Έχει περάσει περίπου από ένας μήνας από τη στιγμή που η Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδας ανακοίνωσε την αποχώρηση της Αλεξίας Καμμένου και του Τάσου Πυρπηρή από την προπονητική ηγεσία της Εθνικής ομάδας. Αναμένεται σύντομα η ανακοίνωση για το νέο τεχνικό επιτελείο της «γαλανόλευκης», καθώς και των μικρών εθνικών ομάδων, καθώς και εκεί θα υπάρξουν αλλαγές.
Εν αναμονή λοιπόν της επόμενης σελίδας της «Επίσημης Αγαπημένης», το #Aquafeed24 κάθισε στο ίδιο τραπέζι με την Αλεξία Καμμένου και τον Τάσο Πυρπηρή και αποτελεί γεγονός ότι η εν λόγω εισαγωγή θα μπορούσε να διαρκέσει πολύ, όμως αισθανόμαστε την ανάγκη ο κόσμος που ακολουθεί το μοναδικό Μέσο που παλεύει για την υδατοσφαίριση, να διαβάσει τα λόγια αυτών των δύο ανθρώπων χωρίς παρεμβολές και σχόλια.
Αυτό διαπιστώνεται και εκφράζεται κατ’αυτόν τον τρόπο διότι ακολουθούν πολύ σημαντικές τοποθετήσεις από την Αλεξία Καμμένου και τον Τάσο Πυρπηρή, οι οποίοι μαρτυρούν τα όσα έζησαν τα τελευταία δυόμισι χρόνια στον πάγκο της Εθνικής ομάδας. Η αμφισβήτηση, οι συνθήκες, οι παθογένειες του γκρουπ, ο στόχος των Ολυμπιακών Αγώνων, ο αστερίσκος για την αποδέσμευσή τους και πολλά ακόμη που ο κόσμος θα διαβάσει, θα καταλάβει και παράλληλα θα κρίνει.
Είναι η πρώτη φορά που η Αλεξία Καμμένου και ο Τάσος Πυρπηρής εξομολογούνται όσα βίωσαν, μετά την αποχώρησή τους από την Εθνική ομάδα και παράλληλα αυτή η συνέντευξη αποτελεί το κύκνειο άσμα του Ορέστη Κανελλόπουλου στο #AQF24. Όμως για το τελευταίο, θα επανέλθουμε όταν έρθει η ώρα με λεπτομέρειες.
Η Αλεξία Καμμένου και ο Τάσος Πυρπηρής στο #AQF24
Δυστυχώς, θα ξεκινήσουμε από το τέλος και την απόφαση να μην συνεχίσετε στην ομάδα. Ο κόσμος θέλει να μάθει τι έχει συμβεί, πως φτάσαμε σε αυτό το τέλος και αν σας αφήνει πικρία ο τρόπος που ήρθε.
Τάσος Πυρπυρής: «Νομίζω ότι τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους, δεν έχουμε και εμείς πολλά να πούμε γιατί ένα και ένα κάνουν δύο. Η σύμβαση μας με την ομοσπονδία τελείωσε μετά το πέρας των Ολυμπιακών Αγώνων και αναμέναμε, όπως ανακοίνωσε και η ίδια, μια επιτροπή να αξιολογήσει το έργο το δικό μας αυτά τα 2,5 χρόνια και να αποφασίσει για την συνέχιση ή μη της συνεργασίας μας. Περιμένανε λοιπόν να κληθούμε για να δώσουμε την έκθεσή μας, να μιλήσουμε για το δικό μας πλάνο από εδώ και στο εξής αν τυχόν συνεχίζαμε μαζί και να μας ενημερώσουν για το αν θέλουν ή όχι να πορευθούμε μαζί. Αντ’ αυτού η Αλεξία δέχθηκε μια τελεσίδικη απόφαση από τον πρόεδρο που την ενημέρωνε ότι δεν θα συνεχίσει στον πάγκο της ομάδας και κατ’ επέκταση και εγώ, χωρίς όμως να γίνει κάποια συζήτηση ή να έχει υπάρξει κάποια τοποθέτηση δική μας. Μετά από 2 ημέρες, είδαμε στην απόφαση του διοικητικού συμβουλίου, στο κάτω κομμάτι ενός δελτίου τύπου, έναν αστερίσκο που έλεγε ότι δεν θα συνεχίσουμε στον πάγκο της Εθνικής Ομάδας. Δεν είναι θέμα πικρίας, είναι θέμα έλλειψης σεβασμού, όχι μόνο για το πρόσωπο μας, αλλά και σε ότι πετύχαμε και δώσαμε για την εθνική ομάδα, πετυχημένο ή μη. Ό,τι και να ήταν, από σεβασμό και μόνο για ό,τι προσφέραμε, δεν αξίζαμε να μπούμε σε έναν αστερίσκο για να μας πουν ότι δεν θα ανανεώσουμε την σύμβαση μας».
Αλεξία Καμμένου: «Αναλάβαμε την Εθνική ομάδα στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της, γιατί για εμάς η Εθνική ομάδα δεν ήταν επιλογή, ήταν όνειρο ζωής. Μπορεί να έχουμε αμφισβητηθεί πάρα πολύ, δουλέψαμε πολλές φορές υπό τεράστια πίεση, γνωρίζαμε ότι παιρνάμε εξετάσεις καθημερινά και σίγουρα μας κράτησαν τα αποτελέσματα. Αυτό είναι σίγουρο γιατί μέσα από τη δουλειά των παιδιών και τη δική μας, τα αποτελέσματα ήρθαν. Προφανώς θεωρούνται κριτήριο οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όμως οι ίδιοι προπονητές ήμασταν όταν προκριθήκαμε, όταν πήραμε τα μετάλλια, όταν βγάλαμε την ομάδα από την αφάνεια και από τις θέσεις 7-8 και την βάλαμε ξανά στην τετράδα σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια. Δεν γίνεται να υπάρχει μόνιμα μια διάκριση, πολλώ δε μάλλον μια ομάδα που τα τελευταία 2,5 έτη μπήκε ξανά στη ζώνη των μεταλλίων.
Θέλω να πω κάτι για την επιστημονική ομάδα, γιατί έχει ακουστεί πολύ. Είχαμε λαμπρούς επιστήμονες δίπλα μας, μας βοήθησαν, αλλά αυτό θεωρείται δεδομένο για όλες τις Εθνικές ομάδες παγκοσμίως. Το ότι δουλέψαμε με εργοφυσιολόγο, ψυχολόγο και προπονητή κολύμβησης (κάποιες φορές…), δεν σημαίνει ότι και εμείς δεν μπήκαμε σε αυτούς τους ρόλους, ακόμη και οδηγοί γίναμε, κάναμε τα πάντα για την ομάδα. Ψάξαμε για γυμναστήρια, για πισίνες, μέχρι να δοθεί η λύση από τον υπουργό, κ. Βρούτση, κάτι το οποίο έγινε το τελευταίο διάστημα της θητείας μας. Τα προηγούμενα δύο χρόνια ταλαιπωρηθήκαμε να έχουμε καλές συνθήκες και το αναφέρω διότι η ιδιωτική πρωτοβουλία μας στάθηκε, όπως και οι συνεργάτες μας.
Η Εθνική ομάδα είναι η μέγιστη τιμή για όλους τους αθλητές, τους προπονητές και τους παράγοντες. Δεν ανήκει σε κανέναν, δεν πρέπει να ανήκει. Όλοι πρέπει να παίρνουν τις ευκαιρίες και να βλέπουμε άπαντες μεγαλόψυχα την Εθνική ομάδα. Η Εθνική ομάδα ανήκει σε όλους τους Έλληνες. Σίγουρα κάποιος πρέπει να πάρει τις αποφάσεις, τα κριτήρια πρέπει να είναι αξιοκρατικά και για τους προπονητές οφείλουν να είναι τα αποτελέσματά τους. Έχω αμφισβητηθεί πολύ και ως γυναίκα στον χώρο αυτόν, αλλά και ότι είμαι «διαχειρίστρια». Αυτό που ξέρω για την καριέρα και τη ζωή μου είναι ότι οποιοσδήποτε στόχος τέθηκε σε σύλλογο ή στις Εθνικές ομάδες, τον έφερα εις πέρας. Ο στόχος ήταν να προκριθούμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έγινε αυτοσκοπός, για να μπορέσει η ομάδα να προχωρήσει παρακάτω.
Θέλω να προσθέσω επίσης ότι όποιος φοράει το εθνόσημο, πρέπει να τιμάει την Ελλάδα, να την έχει τιμήσει, να είναι μέσα στο αίμα του αυτό το πράγμα, να νιώθει πραγματική περηφάνια. Η Εθνική ομάδα δεν είναι σύλλογος, είναι αδιαπραγμάτευτο όνειρο και την ευκαιρία πρέπει να παίρνουν όχι μόνο οι άξιοι, αλλά οι ακέραιοι και οι ηθικοί, σε σχέση με την πατρίδα και το εθνόσημο.
Ηγήθηκα μιας προπονητικής ομάδας, που είμαι περήφανη για αυτήν, που έφερε εννέα μετάλλια σε δώδεκα διοργανώσεις στα ηλικιακά, συν δυο των γυναικών. Έντεκα μετάλλια σε 2,5 χρόνια. Όλα αυτά τα λέω μέσα από την ψυχή μου, γιατί με βασανίζουν και είναι μες το μυαλό μου.
Μπορεί ο πρόεδρος να πιστεύει και ενδεχομένως σε μεγάλο βαθμό να ισχύει, το ότι να μου το πει κατ ιδίαν δείχνει σεβασμό προς τα εμένα και μια αν μη τι άλλο ευθύτητα. Από την άλλη μεριά όμως, εδώ δεν έχει να κάνει με την διαπροσωπική μας σχέση, έχει να κάνει με μια δουλειά, με ένα καθήκον πολύ βαρύ που σήκωσα εγώ και οι συνεργάτες μου. Εμείς πρώτη φορά και τελευταία βρεθήκαμε να τελειώνει το συμβόλαιο μας και περιμέναμε την εκτελεστική επιτροπή να μας φωνάξει για να τους πούμε πως βλέπουμε τα πράγματα εκ των έσω γιατί ήταν και δικό μας χρέος να το κάνουμε αυτό. Ήταν ένα κομμάτι της δουλειάς μας, του έργου μας, να πούμε δηλαδή ακριβώς αυτά που έγιναν στην ομάδα, πως λειτουργήσαμε και να δούμε από κοινού αν συμπίπτουν οι απόψεις μας. Δεν σας κρύβω, ότι εγώ δεν μένω πουθενά αν δε με θέλουν με την ψυχή τους και φυσικά είχα νιώσει με πολλά και σημαντικά γεγονότα ότι υπήρχε μια αμφιβολία από τον πρόεδρο.
Ο Γιώργος Αφρουδάκης μας στήριξε πάρα πολύ σε όλη την διάρκεια της προετοιμασίας, όπως και ο πρόεδρος, δεν λέω όχι. Εγώ, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία για την Εθνική, ήμουν ανοιχτή σε όλα, δέχτηκα ακόμη και να συνεργαστώ με τον Χάρη Παυλίδη, που τέθηκε αυτό το θέμα, αλλά μετά ο ίδιος επέλεξε έναν άλλον δρόμο. Αυτό δείχνει την δίψα που είχα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα συμβιβαζόμουν με τα πάντα.
Για μένα η Εθνική ομάδα είναι το μέγιστο, είναι αδιαπραγμάτευτο το να αρνηθείς την πρόταση όταν έρθει και εμένα δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο πέρα από το να τα καταφέρω για το καλό της ομάδας. Αυτό που μου ζήτησε ο πρόεδρος είναι να ξαναφέρω το γέλιο στα κορίτσια και να πάω την ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτά τα δύο πράγματα, τα έκανα, με την συμβολή φυσικά και των συνεργατών μου. Είχα την ευκαιρία να έχω πολύτιμους συνεργάτες και επιστημονική ομάδα δίπλα μου και θα ήταν καφενειακή συζήτηση να κάτσω να πω τι μου έδωσε και τι δεν μου έδωσε η ομοσπονδία. Δεν συχνάζω σε καφενεία, τα αφήνω για άλλους ανθρώπους, οπότε σε γενικές γραμμές έχω να πω ότι μου παρείχαν πράγματα και μου έδωσαν αρκετά από αυτά που ζήτησα. Από κει και πέρα δεν μίλησα ποτέ στην ζωή μου, από όπου και αν έφυγα, έφυγα με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά.
Όλοι γνωρίζουν την αγάπη μου για τον ΝΟΒ και τι σημαίνει για μένα αυτός ο σύλλογος. Όταν έφυγα από εκεί 2 φορές και όντας στην κορυφή και έχοντας έναν άλλο αγώνα με μια χρονιά στην μέση λόγω Covid, δεν μίλησα καθόλου, δεν είπα τίποτα. Όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα των πιστεύω τους, με έχουν τιμήσει είτε είμαι καλή είτε όχι και σαν άνθρωπος, ηθικά ποτέ δεν εξέθεσα κανέναν. Δεν έχω μιλήσει αρνητικά για κανέναν, όμως εμένα και τους συνεργάτες μου πώς με σεβάστηκαν όταν μπαίνω σε μια ιστορία από την πρώτη μέρα της Εθνικής ομάδας και ας γίνομαι γραφική, ας πουν ότι θέλουν. Αυτή είμαι, και δεν μπορεί να μου το πάρει κανένας αυτό. Στην εθνική ομάδα πήγα με ένα πολύ βαρύ βιογραφικό και για όλη την διαδρομή μου στον χώρο, δε μου αξίζει ο τρόπος που έφυγα. Ήξερα ότι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, ήθελαν να τραβήξουν έναν άλλο δρόμο, ένα άλλο σκεπτικό αλλά.. στα ψιλά γράμματα; Αστερίσκος; Τιμούν την πρόταση που μου έκαναν τότε και τα 2 μετάλλια που πήρα με την εθνική ομάδα, με έναν αστερίσκο; Η ιστορία μου, είναι ένας αστερίσκος; Αυτό με εξαγρίωσε».
Αρα θεωρείτε δεδομένο ότι δεν έχετε αξιολογηθεί αρκετά και σωστά.
Τάσος Πυρπυρής: «Δεν έχουμε αξιολογηθεί καθόλου, τελεία. Από κει και πέρα σωστά ή λάθος δεν ξέρω ποιος το κρίνει».
Τι θεωρείτε ότι «πληρώνετε» αυτήν την στιγμή και δεν είστε στην Εθνική ομάδα;
Τάσος Πυρπυρής : «Εγώ θα πω ότι το νούμερο ένα πράγμα που κρίνει έναν προπονητή, από τα τόσα χρόνια που βρίσκομαι στον αθλητισμό, είναι τα αποτελέσματα. Αυτό είναι το νούμερα ένα, υπάρχουν κ άλλα, όμως ξεκινάμε απο εκεί. Εμείς κληθήκαμε να αναλάβουμε την ομάδα στην πιο δύσκολη στιγμή της, που ήταν τόσα χρόνια εκτός Ολυμπιακών Αγώνων, που σε 10 χρόνια είχε μόνο ένα μετάλλιο, ενώ κληθήκαμε να παίξουμε σε έξι διοργανώσεις μέσα σε 2,5 χρόνια. Αναλάβαμε μια ομάδα που είχε τεράστια πίεση και άγχος και ξέραμε ότι πρέπει και να παίξουμε και να πετύχουμε παράλληλα. Θεωρώ ότι τα μετάλλια μιλούν από μόνα τους για το αν πετύχαμε ή όχι άρα ο λόγος σίγουρα δεν είναι αυτός. Μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε, κανείς δεν μας εξήγησε τον λόγο. Φεύγουμε μάλλον γιατί ο Πρόεδρος αποφάσισε να δοκιμάσει κάτι άλλο. Εγώ αυτό λέω όταν με ρωτάνε, δεν μπορώ να πω κάτι άλλο».
Θα το πάμε τώρα λίγο ανάποδα. Πάμε στην αρχή, όταν μπήκατε με ενθουσιασμό στην ομάδα. Πώς δούλεψε το πρώτο διάστημα;
Αλεξία Καμμένου: «Επειδή πολλές φορές βγαίνει μια εντύπωση προς τα έξω και είναι σημαντική γιατί σε χαρακτηρίζει, εγώ θεωρήθηκα «κατάλληλη» εκείνη την χρονική στιγμή γιατί η ομάδα ήθελε ψυχολογία, τόνωση και φαίνεται ότι σε αυτό το κομμάτι αναγνωρίζομαι ως «καλή». Όμως αυτό δεν φτάνει για να πας παρακάτω. Νομίζω ότι ο τρόπος που διαχειριστήκαμε την ομάδα στα δύο τουρνουά πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες έδειξε ότι δεν είναι μόνο θέμα διαχείρισης καθώς οι παίχτριες ήταν πολύ καλές. Υπήρξαν παθογένειες και αντιπαλότητες πολλών χρόνων από τα σωματεία που τις κουβαλούσαν μαζί τους αλλά έπρεπε να τα βάλουμε όλα στην άκρη. Ο στόχος ήταν μεγάλος και βοηθητικός για όλους γιατί η ολυμπιάδα έγινε αυτοσκοπός και μέσα από αυτό το καταφέραμε.
Εγώ δεν θέλω να πάρω τα εύσημα ότι ήμασταν μόνοι μας σε όλο αυτό γιατί όλοι μαζί παλέψαμε. Τα κορίτσια δούλεψαν πολύ σκληρά, δεν φτάνει μόνο η πίστη και δουλέψαμε σε πολλούς τομείς. Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτό μας ζητήθηκε από την αρχή και μετά από κάποιο σημείο έγινε αυτοσκοπός.
Όταν λοιπόν έχεις να πας 16 χρόνια με αποτυχημένες προσπάθειες ανάμεσα, όταν ξέραμε όλοι ότι η ελληνική γυναικεία υδατοσφαίριση το έχει όσο τίποτα άλλο ανάγκη αυτό, είναι πολύ βαρύ. Κάποιοι έλεγαν ότι είναι εύκολη διαδικασία, ήταν διαφορετική, όχι εύκολη και μην ξεχνάμε ότι περάσαμε ως τρίτη ευρωπαϊκή ομάδα. Περάσαμε με το σπαθί μας, παίζοντας ωραία και αφήνοντας πίσω άλλους διεκδικητές, όπως η Ιταλία. Κάποιες από τις παίχτριες μας, αποφάσισαν ότι θα είναι τα τελευταία τους παιχνίδια, για τις υπόλοιπες δεν είχαν υπάρξει συζητήσεις. Τα κορίτσια όμως το είχαν μέσα τους να πάνε στην Ολυμπιάδα, το ίδιο και ‘μείς. Δεν παίξαμε όπως έπρεπε στο Παρίσι, αλλά στον αθλητισμό γίνονται βήματα και όχι άλματα.
Το να παίρναμε ένα μετάλλιο θα μπορούσε δυνητικά να γίνει γιατί η ομάδα δημιούργησε προσδοκίες. Όμως ξανά μπήκαμε στις τηλεοράσεις, μας έμαθε όλος ο κόσμος αλλά ταυτόχρονα έχουμε σκληρή και ανελέητη κριτική. Εγώ σαν γυναίκα ποτέ δεν έχω δει τον εαυτό μου διαφορετικά, εδώ το είδα, το ένιωσα στο πετσί μου και το δέχομαι. Οι προπονητές το χούμε αυτό, η Ολυμπιάδα είναι ο καθρέφτης που θα δει ο καθένας στο σπίτι του, αλλά πρέπει να ξέρουμε πως για να φτάσουμε εκεί, ήμασταν οι ίδιοι προπονητές και οι ίδιες αθλήτριες που μοχθήσαμε. Η συναισθηματική φόρτιση ήταν τεράστια και δέχομαι το μέρος της ευθύνης που θα μπορούσα ίσως να έχω μετριάσει».
Αν παίρνατε ένα μετάλλιο πιστεύετε ότι θα συνεχίζατε στην εθνική ομάδα;
Αλεξία Καμμένου: «Εγώ αυτό δεν το ξέρω γιατί όταν υπάρχει ένα πλάνο στο μυαλό ενός ανθρώπου που δε μπορώ τώρα να αιτιολογήσω, το μετάλλιο τι θα άλλαζε; Το μετάλλιο δεν θα άλλαζε τίποτα. Πάντως και μετάλλιο να παίρναμε εγώ θα ήθελα να ξέρω ότι οι άνθρωποι της ομοσπονδίας πιστεύουν σε αυτό που βλέπουν για την συνέχεια, στο όραμα που μπορεί να έχουμε και που θα μπορούσα να καταθέσω σε οποιονδήποτε ήταν προπονητής γιατί η αγάπη μου για την Εθνική ομάδα είναι ανιδιοτελής και δεν είναι «μαγαζάκι» κανενός. Ταπεινά λοιπόν θα έλεγα την γνώμη μου την οποία μπορώ να πω και τώρα παρά την πικρία μου σε όποιον με σέβεται και με εκτιμάει. Αλλά θέλω να πω κάτι: Δεν θα μέναμε. Από αυτά που έχουμε εισπράξει, δεν θα μέναμε γιατί δεν νιώσαμε εμπιστοσύνη. Έχουν υπάρξει πράγματα που και ο ίδιος ο πρόεδρος τα γνωρίζει, αλλά η γνώμη του για μένα δεν με έπεισε ποτέ πως ήμουν η πρώτη του επιλογή».
Τάσος Πυρπυρής: «Εγώ θεωρώ ότι θα άλλαζε γιατί αυτό το ολυμπιακό μετάλλιο είναι πάνω από πολλά άλλα. Ειδικά αν θεωρήσουμε ότι το μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι αυτοσκοπός, τότε σίγουρα θα επηρέαζε. Αν παίρναμε ένα μετάλλιο, όλο αυτό θα «κουκούλωνε την άποψη που είχαν για μας, ότι δηλαδή δεν θέλουν να συνεχίσουμε. Περιμέναμε να μιλήσουμε, να πούμε αυτά που θέλουμε, να μας πουν και εκείνοι και μετά να τους λέγαμε ότι με τις συνθήκες που εκλαμβάνουμε δεν μας πιστεύουν αρκετά. Οπότε βάσει αυτού εμείς δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε με ανθρώπους που βλέπουμε ότι δεν μας πιστεύουν».
Η απορία των φιλάθλων της υδατοσφαίρισης- που είναι πολλοί- είναι η εξής: Τι παρασκήνιο υπάρχει τελικά γύρω από την Εθνική ομάδα; Τι συμβαίνει που εμείς δεν τα γνωρίζουμε;
Αλεξία Καμμένου: «Το είπα και πιο πριν, για μένα είναι θέμα καθαρά εκτίμησης και εμπιστοσύνης. Θεωρώ ότι ο πρόεδρος πιστεύει πως δεν είμαι επαρκής σε τεχνικό κομμάτι για να συνεχίσω αλλά η κατάσταση με τις παίχτριες ήταν πολύ καλή. Τα μηνύματα αγάπης και σεβασμού με συγκινούν πάρα πολύ και νομίζω ότι η λέξη «παρασκήνιο» δεν υπάρχει εδώ. Πίεση για τις κλήσεις δεν ένιωσα ποτέ, κανείς ποτέ δεν μου είπε να πάρω την μια και να αφήσω την άλλη γιατί ήξεραν πως αν γινόταν αυτό, θα έφευγα την ίδια κιόλας στιγμή. Από την αρχή δεν ήμουν πρώτη επιλογή, το ξέρω αυτό και από το τουρνουά στο Αϊντχόφεν ο πρόεδρος μπορεί να έψαξε για βοήθεια φοβόμενος μην δεν τα καταφέρω. Όμως, τα κατάφερα».
Τάσος Πυρπυρής: «Δεν υπάρχει παρασκήνιο, σίγουρα δεν είμαστε οι καλύτεροι προπονητές αλλά όταν δίνεις τα κλειδιά σε δύο ανθρώπους για να φέρουν την Εθνική ομάδα εκεί που θεωρείς πως πρέπει να είναι, αν μη τι άλλο, πρέπει να δείχνεις, ότι αυτήν την επιλογή την πιστεύεις και εμείς αυτό δεν το εκλάβαμε».
Πώς ήταν ή διαδικασία αυτά τα 2,5 χρόνια; Πώς ξεκινήσατε και που φτάσατε με τα παιδιά; Όχι μόνο στα τουρνουά και στα αποτελέσματα αυτά καθ’αυτά, αλλά σε όλη την διαδικασία.
Αλεξία Καμμένου: «Είναι η πιο δύσκολη ομάδα που έχω διαχειριστεί στην καριέρα μου, όμως ήταν παιδιά με ταλέντο, κάποιοι ξεπέρασαν τον εαυτό τους με όλα αυτά που κουβαλούσαν. Ήθελα να δω περισσότερο προσωπικό κίνητρο, ότι μια ολυμπιάδα δεν τους φτάνει, ότι θέλουν και δεύτερη γιατί οι ομάδες με διάρκεια είναι εκείνες που ξεχωρίζουν. Για αυτό λέω ότι όταν φτάνεις κάπου, πρέπει να έχεις σταθερότητα και σχέδιο για το μετά γιατί ακόμα και οι παίχτριες της Ισπανίας δεν έχουν πάει μόνο σε μια Ολυμπιάδα για να πετύχουν ό,τι έχουν κάνει μέχρι στιγμής στην καριέρα τους. Εύχομαι και ελπίζω η επόμενη φουρνιά της Εθνικής ομάδας να έχει πολύ μεγάλα εσωτερικά κίνητρα για να πάνε σε Ολυμπιάδες και να κρατήσουν την Εθνική ομάδα ψηλά».
Τάσος Πυρπυρής: «Ο καλύτερος φίλος της επιτυχίας είναι η αποτυχία. Αν δεν αποτύχει μια ομάδα, η επιτυχία δεν μπορεί να έρθει από την μια στιγμή στην άλλη. Δεν μπορείς λοιπόν μια ομάδα που ήταν 16 χρόνια εκτός Ολυμπιακών Αγώνων και εκτός διεκδίκησης μεταλλίων, να την κάνεις να είναι μόνιμα στο βάθρο και να έχει παίρνεις μετάλλια. Πρέπει να ξεκινήσεις σιγά σιγά, να κάνεις ένα βήμα την φορά, να είσαι στην τετράδα, να προσπαθήσεις να μείνεις εκεί, να παίξεις και να χάσεις τελικούς. Αυτό θέλει χρόνο και το ότι πήραμε 2 συνεχόμενα μετάλλια δεν ήταν εντός προγράμματος. Το ότι η ομάδα είχε ταλέντο και σκληρή δουλειά και βρήκαμε τον σωστό κώδικα, δεν σημαίνει ότι η ομάδα έφτασε στο τοπ επίπεδο. Θέλει χρόνο και υπομονή».
Αν είχατε περισσότερο χρόνο, τι θα θέλατε να παίξει η ομάδα;
Αλεξία Καμμένου: «Θα ήταν επιπόλαιο να το πω με δύο κουβέντες γιατί για μένα έχει να κάνει με το πως προγραμματίζεις τις καταστάσεις, τι όραμα έχεις και πώς πατάς πάνω σε αυτό. Είναι μεγάλη ευθύνη να απαντήσω σε κάτι τέτοιο, δε μου ζητήθηκε και αυτό με θλίβει. Μια πληροφορία από ανθρώπους του χώρου όπως εγώ και ο Τάσος χρήσιμη θα τους ήτανε, εγώ θα την έδινα, αλλά έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα δεν θα είναι το ίδιο αν την πω τώρα».
Μετά από τόσα χρόνια καθημερινής τριβής με τα παιδιά, θέλω να ρωτήσω αν πονάει και γιατί.
Τάσος Πυρπυρής : «Θα σου πω ότι είναι ίσως η πρώτη φορά στην ιστορία των Εθνικών Ομάδων που δύο προπονητές ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό σαν να βρισκόντουσαν σε σύλλογο γιατί οι διοργανώσεις ήταν πολλές και σε σύντομο χρονικό διάστημα μεταξύ τους που είχαμε πολύ μεγάλο κομμάτι της χρονιάς μαζί με τα παιδιά. Παίζαμε καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνα, ειδικά τον τελευταίο χρόνο. Τον τελευταίο χρόνο, τα κορίτσια όσο ήταν στις ομάδες τους ήταν και μαζί μας. Πάντα πονάει όταν φεύγεις από κάτι που έχεις δώσει την ψυχή σου και εμείς δώσαμε κάτι παραπάνω από την ψυχή μας. Δώσαμε πράγματα από την ζωή μας που δεν τα ξέρει ο κόσμος και δεν είναι και η δουλειά του να το γνωρίζει. Είναι κάτι που δεν αφορά τον κόσμο, το ξέρουμε εμείς οι ίδιοι. Όταν λοιπόν ξέρεις τι έχεις αφήσει, πόσο πολύ αγάπησες αυτά τα παιδιά για αυτό που παλέψατε και καταφέρατε, τότε ναι πονάει, πονάει που δεν χαιρετίσαμε τα παιδιά έτσι όπως έπρεπε».
Αλεξία Καμμένου: «Όταν περάσαμε στο Παρίσι είπα πως ευχαριστώ τον Θεό και πως νιώθω ευλογημένη για την ευκαιρία. Εγώ ευχαριστώ τις αθλήτριες μου και τους συνεργάτες μου που πραγματικά ήμασταν οικογένεια και είχαμε αληθινή αγάπη μεταξύ μας. Είμαι ένας άνθρωπος που πάντα συμβουλεύω τους άλλους και που ποτέ δεν θέλω να καρπωθώ τίποτα μόνη μου γιατί ήμασταν όλοι μαζί σε όλο αυτό. Έχω πάρει αγάπη από τις αθλήτριες μου και παρόλο που ξέρω ότι η ζωή του προπονητή είναι σκληρή, έχω την εμπειρία να το διαχειριστώ αυτό και σημασία στο τέλος έχει ότι βάζεις ένα στόχο και κάνεις τα όνειρα σου κοινά, με άλλους ανθρώπους. Εγώ ένα μικρό θαύμα το έζησα και κάποιοι το γνωρίζουν αυτό».
Τι πιστεύετε εσείς πως δεν κάνατε καλά; Είτε στο αγωνιστικό, είτε στο ψυχολογικό κομμάτι. Νιώσατε ποτέ ότι η ομάδα δεν έπαιξε αυτό που μπορεί;
Αλεξία Καμμένου: «Ως προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες θεωρώ ότι έπρεπε να έχει γίνει ένας διαφορετικός προγραμματισμός γιατί στο Παρίσι δεν είχαμε καλό αγωνιστικό ρυθμό γιατί τις τελευταίες 16-17 ημέρες ήμασταν χωρίς αγώνες. Εκεί ήταν λάθος δικό μου που επαναπαύθηκα που δεν βρίσκαμε ομάδες εδώ. Κάναμε κάποιες προπονήσεις με τις Νεάνιδες αλλά τελικά δεν έφτανε αυτό. Νομίζω ότι τις κρίσιμες χρονικά στιγμές διαχειριστήκαμε καλά την κατάσταση και ίσως να έπρεπε να είχαμε προλάβει το να μην πέσει στις αθλήτριες μου τόσο βαρύ. Τώρα βέβαια το σκέφτομαι εκ των υστέρων, αλλά δεν είχα ξαναπάει σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν το είχα ξαναζήσει, τότε θα τους έλεγα ότι η εμπειρία αυτή είναι once in a lifetime αλλά ταυτόχρονα είναι ένας ακόμα αγώνας και πρέπει να παίξουμε χωρίς άγχος.
Αλίμονο αν ένας προπονητής δεν κάνει την αυτοκριτική του, φυσικά θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει άλλα πράγματα αλλά αυτό δεν σταματάει ποτέ για έναν προπονητή. Τα βράδια δεν κοιμάσαι, σκέφτεσαι πως θα μπορούσες να είχες κάνει τα πράγματα διαφορετικά και το χα πει και στις παίκτριες μου ότι έπραττα όπως ένιωθα. Φυσικά έκανα λάθη, αλλά υπάρχει προπονητής που δεν έκανε λάθη; Εγώ πιστεύω πάντα στην προστασία του παίχτη και ποτέ δεν θα του ρίξω ευθύνη αν η ομάδα δεν πάει καλά γιατί εγώ τον ετοιμάζω».
Τώρα που μιλάμε με καθαρό μυαλό, θέλω να ρωτήσω αν θα ξανακάνατε τις ίδιες επιλογές μονάδων στα μεγάλα τουρνουά. Θα αλλάζατε κάτι;
Αλεξία Καμμένου: «Για μένα ένα από τα μεγαλύτερα λάθη ενός προπονητή είναι να μιλάει εκ των υστέρων γιατί τότε είναι που φαίνεται σαν να κατηγορεί τους παίχτες του. Έκανα την επιλογή πιστεύοντας πως αυτές οι αθλήτριες ήταν σε καλύτερη κατάσταση εκείνη την χρονική στιγμή από κάποιες άλλες και πιστεύω πως η επιλογή έγινε αξιοκρατικά. Υποθετικές ερωτήσεις κάνουν ρητορικά οι προπονητές μόνοι τους και τις απαντάνε οι ίδιοι, μόνο στο μυαλό τους».
Τάσος Πυρπυρής: «Όχι δεν θα αλλάζαμε κάτι γιατί η επιλογή έγινε συνειδητά και βάσει αυτών που πιστεύαμε εμείς εκείνη την στιγμή».
Ο κόσμος δεν γνωρίζει το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλούσαν οι παίχτριες μετά την πρόκριση. Τι έφερε αυτό στην ομάδα; Πιστεύετε ότι συνδυάζεται με το last dance κάποιων κοριτσιών απέναντι την Εθνική ομάδα και την ενεργό δράση;
Τάσος Πυρπυρής: «Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Κάποιες είχαν αποφασίσει ότι θα είναι τα τελευταία τους παιχνίδια και μαζί με την λύτρωση που έφερε η πρόκριση, έχασαν το μυαλό τους στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Ήταν ένα τουρνουά όπως τα Ευρωπαϊκά και τα Παγκόσμια, αλλά ίσως και να φταίμε και ‘‘μείς λίγο στο κομμάτι της πνευματικής ετοιμότητας των κοριτσιών».
Αλεξία Καμμένου: «Δεν καταφέραμε να έχουμε μια μόνιμη συναισθηματική σταθερότητα. Στις δύσκολες στιγμές δεν είναι εύκολο να σβηστούν παθογένειες από την μια στιγμή στην άλλη μέσα στα 2,5 χρόνια. Δεν μπορείς να τα ισορροπήσεις όλα. Όταν λοιπόν τα κορίτσια ζούσαν με αυτό τα προηγούμενα χρόνια, δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς αυτό, αλλά σε ποια ομάδα δεν συμβαίνει αυτό; Αυτό θέλει χρόνο για να το αντιμετωπίσεις και δεν μπορείς να βγάζεις συμπεράσματα χωρίς να έχεις πολύ χρόνο καθώς το χρονικό διάστημα που ήμασταν στην ομάδα μας επέτρεπε στην ουσία μόνο να «κουκουλώσουμε» τις παθογένειες».
Οι παθογένειες με τι έχουν να κάνουν;
Αλεξία Καμμένου: «Η αντιπαλότητα στους συλλόγους δημιουργεί κάποιους κραδασμούς. Υπήρξαν κάποιες αντιπαλότητες αλλά πρόθεση των κοριτσιών ήταν να μην υπάρξουν γιατί ο στόχος ήταν πολύ μεγάλος. Αυτό κατά την γνώμη μου πρέπει να ξεκαθαρίζεται εκ των έσω και για αυτό πήραμε ψυχολόγο. Βέβαια, και η ίδια χρόνο χρειαζόταν γιατί αυτά τα πράγματα δεν γίνονται από την μια στιγμή στην άλλη».
Τάσος Πυρπυρής: «Για μένα το μεγαλύτερο θέμα είναι να κάνουμε τα κορίτσια να πιστέψουν ξανά πως είναι πολύ καλές και μπορούν να κερδίσουν. Κάθε φορά που κάτι δεν πήγαινε καλά, δεν πίστευαν στους εαυτούς τους και αυτό το κουβαλούσαν από τα προηγούμενα χρόνια και όλο αυτό δεν έσβηνε με ένα μετάλλιο. Οποιαδήποτε αλλαγή θέλαμε εμείς να βάλουμε, θέλει χρόνο για να την αφομοιώσουν τα κορίτσια και όταν μπαίνει το «πρέπει» θα πας με τα δεδομένα που η ομάδα μπορεί να υποστηρίξει».
Ξέρω ότι είναι δύσκολη η ερώτηση. Τι θα θέλατε να δείτε από την Εθνική ομάδα τα επόμενα χρόνια;
Αλεξία Καμμένου: «Το είπαμε και στην κοινή μας δήλωση, θέλουμε να δούμε να έρχεται η σταθερότητα και να βλέπουμε παιδιά με κίνητρο. Το ταλέντο υπάρχει, καλοί προπονητές υπάρχει και μακάρι να πάρουν την ευκαιρία κάποιοι άνθρωποι που δικαιωματικά αξίζει να την πάρουν. Ολυμπιακοί Αγώνες θα ξαναέρθουν και τα μετάλλια επίσης. Η Εθνική ομάδα μπήκε στον χάρτη, ξαναμπήκε στα σπίτια και σε αυτό διάστημα δεχτήκαμε στήριξη τόσο από τον Υπουργό όσο και από τον Γενικό Γραμματέα που ήταν πάντα εκεί».
Δεν σας δόθηκε η ευκαιρία να αποχαιρετήσετε τις παίχτριες σας, σίγουρα θα το κάνετε, αλλά θα θέλατε να τους πείτε κάτι από εδώ;
Αλεξία Καμμένου: «Όλες τους ξέρουν πως είμαι πάντα στην διάθεση τους όπου και αν βρίσκομαι. Τους χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ γιατί μας πίστεψαν και τις πιστέψαμε και μαζί πραγματοποιήσαμε πολλά όνειρα. Ό,τι έκανα έγινε για το καλό της ομάδας, δεν δέχτηκα καμία υπόδειξη, άκουσα στωικά αλλά λειτούργησα για το δικό τους το καλό».
Τάσος Πυρπυρής: «Μαζί τους πέρασα τα 3 καλύτερα χρόνια της ζωής μου και το έχουμε συζητήσει και με τις ίδιες. Άθελα τους με βοήθησαν να ξεπεράσω μια από τις πιο σημαντικές απώλειες στην ζωή μου, οπότε θα τις ευγνωμονώ πάντα για αυτό».
Επιμέλεια συνέντευξης: Κώστας Παππάς – Συνέντευξη: Ορέστης Κανελλόπουλος
