Το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανές, μάλλον επαναλαμβανόμενο θα έλεγε κανείς σαν σε ρέπλικα αθλητές κα αθλήτριες να παλεύουν μοναχοί τους για να μοιραστεί μια χώρα τη δική τους χαρά, η δική τους επιτυχία με τις δικές τους θυσίες και υπεροπροσπάθεια.
Τα λόγια του Άλκη Κυνηγάκη χτυπούν απευθείας στην καρδιά. Δεν ήταν ευχαριστημένος από την 10η θέση στους Ολυιακούς Αγώνες της Γαλλίας μετά την 5η στο Τόκιο. Με τρεμάμενη φωνή και εμφανώς συναισθηματικά φορτισμένος, μίλησε για όσα πέρασε ώστε να καταφέρει να φτάσει μέχρι εδώ.
Αληθινός αλλά και βαθιά πληγωμένος, μόνος. Σε ευχαριστούμε για αυτό που είσαι Άλκη…
«Ήμουν πολύ κακός, δεν μπορούσα να διαχειριστώ πολλά πράγματα. Ένιωθα ψυχολογικά κουρασμένος από όλη αυτή τη διαδρομή. Ήταν πολύ δύσκολα τα τελευταία χρόνια μετά τους προηγούμενους Ολυμπιακούς. Ένιωσα ότι είχα πολλούς εχθρούς γύρω μου. Δουλέψαμε από το Δεκέμβριο σοβαρά με τον Σπύρο Γιαννιώτη. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες όμως δεν είναι ούτε έξι μήνες ούτε επτά ούτε οκτώ. Στενοχωριέμαι που δεν είχα ανθρώπους δίπλα μου και αναγκάστηκα να αλλάξω τόσους προπονητές μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα.
Θέλω να ευχαριστήσω τον Σπύρο τον Γιαννιώτη γιατί ουσιαστικά είναι ο μόνος άνθρωπος που έκατσε δίπλα μου σε όλο αυτό το ταξίδι έξανε τα πάντα για μένα και εγώ προσπάθησα καθημερινά από όταν πήγα στην Κέρκυρα να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό με όλες τις αντιξοότητες που είχα.
Δεν είχα ομάδα δίπλα μου. Αντί να μου ανοιχτούν οι δρόμοι μετά το Τόκιο, εμένα έσφιξαν. Δεν καταλαβαίνω το λόγο που έγινε αυτό το πράγμα και δεν καταλαβαίνω γιατί να με αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο. Αυτοί που το έκαναν το ξέρουν. Εγώ έδωσα και την ψυχή μου για αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ξυπνούσα και σκεφτόμουν μόνο αυτό. Δεν ήρθε αλλά ξέρω μέσα μου ότι έκανα τα πάντα. Ό,τι εμπόδιο ήρθε μπροστά μου το πέρασα από μέσα, ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Αν κάτσω και γράψω βιβλίο για αυτά τα τρία χρόνια δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έχω περάσει. Έχω χάσει τον εαυτό μου μέσα από αυτό το ταξίδι. Η αποτυχία είναι αποτυχία, ο αθλητισμός είναι αυτό που είναι. Εγώ αυτό που θα ήθελα να παρακαλέσω τους αρμόδιους, αυτούς που πρέπει να είναι πιο κοντά στους αθλητές και να τους αγαπήσουν περισσότερο και όχι να τους βλέπουν σαν εχθρούς. Είμαστε μία ομάδα, μία χώρα και στα κακά και στα άσχημα πρέπει να δίνουμε λύσεις και όχι σφαλιάρες επειδή μπορούμε.»
Αναφορικά με τον Σπύρο Γιαννιώτη και τη συνύπαρξή τους, ο Κυνηγάκης είπε… «είναι μεγάλος και τρομερός άνθρωπος. Κάθε μέρα που αποδείκνυε ποιος είναι. Αυτή η χρονιά μου έδειξε, ζώντας με το Σπύρο, ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Είναι αυτός που είναι γιατί έιναι κάτι διαφορετικό. Εκεί που οι άλλοι δεν σε πιστεύουν, θα έρθει και θα το κάνει. Γιατί ξέρει, είναι Ολυμπιονίκης. Ξέρει να βλέπει το φως μέσα από το σκοτάδι.»
Σήμερα δεν ήμουν πνευματικά καλά. Όλη αυτή η υπερπροσπάθεια που είχα δώσει όλο αυτό το καιρό γιατί 7 μήνες είμαι μόνος μου. Εγώ και ο Σπύρος. Μια πισίνα άδεια και εμείς οι δύο στην Κέρκυρα. Σε ένα σπίτι μόνος μου εκεί, δεν ήξερα κανέναν. Και φτάνοντας σήμερα εδώ είχα τρομερό άγχος και πίεση διότι εγώ ζω και αναπνέω για το χρυσό και νομίζω ότι πνευματικά δεν ήμουν αυτός που έπρεπε για να διεκδικήσω το κάτι παραπάνω. Τα ρεύματα δεν με βοήθησαν, ήταν κάτι καινούργιο. Δεν θέλω να λέω δικαιολογίες, κάτι δεν διάβασα καλά. Ήταν πάρα πολύ δύσκολος αγώνας, πραγματικά για σκάκι.
Για την ποιότητα του νερού και αν αυτό τον επηρέασε, μέσα στη συναισθηματική του φόρτιση ήταν και πάλι αυθόρμητος. «Εγώ πάντως το ήπια, αν πάθω κάτι έπαθα. Έχω κολυμπήσει και σε χειρότερα νερά πάντως. Από την πρώτη στιγμή δεν με ενόχλησε. Είναι τρομερό το σημείο.»
Κρατάω τον Σπύρο Γιαννιώτη και πετάω όλα τα άλλα. Πρέπει πρώτα πνευματικά να ισορροπήσω και μετά να δούμε αν θα συνεχίσω. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Πρέπει να ξεκουραστώ και να βρω μία ομάδα δίπλα μου. Δεν βγαίνει μόνος μου. Όλοι οι αθλητές δουλεύουν μαζί εδώ.
Το σημερινό δεν θα αλλάξει ποτέ. Είμαι 10ος, Αυτό που θα παρακαλέσω όσοι μ’ ακούνε είναι να αγαπήσουν τους αθλητές και να είναι δίπλα τους και όχι απέναντί τους. Ένα εθνόσημο είναι, μία Ελλάδα. Στα δύσκολα πρέπει να δείξουμε ποιοι είμαστε. Στα εύκολα πανηγυρτζήδες είμαστε κι ας το ακούσουν όσοι πρέπει. Ξέρουν αυτοί.
Τρία χρόνια τώρα, κάθε τρεις μήνες ήμουν πολύ κοντά στο να σταματήσω. Έβρισκα λύσεις και έπεφτα πάλι και πάλι σε τοίχο. Από προπονητή σε προπονητή. Όταν παλεύεις για όλα, όταν έρχεσαι εδώ πως να έχεις ενέργεια; Το ένιωθα ότι είμαι ταλαιπωρημένος. Συγγνώμη για όσους απογοήτευσα. Εγώ είμαι ευχαριστημένος με τον εαυτό μου γιατί ξέρω ότι έκανε ότι μπορούσα. Ευχαριστώ και τους χορηγούς μου γιατί χωρίς αυτούς θα είχε τελειώσει το ταξίδι πολύ πιο γρήγορα. »
