Τα σκισμένα πλέον φύλλα του ημερολογίου που έχουν παραμεριστεί γιατί αυτό απαιτεί η εξέλιξη αλλά όχι πεταχτεί στον κάδο των αχρήστων διότι οι ρίζες και η… σκούφια μας αποτελούν και πάντα θα αποτελούν τη βάση του χαρακτήρα μας, γυρίζουν το χρόνο πίσω στον Απρίλη του 2017. Και συλλογιέσαι στα… μουγκά, “Που έχω φτάσει; Τι έχω καταφέρει από τότε; Εκπλήρωσα τα όνειρα και τις φιλοδοξίες που είχαν από μένα οι δημιουργοί και οι οραματιστές μου; Υπηρέτησα το χώρο με σεβασμό και ευλάβεια όπως του αρμόζει κι ας είναι ξεχασμένος από προσώπου γης γιατί εγώ ξέρω τι σημαίνει να είσαι αθλητής και αθλήτρια του υγρού στίβου;” Αυτά σκέφτεται το #AQF24 που ξεκίνησε μικρό παιδί την αναζήτηση μια επταετία πίσω, βγήκε άβγαλτο στο άγνωστο με βάρκα όχι την ελπίδα αλλά το πάθος και την αγάπη.
Όσο ενθαρρυντικά κι αν είναι τα σχόλια και χρήσιμες οι διαφωνίες για να σκεπτόμαστε, να βελτιωνόμαστε και να μην επαναυόμαστε, όσο χειροπιαστά κι αν είναι τα αποτελέσματα στις προβολές, η ανέλιξη, τα “χτυπήματα” και όλα αυτά τα συναφή που καθορίζουν – θέλοντας και μη – το βίο ενός ζωντανού δημοσιογραφικού οργανισμού στις μέρες μας, ποτέ δεν είναι αρκετά. Το παιδί μεγαλώνει και έχει ακόμα περισσότερες ανάγκες τις οποίες το ίδιο αλλά και ο περίγυρός του δημιουργεί. Το ποιόν μας δεν ικανοποιείται ποτέ, δεν αγαλλιάζει. Παρά μόνο χαμογελά κάπου κάπου. Έτσι συμβαίνει με τους ανολοκλήρωτους ανθρώπους, τοιουτοτρόπως και με τους απαιτητικούς. Αυτό οφείλει να γίνεται για να μην έρθει το τέλμα και νιώσεις ότι τα κατάφερες όλα.
Ξέρετε, όσο προχωράει το παιχνίδι και ανεβαίνεις “πίστα”, τόσο γιγαντώνεται η όρεξη να ξεκλειδώσεις κι άλλες, κι άλλες, κι άλλες. Μόνο που στο δικό μας ταξίδι, δεν υπάρχει final fight. Είναι αέναος ο αγώνας. Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε σε άλλη μια βουτιά στα βαθιά σαν αυτές που κάνουν οι (πρωτ)αθλητές και οι (πρωτ)αθλήτριές μας. Γιατί το χώρο δεν τον υπηρετούν μονάχα αυτοί και αυτές που έχουν την όποια – ελάχιστη βάσει της αξίας τους αγωνιστικής και μη – προβολή αλλά και οι χομπίστες, αυτοί που «από έρωτα» βαδίζουν όπως λέει και η Ζουγανέλη. «Δεν ξέρω αν μας ζηλεύουνε ή απλώς αν με λυπούνται, δεν ξέρουν τι είναι το μαζί γι’ αυτό δεν αγαπούν…».
Είχαμε καιρό να γράψουμε επεισόδιο με τον Χρήστο Κοδέλλα και την xtremecameraproduction αφού ο άνθρωπος πίσω από το pixe1shot πήρε τα… βουνά και φόρεσε τα χακί, και πλατειάσαμε λίγο, να μας συγχωράτε. Μετά λοιπόν την παγκόσμια επιτυχία που ξεπέρασε τα σύνορα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης με τον Μάριο Καπότση, σειρά πήρε μια γυναίκα με την οποία θέλαμε πολύ να συζητήσουμε out of the box, χωρίς πίεση χρόνου αλλά και χωρίς την αφορμή ενός επερχόμενου αγώνα, διοργάνωσης. Και το κυριότερο, θέλαμε πολύ να τη γνωρίσουμε. Έτσι όπως είναι, όχι έτσι όπως δείχνει. Podcast για τους ακούοντες, vidcast για τους θεατές, τους λάτρεις της εικόνας και πιο ολοκληρωμένα και ορθά AQUAPOD #2.
Από τα παρκέ του μπάσκετ στη Γλυφάδα και τη «σπυριάρα», στη δική μας… στρογγυλή θεά για να γράψει υπό οποιοδήποτε πόστο που την υπηρέτησε και την υπηρετεί, τη δική της ιστορία. Η Αλεξία Καμμένου αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο για την ελληνική υδατοσφαίριση γυναικών όχι μόνο για τις διακρίσεις της σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, έχοντας καταφέρει να συνδέσει το όνομά της με σημεία-κλειδιά (πρώτο γκολ της Εθνικής ομάδας σε μεγάλη διοργάνωση, πρώτη Ελληνίδα προπονήτρια που κατέκτησε το Champions League) του χώρου αλλά και για όσα εμπνέει η φυσιογνωμία της.
Όσο απόμακρη φαντάζει με τη βραχνιασμένη φωνή της και το αυστηρό ενίοτε βλέμμα της άλλα τόσο προσεγγίσιμο και ευαίσθητο είναι το μέσα της. Ήρθε στο ταπεινό καταφύγιό μας, έκατσε στη θέση του καλεσμένου και ανοίχτηκε. Αυτός είναι και ο σκοπός του εγχειρήματος άλλωστε, να ρίξουμε φως στην αθέατη πλευρά των πρωταγωνιστών.
Αφού έκανε τραπέζι στο σπίτι με φαγητό, κρασί και μπόλικο… αβοκάντο και κάλεσε τον Γούντι Άλεν, τον Αντώνη Ρέμο και τον Μάτζικ Τζόνσον (το λιγότερο ιεροσυλία να μην ξέρετε ποιος και τι, μπείτε άμεσα αφού ΔΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΕΠΙΣΟΔΕΙΟ ΤΟΥ AQUAPOD και κάνετε LIKE και SUBSCRIBE στα κανάλια μας, να τον ψάξετε), έφτιαξε την Dream Team 7άδα της που δεν θα έχανε ποτέ και έδωσε το τελευταίο σουτ για κάτι σπουδαίο και πάλι στην Νικόλ Ελευθεριάδου (δικαιωματικά και εκ του αποτελέσματος θα προσθέσουμε εμείς) και την κουμπάρα της Βούλα Βάσσου από προηγούμενες γενιές, απάντησε με χαμόγελο και λίγο… βουρκωμένη κάπου, ειλικρίνεια και χωρίς περιορισμούς σε όλες τις ερωτήσεις που είχαμε ετοιμάσει για εκείνη. Αν μας άφηναν βέβαια, θα έχανε το αεροπλάνο για τη Ντόχα αλλά ας όψονται οι χρόνοι για να μη σας κουράζουμε και τόσο.
Η σημασία της πίστης για να έρθει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα και η ικανότητά της να πιάνει το σφυγμό της ομάδας. Η ευθύνη να προπονεί το εθνόσημο αλλά και πόσο έχει αλλάξει σαν άνθρωπος και σαν προπονήτρια στο πέρασμα των χρόνων, το βάρος που έφυγε από τις πλάτες της Εθνικής ομάδας, το γλέντι στο ξενοδοχείο μετά την κατάληψη της τρίτης θέσης, η συμβολή του τιμ της των αφανών ηρώων, η στόχευση που έγινε στα ματς πριν το Αϊντχόβεν και το «φως» του Άκη Τσαταλιού στη ζωή της.
Το… σαλόνι που φτιάχτηκε από τα δικά της και τα κορίτσια της γενιάς της μπετά, ο «φάρος» της Εθνικής ομάδας των ανδρών, οι φυλετικές προκαταλήψεις για τις οποίες υπάρχει χαραμάδα στο τούνελ, οι κύκλοι που κάνουν οι ομάδες και η «ΟΜΑΔΑΡΑ» όπως τη χαρακτήρισε της Βουλιαγμένης που έχει καθορίσει την πορεία της και η βαριά κληρονομιά της.
Τόσα και άλλα τόσο θα μπορούσαν να είχαν ειπωθεί. Προσθέστε λοιπόν καφέ στην κούπα σας, βάλτε το επεισόδιο να παίζει και ελπίζουμε να το ευχαριστηθείτε όσο εμείς.
Αλεξία σε ευχαριστούμε!
