Το σεντούκι άνοιξε ξαφνικά και αναγκαία, για να ξεπηδήσουν από αυτό οι αναμνήσεις αλλά και η προσωπική μας ταινιοθήκη, έτσι ώστε το μυαλό να ξεμπλεχτεί από τις πληροφορίες και να ερευνηθούν τίτλοι ταινιών που θα μπορούσαν να συντροφεύουν την αθλητική ζωή και πορεία της κορυφαίας φουνταριστού στον κόσμο διαχρονικά, η οποία αφήνει στην άκρη τα μωρουδιακά και βγάζει από το συρτάρι το «γαλανόλευκο» σκουφάκι με το «7», εκείνο που έχει βουτηχτεί σε πάμπολλες πισίνες του κόσμου και που ανέβηκε πριν από δώδεκα χρόνια στο Έβερεστ του Παγκοσμίου Πόλο στη Σαγκάη.
Στις 18 Μαρτίου του 1995 ο Άγιος Μιχαήλ της καλαθοσφαίρισης λέει το θρυλικό «I am Back» και σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, σε ένα άθλημα που βρίθει αντιδημοφιλίας, η Αλεξάνδρα Ασημάκη το λέει για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια, καθώς πρώτα το ομολόγησε για την πολύκροτη επιστροφή της στην ενεργό δράση και πλέον το φωνάζει με θάρρος για το comeback στην αγαπημένη όλων, αλλά ειδικότερα δική της, Εθνική ομάδα.
Αν η υδατοσφαίριση ήταν ένα σπορ λαοφιλές, που το αναγνώριζαν ως προϊόν οι χορηγοί, τότε το στόρι της Ασημάκη θα ήταν νούμερο ένα επιλογή για να μεταφερθεί στο netflix, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, το #AQF24 ήδη ξεκινά podcast και η σκηνοθεσία σε λίγα χρόνια δεν αποτελεί μια εντελώς παρανοϊκή σκέψη. Ανατροπές, star quality, κορυφές, δυσκολίες, πείσμα, πίστη και μια πορεία που δεν στερείται πάθους για μια αθλήτρια που αναγνωρίζεται σε κάθε πισίνα της Ευρώπης και του κόσμου, η οποία πλέον επιστρέφει στην προετοιμασία της Εθνικής ομάδας ως η μοναδική μαμά στις τάξεις της και αν τα πράγματα εξελιχθούν, ως η μοναδική μητέρα σε κορυφαία διοργάνωση στο άμεσο μέλλον.
Τα τηλέφωνα χτύπησαν αλόγιστα το απόγευμα της Πέμπτης, καθώς το νέο ήταν κάτι το οποίο αξίζει να ασχοληθείς, ήταν κάτι πράγματι και ως το κορυφαίο Μέσο για τον Υγρό Στίβο και την υδατοσφαίριση, εξασφαλίσαμε την αποκλειστική πρώτη δήλωση της αρχηγού του ΑΛΙΜΟΥ ΝΑΣ Betsson για την επιστροφή της στην προετοιμασία της Εθνικής ομάδας γυναικών, μετά την ανακοίνωση της ΚΟΕ για τον τραυματισμό της Μαρίας Μυριοκεφαλιτάκη.
Η Αλεξάνδρα Ασημάκη δεν έχει πει την τελευταία της λέξη σε πολλά πράγματα και θέλει να ορίσει τη μοίρα της η ίδια, όπως κάνουν οι πρωταθλητές στα σπορ και τη ζωή, αλλά το κυριότερο θέλει να κάνει περήφανη την κόρη της για τη μαμά της. Ίσως, λοιπόν, το σύμπαν, ο Θεός, ή όπως αγαπάτε πείτε το, να επιφυλάσσουν στην πορεία της κάτι που θα γράψει τον επίλογο σε μια – ούτως ή άλλως – τεράστια καριέρα.
Η μαμά Αλεξάνδρα επιστρέφει ως θρύλος σε μια ομάδα που διψά για μια θρυλική διάκριση..
«Είμαι πίσω. Χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό. Μετά από ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, που αν αναλογιστείς τι έχει γίνει σε αυτό, φαντάζει πολύ μεγαλύτερο. Χαίρομαι που θα φορέσω το εθνόσημο ξανά, που θα εκπροσωπήσω μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια την Εθνική μας ομάδα, για έναν πολύ μεγάλο στόχο που είναι το πανευρωπαϊκό του Αϊντχόβεν που δίνει πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι.
Ναι, είμαι χαρούμενη για τον τρόπο που τα έφερε σε εμένα η ζωή και νιώθω πραγματικά πολύ τυχερή. Αν μου ζητούσες να γράψω την ιστορία της ζωής μου, αυτό το σενάριο δεν θα μπορούσα πραγματικά να το φανταστώ, αλλά έτσι όπως εξελίσσονται όλα μοιάζει μια όμορφη ιστορία. Είναι μια δεύτερη ευκαιρία για μένα…
Σταμάτησα όντας αρχηγός της Εθνικής ομάδας, πριν το Προολυμπιακό στην Τεργέστη, ήρθε ο κόβιντ και ματαιώθηκαν τα σχέδια όλων, έμεινα έγκυος, σταμάτησα από την ενεργό δράση και έκανα ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο.
Δεν μπορούσα τότε να φανταστώ ότι θα επιστρέψω, αλλά ένιωθα ότι δεν μου αξίζει αυτό το τέλος. Ότι η δική μου ιστορία με την Εθνική ομάδα, άξιζε να γραφτεί με διαφορετικά γράμματα και φυσικά πάντα για το καλό της Εθνικής ομάδας που είναι πάνω απ’όλα.
Συμπεριλήφθηκα στο κάλεσμα χθες το απόγευμα, μετά τον τραυματισμό της Μαρίας Μυριοκεφαλιτάκη, μιας αθλήτριας που είναι βασικό μέλος της Εθνικής και θέλω να πω περαστικά στο κορίτσι, στην αθλήτρια, καθώς ξέρω πόσο στοιχίζει ένας σοβαρός τραυματισμός, γνωρίζω πόσο πείσμα και κουράγιο θέλει για να επανέλθεις. Περαστικά.
Η Εθνική ομάδα έχει πολλές δυνατότητες και είμαι έτοιμη να παλέψω και εγώ μαζί με την ομάδα. Μετά το χειρουργείο μου, ξεκίνησα ξανά και αποτελούσε ένα στοίχημα με τον γιατρό μου τον Χρήστο Θέο αν θα τα καταφέρω, αν θα μπορέσω να είμαι αυτή που ήμουν. Δημιουργήθηκε ο ΑΛΙΜΟΣ ΝΑΣ και ο σύλλογος έκανε σημαντικά βήματα, κάτι που μου έδωσε την ευκαιρία να δείξω πράγματα και να έρθει αυτό το κάλεσμα. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία που έρχεται μπροστά μου, που μου έφερε η ίδια η ζωή.
Ο Ράφα Ναδάλ είπε ότι δεν του άξιζε αυτό το τέλος, δηλαδή ένα τέλος μετά από τραυματισμό σε μια συνέντευξη Τύπου. Αυτό πίστευα και εγώ, σταμάτησα την ενεργό δράση σε ένα άδειο κολυμβητήριο, σε έναν υποβαθμισμένο θεσμό Κυπέλλου Ελλάδας, τότε δεν έγινε ούτε η Ευρωλίγκα, ούτε οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Σταμάτησα τραυματίας, όντας εκτός αγωνιστικής δράσης και δεν πιστεύω ότι μου άξιζε αυτό.
Πολλές και απότομες οι αλλαγές στη ζωή μου, αλλά χωρίς να θέλω να ακουστεί κλισέ, το σημαντικότερο κομμάτι μου είναι η κόρη μου η Σταυριάνα. Η μητρότητα είναι μια δύσκολη περίοδος για κάθε γυναίκα, από μια δραστήρια αθλήτρια, με διαδοχικά ταξίδια, βρέθηκα έγκυος, σε μια περίοδο καραντίνας και όταν η κόρη μου ήταν τριών μηνών υποβλήθηκα σε χειρουργείο. Αλλαγές καθημερινότητας, αλλαγές στο σώμα μου και χαίρομαι που ζωή μου τα φέρνει έτσι, που είχα τη δύναμη, την τύχη, την στήριξη από την οικογένεια μου, γιατί δεν θα μπορούσα να έχω κάνει τίποτα. Είναι δύσκολος ο συνδυασμός μητρότητα και πρωταθλητισμός. Τυχερή για τον ΑΛΙΜΟ ΝΑΣ και την πορεία μας, που μπόρεσα μέσα από αυτό να βρω τα πατήματα μου και θέλω να αρπάξω αυτή την ευκαιρία για να βγει κάτι σπουδαίο για την Ελλάδα μας.
Ξέρω πολύ καλά ότι αυτή η ομάδα, η Εθνική, πιστεύει στα όνειρα και μέχρι τώρα η ζωή δεν με έχει διαψεύσει.
Ίσως η ιστορία μου δώσει κουράγιο σε κάποια αθλήτρια, σε κάποια μητέρα εκεί έξω, πως ότι και αν συμβεί, είτε αυτό είναι δυσκολίες που έρχονται στο διάβα μας, είτε αλλαγές συνθηκών, πρέπει να συνεχίζουμε αυτά που αγαπάμε, με υψηλούς στόχους, να δουλεύουμε για αυτούς και ότι όταν κρατάμε την ψυχή μας αγνή και έχουμε πίστη, όλα μπορούμε να τα πετύχουμε.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια, είδα υπό άλλο πρίσμα τα πράγματα, βρέθηκα αν θες εκτός συστήματος, εκτός ελίτ. Επιστρέφω ως μαμά και νιώθω ότι η ψυχή της Αλεξάνδρας είναι πιο αγνή από ποτέ, εστιάζω στα σημαντικά, στα θετικά, κάτι που αποτελεί κλειδί για την ευζωΐα. Μου αρέσει ο καινούργιος εαυτός μου, χαίρομαι που είμαι πίσω και θέλω η Εθνική ομάδα να προχωρήσει μπροστά.
Είχα στρες στην πρώτη συνάντηση, στην πρώτη προπόνηση, όχι τόσο όσο περίμενα. Μπήκα φυσιολογικά στη ρουτίνα της ομάδας. Τα κορίτσια είναι σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο, προερχόμενες από τις ομάδες τους και από τις προπονήσεις με την Εθνική εδώ και λίγο καιρό. Για εμένα ήταν μια ακόμη ημέρα, σε κάτι που αποτελούσε η απόλυτη καθημερινότητα μου για πάρα πολλά χρόνια.
Έχω πάρα πολλά άγχη, πιο πολύ για τους γύρω μου, να είναι καλά, να είναι οι συμπαίκτριες μου καλά. Δεν έχει γεννηθεί ακόμη κάποιο ιδιαίτερο άγχος για την επιστροφή μου. Ένα… «μάγκωμα» το ένιωσα, πρώτη φορά σε αυτή την πισίνα στο ΟΑΚΑ, πρώτη φορά συμπαίκτρια με πολλά νεαρά κορίτσια, αλλά σημασία έχει ένα πράγμα: Η Εθνική ομάδα είναι μια και είναι πάνω από όλα.
Τέλος, ένας ακόμη λόγος που νιώθω χαρά και επιβεβαιώνομαι για τα όνειρα, είναι ότι η κόρη μου θα είναι πολύ περήφανη για τη μαμά της, στο λέω και βουρκώνω. Που θα με βλέπει να αγωνίζομαι, θα καταλαβαίνει ότι η μαμά παλεύει. Αυτή είναι η δουλειά των γονιών, να γαλουχούμαι τα παιδιά μας με αξίες και εγώ θέλω η κόρη μου να γίνει μια δυναμική γυναίκα».
