Ήταν νιο και γέρασε. Άβγαλτο κυκλοφόρησε 2923 μέρες πίσω ή αν προτιμάτε, έχουν περάσει 96 μήνες και μια μέρα. Ήταν Πρωταπριλιά του 2016 και ένεκα της ημέρας, φαίνεται σαν ψέμα. Όπως κάθε νεογνό που ανοίγει τα μάτια του, όλα γύρω του μοιάζουν τόσο άγνωστα, έως απόμακρα με τη διαφορά πως τα πρόσωπα και οι φάτσες ήταν γνώριμες.
Στο άγνωστο με βάρκα την… αγάπη ανέβηκε το #AQF24 που ήθελε να μοιραστεί τον έρωτά του. Σε ένα χώρο που άπαντες σε αποθαρρύνουν να ανοίξεις τα φτερά σου. «Σαν σαράκι θα σε τρώει», «δεν υπάρχει μέλλον, βιώσιμο μέλλον», «ο χώρος είναι ζόρικος, αφιλόξενος», «δεν θα αντέξεις». Με τις φράσεις αυτές έκανε τα πρώτα του βήματα, μπουσούλισε.
Όλα γύρω του φαίνονταν δυσθεώρητα, ακλόνητα, αδιαμφισβήτητα. Όχι γιατί είχαν το αλάθητο του πάπα αλλά διότι ήταν παγιωμένα. Και κάθε παγιωμένη κατάσταση σε μια κοινωνία απαιτητική που δεν λατρεύει και τις ριζικές αλλαγές από τη μία μέρα στην άλλη, τις άλλες ματιές, έχει τη δική της στέρεη θέση, φράζοντας παράλληλα τη διαδρομή σε κάτι καινούργιο.
Που πας «ξέφραγο στα αμπέλια» του φώναζαν. Όχι άδικα. Είχε πείσμα όμως το παιδί αυτό το νεαρό να βγει και να ανακαλύψει. Αν και νιάνιαρο, από τα γεννοφάσκια του, είχε ήδη εντοπίσει ένα κενό που ήθελε να γεμίσει, ένιωθε πως είχε χρέος να το κάνει. Για αυτά που δεν είχε το ίδιο και πολύ περισσότερο για να έχουν οι επόμενοι. Φυσικά δεν είχε απάντηση στο πως, άλλωστε τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο είναι βιωματικά όσο «παραμυθένια» κι αν μοιάζει η θεωρία. Και βιώματα δεν είχε, μόνο κάτι διάσπαρτες θύμησες απ’ όταν βρισκόταν ακόμα σαν σκέψη στην κοιλιά, πριν καν ξεμυτήσει.
Στο μακρύ αυτό ταξίδι υπήρχαν δεύτερες σκέψεις που το κυρίευαν, το πίεζαν σαν ζωνάρι στο λαιμό. Σε ένα περιβάλλον τόσο παραμελημένο, υπάρχει έλλειμα εμφανές αλλά αυτό το έλλειμα για κάποιο λόγο υπάρχει, έτσι δεν είναι; Ποιος θα πάει να ασχοληθεί τώρα με τον υγρό στίβο, το… φτωχό συγγενή ενός αθλητικού συστήματος μιας χώρας που κάνει τα πάντα για να διώξει τα παιδιά της, το ίδιο της το αύριο από τα σπορ ή τα εργαλειοποιεί προς όφελος άλλων; Έμοιαζε με αποστολή αυτοκτονίας. Ακόμα και σήμερα, οκτώ χρόνια μετά είναι μέρες που το παιδί αυτό που μεγάλωσε τη βλέπει σαν τέτοια, έχει τις αμφιβολίες του.
Όπως κάθε πιτσιρίκι που ανακαλύπτει τον κόσμο έχει στιγμές καλές και κακές. Εκεί που νιώθει πως βρίσκεται σε μονοπάτι σωστό, σώο και αβλαβές, σκουντουφλά. Είτε από υπερβολική σιγουριά είτε πέφτει σε παγίδα. Τα εμπόδια υψώνονταν και υψώνονται το ένα μετά το άλλο. Είναι έτσι φτιαγμένη η ζωή βλέπετε. «Μια αστραπή η ζωή μα προλαβαίνουμε» είχε γράψει κάποτε ο τεράστιος Νίκος Καζαντζάκης. Προλαβαίνουμε;
Είναι λεπτή η γραμμή της επιτυχίας από την αποτυχία. Είναι λεπτή η γραμμή του γρήγορα από το βιαστικά. Οι καιροί επιτάσσουν την προσαρμογή, το «ξεβόλεμα», τον αέναο μόχθο για την αποφυγή της διεκπεραίωσης όμως δεν είναι πάντα εύκολο. Το παιδί μεγαλώνει και «τσαλακώνεται», ματώνει. Βγαίνει σε ένα στίβο μάχης, αρχίζει και μαθαίνει, καταλαβαίνει. Το μαθαίνουν, (δεν) το καταλαβαίνουν. Το επευφημούν αλλά και το κρίνουν, δίκαια αλλά και άδικα. Το νόμισμα έχει πάντοτε δύο όψεις και η μία πρέπει να δέχεται την άλλη για να συνεχίσει να υπάρχει.
Όπως λένε συχνά οι αθλητές και ακόμα συχνότερα οι προπονητές, οι χαρές στο υψηλότερο επίπεδο είναι σαφώς λιγότερες από τις λύπες και διαρκούν μικρότερο χρονικό διάστημα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το παιδί αυτό.
Εκεί που φοβόταν, κόμπιαζε να κάνει το βήμα για να ανέβει το σκαλί και είχαν φροντίσει να του μάθουν υπεραναλυτικά τις επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης πτώσης, άρχισε να τα αφήνει πίσω του ένα προς ένα, να τολμά, να δοκιμάζει. Κάποιες φορές το αγέρι ήταν τόσο ισχυρό που το ‘παίρνε μαζί του, αναγκαζόταν να υποχωρήσει. Ανασκουμπωνόταν ο πιτσιρίκος, μάθαινε από τα λάθη του και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση έβαινε προς τα πάνω.
Τα χαστούκια πολλά και κάποιες φορές αλλεπάλληλα. Είχε και έχει χρέος όμως στο ανικανοποίητο μέσα του, στους δικούς του ανθρώπους να μην τους απογοητεύσει. Να τους αναδείξει κατά το δοκούν, να πλάσει νέους ήρωες, να ανοίξει τον κύκλο. Παρά τις δυσκολίες και τις κακουχίες, τις προβλέψεις που το ήθελαν να μετράει… μέρες, να πνέει τα λοίσθια από το πρώτο κιόλας διάστημα που πρωτοκυκλοφόρησε, το #AQF24 μένει, παραμένει και επιμένει.
Με ένα ρομάντζο άλλης εποχής και ένα σκοπό που φέρει βαρέως. Να μεγαλώσει τον υγρό στίβο. Κάθε ένα κεράκι που προτίθεται στην τούρτα, κάθε σχόλιο, κάθε κριτική, κάθε (υγιής) διαφωνία, κάθε συνέντευξη, κάθε είδηση, κάθε ματς, κάθε αποκλειστικό μας κάνει να αισθανόμαστε όλο και περισσότερο υπεύθυνοι.
Στους κόλπους του αφανούς γιατί κάποιοι τον θέλουν έτσι, υγρού στίβου, ζουν αθλητές και αθλήτριες σπουδαίοι και σπουδαίες, άνθρωποι σπάνιας ομορφιάς και το #AQF24 οφείλει να μεγαλώνει και εκείνο όμορφα για εκείνους που εξελίσσονται και φωτίζουν τον κόσμου του. Οφείλει να αναδείξει (όχι δημιουργήσει γιατί υπάρχουν ήδη απλά δεν έχουν το βήμα) πρότυπα υγιή.
Το παιδί τρέμει. Τρέμει στην ιδέα μήπως ξεπεραστεί, μήπως φανεί λίγο και ανάξιο. Μήπως πάψει να είναι δημιουργικό, μήπως δεν αντέξει ενόσω μεγαλώνει, μήπως μήπως. Αλλά έχει τόσους και τόσους λόγους ακόμα να μείνει πιστό στην πορεία που χάραξε, να διευρύνει τους ορίζοντές του, να γιγαντωθεί.
Έχει καταφέρει πολλά, δεν είναι ματαιόδοξο μήτε αχόρταγο. Απλώς κάθε παιδί που σέβεται τον εαυτό του και τους γύρω του, δεν στέκεται στο παρελθόν παρά το χρησιμοποιεί για να βελτιωθεί και να οδεύσει με μεγαλύτερη φωτεινότητα και λαμπρότητα στο μέλλον.
ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ Aquafeed24!
