Επιτρέψτε μας να ξεκινήσουμε με το κλισέ, αλλά πολύ σωστό και ταιριαστό στην συγκεκριμένη περίπτωση: «Ένα όνομα, μία ιστορία». Ο Νίκος Γέμελος έχει πλέον συνδέσει άρρηκτα το όνομά του με την ελληνική κολύμβηση και τις μεγάλες επιτυχίες της, καθώς και με τον Ολυμπιακό – τον οποίο και υπηρετεί από το 1972 ως αθλητής και το 1992 ως προπονητής.
Ένας πολύπειρος προπονητής, τεχνικός διευθυντής, πρωτεργάτης του open water στην Ελλάδα και μέντορας πολλών αθλητών και συναδέλφων, συνεχίζει να προσφέρει τις πολύτιμες γνώσεις του σε πολλούς συλλόγους και γενικότερα να τιμά τα καθήκοντά του στον χώρο του υγρού στίβου. «Γέννημα θρέμμα» του Πειραιά, αγαπά την πόλη του και δεν την αποχωρίζεται για κανένα αντάλλαγμα όπως ο ίδιος έχει αποδείξει ανά τα χρόνια, αφού τονίζει πως… «δεν μπορεί να σταματήσει να δουλεύει», ενώ στην ερώτηση αν θα ήθελε να πάει σε ακόμη μια Ολυμπιάδα ως προπονητής – απαντά, αποκλειστικά μέσω του #Aquafeed24 πως «έχω πάει σε πέντε… θα ήθελα να γίνουν έξι»!
Σε μια αναλυτική συνέντευξη στο #Aquafeed24, ο Νίκος Γέμελος μίλησε για την προσέγγισή του στην προπονητική ως καταξιωμένος επαγγελματίας, την ελληνική κολύμβηση και το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει, τις αναγκαίες κινήσεις που θα επιφέρουν ανάπτυξη στο άθλημα, αλλά και την προσέγγιση του τόπου του στον αθλητισμό γενικότερα.
Ξεκινώντας από την επαγγελματική διάσταση της προπονητικής και τα όρια αυτής, την σημασία του Ολυμπιακού για τον ίδιο και την ευρύτερη κατάσταση του αθλήματος αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, ο Νίκος Γέμελος «ξεσκόνισε» με την ομάδα του #Aquafeed24, πληθώρα θεμάτων, όπως τον κορεσμό της κολύμβησης λόγω εγκαταστάσεων, την διαφορετική οπτική που έχει στην συνεργασία σωματείων και ομοσπονδιακών, την ανάγκη επένδυσης στους μεγάλους Έλληνες κολυμβητές και κολυμβήτριες αυτή την στιγμή και τον… «ατομικό ομαδικό» χαρακτήρα που κρύβει το σπορ.
Ασχολείστε με πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα… Ένας φίλος μου λέει ότι πρέπει να δουλεύουμε μέχρι κάποια ώρα και μετά να χαλαρώνουμε. Ποια είναι η δική σας στάση στη ζωή;
«Είναι ανάλογα με το ποιος είναι. Εγώ μπορεί να πάθω κανένα αυτοάνοσο ή κατάθλιψη αν δεν δουλεύω τόσες ώρες. Είμαι με την οικογένεια μου, με τους φίλους μου, έχω χρόνο καθημερινά για όλους. Το τελευταίο διάστημα παίρνω μαζί την οικογένεια μου όταν είμαι σε ταξίδια, προετοιμασίες ή δουλειές. Ενστερνίζομαι την άποψη ότι πρέπει να έχουμε ελεύθερο χρόνο, όπως ενστερνίζομαι και την άποψη ότι πρέπει να δουλεύουμε. Γενικά είμαι από μια οικογένεια που το μόνο πράγμα που έμαθε είναι δουλειά. Ήμουν στο χασάπικο του πατέρα μου από μικρός, τελείωσα το Πανεπιστήμιο, δεν συνέχισα τη δουλειά του πατέρα μου αλλά πάλι θα δούλευα».
Υπάρχει κόκκινη γραμμή μέχρι πόσο θα δουλέψετε;
«Υπάρχει κόκκινη γραμμή εκεί που δεν το αντέχεις. Αν το αντέχεις αλλά το βγάζεις και σωστά πιστεύω δεν υπάρχει κόκκινη γραμμή. Η κόκκινη γραμμή υπάρχει αν δεν βγάζεις σωστά ή το ένα ή το άλλο, αν δεν βγάζεις σωστά το θέμα της οικογένειας σου και αν δεν βγάζεις σωστά το θέμα της δουλειάς σου. Υπάρχει και η άλλη άποψη που λέει ότι όποιος κρατάει πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη δεν μπορεί. Είναι ανάλογα τη μασχάλη…».
Εσείς πως μπορείτε;
«Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν θα τα άφηνα. Ποτέ δεν θα άφηνα την προπονητική. Την αγαπάω. Ήθελα πάντα να γίνω προπονητής. Πληρώνομαι καλά στη δουλειά μου για κάτι που θα το έκανα και τσάμπα και αυτό είναι πολύ σημαντικό είναι το μότο μου. Την δουλειά μου στο Πανεπιστήμιο με τους φοιτητές μου πάλι δεν θα την άφηνα. Προσπαθώ να τους βάλω στη διαδικασία να γίνουν προπονητές. Είναι πάρα πολύ σημαντικός ο τρόπος της μετάβασης από γυμναστής σε προπονητής. Αυτό που κοιτάω είναι να περάσω σε αυτά τα παιδιά το μικρόβιο του προπονητή και κάτι παραπάνω, να κάνουν αυτό που τους αρέσει. Η μεγάλη μου αγάπη είναι ο Πειραιάς. Έχω μεγαλώσει και πήγα σχολείο στον Πειραιά, οι περισσότερες δουλειές μου είναι στον Πειραιά. Με τον Ολυμπιακό μιλάμε για σχέση ζωής, είμαι αθλητής από το 1972, οπότε τον Πειραιά τον έχω σαν κάτι διαφορετικό. Δεν μπορώ να αφήσω λοιπόν τίποτα».
Χτίζουμε προπονητές στην κολύμβηση;
«Το κολύμπι ποτέ δεν θα σταματήσει σαν άθλημα. Χτίζουμε προπονητές και όχι μόνο αυτό αλλά πιστεύω ότι οι προπονητές της κολύμβησης έχουν και υψηλό επίπεδο μόρφωσης και σε θέματα προπονητικής αλλά και σε παιδαγωγικά θέματα. Είναι πράγματα που εμείς περνάμε στα καινούργια παιδιά. Είμαι 56 χρονών, δεν είμαι μικρός και πρέπει να σκέφτομαι ότι πρέπει να υπάρχει διάδοχη κατάσταση από πίσω. Δεν είμαι ένας άνθρωπος που έχει ξερολίαση. Είναι πολύ καλό πράγμα αυτό. Πιστεύω ότι οι νέοι είναι αυτοί που θα μας δώσουν πράγματα σε ένα παλαιομένο μυαλό όπως είναι το δικό μας. Εμείς αυτά που θα τους περάσουμε είναι η εμπειρία μας και όσα έχουμε ζήσει. Παρακάτω και πιο ψηλά θα το πάνε οι νεότεροι».
Έχουμε δει πολλούς προπονητές να καταρτίζονται πλήρως ακαδημαϊκά, να μελετούν, να ερευνούν και να «ψάχνονται»… όμως στον ζωντανό οργανισμό μιας ομάδας πόλο για παράδειγμα ή γενικότερα και στην κολύμβηση, υπάρχουν ορισμένα κενά. Χρειάζεται τελικά, μελέτη ή εμπειρία; Ή και τα δυο;
«Όλα είναι απαραίτητα και έχω να παρατηρήσω κάτι. Πάρα πολύ καλοί αθλητές δεν έχουν γίνει καλοί προπονητές. Όπως ο καλός ο παίκτης είναι ταλέντο έτσι και ο καλός ο προπονητής είναι ταλέντο. Το θέμα είναι να “βλέπεις” – αυτό είναι ένα ταλέντο. Το δεύτερο ταλέντο είναι κατά πόσο περνάς την προπονητική στην όλη δουλειά. Αυτά που έχεις διδαχθεί στο Πανεπιστήμιο πως τα βάζεις στη δουλειά σου. Επειδή ο προπονητής δεν έχει κουτάκια, οτιδήποτε κάνεις βγαίνει μέσα από την απόδοση των αθλητών σου. Είσαι καλός προπονητής τότε έχεις αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα κρίνει, ευτυχώς, τον προπονητή».
Το αποτέλεσμα, μόνο η νίκη; Ποιο είναι το αποτέλεσμα για ένα σωστό προπονητή;
«Με αθλητές που έχεις πάρα πολλά χρόνια σίγουρα ασχολείσαι και με τη διαμόρφωση του χαρακτήρα, σίγουρα παίρνεις ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της διαπαιδαγώγησης τους. Αλλά δεν είσαι γονιός. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Το να περάσεις κάποια στοιχεία στο χαρακτήρα του, τη μαχητικότητα, την αποφασιστικότητα, τον καλό χαρακτήρα, τον ευγενή συναγωνισμό και την άμιλλα, όλα αυτά πρέπει να τα περάσεις. Τώρα το να τον κάνεις σωστό επαγγελματία… σίγουρα αυτό ξεκινάει από το σπίτι. Τα πάντα ξεκινάνε από το σπίτι. Με τον προπονητή ο αθλητής είναι μερικές ώρες. Τις υπόλοιπες ώρες είναι στο σπίτι. Ο προπονητής έχει περίπου την ίδια συμμετοχή με το δάσκαλο».
Κεφάλαιο Ολυμπιακός. 27 σερί πρωταθλήματα. Πως γίνεται να μην υπάρχει κορεσμός μέσα στα χρόνια; Παίζει ρόλο το DNA του συλλόγου;
«Το DNA του συλλόγου είναι πίσω από κάθε επιτυχία. Ο σύλλογος υπάρχει πριν από εμάς και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από εμάς. Για μένα ο Ολυμπιακός είναι κίνημα. Κίνημα πρωτιάς. Κίνημα ανθρώπων που είναι άνθρωποι του μεροκάματου, είναι το τάλαντο του φτωχού, είναι ο σύλλογος αυτός που στα ερασιτεχνικά αθλήματα έχει κάνει τη διαφορά. Γι’ αυτό και βλέπεις τον Ολυμπιακό να κάνει πρωταθλητισμό παντού, σε όλα τα αθλήματα. Στο κολύμπι είναι ένα από τα αθλήματα που ιστορικά θέλησε να κρατήσει ο Ολυμπιακός. Ένας λόγος που ο Ολυμπιακός κράτησε το κολύμπι είναι ο προηγούμενος πρόεδρος, ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης. Στην αρχή της παραγοντικής καριέρας του ήταν έφορος. Όλα αυτά σιγά σιγά δημιούργησαν το δικό μας το κολυμβητικό DNA. Ο Ολυμπιακός έχει κάνει τη διαφορά και μας κάνει πρωταθλητές και όλοι θέλουν να πάρουν το πρωτάθλημα. Είναι φυσιολογικό. Και εμείς θέλουμε να το κρατήσουμε».
Εσείς μέσα στα χρόνια, με διαφορετικές φουρνιές αθλητών, πως εξελίσσεστε μέσα στο σπορ και κρατάτε τον Ολυμπιακό στο ίδιο υψηλό επίπεδο;
«Η διαφορετικότητα της κολύμβησης τα προηγούμενα χρόνια. Εμείς έχουμε το βαθμολογικό. Είναι απλά μαθηματικά και βγαίνει. Πρώτα ήταν η οκτάδα, κοιτούσες αθλητές κορυφής, τώρα κοιτάς και αθλητές της βάσης. Δουλεύουμε πάρα πολύ. Έχουμε πολύ καλούς προπονητές. Συνεργαζόμαστε και με άλλους προπονητές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Βοηθάμε και αθλητές που δεν κολυμπάνε μαζί μας στο Παπαστράτειο. Πιστεύουμε και στο συνάδελφο που θα φέρει τον αθλητή του στον Ολυμπιακό, ώστε να του δώσουμε τη δυνατότητα να συνεχίσει στον πρωταθλητισμό. Ναι μεν με το κολύμπι δεν πρόκειται κανείς να λύσει το πρόβλημα της ζωής του, πιο πολλά χρήματα θα δώσει στο τέλος της μέρας παρά θα πάρει, αλλά πίστεψε με αυτή η βοήθεια που δίνει ο Ολυμπιακός στους αθλητές είναι πάρα πολύ μεγάλη».
Όσον αφορά το οικονομικό που αναφέρατε, πως θα μπορούσαν να ανέβουν τα κασέ των αθλητών;
«Για να ανέβουν τα κασέ όλων των αθλημάτων του υγρού στίβου θα πρέπει πρώτα να ανέβουν τα κασέ των ατομικών αθλημάτων του υγρού στίβου. Εμείς το έχουμε πάει λίγο ανάποδα. Έχουν ανέβει τα κασέ της υδατοσφαίρισης, αλλά το ατομικό άθλημα πρέπει να έχει μεγαλύτερο κασέ από το ομαδικό. Για ποιον λόγο; Είναι πιο σκληρή η προετοιμασία ενός αθλητή που θέλει να κάνει κολύμπι. Και αν ανέβει το κασέ του ατόμου θα ανέβει και του συνόλου, θα το συμπαρασύρει. Σε ένα ομαδικό άθλημα, ο θεατής – οπαδός υποστηρίζει την ομάδα κυρίως. Στο ατομικό όμως άθλημα, μπορεί να ταυτιστεί πολύ πιο εύκολα με τον αθλητή. Ένας κολυμβητής τις περισσότερες φορές πρέπει να υποστηρίξει οικονομικά ο ίδιος τις προετοιμασίες του. Σίγουρα δεν γίνεται πλούσιος».
Η κολύμβηση έχει μεγάλη δεξαμενή ανθρώπων που ασχολούνται στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά δεν αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα σπορ; Γιατί;
«Στον πρωταθλητισμό ναι. Γιατί κοιτάμε μόνο την εισαγωγή και χάνουμε τον επίλογο. Ο επίλογος είναι το θέμα…».
Πως μπορούμε αυτό να το διορθώσουμε;
«Μόνο αν διορθώσουμε τον υψηλό αθλητισμό. Αν φτάσουμε στα δεδομένα εκείνα που θα εστιάσουν σωστά στον υψηλό αθλητισμό. Οικονομικό κίνητρο στους προπονητές… Κάποιοι συνάδελφοι αμείβονται καλά, άλλοι πάλι είναι μεροδούλι, μεροφάι. Πρέπει να δώσουμε και στον προπονητή, πρέπει να δώσουμε και στον αθλητή – και τους δύο μαζί να τους τραβήξουμε στον υψηλό αθλητισμό. Και εκεί έχεις όλο το πλεονέκτημα να κάτσεις να συζητήσεις και να ζητήσεις πράγματα».
Υπάρχει ταλέντο;
«Έχουμε ταλέντο και προπονητών και αθλητών. Και δεν μιλάω μόνο για το πόλο που έχουμε δείξει τι είμαστε. Θα μιλήσω περισσότερο για το κολύμπι. Έχουμε όμως και αθλήματα που σβήνουν στο χώρο μας. Καταδύσεις… κάτι πρέπει να γίνει. Το όλο θέμα όμως των καταδύσεων, αρχίζει από τους προπονητές. Δεν έχουμε προπονητές. Πως θα κάνεις προπόνηση αν δεν έχεις προπονητές και μισό καταδυτήριο»;
Κεφάλαιο Εγκαταστάσεις: αν ο Ολυμπιακός, που είναι τόσα χρόνια στην κορυφή, είχε εγκαταστάσεις που θα έφτανε;
«Αν είχαμε εγκαταστάσεις ο Ολυμπιακός θα ήταν ακόμη περισσότερα επίπεδα πάνω… αλλά πιστεύω ότι με το πρόγραμμα που θα εκπονηθεί στο ΣΕΦ, υπάρχει αισιοδοξία. Η Περιφέρεια Αττικής θα είναι μεγάλος αρωγός, η Σταυρούλα Αντωνάκου στην Περιφέρεια ξέρει τα προβλήματα από μέσα. Στο Δήμο Πειραιά βρίσκονται άνθρωποι του αθλητισμού, ο Γιάννης Μώραλης εκτός από άνθρωπος του ποδοσφαίρου έχει μεγάλη ευαισθησία στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Και φυσικά υπάρχει ο Βαγγέλης Μαρινάκης που όπως και ο ίδιος δήλωσε αν χρειαστεί θα το αναλάβει εξ ολοκλήρου μόνος του σαν μια δωρεά για όλο τον Πειραιά. Ο κος Μαρινάκης δεν μας έχει αφήσει ποτέ χωρίς βοήθεια».
Ο Δήμος του Πειραιά έχει κάνει ένα πολύ μεγάλο άνοιγμα στον αθλητισμό, ποια η οπτική και η προσέγγιση σας γι’ αυτό;
«Ο Δήμος του Πειραιά σίγουρα θα συνεχίσει να κάνει μεγάλο άνοιγμα στον αθλητισμό, αυτό που λείπει στο Δήμο (γιατί είναι πολύ μεγάλος Δήμος), είναι οι χώροι για να γίνουν οι εγκαταστάσεις. Είναι οι χώροι για να γίνει ένας στίβος, κολυμβητήρια κλπ. Ο Πειραιάς κοιτάζει θάλασσα και το πρώτο μέλημα είναι τα ναυταθλητικά, αλλά πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια θα μπουν οι βάσεις και για άλλα σπορ. Στην επόμενη μας θητεία θα χτίσουμε βάσεις και για αθλήματα του κλασσικού στίβου. Ο Δήμος βασίστηκε σε ανθρώπους της εργατιάς και της βιοπάλης, όχι πολύ υψηλού βιοτικού – οικονομικά – επιπέδου, έχει το τάλαντο του αθλητή, το τάλαντο του πρωταθλητισμού που θέλει να διακριθεί! Έχει μεγαλύτερο πάθος να διακριθεί σε σχέση με κάποιον που έχει τα πάντα στη ζωή του, έχει ανέσεις».
Υπάρχει κορεσμός του αθλήματος στην Ελλάδα;
«Υπάρχει ένας κορεσμός που εξαρτάται άμεσα από το θέμα των εγκαταστάσεων. Όταν θες να κάνεις αθλητισμό υψηλού επιπέδου δεν μπορείς να στοιβάζεις παιδιά σε μια διαδρομή. Δεν μπορείς να συμπιέζεις αθλητές σε ωράρια που δεν είναι για προπόνηση. Δεν πρέπει να περιμένεις να φτάσει ένας αθλητής σε υψηλό επίπεδο για να του δώσεις κάτι. Πρέπει να προσπαθήσεις να τον πας σε αυτό το ψηλό επίπεδο. Αν δεν βάζεις κάτι είναι εύκολο να επέλθει ο κορεσμός και να πει ο αθλητής πχ «δεν ξαναπάω προετοιμασία στο υψόμετρο θα κάτσω εδώ». Η θυσία που δεν έχει ανταπόκριση κάνει τον κορεσμό. Έχεις χάσει παιδιά από αυτό, αλλά και από άλλα πράγματα. Είναι όλα μαζί. Κορεσμός εγκαταστάσεων, κορεσμός ψυχοσύνθεσης, κορεσμός συναισθημάτων. Είναι μεγάλο το φάσμα των κορεσμών».
Παρατηρείται πότε ένα παιδί δεν είναι καλά και πως το διαχειρίζεστε;
«Παίζει ρόλο ο λόγος που δεν είναι καλά ένα παιδί. Σίγουρα όλα τα παιδιά τα παρατηρείς, είτε είναι φοιτητές, είτε είναι εργαζόμενοι, είτε είναι αθλητές σου, είτε είναι συνάδελφοι σου. Το διαχειρίζεσαι και πρέπει να το διαχειριστείς έξυπνα για να μην έχεις προστριβή μαζί τους. Πρέπει να πας παράλληλα. Ο επικεφαλής προπονητής δεν είναι ο προπονητής που φωνάζει, είναι αυτός που ηγείται, που πρέπει να εμπνέει. Οι κραυγές και η παντογνωσία έχουν τελειώσει από το λεξιλόγιο και από τη συμπεριφορά. Ήταν παλιά. Σίγουρα κοιτάς και να προλάβεις καταστάσεις».
Ποια είναι η πιο δύσκολη κατάσταση που βιώσατε τα τελευταία χρόνια;
«Έχω πάρα πολύ καλές και έχω και πολλές άσχημες. Δεν μπορώ να πω ότι κάτι με σημάδεψε, γιατί είμαι άνθρωπος που προχωράω και προχωράω και στην άσχημη κατάσταση. Όταν έρθει η άσχημη κατάσταση δεν έχει τελειώσει ο αγώνας. Αν τυχόν σε σημαδέψει κάτι απλά έχεις φάει ένα γκολ… Όταν φτάσεις στο τέλος, στο ταμείο θα δεις και την άσχημη κατάσταση. Δεν την βάζω πίσω, δεν ξεχνάω τα άσχημα πράγματα, αλλά έχω πολύ μεγάλη υπομονή».
Φέρνει ο χρόνος τη δικαίωση;
«Η προσπάθεια φέρνει τη δικαίωση στον χρόνο. Οι σωστές σχέσεις, οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου φέρνουν τη δικαίωση. Εμένα υπάρχουν ευτυχώς πολλοί άνθρωποι που είναι δίπλα μου και με στηρίζουν, όχι οικονομικά, αλλά ψυχολογικά και ουσιαστικά».
Ως ο μόνος προπονητής στην Ελλάδα με Ολυμπιακό μετάλλιο πως βλέπετε τα νέα παιδιά; Ακολουθεί κάτι;
«Τη συγκεκριμένη στιγμή έχουμε κάποιους αθλητές όπως ο Χρήστου, ο Γκολομέεβ που πρέπει να «πέσουμε» πάνω τους. Πρέπει να τρέξουμε πολύ για αυτούς τους αθλητές, να επενδύσουμε. Τη χρονιά που ακολουθεί πρέπει να αφοσιωθούμε πάνω σε αυτούς τους αθλητές για να μπορέσουν να ανέβουν και οι υπόλοιποι. Υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα. Θες να το πεις χάσμα της καραντίνας; Ή για τους αθλητές της open που τελείωσαν τον Μάιο τα πρωταθλήματα και αργούν να ξαναπέσουν στο νερό. Όλα αυτά συνδράμουν στο να μην έχουμε κολυμβητές μεθαύριο. Αν τυχόν όμως δεν πέσουμε πάνω από αυτούς τους τρεις, τέσσερις, πέντε καλούς κολυμβητές που έχουμε τη συγκεκριμένη στιγμή, και στους προπονητές τους – δεν θα έχουμε την ανάλογη συνέχεια. Η κορυφή δεν σου φέρνει μόνο το αποτέλεσμα του μεταλλίου, η κορυφή σου φέρνει το αποτέλεσμα και μαζί την ώθηση για να συνεχίσει το έργο «από κάτω».
Ανοιχτή θάλασσα και μαραθώνια κολύμβηση… έναν δρόμο που εσείς ανοίξατε, πως το βλέπετε τώρα;
«Αυτό το αγώνισμα δεν θα πάει καλά. Ναι μεν υπάρχει ο Κυνηγάκης που είναι πολύ καλός αλλά βλέπω ένα αγώνισμα που παραπαίει. Πρέπει να βάλουμε κόσμο μέσα, να το μάθουμε σαν άθλημα μέσα από τους αγώνες. Μέσα από την τριβή μαθαίνεις κάτι. Σε αγώνες δεν μπορεί να πηγαίνει μόνο ένας αθλητής. Έχουμε πάρει Πανευρωπαϊκούς αγώνες Νέων φέτος, πρέπει να δούμε τι γίνεται με τους αθλητές από κάτω. Είμαστε σε μεγάλη καμπή στη μαραθώνια κολύμβηση».
Οι προπονητές για τη μαραθώνια κολύμβηση χρειάζονται ειδική αναγνώριση. Ποιές είναι οι διαφορές με την κλασική κολύμβηση;
«Καμία. Αυτό θα μπορούσε να λυθεί κάλλιστα με μια νομοθετική ρύθμιση. Τυχαίνει να είμαι ο μόνος στην Ελλάδα που έχει άδεια άσκησης επαγγέλματος στη μαραθώνια κολύμβηση και το θεωρώ γελοίο. Βρισκόμαστε σε σημείο να μην κάνουμε πανελλήνια πρωταθλήματα, ομάδες δεν έχουν αναγνώριση για μαραθώνια κολύμβηση. Πρέπει να κάτσουμε να δούμε τι θα κάνουμε. Είναι ξεχωριστό άθλημα αλλά ένας απόφοιτος ΣΕΦΑΑ μπορεί να είναι κάλλιστα και προπονητής μαραθώνιας κολύμβησης. Όλο αυτό το να είναι ξεχωριστό άθλημα δε γίνεται για λόγους εξέλιξης αλλά για λόγους προβολής».
Πως βλέπετε τις ενέργειες που γίνονται από πλευράς Ομοσπονδίας το τελευταίο διάστημα;
«Όταν διοικείς, δεν γίνεται να μην κάνεις λάθη. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Προσπαθούνε; Ναι προσπαθούνε. Θέλει δουλειά; Θέλει πολύ περισσότερη δουλειά. Θέλει περισσότερο άνοιγμα. Πρέπει να έρθουν πιο κοντά οι προπονητές από όλα τα αθλήματα. Ο προπονητής με τον καινούργιο αθλητικό νόμο που μπήκε στις ομοσπονδίες και τα Διοικητικά Συμβούλια έχει ένα πάρα πολύ καλό θεσμικό ρόλο και ο θεσμικός του αυτός ρόλος είναι ο πιο σωστός από όλους γιατί ένας προπονητής που βρίσκεται στο συμβούλιο είναι εκπρόσωπος όλων των προπονητών. Είναι συνδικαλιστής, κοιτάει τα θέματα των προπονητών και των αθλητών. Ο προπονητής και ο αθλητής είναι τα δύο νέα «κεφάλαια» του καινούργιου αθλητικού νόμου τα οποία δίνουν τη δυνατότητα να ακούγεται ο λόγος τους στα συμβούλια. Ακούγονται τα πραγματικά προβλήματα του χώρου μέσα από τους προπονητές και τους αθλητές».
Εισακούγονται αυτά που λένε αθλητές και προπονητές;
«Υπάρχει διαβούλευση, λόγος και αντίλογος. Αυτό είναι ένα συμβούλιο άλλωστε. Εγώ πιστεύω ότι τα συμβούλια είναι ανταλλαγή απόψεων. Είναι ένας χώρος που όλοι εκφραζόμαστε ελεύθερα. Τα συμβούλια θέλω να πιστεύω ότι είναι ένας καθαρά δημοκρατικός χώρος και είμαστε όλοι μέλη που κοιτάμε την προκοπή των αθλημάτων. Είμαι ανοιχτός να με κρίνει κάποιος και πρέπει να γυρίζεις και λίγο πίσω και να διορθώνεις αν κάτι έχει γίνει λάθος και φυσικά, να δέχεσαι ότι έκανες λάθος».
Όσον αφορά το φετινό Εθνικό Πρωτάθλημα και την συρρίκνωση των ημερών… Είδαμε αρκετές αντιδράσεις τόσο από αθλητές, όσο και από προπονητές, ποια είναι η θέση σας σε αυτό;
«Κάθετα διαφωνούμε σε αυτό. Ήταν ένα τετραήμερο πρόγραμμα, δεν έπρεπε να γίνει αυτό που έγινε. Εγώ δεν πιστεύω ότι μόνο τα 4 αγωνίσματα επιβάρυναν τους αθλητές, αλλά και σαν διαδικασία δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν μου άρεσε να βλέπω ημιτελικούς και τελικούς και σε κάποια αγωνίσματα όχι και σε άλλα όχι. Θα ήθελα να έχουμε προκριματικούς και τελικούς σε όλα τα αγωνίσματα. Αποφασίστηκε αυτό, οι αθλητές ήταν όλοι κάθετοι σε αυτό και ιδίως με τόσες πολλές σκυτάλες. Επιβαρύνθηκαν πολύ και όχι μόνο στο θέμα το αγωνιστικό, αλλά και της ψυχολογικής πίεσης να τελειώσει ένα πρωτάθλημα σε 3 μέρες απλά για να το τελειώσουμε. Οι αποφάσεις είναι για να κρίνονται».
Τι θα αλλάζατε στην προσέγγιση της ομοσπονδίας στο δικό σας άθλημα;
«Αυτό που θα έπρεπε να γίνει γενικά και για τους αθλητές και για τα σωματεία και τους προπονητές, θα έπρεπε να είναι ένα μεγαλύτερο άνοιγμα στους σωματειακούς προπονητές και δεν μιλάω μόνο για το οικονομικό, αλλά για το άνοιγμα σε μεγαλύτερη βάση αθλητών στις εγκαταστάσεις. Πλεονέκτημα κολυμβητηρίων, ωρών, σίγουρα και οικονομική επιβράβευση προπονητών που έχουν αθλητές βάσης. Συμμετοχή σε περισσότερα camp, προετοιμασίες για περισσότερους αθλητές. Το κολύμπι είναι ουσιαστικά η αρχή… δεν μπαίνω στην διαδικασία να πω ότι η υδατοσφαίριση τρώει χώρο από το κολύμπι, γιατί ξέρω και εκεί τι προσπάθεια γίνεται από τους συναδέλφους ώστε να διακριθούν οι αθλητές τους. Εγώ απλά θα πω ότι η αρχή όλων είναι το κολύμπι. Άμα διευρυνθεί η βάση των αθλητών που κάνουμε προπόνηση και η βάση των προπονητών που δουλεύουν σε αυτό, θα αναπτυχθεί και το άθλημα. Αν γίνει αυτό, μετά δεν έχεις μόνο απαιτήσεις αλλά και υποχρεώσεις ως προπονητής και αθλητής και το αντίστροφο. Έτσι διαμορφώνεται ο δρόμος προς μια διάκριση».
Έχουμε μικρές αποστολές;
«Δεν είναι θέμα μικρών αποστολών. Έχουμε μεγάλες αποστολές, αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία για μικρότερες προετοιμασίες και λιγότερο αριθμό αθλητών που θα συμμετέχουν σε αυτές. Θεωρώ ότι έχουμε μικρές προετοιμασίες. Και προετοιμασία δεν είναι μόνο το camp στο εξωτερικό αλλά και το να δώσεις στον αθλητή τη δυνατότητα να προετοιμαστεί κατάλληλα στην πόλη του, στη γειτονιά του».
Πόσο εύκολο είναι για έναν αθλητή να πηγαίνει για αγώνες στο εξωτερικό χωρίς τον προπονητή του;
«Είναι δύσκολο και το βλέπουμε πάρα πολλές φορές. Αυτά δεν είναι τωρινά προβλήματα, υπάρχουν πολλά χρόνια. Το 2001, πηγαίνοντας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 οι ομοσπονδιακοί προπονητές ήταν γύρω στους 20 (!) και φτάσαμε στους τέσσερις και στον έναν».
Η κολύμβηση είναι ατομικό… ή ομαδικό άθλημα;
«Το κολύμπι είναι ένα ατομικό ομαδικό σπορ. Είναι και τα δύο! Την ώρα του αγώνα είσαι μόνος σου αλλά λειτουργείς μέσα σε μια ομάδα και ο συναγωνισμός της ομάδας σε βοηθάει να εξελιχθείς και να γίνεις καλύτερος».
Τι σημαίνει φορμάρισμα ενός αθλητή και πως επιτυγχάνεται;
«Φορμάρισμα ενός αθλητή είναι αυτή η κατάσταση και αυτή η διαδικασία που θα τον κάνει να κολυμπήσει στη συγκεκριμένη μέρα γρήγορα. Δυστυχώς αυτό δεν υπάρχει στα άλλα αθλήματα που έχουν πρωτάθλημα όλη τη χρονιά. Αυτό είναι το μειονέκτημα για εμάς στην Ελλάδα. Ο αθλητής καλείται μια δυο φορές το χρόνο να πιάσει την υψηλότερη του επίδοση. Εμείς σαν αθλητές κρινόμαστε σε μια μέρα, ένα 100άρι σε ένα 50αρι κλπ. Στα ομαδικά έχεις περιθώριο να σε καλύψει ένας συναθλητής. Αν είμαι άρρωστος εγώ ποιος θα με καλύψει; Στο ατομικό αν δεν είσαι καλά τη συγκεκριμένη μέρα όλη η χρονιά πάει στράφι».
Θα πηγαίνατε, υπό τις συνθήκες που εσείς θέλετε, σε άλλη μια διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων ως προπονητής; Και υπό ποιες συνθήκες θα συνέβαινε αυτό για εσάς;
«Ναι… Έχω πάει σε πέντε, θα ήθελα να γίνουν έξι!
Έχω πολύ έντονο το αίσθημα του ανταγωνισμού και του συναγωνισμού απλά δεν έχω το αίσθημα ότι πρέπει να σπάσει ο άλλος τα πόδια του για να έρθω εγώ πρώτος. Οπότε θα ήθελα να έχω αθλητές που θα πάνε για διάκριση. Δεν μου κάνει κάτι πιο λίγο απλά για να πάω. Σαν στόχο βάζω τη διάκριση όχι μόνο τη συμμετοχή. Πάντα κοίταγα το κομμάτι της διάκρισης σε οποιαδήποτε διοργάνωση, είτε Ευρωπαϊκό, είτε Παγκόσμιο, είτε Ολυμπιακούς Αγώνες».
Έχουμε ελπίδες στο Παρίσι για ένα μετάλλιο;
«Έχουμε ελπίδες, έχουμε καλούς κολυμβητές. Το θέμα είναι κατά πόσο θα είναι στη μέρα τους».
Υπάρχει κάποια περίπτωση αθλητή ή αθλήτριας που ήταν πολύ μεγάλο ταλέντο αλλά χάθηκε;
«Είχαμε ναι. Για μένα το μεγαλύτερο κολυμβητικό ταλέντο που έχει περάσει από την πισίνα ήταν η Ζωή Δημοσχάκη. Ήταν μια αθλήτρια που την αγαπούσε το νερό. Θα μπορούσε να πάει πολύ ψηλά. Έφτασε στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα. Ήταν πολύ μεγάλη αθλήτρια. Και τώρα υπάρχουν ταλέντα. Και οι αθλητές που είναι ψηλά τώρα είναι ταλέντα».
Ποια ευρωπαϊκή χώρα δείχνει το δρόμο στο πως θα έπρεπε να δουλεύει η κολύμβηση και ποιον ξένο αθλητή θα θέλατε να προπονούσατε; Ποιος θα σας ταίριαζε;
«Από τους αθλητές που κολυμπάνε σήμερα τρελαίνομαι να βλέπω τον Ποποβίτσι! Δεν μπορώ να πω ότι θα ήθελα να τον προπονήσω γιατί έχει ήδη πολύ καλό επιτελείο. Είναι όμως ασύλληπτος! Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν το ίδιο σύστημα και λειτουργούν στο ίδιο μοτίβο. Ένα πολύ ανοιχτό μοτίβο που δουλεύει με όλους τους προπονητές, σε όλες τις καταστάσεις»!
«Πιστεύω σε ένα διαφορετικό σύστημα από αυτό που έχουμε αυτή την στιγμή στην ελληνική κολύμβηση. Δεν έχω ανακαλύψει και τον τροχό… Για παράδειγμα, ο Άκης Οικονόμου – ένας εξαιρετικός συνάδελφος που κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά, με αθλητές υψηλού επιπέδου, πιστεύω ότι πρέπει να διευρύνει κι άλλο την βάση του. Ώστε, ο ίδιος να φέρει πιο κοντά του τους προπονητές μαζί με τον κύριο Κοζομπόλη και να πορευθούν… Τον παλμό τον δίνουν οι υπόλοιποι προπονητές – συνάδελφοι όπως ο Τάσος Καράμπελας, ο Παναγιώτης Βελέντζας, ο Τάσος Παπαδόπουλος και πολλοί ακόμη προπονητές. Αυτό απαιτεί ανοιχτά αυτιά και κοινή γραμμή συνεργασίας ώστε να πετύχουμε όλοι μαζί πράγματα»!
«Η ηγεμοσύνη είναι έμπνευση πλέον, δεν υπάρχει αυταρχισμός. Πρέπει όλους τους προπονητές να τους εμπνεύσεις για να ακολουθήσουν τη διάκριση. Στα μάτια του Παναγιώτη Βελέντζα βλέπω έναν προπονητή που θέλει να διακριθεί. Το βλέπεις αυτό στο συνάδελφο»!
Στην κολύμβηση υπάρχουν φαινόμενα πελατειακών σχέσεων ή η μόνη απόδειξη είναι το χρονόμετρο;
«Χρονόμετρο και μεζούρα είναι απόδειξη για τα πάντα. Ό,τι και να κάνεις. Είναι το πλέον αξιοκρατικό μέσο».
Είδαμε τον Ιούνιο, μια πολύ όμορφη ενέργεια – ένα πραγματικά πρωτότυπο και εντυπωσιακό event με φόντο το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και πρωταγωνιστή τον Χρυσό Ολυμπιονίκη – Μίλτο Τεντόγλου!
«Μέσα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες έχω κάνει πολλούς καλούς φίλους. Ένας από αυτούς είναι ο Γιώργος Πομάσκι. Είναι ο καλύτερος προπονητής σε όλα τα σπορ. Είναι πολύ καλός άνθρωπος και χαρακτήρας. Το χρυσό μετάλλιο στο Τόκιο και ο αθλητής που προπονεί αυτό τον καιρό ήταν το κλικάρισμα να κάνουμε αυτόν τον αγώνα. Αν δεν υπήρχε ο Δήμαρχος να αγκαλιάσει αυτό το event – δεν θα γινόταν αυτός ο αγώνας, καθώς πραγματοποιείται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Θα γίνουν κι άλλα όμορφα πράγματα στον Πειραιά. Έχω ανακοινώσει την υποψηφιότητα μου σαν Δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο και μέχρι στιγμής, δεν έχουμε κάνει ανοίγματα μόνο στον υψηλό αθλητισμό αλλά δώσαμε βάση και στα ειδικά σχολεία. Φέραμε στα σχολεία το μπότσια με τον Παραολυμπιονίκη – Γρηγόρη Πολυχρονίδη, όπου μαζί με την Ανδριάνα Ζαρακέλη μοιράσαμε ειδικές μπάλες του αθλήματος στα ειδικά σχολεία, ώστε να ασχοληθούν τα παιδιά με το άθλημα. Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός για εμάς στο Δήμο και θα κάνουμε πολλά πράγματα ακόμα! Περιμένουμε την ανταπόκριση του κόσμου. Αυτό που πιστεύω για τις υποψηφιότητες είναι ότι άνθρωποι που έχουν διακριθεί σε αυτό που κάνουν πρέπει να λαμβάνουν μέρος σε αυτή τη διαδικασία. Ο καλύτερος φούρναρης, χασάπης πρέπει να αναλαμβάνει πράγματα, για μένα. Αυτός είναι ένας λόγος που ασχολήθηκα με τα κοινά και το 2014».
