Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού απέχουν μόλις λίγες μέρες, και όλοι οι αθλητές που πρόκειται να συμμετάσχουν στην μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού βρίσκονται στο τελικό στάδιο της προετοιμασίας τους για να ζήσουν το απόλυτο όνειρο. Μέσα σε αυτούς, υπάρχουν αθλητές που έχουν ξαναζήσει τη μαγεία και την ξεχωριστή αύρα των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ υπάρχουν και εκείνοι που δεν έχουν βρεθεί ποτέ στην «αφρόκρεμα» του αθλητισμού. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει ο Κώστας Κάκαρης, τον οποίο συνάντησε το #AQ24 στο πλαίσιο της προετοιμασίας της εθνικής ομάδας πόλο ανδρών εν όψει Παρισιού.
Οι συστάσεις για τον Κώστα Κάκαρη είναι περιττές, καθώς μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους παίκτες της Ευρώπης στη θέση του φουνταριστού, δεσπόζει στα δύο μέτρα. Σε ηλικία μόλις 25 ετών, έχει ήδη πολλές παραστάσεις από το κορυφαίο επίπεδο, αγωνιζόμενος σε δυνατές ευρωπαϊκές ομάδες, με αποκορύφωμα την παρουσία του στην “βασίλισσα” του παγκόσμιου πόλο, Προ Ρέκο, το σκουφάκι της οποίας φορά τους τελευταίους μήνες.
Εν αναμονή λοιπόν των εξελίξεων στη Λιγουρία μετά την απομάκρυνση του Βόλπι, ισχυρού άνδρα του συλλόγου και χρηματοδότη, το “θωρηκτό” της Εθνικής Ομάδας που έχει συγκεντρωθεί στο στόχο της «γαλανόλευκης» μίλησε για τον τραυματισμό του στο αυτί που πλέον έχει αφήσει πίσω, για την μέχρι τώρα προετοιμασία για το Παρίσι, ενώ έκανε και μία βουτιά στο χρόνο, όταν ακόμα έκανε θραύση στα τμήματα υποδομής του ΑΟ Παλαιού Φαλήρου.
Κώστα, αρχικά ας ξεκινήσουμε με την κατάσταση της υγείας σου. Πώς είσαι; Ξεπέρασες τον τραυματισμό που σε ταλαιπωρούσε;
«Ναι, ναι, είμαι μια χαρά. Έχω ξεπεράσει τον τραυματισμό που είχα, πέρασε και όλα καλά».
Πώς βλέπεις την ομάδα; Βρίσκεστε στο τελευταίο κομμάτι της προετοιμασίας εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων.
«Φτάσαμε στο τέλος, έχει μείνει πολύ λίγο. Πιστεύω πως η ομάδα είναι έτοιμη, έχει κάνει την προετοιμασία της, νομίζω έχει πάει πολύ καλά. Υπάρχει πολλή όρεξη για δουλειά, όλα τα παιδιά το έχουμε δείξει αυτό στην προπόνηση και θέλω να πιστεύω πως είμαστε έτοιμοι».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έχετε δημιουργήσει κάποιες προσδοκίες λόγω των πρόσφατων αγώνων στο Τόκιο. Είστε ασημένιοι Ολυμπιονίκες. Θα ήθελες να σας υπολογίζουν λιγότερο, ερχόμενοι από πιο «χαμηλά», ή σας αρέσει αυτή η δυναμική που έχετε χτίσει με τόσο κόπο;
«Κοίτα, δεν θα έλεγα ότι θα ήθελα να μην μας υπολογίζουν, γιατί κάθε αθλητής νιώθει ότι βρίσκεται εκεί που πρέπει όταν οι αντίπαλες ομάδες τον ‘φοβούνται’. Σίγουρα είναι κάτι πολύ ωραίο αυτό που έχουν καταφέρει τα παιδιά στο Τόκιο, αλλά και εμείς οι υπόλοιποι που προσθέσαμε τα επόμενα χρόνια. Οπότε για να σου απαντήσω, όχι, νομίζω ότι είναι κάτι πολύ ωραίο που κάθε αθλητής θα το ήθελε στην καριέρα του και σου δίνει μεγαλύτερο κίνητρο για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις που υπάρχουν».
Ο Κώστας Κάκαρης έχει συνειδητοποιήσει ότι θα βρίσκεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
«Να σου πω την αλήθεια, το σκέφτομαι πολλές φορές. Όχι, δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Είναι κάτι που από μικρό παιδί ονειρευόμουν και δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι θα βρεθώ εκεί. Παρόλα αυτά, πρέπει να το βγάλω αυτό το κομμάτι από το μυαλό μου με το που φτάσουμε, γιατί πραγματικά είναι μεγάλη τιμή να βρίσκεσαι εκεί, αλλά ο στόχος είναι στόχος και πρέπει να επικεντρωθούμε εκεί».
Αυτό θα σε ρωτούσα μόλις. Πόσο δύσκολο είναι για έναν αθλητή αυτού του επιπέδου να διαχωρίσει το πνευματικό κομμάτι από το αγωνιστικό;
«Γενικά δεν έχω πρόβλημα με αυτό, μπορώ να το διαχωρίζω. Ωστόσο, είναι οι πρώτοι μου Ολυμπιακοί Αγώνες και δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι θα είναι εύκολο, γιατί πρέπει να βρεθώ εκεί για να το ζήσω. Πιστεύω, όμως, πως δεν θα έχω θέμα και θα το αντιμετωπίσω όπως και τα υπόλοιπα».
Πρώτος αντίπαλος η Ρουμανία. Κοιτάζετε μόνο αυτό το παιχνίδι, έτσι δεν είναι;
«Νομίζω πως γενικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες κοιτάμε πάντα παιχνίδι με παιχνίδι, γιατί είναι όλα πολύ σημαντικά και διαφέρουν από τις άλλες διοργανώσεις. Οπότε, το καλύτερο είναι να κοιτάμε μόνο το πρώτο ματς και μετά τα υπόλοιπα».
Συναντήσαμε τον coach της ομάδας στην Media Day, και αναφορικά με την προετοιμασία σας και τις τρεις ήττες στα φιλικά της Σαρδηνίας, μας είπε πως θέλει να κερδίζει όλα τα παιχνίδια, ακόμα και αν δεν κρίνουν κάτι. Εσύ πως το αντιλαμβάνεσαι αυτό;
«Σίγουρα τα φιλικά είναι ένα κομμάτι όπου κάθε προπονητής δοκιμάζει κάποιο πλάνο ή κάποιες εναλλακτικές, οπότε είναι λογικό η ομάδα να μην είναι στο 100%. Παρόλα αυτά, ακόμα και αν παίζουμε ποδόσφαιρο ή βόλεϊ μεταξύ μας, όλοι θέλουν να κερδίζουν, οπότε είναι λογικό και στα φιλικά να συμβαίνει το ίδιο».
Έχετε καταφέρει, ένα άθλημα – κακά τα ψέματα – λιγότερο λαοφιλές από το μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο, να το κάνετε αγαπημένο για όλους τους θεατές, ακόμα και για εκείνους που δεν έχουν καμία σχέση με τον υγρό στίβο. Πώς νιώθεις για αυτό;
«Είναι πολύ ωραίο γιατί όντως, το πόλο δεν είναι τόσο δημοφιλές όσο αυτά τα αθλήματα. Παρόλα αυτά, θέλω να σου πω πως επειδή έλειπα στο εξωτερικό και δεν ήμουν τόσο πολύ στην Ελλάδα για να ακούω τι γίνεται κατά τη διάρκεια της χρονιάς παρά μόνο το καλοκαίρι, βλέπω κόσμο – όχι πολύ αλλά αρκετό – να ρωτάει για την Εθνική ομάδα και δεν ήταν κάτι που το περίμενα. Σίγουρα όμως, είναι από τα καλύτερα κομμάτια ενός αθλητή να καταφέρνει να ‘βάζει’ το άθλημα του πιο ενεργά σ’ αυτά που παρακολουθεί ο κόσμος».
Φανταζόσουν στην αρχή της καριέρας σου ότι θα φτάσεις σε αυτό το σημείο; Το είχες σκεφτεί τότε που ήσουν στα ηλικιακά πρωταθλήματα;
«Όχι, με τίποτα. Είχα κάποτε έναν προπονητή στα ηλικιακά πρωταθλήματα που μου έλεγε ότι μπορώ να καταφέρω κάποια πράγματα παραπάνω, αλλά δεν το είχα διανοηθεί ποτέ ότι θα φτάσω να παίζω σε Ολυμπιακούς Αγώνες ή στο εξωτερικό. Ήταν κάτι που μου έμοιαζε ούτε καν σαν όνειρο γιατί από τέτοια ηλικία δεν είχα φανταστεί ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο στην καριέρα μου».
Πάνω σε αυτό το κομμάτι, ποιο ήταν το turning point στην καριέρα σου; Τι ήταν αυτό που σε έκανε να καταλάβεις ότι αλλάζεις επίπεδο και θα φτάσεις μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες;
«Τι να σου πω, δεν ξέρω, έγινε κομμάτι-κομμάτι, κάθε χρονιά ήταν και λίγο παραπάνω. Είχε ξεκινήσει από τα ηλικιακά πρωταθλήματα που τότε στο Φάληρο είχαμε πολύ καλή ομάδα, μετά λίγο λίγο με τις μικρές Εθνικές ομάδες και τα μετάλλια που κατακτήσαμε έμπαινε άλλο ένα κομματάκι στο παζλ ενώ στο τέλος αυξανόταν και η επιθυμία αλλά και οι προοπτικές που έβλεπα στον εαυτό μου πηγαίνοντας ένα βήμα παρακάτω τη φορά».
Τελευταία ερώτηση. Τελειώνει το Παρίσι. Έχεις μπροστά σου μια κόλλα χαρτί. Τι γράφεις;
«Ελπίζω πολύ καλά λόγια. Θα σου έλεγα πως μόνο και μόνο οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα μεγάλο όνειρο αλλά ξέρω ότι αν δεν τα πάμε καλά, δεν θα το σκέφτομαι έτσι αλλά σαν εφιάλτη. Ακόμα, δεν μπορώ να σου απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση γιατί παρόλο που πρόκειται για κάτι τεράστιο και κάθε αθλητής θέλει να βρεθεί εκεί, αν δεν πάμε καλά δεν θα είμαι ευχαριστημένος γιατί όπως και αν έχει, όλοι το έχουμε συνδυάσει με μια καλή πορεία και πως θα φτάσουμε στα μετάλλια οπότε πρέπει να πάμε βήμα βήμα και μετά να δούμε τι θα γράψουμε στο χαρτί».
