Ο Έλληνας συγγραφέας Μανώλης Δουκίδης έχει γράψει πως: «Αυτό που μετράει δεν είναι η επιθυμία σου για να νικήσεις και να πετύχεις. Όλοι έχουν τέτοιες επιθυμίες. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι η αποφασιστικότητά σου να δουλέψεις σκληρά για να εκπληρώσεις την επιθυμία σου να πετύχεις».
Η εξήγηση για τον τρόπο της δουλειάς που ήδη γινόταν και θα συνεχίσει να γίνεται, είχε δοθεί ΕΔΩ. Μάλιστα τότε, στις 29/07 στο κολυμβητήριο του Αγίου Κοσμά, όπου έκανε προπόνηση η Εθνική Γυναικών, είχαμε κάνει μία πολύ ουσιαστική κουβέντα με την Αλεξία Καμμένου και τον Τάσο Πυρπυρή και ο τίτλος τότε ήταν ότι μας μιλούν «για όλα όσα έρχονται», και τελικά… ήρθαν! Το παραπάνω γνωμικό επιλέχθηκε αντί του πρώτου κομματιού της εισαγωγής γιατί απεικονίζει την προηγούμενη επαφή που είχαμε με την ομοσπονδιακή προπονήτρια και τον άμεσο συνεργάτη της. Η αποφασιστικότητα να δουλέψεις σκληρά είναι πιθανό να φέρει ανταμοιβή και στην Εθνική Ελλάδος ήρθε.
Κάτι λιγότερο από δύο μήνες αργότερα, υποδεχθήκαμε τις δευτεραθλήτριες Ευρώπης στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» λίγο μετά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου. Εκεί οι συνθήκες για μία εκτενή συζήτηση σίγουρα δεν ευνοούσαν, αφού η κούραση μετά από ένα πολύωρο ταξίδι είναι μεγάλη και προτεραιότητα φυσικά έχουν διαφορετικά πράγματα. Έτσι το ραντεβού ανανεώθηκε για την ημέρα που θα πραγματοποιηθεί η κλήρωση των πρωταθλημάτων της Α1. Και έτσι και έγινε. Λίγο μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας ο Ορέστης Κανελλόπουλος και ο Γιώργος Φραγκακης τους συνάντησαν σε μια συζήτηση ανοικτή, χωρίς γραμμένες ερωτήσεις, αλλά παρ’όλα αυτά ανεξάντλητες…
Η αρχή έγινε με τον πλέον απλοϊκό τρόπο και την κλασική ερώτηση, ενδεχομένως και απαντημένη σε προηγούμενη συζήτηση, για το πως ήρθε αυτή η μεγάλη επιτυχία για την Εθνική Γυναικών στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Σπλιτ και η απάντηση ήρθε άμεσα από την Αλεξία Καμμένου και εντελώς ξεκάθαρα πως «Δουλέψαμε πολύ, τα παιδιά δούλεψαν πάρα πολύ. Κάναμε πολύ καλή προετοιμασία με πολύ καλές ομάδες και νομίζω ότι η συνέπεια των παιδιών, η υπερπροσπάθεια που κάνανε στην προπόνηση αλλά και αυτά που προσπαθήσαμε και εμείς από τη μεριά μας να κάνουμε και να διορθώσουμε βγήκαν στους αγώνες. Για εμάς μεγάλη σημασία έχει ότι παίξαμε καλά, αυτό είναι που μας ενδιαφέρει πιο πολύ. Σίγουρα σε κάποια παίξαμε λίγο καλύτερα σε άλλα λίγο χειρότερα αλλά αυτό είναι και το φυσιολογικό, στη μεγάλη εικόνα παίξαμε πολύ καλά. Ο απολογισμός που κάναμε αυτό δείχνει και δεν είναι μόνο τα στατιστικά, αλλά και το ότι βγάλαμε στους αγώνες αυτά που δουλέψαμε στην προπόνηση χάρη στην προσπάθεια των παιδιών».
Υπάρχει μία φράση, ή για την ακρίβεια μία λέξη, η οποία χρησιμοποιείται σε κάθε λογής ανάλυση, κάθε είδους και κάθε επιπέδου, από το ψηλότερο στο χαμηλότερο, από το πιο επιστημονικό στο πιο καφενειακό στέκι του κόσμου. Μιλάμε για τη λέξη «διακόπτης». Πρόκειται για το κλασικό που λέμε «γύρισε ο διακόπτης» και εννοούμε πολλές φορές την αλλαγή στο μενταλιτέ, ή απλά των ερχομό νικών και πολλά άλλα ανάλογα την περίσταση. Σύμφωνα όμως την Αλεξία Καμμένου: «Δεν νομίζω ότι υπάρχει διακόπτης. Από το Παγκόσμιο δείξαμε εμπιστοσύνη στα παιδιά, από τη μικρότερη έως τη μεγαλύτερη. Εκεί υπήρχαν κάποια μικρά δείγματα παρότι ότι η προετοιμασία ήταν ελλιπής και πολλή μικρή και νομίζω ότι τα παιδιά πλέον έχουν καταλάβει ότι μπορούν να είναι πρωταγωνίστριες, ότι μπορούν να κοιτάζουν και να κερδίσουν τον οποιοδήποτε αντίπαλο.
Συνεχίζοντας μάλιστα εξήγησε πως υπήρχε συγκεκριμένο πλάνο και σχέδιο, με στόχευση του πρώτο παιχνιδιού της διοργάνωσης απέναντι στην Ουγγαρία, εκεί όπου η Εθνική Ομάδα έβγαλε στο νερό αγωνιστικό χαρακτήρα και στα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού έκανε σωστές επιλογές παίρνοντας μία σπουδαία νίκη. Αυτό όμως «δεν είναι θέμα κουμπιού ή μίας στιγμής. Σίγουρα οι μεγάλες νίκες σε βάζουν σε μία διαδικασία πολύ σημαντική. Η νίκη με την Ουγγαρία μας έδωσε μεγάλη ώθηση, είναι κάτι που είχαμε στοχεύσει από πολύ πριν. Είχαμε πει ότι πρέπει να κερδίσουμε, πρέπει να αιφνιδιάσουμε τις Ουγγαρέζες. Υπήρχαν σκαμπανεβάσματα, ήμασταν μπροστά, ήμασταν πίσω αλλά στο κρίσιμο σημείο εκεί στα 3μιση λεπτά, τα παιδιά μπήκαν στη διαδικασία για το τι πρέπει να κάνουν. Αν κάτι σημαντικό κέρδισε η ομάδα είναι στα κρίσιμα παιχνίδια η ομάδα ξέρει τι πρέπει να κάνει, δεν κοιτάνε πλέον το χρόνο, κοιτάνε μόνο τι πρέπει να κάνουν».
Από τη μεριά του ο Τάσος Πυρπυρής έδωσε μία ελαφρώς διαφορετική ερμηνεία στην ερώτηση, χωρίς ακριβώς να παρεκκλίνει από τα όσα είπε η κόουτς λέγοντας πως «Ο διακόπτης που λες, είναι ο χρόνος. Οι 23 προπονήσεις πριν το Παγκόσμιο γίναν 64, δηλαδή υπερδιπλάσιο. Και αυτό είναι το ότι μπορεί να έχουμε κάτι στο μυαλό μας, ένα στόχο για το που θέλουμε να φτάσουμε. Είχαμε χρόνο να δουλέψουμε για αυτό που θέλουμε και να βάλαμε τα στοιχεία που θέλουμε στο παιχνίδι. Πριν, για το Παγκόσμιο δεν είχαμε παίξει ούτε φιλικό με αυτά που έτυχαν. Τώρα ήταν πολύ διαφορετικά και αυτό φάνηκε, τα βάλαμε αυτά τα στοιχεία και το αποτέλεσμα βγήκε».
Όταν είμαστε πίσω από τις κάμερες, πίσω από την τηλεόραση, έξω από νερό και γενικώς έξω από ομάδα, έχοντας μοναδικό προνόμιο να την παρακολουθούμε, σίγουρα υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν γνωρίζουμε. Υπάρχουν διαδικασίες που απαιτούν χρόνο, που απαιτούν πολλά και σημαντικά. Ένα από αυτά είναι και η πνευματική προετοιμασία που χρειάζεται μία ομάδα για να λειτουργήσει στο καλύτερο δυνατό επίπεδο όταν έρχεται η ώρα των παιχνιδιών. Φυσικά εμείς ακούμε διάφορα πολλές φορές, οπότε δεν έχουμε παρά να ρωτήσουμε τους ίδιους τους πρωταγωνιστές τι σημαίνει για εκείνους αυτό. Η Αλεξία Καμμένου μάλιστα βάσισε την απάντηση και την φιλοσοφία της σε ένα προσωπικό της βίωμα: «Ο προπονητής μου ο Νίκος ο Αναγνωστόπουλος μου είχε πει κάτι πολύ σημαντικό. Η ψυχολογία των παιδιών δεν φτιάχνεται σε μία μέρα, φτιάχνεται από την πρώτη στιγμή μέχρι και το τέλος. Πρέπει να τους λες από την πρώτη στιγμή πόσο πολύ πιστεύεις στους αθλητές, να το καταλαβαίνουν. Αν πας την τελευταία μέρα πριν τους αγώνες ή την τελευταία στιγμή ενώ τους βρίζεις όλο το χρόνο δε θα καταφέρεις τίποτα. Όμως κατά τη γνώμη μου, ένας προπονητής πρέπει να είναι ειλικρινής απέναντι στους παίκτες του και απέναντι στην ομάδα που έχει. Αν λοιπόν πιστεύεις τις παίκτριες σου και τους το λες, τους μεταφέρεις την αλήθεια που πιστεύεις εσύ για την ομάδα σου, μπορείς να φτάσεις εκεί που πιστεύεις.
Ο Τάσος Πυρπυρής συνέχισε τα λόγια της συνεργάτιδας του με τον καλύτερο τρόπο, βάζοντας μας μέσα στις προπονήσεις της ομάδας με τα λόγια του: «Κάποια στιγμή μπορεί να φαινόμασταν στα μάτια των παιδιών που τους το λέγαμε συνέχεια το τι αξίζουν, γραφικοί. Δηλαδή με το να τους λέμε όλη την ώρα πόσο καλές παίκτριες και πόσο καλή ομάδα είστε. Είναι φορές που μπορεί να λένε «μα τι μας λένε τώρα». Όταν τους το εξηγείς, όταν το κάνεις πράξη τότε καταλαβαίνουν ότι τα λόγια σου δεν είναι απλά λόγια αλλά έχουν ουσία τότε σε πιστεύουν. Βέβαια χρειάζεται χρόνος και τον είχαμε τελικά. Τους το είπαμε κιόλας ότι εσείς το κάνατε αυτό, πιστέψατε στον εαυτό σας, πιστέψατε πόσο καλή ομάδα είστε».
Η κουβέντα συνεχίστηκε με κάτι παρεμφερές, όσον αφορά το χτίσιμο ενός εκ των σπουδαιότερων πραγμάτων στις ανθρώπινες σχέσεις, της εμπιστοσύνης. Πως αυτή δημιουργείται, πως διατηρείται, πως γιγαντώνεται… «Δεν υπάρχει μυστικό σε αυτό. Αν πιστεύεις πραγματικά στους παίκτες σου, αυτό φαίνεται από την ενέργεια σου, από το πως τους προπονείς, από το πως τους μιλάς. Το κριτήριο του παίκτη δε λαθεύει, όταν τους το μεταδίδεις αυτό, το κριτήριο του παίκτη δεν λαθεύει, είναι θέμα ενέργειας και πίστης καθαρά, είναι αμφίδρομο. Αν καταλάβουν ότι τους λες την αλήθεια, θα το καταλάβουν, θα το εισπράξουν και αυτό θα βγει στο νερό».
«Τα δύσκολα είναι…«μπροστά»…» και τα σκαμπανεβάσματα που είναι λογικά…
Μπορεί τα μεγάλα και τα σπουδαία να ήρθαν, ωστόσο τονίστηκε πως αυτό που μετράει είναι να μην παρεκκλίνει η ομάδα από την ορθολογικότητα και τον τρόπο που σκέφτεται και δουλεύει μέχρι σήμερα…K: «Να μην αποπροσανατολιζόμαστε από την επιτυχία, είναι μία πρώτη επιτυχία. Είναι δείγμα ότι η ομάδα μπορεί να παίξει καλά και έπαιξε καλά. Έχουμε πει ότι ο δρόμος για το Παρίσι είναι ανηφορικός. Τα δύσκολα και οι μεγάλες προκλήσεις είναι μπροστά μας. Γεμίζουμε μέσα μας, πατάμε στα πόδια μας καλύτερα, θα μας περιμένουν αλλά θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε και θα τα καταφέρουμε.
Είναι τόσο νέα αυτή η ομάδα και ηλικιακά και σαν γκρουπ, γιατί ουσιαστικά είμαστε μαζί έξι μήνες. Τα παιδιά μεταξύ τους είναι πολύ νέα και πολύ νέα και ηλικιακά. Αυτή η επιτυχία είναι που χρειάζεται να πατήσεις και να ξεκινήσεις για να διεκδικήσεις την πρόκριση. Πατάς πάνω σε αυτή την επιτυχία για αυτό. Σκαμπανεβάσματα υπάρχουν αλλά σημασία έχει οι παίκτες να έχουν πίστη στα δύσκολα. Στα εύκολα είμαστε η καλύτερη ομάδα και οι καλύτεροι προπονητές. Αυτό που είχε σημασία είναι ότι τα παιδιά μετά το παγκόσμιο, είχαν πίστη δεν δυσανασχέτησαν, δεν αμφισβήτησαν και αυτό έχει σημασία. Σκαμπανεβάσματα θα υπάρξουν, δεν υπάρχει περίπτωση, είναι το φυσικό. Εκεί να μείνουμε ενωμένοι, εκεί να δείξουμε πίστη».
Οι ομάδες υποδομών, το μήνυμα που πέρασε, τα μετάλλια και η …«δεξαμενή».
Το καλοκαίρι που πέρασε γέμισε από ελληνικές κατακτήσεις μεταλλίων σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες έστειλε σαφή μηνύματα για το ότι κάποια πράγματα είναι σε καλό δρόμο και δεν το λέμε μόνο εμείς ότι το μέλλον φωνάζει «παρών»: Κ: «Νομίζω ότι το καλοκαίρι που πέρασε μας έδωσε πολύ ξεκάθαρα, όχι σε εμάς που το γνωρίζουμε και το πιστεύουμε ούτως ή άλλως, αλλά σε όλους, ότι οι ομάδες των υποδομών, έχουν μία τέτοια δυναμική που μπορούν να πλαισιώσουν πολύ σύντομα την Εθνική Ομάδα αλλά επίσης πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει παίκτριες τουλάχιστον για τις επόμενες δύο Ολυμπιάδες, θα έχουμε ομάδες πολύ δυνατές. Και δεν είναι μόνο τα παιδιά που ήταν στην προετοιμασία και που σε αυτές αξίζει το μετάλλιο, γιατί όλες ήταν υποδειγματικές όλες διεκδίκησαν μέχρι τελευταία δευτερόλεπτο που είναι και αυτό επίσης τεράστιο κέρδος, όπως και πολλά παιδιά από τις μικρότερες κατηγορίες θα γίνουν σύντομα διεθνείς με την εθνική γυναικών».
Πως λειτουργεί το δίδυμο Αλεξία Καμμένου – Τάσος Πυρπυρής; – Το μεγάλο «ευχαριστώ» των δύο σε όλους!
Μιλήσαμε για τα όσα κάνουν για την ομάδα, για τη διαχείριση των παικτών, των αγώνων, των πάντων. Δε θα μπορούσαμε να αποφύγουμε την ερώτηση, του πως λειτουργούν οι δύο συνεργάτες και πως κυλά η συνεργασία τους σε δύο τόσο νευραλγικές θέσεις. Για εμάς φάνηκε σύνθετο, για εκείνους η απάντηση ήταν απλή… Κ: «Πολύ φυσικά βγαίνουν όλα μεταξύ μας. Έχουμε μιλήσει τόσο πολύ, έχουμε εκμυστηρευτεί πράγματα ο ένας στον άλλο, είμαστε τόσο κοντά που αυτά βγαίνουν πάρα πολύ φυσικά. Ο Τάσος είναι ο άνθρωπος ο οποίος θα πω την ανασφάλεια μου, θα μου πει τον προβληματισμό του, θα τον συζητήσουμε. Δεν νομίζω ότι υπάρχει δηλαδή υπάρχει κάτι άλλο πέρα από το ότι ο ένας δέχεται τη γνώμη του άλλου. Φυσικά και θα διαφωνήσουμε πολλές φορές αλλά όταν θα πάμε να μιλήσουμε στα παιδιά θα έχουμε συμφωνήσει. Αυτό είναι το ένα και πιο βασικό και το ότι ανά πάσα στιγμή στο παιχνίδι θα έχουμε επικοινωνία, θα έχουμε τέσσερα μάτια, δεν είμαι μόνη μου και δεν είναι μόνος του, έχουμε μία χημεία μεταξύ μας εδώ και πολλά χρόνια και ο ένας συμπληρώνει τον άλλο».
Το μεγάλο ευχαριστώ σε όσους στηρίζουν συνεχώς!
Κ: «Επίσης θέλω να πω εδώ ότι δεν είμαστε μόνο ο Τάσος και εγώ, υπάρχουν άξιοι πολύτιμοι συνεργάτες που δεν έχω καταφέρει μέχρι τώρα να τους πω και θα ήθελα πολύ να το κάνω τώρα. Δεν μιλάω μόνο για την Ευτυχία την Καραγιάννη, τον Γιώργο τον Τσόκα, την Κατερίνα την Οικονομοπούλου και την Άννα Χατζηγεωργάκη που είναι στις υποδομές. Μιλάω για τον συνεργάτη μας τον Μιχάλη το Βλάχο το γυμναστή μας, τον προπονητή κολύμβησης τον Δημήτρη τον Αθυμαρίτη, τον πιο παλιό μου συνεργάτη τον Σταμάτη τον Φώτογλου, την Κρυσταλλία την Διαμαντίδη τη γιατρό μας, τον Νίκο τον Καφετζόπουλο τον διαιτολόγο μας, τον Κώστα Μάρκου και τον Χρήστο Κοδέλλα, την Εύη Μωραϊτίδου την έφορο μας, τον Δημήτρη τον Κύρκο που μας βοήθησε πάρα πολύ και τη Στέλλα τη Λαζάρου που ήρθε μαζί μας στο Σάσσαρι και ο κύριος Μπάλας και ο κύριος Μαρίνος οι γιατροί μας. Από εκεί και πέρα το ΡΕΑ και τη Stoiximan που είναι σπόνσορες και είναι δίπλα στην ομάδα. Επίσης όλοι οι άνθρωποι της ομοσπονδίας».
Π: «Θεωρώ φέτος ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι από φέτος μπήκαν σε άλλη βάση τα πράγματα. Κανένας προπονητής και κανένα δίδυμο δεν φτάνει αν δεν υπάρχουν αυτοί οι πολύτιμοι συνεργάτες. Μαθαίνουμε από αυτούς καθημερινά, με σεβασμό ακούμε τη γνώμη τους και έτσι θα κάνουμε και στη συνέχεια, είμαστε ένα όλοι μαζί».
Η σημασία του να βρίσκεται στην τεχνική ηγεσία της Εθνικής Ομάδας!
Τι σημαίνει αλήθεια να βρίσκεται κάποιος στην Εθνική Ομάδα, είναι κάτι απλό, πως λειτουργεί όλο αυτό; Όλα αυτα τα ερωτήματα τα απαντά με απλότητα και περιεκτικότητα ο Τάσος Πυρπυρής, εξηγώντας πως η χημεία που έχει με την Αλεξία Καμμένου και ο τρόπος σκέψης που έχουν βοηθάει στην εξέλιξη του εγχειρήματος τους: Π: «Δεν είναι απλή δουλειά, σίγουρα δεν είναι. Το να είσαι στην Εθνική Ομάδα από μόνο του δεν μπορεί να είναι απλή δουλειά, πολλώ δε μάλλον σε μία ομάδα που έρχεται και ζητάει την επιτυχία που δεν είχε τα τελευταία χρόνια και είναι μία ομάδα τόσο νέα, με τόσο καινούργια κορίτσια και το θέλουν και το ζητάνε να πάνε καλά. Δεν μπορεί να το αντιμετωπίσεις σαν μία δουλειά απλή».
«Όλο αυτό που είπε η Αλεξία είναι αλήθεια, το τιμ και όλοι οι άνθρωποι που περιβάλουν την ομάδα είναι πάρα πολύ δεμένοι και είμαστε συνολικά πολύ δεμένοι μεταξύ μας. Το πώς το διαχειριζόμαστε εμείς, το είπαμε και προηγουμένως ότι το κάνουμε πολύ φυσικά και λόγω της σχέσης που έχουμε και ότι σε πολύ μεγάλα κομμάτια σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Είναι φορές που πάμε να μιλήσουμε στα παιδιά και λέμε το ίδιο πράγμα χωρίς να έχουμε μιλήσει πριν και λέμε «Α, αυτό ήθελα να τους πω», το οποίο μπορεί να είναι αστείο αλλά δείχνει κάποια πράγματα στο πως σκεφτόμαστε. Για μένα είναι πολύ απλά τα πράγματα. Αν αυτό που κάνεις το αγαπάς και πιστεύεις στους αθλητές σου και έχεις όρεξη να δημιουργήσεις και να τους βοηθήσεις, αργά ή γρήγορα θα γίνει πραγματικότητα και θα έρθει, αρκεί να παιδιά να το πιστέψουν ότι το πιστεύεις».
Η βελτίωση, αυτοβελτίωση και η αυτοκριτική…
Όπως ήδη εξηγήθηκε αναλυτικά ο ρόλος του προπονητή σε μία ομάδα, πολύ περισσότερο σε μία εθνική, μόνο εύκολος δεν είναι. Οι προπονητές δουλεύουν συνεχώς προκειμένου να διορθώνουν διάφορα σημεία που εντοπίζουν ότι επιδέχονται βελτίωση και τα λένε στους παίκτες τους. Δεν είναι όμως μόνο αυτό, αφού όλοι οι εμπλεκόμενοι σε τέτοιες προσπάθειες κάνουν λάθη και προσπαθούν μέσα από αυτά να βελτιώνονται. Έτσι λοιπόν και οι ίδιοι οι προπονητές, οι οποίοι απόλυτα φυσιολογικά υποπέφτουν σε λάθη, το σημαντικότερο είναι όμως ότι και αυτά εντοπίζονται προκειμένου να υπάρξει βελτίωση ή αυτοβελτίωση αν προτιμάτε…
Κ:«Άμα δεν κάτσεις στον πάγκο, δεν κάνεις κάνεις λάθη, δεν μαθαίνεις και δεν προχωράς. Οι προπονητές για μένα, κατά την γνώμη μου, πρέπει να έχουν περιόδους που ξεκουράζονται, διαστήματα που ξεσκουριάζουν που λέω εγώ και διαστήματα που είναι έτοιμοι να δώσουν όλη την ενέργεια τους στους αθλητές τους και να φτάνουν μαζί σε στόχους και σε όνειρα. Δεν υπάρχει παιχνίδι που να μην κάνεις λάθος, ο προπονητής πρέπει να είναι υπεύθυνος, να παίρνει την ευθύνη των άσχημων στιγμών, να κάνει μία αυτοκριτική σκληρή μόνος του και όταν τα παιδιά παίζουν καλά πρέπει να το παίρνουν όλο εκείνα. Εκείνες είναι οι πρωταγωνίστριες, εμείς είμαστε σκηνοθέτες. Αυτές είναι η βιτρίνα μας, αυτές είναι η περηφάνια μας, αυτές είναι αυτό που έχουμε δουλέψει και αυτό που παρουσιάζουμε, μέσα από τη δική μας την ψυχή και την δική μας την προσπάθεια. Προπονητές που χρεώνουν τους παίκτες και δεν χρεώνονται εκείνοι τα λάθη, γιατί όλοι κάνουμε λάθη στα παιχνίδια, για μένα είναι πολύ έξω από την πραγματικότητα».
«Η κρίση των παικτών και των παικτριών είναι σκληρή. Όσα και να προσπαθήσεις να τους δώσεις, η αμφισβήτηση είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό του παίκτη. Για αυτό αυτή η δουλειά είναι τόσο δύσκολη. Όταν όμως κάνεις και έχεις αποφασίσει να κάνεις αυτή τη δουλειά δεν πρέπει να σκέφτεσαι έτσι. Αν σκέφτεσαι θα αμφισβητηθώ ανά πάσα στιγμή και δε το αντέχεις, δεν μπορείς να κάνεις τον προπονητή».
Π: «Η αυτοκριτική και η αυτοβελτίωση που είπες, προφανώς και είναι τεράστια. Αυτό ξεκινάει από το ότι όταν θα πάμε να δούμε το βίντεο θα κοιτάξουμε πρώτα τι κάναμε λάθος εμείς οι δύο στο παιχνίδι και μετά θα δείξουμε στους παίκτες τα λάθη που μπορεί να κάνανε. Δηλαδή θα κοιτάξουμε εμείς πρώτα τι δεν κάναμε ή τι έπρεπε να κάνουμε αλλιώς, να κάνουμε τη δική μας αυτοκριτική. Μετά θα το σκεφτούμε θα το συζητήσουμε και την επόμενη φορά θα βελτιωθούμε.
Πολλές φορές έχει γίνει αυτό, του έχω πει Τάσο έκανα βλακεία. Είναι δεδομένο ότι υπάρχει βελτίωση στον προπονητή. Αρκεί να δουλέψει σε αυτό, να κάνει αυτό που πρέπει, να πάει στην ομάδα του, να πει αυτό και αυτό αλλά την ευθύνη την έχουμε εμείς. Τα παιδιά έχουν αυτό που κάνανε χθες στο πόντιουμ και κρεμάσαν τα μετάλλια. Αυτό είναι δικό τους, δεν είναι δικό μας και τους το είπαμε κιόλας».
Η ανοικτή πόρτα της Εθνικής Ομάδας εφόσον…
Πολλά κορίτσια αυτό το καλοκαίρι μόχθησαν για μία θέση στην Εθνική Ομάδα, έδειξαν την ειλικρινή διάθεση τους βρίσκονται σε αυτή κάνοντας θυσίες. Αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω, εξηγεί μέσα από τα λόγια των δύο προπονητών, τι απαιτεί για να μένει ανοικτή η πόρτα της Εθνικής. Κάποιες από τις λέξεις που θα συναντήσετε είναι θυσία, πίστη, αγάπη.
Κ: «Από τον πάγκο της Εθνικής ομάδας έχουν περάσει τεράστιοι προπονητές. Έχει περάσει ο πιο επιτυχημένος Έλληνας προπονητής ο Γιώργος ο Μορφέσης, με τις επιτυχίες που έχει φέρει. Επίσης πρέπει να πω ότι ο Τεό Λοράντος βελτίωσε την ομάδα, δεν έχει σημασία αν η ομάδα πέρασε ή όχι στην Ολυμπιάδα. Στους συλλόγους έχουν περάσει τεράστιοι προπονητές όπως ο Χάρης ο Παυλίδης, δεν θέλω να αδικήσω κανέναν βέβαια. Από εκεί και πέρα η πόρτα της Εθνικής Ομάδας είναι ανοικτή σε όσους πιστεύουν σε αυτό που κάνουμε και δίνουν και την ψυχή τους σε αυτό. Από την μεγαλύτερη μέχρι την μικρότερη. Αρκεί να θέλουν να έρθουν και να δουλέψουν μαζί μας.
Είναι κάτι που είπαμε από την πρώτη στιγμή δεν άλλαξε, ότι η πόρτα της Εθνικής είναι ανοικτή αρκεί να θέλουν όλοι να έρθουν και να δουλέψουν για αυτήν. Εάν κάποιος δεν το επιθυμεί, δε θα είναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι κλείνει κάποια πόρτα.
Το πιο σημαντικό για τις Εθνικές Ομάδες είναι πραγματικά η αγάπη για αυτές. Να προσπαθήσεις, να παλέψεις να αγωνιστείς, πρέπει να είναι όραμα κάθε νέας αθλήτριας η Εθνική Ομάδα. Πρέπει τα παιδιά που έρχονται από πίσω να βλέπουν τις αθλήτριες μπροστά, να πιστεύουν πραγματικά και να κάνουν θυσία για πάντα για την Εθνική Ομάδα.
Για μένα ο προπονητής είναι παπάς. Όταν θα πρέπει να πάμε να διαλέξουμε τις αθλήτριες, πρέπει να αφήνουμε απ’ έξω συμπάθειες και αντιπάθειες, αν μας έχει συμβεί κάτι στο παρελθόν μαζί τους ή όχι, γενικώς πρέπει να τα αφήσουμε όλα απ’ έξω και να δούμε καθαρά αγωνιστικά και φυσικά αν σαν χαρακτήρας αυτό το παιδί ταιριάζει στην Εθνική Ομάδα. Αν έρθει η ώρα που δε θα μπορώ να το κάνω αυτό θα φύγω. Μέχρι τώρα ποτέ δεν έχω κοιτάξει μία αθλήτρια έξω από όλα αυτά και δε θα το κάνω και νομίζω και ο Τάσος το ίδιο».
Π: «Νομίζω είναι ξεκάθαρο ότι κριτήριο ότι το κριτήριο είναι ξεκάθαρα το αγωνιστικό γιατί και στην φετινή μας πορεία όλο αυτό το διάστημα, υπήρχαν παιδιά που δεν είχαν κληθεί στην Εθνική Ομάδα και ήρθαν και διεκδίκησαν, μπήκαν δεν μπήκαν, αλλά ήρθαν εκεί και καθαρά ο λόγος είναι ο αγωνιστικός. Όταν στο πρωτάθλημα τους και στη σεζόν τους μία αθλήτρια μας δείξει ότι αξίζει να κληθεί στην Εθνική Ομάδα για να διεκδικήσει, θα έρθει και θα διεκδικήσει»
Η Μίκι Όκα, το ισπανικό μοντέλο και το «τι πρέπει να κάνουμε για να ασχοληθείτε μαζί μας»
Λίγες μέρες μετά την απόκτηση ασημένιου μεταλλίου από την Εθνική Ελλάδος, η Αλεξία Καμμένου δήλωσε πως θεωρεί τον προπονητή των Φούριας Ρόχας, Μίκι Όκα, τον καλύτερο στον κόσμο. Στο πλαίσιο όμως αυτής της δήλωσης όμως ανοίξαμε μία ευρύτερη κουβέντα σχετικά με το «ισπανικό μοντέλο». Είναι η Ελλάδα κοντά σε αυτό και διάφορα ακόμα ενδιαφέροντα. Η συζήτηση παρέμεινε «ισπανική» πάντως αφού, ρίξαμε «λάδι στη φωτιά» για ένα θέμα πολύ σοβαρό το οποίο μάλιστα είχε αναρτηθεί προ ημερών στο Aquafeed24 με τίτλο «Το φυτίλι άναψε! Η Λάουρα Εστέρ ενοχλείται, η Ισπανική Κολυμβητική Ομοσπονδία εκρήγνυται».
Τα όσα ειπώθηκαν σχετικά με την Ισπανία, τον τρόπο δουλειάς και το ενδιαφέρον των αθλητικογράφων σχετικά τις επιτυχίες της υδατοσφαίρισης στις δύο χώρες, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και δύο όψεις, απολαύστε τα:
Κ: «Σίγουρα όταν μίλησα για τον Μίκι Όκα και πραγματικά το πιστεύω αυτό το πράγμα, από πίσω του βέβαια υπάρχει ένα ολόκληρο team, υπάρχει μια υπερπροσπάθεια από πίσω και βλέπουμε και στα ηλικιακά της Ισπανίας τι συμβαίνει. Νομίζω όμως ότι είμαστε σε πάρα πολύ καλό δρόμο. Με σεβασμό και ταπεινότητα βλέπουμε την Ισπανία σαν μοντέλο αλλά είμαστε πάρα πολύ κοντά σε αυτό. Και στο πως σκεφτόμαστε, γιατί είχα τη δυνατότητα να προτείνω τους συνεργάτες μου, που έγιναν όλοι δεκτοί, σε όλες τις ομάδες υποδομών και αυτό ναι μεν με βαραίνει πάρα πολύ, αλλά από την άλλη με χαροποιεί πάρα πολύ γιατί ξέρω ότι πλέον μπορούμε να βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο όλοι».
Ο κάθε προπονητής έχει τη φιλοσοφία του και το δικό του τρόπο σκέψης όμως υπάρχουν κοινές γραμμές για τα πράγματα που πρέπει να βελτιωθούν. Συζητούνται πάρα πολύ συχνά και νομίζω πως όλοι κινούμαστε προς την ίδια κατεύθυνση.
Υπάρχουν κοινά πράγματα από τις πιο κάτω ηλικιακά ομάδες μέχρι τη γυναικεία ομάδα. Με σεβασμό στο ότι κάθε προπονητής κάνει το δικό του κομμάτι, υπάρχουν όμως κοινές συνισταμένες από πάνω μέχρι κάτω. Σαφώς της Ισπανίας είναι το πιο επιτυχημένο μοντέλο τρόπου δουλειάς αλλά δεν είναι ένα πράγμα. Δεν είναι μόνο οι προπονητές, είναι ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Έχει να κάνει με τα κέντρα προετοιμασίας, με τις εγκαταστάσεις, με το που είναι όλες οι ομάδες μαζί, ότι αν τις φωνάξεις θα πάνε κάπου όλες μαζί. Είναι μία σύνθετη διαδικασία που δεν την έχουμε, και που πιστεύουμε ότι θα λυθεί στο επόμενο διάστημα, γιατί το να έχεις ένα σπίτι Εθνικών Ομάδων. Είναι το ιδανικό να είσαι εκεί, να δουλεύουν όλοι μαζί, είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό πράγμα και θεωρώ ότι με τόσες επιτυχίες θα το έχουμε στο άμεσο μέλλον».
Η Εθνική να έχει το δικό της σπίτι!
Π: «Είναι πάρα πολύ βασικό, γιατί πηγαίναμε στους αγώνες και βλέπαμε τις πισίνες και λέγαμε μία από αυτές να είχαμε, μία. Και για το Θοδωρή και τα αγόρια και για εμάς, η εθνική χρειάζεται το δικό της σπίτι. Οι πισίνες που κάνουν προπόνηση στο Σπλιτ, που είχε τρεις πισίνες μέσα στην εγκατάσταση είναι κάτι τέτοιο. Και αν κλείσει ο Άγιος Κοσμάς τι θα κάνουμε;
Και δεν έχει να κάνει με τις επιτυχίες, αλλά με το ότι θα δουλεύουμε πιο εύκολα. Δεν χρειάζεται να πηγαίνεις δεξιά αριστερά, να ταλαιπωρείσαι, βοηθάει στη διάθεση σε όλα.
Η υδατοσφαίριση είναι ένα αδικημένο άθλημα, γιατί η προσπάθεια που κάνουν, οι συνθήκες που δουλεύουν, οι αθλητές, οι προπονητές και οι παράγοντες είναι πάρα πολύ δύσκολες αναλογικά με τις επιτυχίες που φέρνουνε».
«Είναι χαραγμένο, μπάσκετ, ποδόσφαιρο και στοπ!»
Π: «Η διαφορά με τις μεσογειακές χώρες Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία σε σχέση με Ουγγαρία, Κροατία, Σερβία που το πόλο είναι το εθνικό άθλημα, ότι δυστυχώς προηγούνται άλλα αθλήματα και παρά όλες τις επιτυχίες που έχουν φέρει και στην Ελλάδα και Ισπανία και στην Ιταλία αντίστοιχα, η ανταπόκριση που παίρνει είναι μηδενική για αυτά που προσφέρει. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο εμείς πέρα από αυτό που γίνεται».
Κ: «Εγώ νομίζω ότι έχει βελτιωθεί αυτό αρκετά, επειδή είμαι πολλα χρόνια στο χώρο. Βέβαια ανάλογα με τις επιτυχίες, αν σκεφτούμε ότι μιλάμε για μία εθνική ομάδα γυναικών, για να μην πιάσουμε των αντρών που είναι ατελείωτα, αργυρή ολυμπιονίκη, παγκόσμια πρωταθλήτρια, αργυρή τόσες φορές στα ευρωπαϊκά, τροπαιούχος σε συλλογικό επίπεδο. Το πόλο είναι το εθνικό μας άθλημα, η γυναικεία υδατοσφαίριση είναι το πιο πετυχημένο ομαδικό άθλημα. Όμως ξέρουμε ότι η προβολή έχει να κάνει με τους δημοσιογράφους, με εσάς τους ανθρώπους που ασχολείστε με τον υγρό στίβο και δύο τρεις άνθρωποι σε κάποιες επιτυχίες που μας γνωρίζουν ή τυχαίνει να μας γνωρίζουν να βγάζουν την προσπάθεια μας. Εγώ βλέπω ότι υπάρχει βελτίωση, το πιστεύω αυτό, ότι η κατάσταση έχει βελτιωθεί, όχι ότι μας φτάνει.
Πολύ σωστά, και μιλάμε για την κορυφαία ομάδα της Ευρώπης την τελευταία δεκαετία και από τις κορυφαίες του κόσμου. Δυστυχώς είναι κάτι που δεν μπορούμε κάνουμε κάτι, είναι μικρή η οικογένεια μας. Είναι συνήθειες ετών, είναι χαραγμένο, μπάσκετ, ποδόσφαιρο και στοπ».
Ο επόμενος στόχος και το αποτέλεσμα των πολλών συνεχόμενων διοργανώσεων…
Φτάνοντας προς το τέλος, κάναμε και εμείς έναν απολογισμό στον… απολογισμό προκειμένου να πάρουμε την τελική γεύση, το απόσταγμα της συζήτησης. Έτσι λοιπόν φέραμε στην κουβέντα τον επόμενο στόχο, ζητώντας ταυτόχρονα να μας εκφράσουν και την άποψη τους τώρα που ολοκληρώθηκε η χρονιά, μία πολύ γεμάτη χρονιά για το πως αυτό επηρέασε τους παίκτες αλλά και τους προπονητές.
Π: «Ο επόμενος; ο επόμενος! Να είναι τα κορίτσια υγιή με τις ομάδες τους και να πάνε καλά. Ο επόμενος μεγάλος στόχος είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του χρόνου.
Κ: «Νομίζω ότι σαν παράδειγμα η Σιούτη, μας δικαίωσε και την φέρνω σαν παράδειγμα γιατί ήταν ένας μεγάλος προβληματισμός για το αν θα κάνουμε καλό ή όχι φέρνοντας την και στην τελευταία διοργάνωση. Εκεί όμως είναι θέμα επιστημονικής ομάδας, θέμα ψυχολογίας και όλα αυτά πάντα με σεβασμό, δεν θέλουμε κανένα παιδί να καεί, δεν θέλουμε κανένα παιδί να τραυματιστεί. Νομίζω ότι και οι αθλήτριες που ήταν στην Εθνική Ομάδα της Ευτυχίας απέδωσαν όσο καλύτερα μπορούσαν.
Το αν κάνει καλό ή όχι… Αν ρωτήσεις ένα παίκτη θα σου πει ότι προτιμούμε να παίζουμε διοργανώσεις από το να κάνουμε ατελείωτη προετοιμασία. Εάν γίνει σωστή διαχείριση των αθλητών από την χρονιά που έρχονται από τους συλλόγους τους και σωστή ξεκούραση. Γιατί η σωστή ξεκούραση, το πόσο και το πως πρέπει να ξεκουραστεί προκειμένου να είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση είναι πολύ σημαντική. Υπάρχουν αθλητές που φτάνουν στα κόκκινα, για αυτό και δεν πάμε στα κουτουρού, δεν πάμε στην τύχη. Επίσης οι αθλήτριες κουράζονται και πνευματικά που είναι και αυτό πολύ σημαντικό.
Αν μία αθλήτρια τελευταία στιγμή δεν αισθάνεται καλά, είναι λογικό τα παιδιά είναι καταπονημένα. Παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο αυτό το θέμα, θα σταθούμε πάνω από οποιοδήποτε υπαρκτό πρόβλημα με σεβασμό και αγάπη. Και να λείψουν από την προπόνηση αν χρειαστεί και οτιδήποτε. Ό,τι χρειάζονται, πρέπει τα παιδιά να περνάνε όσο καλύτερα γίνεται, να νιώθουν άνετα, έτσι θα έχουν διάρκεια. Πρέπει να έρχονται στην προπόνηση με χαρά, προφανώς και θα φωνάξουμε και θα αγριέψουμε αλλά υπάρχουν και στιγμές χαλάρωσης αλλά και εκεί παίρνουν άριστα στην συμπεριφορά τους, δεν ξέφυγαν ποτέ από τα όρια. Παίρνουν επίσης άριστα στην εξωαγωνιστική συμπεριφορά, στην ώρα προσέλευσης, στην αλληλοβοήθεια που έδιναν η μία στην άλλη, δεν έχω κανένα παράπονο».
Μάθαμε ξανά πολλά, πήραμε πολλά, από μία πραγματικά ανοικτή συζήτηση. Το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε, το σημαντικό είναι να μαθαίνουμε, να παίρνουμε πληροφορία, να την επεξεργαζόμαστε και να προσπαθούμε όλοι με τόλμη αλλά και σεβασμό να γινόμαστε καλύτεροι, και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε, γιατί «Ποτέ δε θα μπορέσεις να διασχίσεις τον ωκεανό αν δε βρεις το θάρρος να πάρεις τα μάτια σου από τη στεριά».
Ευχαριστούμε!
