμαστε ακριβείς είναι σχεδόν ίδια με τις Ελληνίδες να έχουν ελαφρύ προβάδισμα.
Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό, αφού οι Ισπανίδες δεν «αφήνουν» σχεδόν κανέναν αντίπαλο μέχρι στιγμής να σκοράρει με εξάμετρο ή περιφερειακό σουτ, περιορίζοντας τις αντιπάλους τους στο απίθανο 5 τέρματα παθητικό σε 65 προσπάθειες. Μπορεί να φαντάζει δυσκολοκατάβλητο, πολλώ δε μάλλον για μία ομάδα η οποία έχει δεχθεί συνολικά 43 τέρματα σε 7 αναμετρήσεις, δηλαδή 6,14 ανα παιχνίδι, όμως στον παίκτη λιγότερο, οι αντίπαλοι τους βρήκαν σκορ τις 22 από τις 48 φορές (ποσοστό επιτυχίας αντίπαλου παραπάνω: 45%), την ίδια ώρα που η ομάδα της Αλεξίας Καμμένου έχει δεχθεί 14 στα 50 (ποσοστό επιτυχίας αντίπαλου παραπάνω: 28%).
Οι Ισπανίδες σκοράρουν 18,2 γκολ κατά μέσο όρο, διαθέτοντας την δεύτερη καλύτερη επίθεση στο τουρνουά με 128 γκολ συνολικά. Ένας από τους βασικούς τρόπους που επιλέγουν να επιτείθονται είναι με πέρασμα στο φουνταριστό, εκεί όπου η Μάικα Γκαρσία προπορεύεται στο τουρνουά με 11 γκολ σε 14 προσπάθειες στα δύο μέτρα. Για την ακρίβεια η συγκεκριμένη παίκτρια είναι συνολικά η πρώτη σκόρερ της Ισπανίας με 16 τέρματα αλλά και 5η συνολικά στο τουρνουά. Με 16 γκολ επίσης αλλά σε περισσότερες προσπάθειες είναι και η Μπέα Ορτίθ, ενώ αμέσως από κάτω η ταλαντούχα Έλενα Ρουίθ με 15. Τον ίδιο βαθμό επικινδυνότητας παρουσιάζει και η Χουντίθ Φόρκα η οποία επίσης προπορεύεται, αλλά σε άλλη στατιστική απεικόνιση, αυτή των περιφερειακών σουτ έχοντας 6 στα 10 σουτ. Το 60% της Φόρκα για να καταλάβουμε πόσο καλό είναι αρκεί να δούμε ότι επόμενη παίκτρια στην κατηγορία έχει 35%. Μην ξεχνάμε επίσης, την ποιότητα της Άνι Εσπάρ στην οργάνωση του παιχνιδιού.
