22 Ιουνίου: Η μέρα που το νερό βούλιαξε στη σιωπή

Στη μνήμη του Νώντα Σαμαρτζίδη, 29 χρόνια μετά

by Aquafeed 24

22 Ιουνίου: Η μέρα που το νερό βούλιαξε στη σιωπή

Στη μνήμη του Νώντα Σαμαρτζίδη, 29 χρόνια μετά

 

Η μέρα που ο ασυμβίβαστος, αθλητής, έκανε το μοιραίο μακροβούτι στην αθανασία.. 29 χρόνια πέρασαν χωρίς τον μεγάλο μαχητή και αθλητή σύμβολο, τον Νώντα Σαμαρτζίδη.

Η 22α Ιουνίου δεν είναι απλώς μια ημερομηνία στο ημερολόγιο. Είναι το βαθύ, ανεπούλωτο τραύμα ενός ολόκληρου κόσμου – για όσους έπαιξαν δίπλα του, τον αγάπησαν, τον θαύμασαν ή απλώς άκουσαν το όνομά του. Είναι η μέρα που το νερό, το σπίτι του, η προέκταση του σώματός του, τον πρόδωσε. Η μέρα που ένα κύμα έφυγε και δεν γύρισε ποτέ.

Ήταν μόλις 31 ετών, όταν η ζωή του κόπηκε απότομα στην Παλαιά Επίδαυρο, κατά τη διάρκεια μιας από τις αγαπημένες του αποδράσεις: ελεύθερη κατάδυση και ψαροντούφεκο. Μαζί του η σύζυγός του, η διεθνής πολίστρια Ντίνα Μαυρίδου, κι ένα φιλικό ζευγάρι. Μια μέρα που ξεκίνησε με φως, κατέληξε σε ανείπωτο σκοτάδι. Ένα σώμα φτιαγμένο από ατσάλι λύγισε εκεί που έδειχνε πάντα πιο δυνατό: στο στοιχείο του.

Γεννημένος να ξεχωρίζει – Φτιαγμένος για τις μεγάλες στιγμές

Ο Νώντας Σαμαρτζίδης γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1965 στις Σέρρες και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Από μικρό παιδί φαινόταν πως δεν ανήκε στην πεπατημένη. Ξεκίνησε με την κολύμβηση στον Άρη, κατακτώντας πέντε χρυσά μετάλλια, αλλά σύντομα η υδατοσφαίριση τον κέρδισε – ένα άθλημα που απαιτεί σώμα, ψυχή, φωνή και καρδιά. Στόν Άρη Θεσσαλονίκης άρχισε να δείχνει το ταλέντο του και τις ικανότητες του.  Ο Νώντας τα είχε όλα. Και τα έδινε όλα.

Το ταλέντο του διέκρινε ο “Πατριαρχης του Ελληνικού πόλο”, Ανδρέας Γαρύφαλλος και τον έφερε στον Εθνικό μαζί με άλλα δύο μεγαθήρια της εποχής τους Φίλιππο Καιάφα και Βαγγέλη Πάτρα από τον Βόλο.

Στον Εθνικό Πειραιά έζησε τα σπουδαιότερα χρόνια της καριέρας του: δύο Πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Ελλάδας και δεκάδες αναμετρήσεις που γράφτηκαν στην ιστορία του συλλόγου. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον τρίτο τελικό του 1994, όταν ανέλαβε το κρίσιμο πέναλτι και το εκτέλεσε με την ψυχραιμία ενός γεννημένου ηγέτη;

Με την Εθνική Ελλάδος φόρεσε το σκουφάκι 319 φορές. Συμμετείχε σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες, τέσσερα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, δύο Παγκόσμια, δύο World Cups. Ήταν αρχηγός, εμπνευστής, πυλώνας. Δεν ήταν ο πιο τεχνικά κομψός, αλλά ήταν η καρδιά της ομάδας. Το κορμί του χτισμένο για μάχη, η φωνή του για να ξυπνά, το βλέμμα του για να εμπνέει.

Περισσότερο άνθρωπος παρά αθλητής

Ο Νώντας δεν ήταν ποτέ μόνο ένας αθλητής. Ήταν μια παρουσία που γέμιζε αποδυτήρια και ψυχές. Ειλικρινής, αυθόρμητος, δοτικός. Αν χρειαζόταν να επιλέξει ανάμεσα στο «σωστό» και το «ανθρώπινο», διάλεγε χωρίς δεύτερη σκέψη το ανθρώπινο.

Το απέδειξε με την πιο χαρακτηριστική πράξη του: το 1995, στη Βιέννη, του απαγορεύτηκε από την Ομοσπονδία να επισκεφθεί τον άσχημα ασθενή φίλο και συμπαίκτη του Θοδωρή Καλακόνα. Ο Νώντας έφυγε χωρίς άδεια, πλήρωσε το τίμημα, αποκλείστηκε από την Εθνική. Δεν τραυματίστηκε. Δεν αποσύρθηκε. Αποβλήθηκε, επειδή διάλεξε να είναι άνθρωπος. Ήταν η τελευταία του εμφάνιση με το εθνόσημο – και ίσως η πιο ένδοξη.

Ο Νώντας δεν ξεχνιέται. Ζει στα νερά που αγάπησε, στα βλέμματα των ανθρώπων που τον ένιωσαν, στα παιδιά που σήμερα μαθαίνουν πόλο με τις αξίες που εκείνος ενσάρκωσε.

Στις 22 Ιουνίου, η υδατοσφαίριση δεν τον πενθεί απλώς. Τον τιμά.

Γιατί ο Νώντας δεν ήταν απλώς ένας παίκτης.
Ήταν η ψυχή του αθλήματος.

Η απουσία του Νώντα δεν μετριέται με χρόνια. Μετριέται με σιωπές, με κενά, με «αν» που ποτέ δεν απαντήθηκαν.

Κατά καιρούς έχουν γίνει πολλές δηλώσεις για τον Νώντα και σήμερα παραθέτουμε μερικές από αυτές.

Η αδερφή του, Στέλλα, κάθε χρόνο καταθέτει ψυχή:  «Νωντας 29 χρόνια Στην αγκαλιά της θάλασσας ,στην καρδιά μας για πάντα….
Αγαπημένε μου Νώντα, δεν υπάρχουν λόγια αρκετά για να χωρέσουν αυτό που άφησες μέσα μου. Έφυγες νωρίς, τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά. Κι όμως, όσο κι αν έλειψες από τις μέρες μου, δεν έλειψες ποτέ από την καρδιά μου.

Ήσουν φως, ήσουν χαμόγελο, ήσουν εκείνο το στήριγμα που πάντα ήξερα πως έχω. Η απουσία σου είναι μια σιωπή που φωνάζει. Μου λείπεις σε κάθε στιγμή, σε κάθε σκέψη, σε κάθε κύμα που σκάει στη θάλασσα και μου θυμίζει πως εκεί πήρες την τελευταία σου ανάσα.

Όμως σε κρατώ ζωντανό μέσα μου. Στις αναμνήσεις μας, στα αστεία μας, στα βλέμματα που λέγανε τόσα χωρίς να μιλάμε. Θα σε αγαπώ για πάντα. Και όσο εγώ ζω, θα ζεις κι εσύ μέσα μου.

Καλό ταξίδι, αδερφέ μου. Να χαμογελάς εκεί που είσαι. Και να ξέρεις, δεν σε ξεχνώ. Ποτέ. Για τον αδερφό μου που έγινε κύμα…»

Ο Κυριάκος Γιαννόπουλος, σημερινός πρόεδρος της ΚΟΕ και τότε συμπαίκτης του, ανακοινώνει την αναβίωση του τουρνουά στη μνήμη του:

«Ημέρα θλίψης αλλά και αναμνήσεων Τι και αν πέρασαν τόσα χρόνια. Για όλους μας πάντα η εικόνα του αγαπημένου μας Νώντα θα υπάρχει στο μυαλό μας. Θα μας θυμίζει όλα όσα ωραία περάσαμε μαζί που μας ένωσαν και που ξαφνικά η μοίρα της ζωής αποφάσισε θα διακόψει άδικα. Το τουρνουά στην μνήμη του θα ξαναγίνει από την επόμενη χρόνια για να μαθαίνει η νέα γενιά και να θυμούνται οι παλαιότεροι, έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες αθλητές που ανέδειξε το σπορ στην χώρα μας».

Πολύ άνθρωποι του υγρού στίβου είχαν να πουν τα καλύτερα, ο επί σειρά ετών συμπαίκτης του, Παναγιώτης Τσολακούδης:

«Το πιο σημαντικό είναι ότι πάντα ψάχνουμε να βρούμε κάτι να πούμε για το Νώντα. Δεν έχει σημασία τι θα πούμε. Σημασία έχει ότι τον θυμόμαστε. Κάθε χρόνο πρέπει να τιμούμε αυτή την ημέρα, γιατί αυτοί που φεύγουν ξεχνιούνται μόνο όταν δεν τους θυμόμαστε. Θα είναι αθάνατος γιατί δεν θα τον ξεχάσει ποτέ κανείς, όσο ζει αυτή η γενιά. Το θέμα είναι να τον θυμάται και η επόμενη γενιά που δεν τον είχε ζήσει από κοντά. Θα πρέπει η Ομοσπονδία να επαναφέρει το τουρνουά ή να καθιερώσει κάποιο βραβείο για τον καλύτερο παίκτη ή τον ανερχόμενο αθλητή. Αυτό θα το αποφασίσει η ΚΟΕ. Ο Νώντας ήταν ένας αγαθός γίγαντας. Ήταν ένας άνθρωπος που όταν σε αγαπούσε, μπορούσα να σε σφίξει στην αγκαλιά του και να σου σπάσει τα κόκκαλα. Ήταν αθλητής τεράστιων δυνατοτήτων που έπαιζε για την ομάδα και τους συμπαίκτες του. Μην ξεχνάμε ότι το επεισόδιο που έγινε τότε, όταν ήταν αρχηγός της Εθνικής, έγινε γιατί ενδιαφέρθηκε για την υγεία κάποιου συναθλητή του. Ένα επεισόδιο που τον οδήγησε εκτός Εθνικής ομάδας»

Ο επιστήθιος φίλος του αδικοχαμένου αρχηγού, ο Βαγγέλης Πάτρας.

«Τα λόγια είναι περιττά για τον Νώντα. Κυριολεκτώ. Αυτά που θα καταθέσω σήμερα εγώ είναι ένα μικρό μέρος της μεγάλης ιστορίας του Σαμαρτζίδη. Μακάρι τα λόγια μου να απηχούν το μεγαλείο ψυχής του Νώντα και να τιμούν την μνήμη του. Αχ βρε Νώντα. Κρίμα που δεν είσαι ανάμεσά μας».

Θοδωρής Χατζηθεοδώρου, είχε πει: “Ο Νώντας ήταν εκ των κορυφαίων αθλητών που γέννησε ο ελληνικός αθλητισμός. Ήταν ένα αγνό και καθαρό παιδί, το οποίο είχε τεράστια αποθέματα ψυχικής και σωματικής δύναμης. Είχα την τύχη και την τιμή να αγωνιστώ εναντίον του σε διασυλλογικό επίπεδο και ως συμπαίκτης του στην εθνική ομάδα. Επειδή ήμουν από τους μικρούς αθλητές τότε, μπορώ να θυμηθώ πως πάντα προστάτευε και βοηθούσε τους μικρότερους συμπαίκτες του. Τους δίδασκε τα μυστικά του αθλήματος. Ήταν ένα αρχηγός με όλη τη σημασία της λέξης.”

Ο άλλοτε συμπαίκτης στά πρώτα του χρόνια στον Εθνικό και σήμερα Αντιπρόεδρος του συλλόγου, Γιάννης Γαρύφαλλος δήλωσε: «Θυμάμαι, σαν σήμερα την πρώτη του εμφάνιση στο ανοικτό τότε Παπαστρατειο, εντυπωσιακός και πολύ μεγάλος παίκτης. Υπήρξαμε λίγα χρόνια συμπαίκτες στον Εθνικό και στην Εθνική ομάδα, αλλά είμαστε φίλοι μέχρι το τέλος. Κρίμα έφυγε πολύ νωρίς.Ο άλλος του  συμπαίκτης στον Εθνικό, Αντώνης Αρώνης, δήλωσε: «Ό,τι και να πούμε για τον Νώντα είναι λίγο. Έφυγε πολύ νωρίς και λείπει πολύ σε όλους μας. Ήταν ένας αθλητής που άφησε τη σφραγίδα του στο Ελληνικό πόλο και θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα στο άθλημα. Εκτός από συμπαίκτες, είμασταν και πολύ καλοί φίλοι, καθώς κοιμόμασταν μαζί στα ταξίδια. Είναι λυπηρός ο τρόπος που έφυγε, όμως δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ και θα τον θυμόμαστε για πάντα»

Ο πρώην πολίστας και συμπαίκτης του Νώντα Σαμαρτζίδη, Γιώργος Μαυρωτάς, δήλωσε: «Ο Νώντας ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες που ανέδειξε το Ελληνικό πόλο και είχε μεγάλη συμβολή στην άνοδο της Εθνικής ομάδας από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 έως τα μέσα της δεκαετίας του ‘90. Ήμασταν συμπαίκτες στην Εθνική περισσότερο από δέκα χρόνια, περνώντας ανεπανάληπτες στιγμές. Ήταν προικισμένος παίκτης με δύναμη και ταχύτητα, φόβητρο για κάθε αντίπαλο. Ήταν ευθύς και αυθόρμητος χαρακτήρας, που δεν κολλούσε πουθενά. Η ειρωνία της τύχης είναι ότι έφυγε μέσα από το νερό, ενώ «έπινε» τις πισίνες με το κουτάλι. Άφησε εποχή στις Ελληνικές και ξένες πισίνες και έφυγε απροσδόκητα, αφήνοντάς μας νωρίς με παίκτη λιγότερο».

Ανίκητος στη μνήμη

Ο Νώντας δεν πρόλαβε να γεράσει. Δεν πρόλαβε να αποσυρθεί, να καμαρώσει διαδόχους, να σταθεί στις εξέδρες ως “παλιός”. Μα ίσως ακριβώς γι’ αυτό παραμένει αιώνιος. Δεν ξεθώριασε, γιατί δεν αλλοιώθηκε. Δεν έγινε “ένας ακόμα βετεράνος”, αλλά έμεινε ήρωας. Όπως μένουν όσοι φεύγουν νωρίς, αλλά με φλόγα.

Μπορεί να ηττήθηκε από το ίδιο στοιχείο που τον δόξασε. Μα δεν νικήθηκε ποτέ πραγματικά. Ο Νώντας Σαμαρτζίδης έζησε όπως έπαιζε, με ορμή, ένταση και τιμιότητα. Πέθανε όπως έζησε, αληθινός.

Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν “φεύγουν”. Γίνονται κύμα. Και ταξιδεύουν για πάντα στη μνήμη εκείνων που τους αγάπησαν.

You may also like

Retina Logo Mobile Aquafeed24

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

© AQF24 MEDIA