Από πολύ μικρή ηλικία το ταλέντο, η οξυδέρκεια και ο τρόπος που αντιλαμβανόταν το παιχνίδι τον έκαναν να ξεχωρίζει. Ο “μικρός” που ωρίμασε γρήγορα, οι διακρίσεις που δεν άργησαν να έρθουν, ο πρώτος Έλληνας που κέρδισε ευρωπαϊκό τίτλο εκτός συνόρων, μια συνολικά εμβληματική φυσιογνωμία για το άθλημα της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Ο λόγος, φυσικά, για το Χρήστο Αφρουδάκη που, έπειτα από μια τεράστια καριέρα γεμάτη διακρίσεις και σπουδαίες εμπειρίες, αποφάσισε να κρεμάσει το σκουφάκι αποχωρώντας από την ενεργό δράση.
20 χρόνια πριν, ο Χρήστος “συστήνεται” για τα καλά στο κοινό της διεθνούς υδατοσφαίρισης κατακτώντας με την Εθνική εφήβων (αντίστοιχη νέων σήμερα) το χρυσό μετάλλιο στον τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Κωνσταντινούπολης του 2001. Η εθνική μας είχε κερδίσει με 7-8 την Κροατία και ο Χρήστος ανακηρύχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του τουρνουά. Με τις μικρές – ηλικιακά – εθνικές, κατέκτησε και δύο φορές το ασημένιο μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2000 και το 2001, ενώ ήταν MVP της διοργάνωσης και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα νέων ανδρών το 2003 με την Εθνική μας ομάδα να καταλαμβάνει την 4η θέση.
Δε φοβόταν, τολμούσε, και με το αθλητικό του “θράσος” κέρδισε επάξια τη θέση του στην Εθνική Ανδρών σε ηλικία μόλις 17 ετών, ενώ υπέγραψε με τον Ν.Ο.Β το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο στα 18. Σε συλλογικό επίπεδο, μετά τη Βουλιαγμένη, αγωνίστηκε κατά σειρά στην Ποσίλιπο, τον Εθνικό Πειραιώς και τον Ολυμπιακό, προτού επιστρέψει εκ νέου στη Βουλιαγμένη μέχρι το κλείσιμο της καριέρας του. Το 2005 ο ιταλικός σύλλογος από τη Νάπολη κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ και ο Χρήστος γίνεται ο πρώτος Έλληνας πολίστας που καταφέρνει κάτι τέτοιο αγωνιζόμενος σε ομάδα του εξωτερικού. Την επόμενη χρονιά κατακτά και το Σούπερ Καπ Ευρώπης με την Ποσίλιπο. Μετά την επιστροφή του από την Ιταλία και ένα σύντομο πέρασμα από τον Εθνικό, η μεταγραφή του στον Ολυμπιακό για τέσσερα χρόνια (2008-2011) συνδυάζεται με οκτώ εγχώριους τίτλους. Τέσσερα στα τέσσερα ντάμπλ τις χρονιές 2008-09-10 και 2011. Το 2012 επιστρέφει στην αγαπημένη του Βουλιαγμένη με την οποία κατακτά το ντάμπλ την ίδια χρονιά, και το 2017, σπάζοντας το σερί του Ολυμπιακού, η Βουλιαγμένη κατακτά το Κύπελλο στο Καρπενήσι. Αυτός έμελλε να είναι και ο τελευταίος τίτλος του Χρήστου έως σήμερα. Φέτος, στον ίδιο θεσμό, έδωσε την τελευταία του παράσταση πριν αποσυρθεί από την ενεργό δράση ως αθλητής.
Στην Εθνική Ανδρών, ύστερα από το ντεμπούτο του υπό τις οδηγίες του Κούλη Ιωσηφίδη το ίδιο καλοκαίρι με το Παγκόσμιο νέων στην Κωνσταντινούπολη, έπαιξε από το 2001 έως το 2016 και μέτρησε συνολικά 371 συμμετοχές. Πήρε μέρος σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες: το 2004 στην Αθήνα (4η θέση), το 2008 στο Πεκίνο (7η θέση), το 2012 στο Λονδίνο (9η θέση), το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο (6η θέση) και συνολικά συμμετείχε σε 5 Παγκόσμια Πρωταθλήματα και σε 8 Ευρωπαϊκά. Η ιστορία έγραψε δύο χάλκινα μετάλλια με την Εθνική Ανδρών σε Παγκόσμια Κύπελλα: το 2005 στο Μόντρεαλ και το 2015 στο Καζάν. Για τους λάτρεις του αθλήματος, δύσκολα θα ξεχαστεί ο τρόπος που ήρθε το πρώτο. Χρειάστηκε, μεταξύ πολλών άλλων, ένα μαγικό γκολ του Χρήστου 9,2 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη της κανονικής διάρκειας του μικρού τελικού με το οποίο οδηγήθηκε το ματς στην παράταση. Ψυχρή, μονοκόμματη εκτέλεση, χαρακτηριστικό δείγμα της αυτοπεποίθησης, της διαύγειας και της ψυχραιμίας που διατηρούσε ο Χρήστος σε κρίσιμες καταστάσεις. Λίγες στιγμές αργότερα στο ίδιο παιχνίδι, ο Χρήστος θα πασάρει στον αδελφό του Γιώργο και αυτός με ένα αψεγάδιαστο τελείωμα θα διαμορφώσει το τελικό αποτέλεσμα και θα στείλει την Εθνική μας στο βάθρο. Στο Καζάν δέκα χρόνια μετά (νίκη 11-9 κόντρα στην Ιταλία), ήταν αρχηγός της ομάδας. Είναι ο μοναδικός μάλιστα, μαζί με τον πολύ καλό του φίλο Μανώλη Μυλωνάκη, που ήταν και στις δύο αυτές ομάδες – επιτυχίες!
Εκτός πισίνας αλλά ταυτόχρονα κοντά σε αυτήν και για χάρη της, ο Χρήστος δίνει αγώνες και εκτός νερού για την προώθηση και ανάπτυξη του αγαπημένου του αθλήματος. Ήταν αυτός, ουσιαστικά, που με τη βοήθεια και άλλων συναθλητών του έστησε ξανά το Σ.Ε.Α.Υ. τονίζοντας τη σημασία της λειτουργίας του προς το σκοπό της υπεράσπισης των συμφερόντων των αθλητών. Η επαναλειτουργία του Συνδέσμου, τελικά, έγινε πραγματικότητα από το 2014, με τον ίδιο ως Πρόεδρο έως το 2018, οπότε και “παρέδωσε τα σκήπτρα” στον νυν Πρόεδρο του Συνδέσμου μας, Γιάννη Φουντούλη.
Πάνω και πέραν από κάθε επίτευγμα, όμως, εμείς οι συμπαίκτες, αντίπαλοι, φίλοι και συνοδοιπόροι του σε αυτή την όμορφη διαδρομή, θα έχουμε να θυμόμαστε την ανθρώπινη πλευρά του Χρήστου. Το ανεξίτηλο ήθος, την αυθεντικότητα και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Ηγέτης με όλη τη σημασία της λέξης, ειλικρινής, πειθαρχημένος, και εργατικός, στα όρια του τελειομανούς. Με μια μόνιμη σπίθα στα μάτια που, σαν να απαιτεί από τους γύρω του να δουλέψουν όσο αυτός, με τον ίδιο ζήλο και το ίδιο πάθος. Η φινέτσα στον τρόπο που έπαιζε, οι “τυφλές” πάσες στα δοκάρια και οι “κοφτές” προσποιήσεις θα μας λείψουν, βέβαια, και αυτές. Δίχως αμφιβολία, το ελληνικό πόλο θα γίνει πιο φτωχό με την απουσία του. Με την παρουσία του, όμως, όλα αυτά τα χρόνια κέρδισε πάρα πολλά. Και το μεγαλύτερο κέρδος δεν είναι τα μετάλλια και τα κύπελλα που προαναφέρθηκαν, αλλά μια ολόκληρη γενιά νέων παιδιών που μπήκαν στο νερό χάρη σε αυτόν, εμπνεύστηκαν από το Χρήστο και για τα οποία αποτέλεσε ιδανικό πρότυπο.
Χρήστο, το καθαρά αγωνιστικό κεφάλαιο μπορεί να έκλεισε, ανυπομονούμε, όμως, να δούμε τι σου επιφυλάσσει το μέλλον! Σου ευχόμαστε τα καλύτερα και σε ευχαριστούμε για όλα!
Πηγή: seay.gr
