Στο 10ο Δημοτικό Σχολείο Κέρκυρας, στο οποίο και φοίτησε βρέθηκε ο Σπύρος Γιαννιώτης προκειμένου να ενθαρρύνει τα παιδιά μέσα από τη δική του αθλητική και μαθητική εμπειρία να μη σταματούν ποτέ και για κανέναν λόγο να κυνηγούν τα όνειρά τους.
Μετά από τριάντα χρόνια βρέθηκα ξανά στο 10ο Δημοτικό Σχολείο Κέρκυρας. Σκοπός της επίσκεψής μου είναι να ενθαρρύνω τα παιδιά μέσα από τη δική μου αθλητική και μαθητική εμπειρία να μη σταματούν ποτέ και για κανέναν λόγο να κυνηγούν τα όνειρά τους όσο δύσκολα και αν είναι.
Τα συναισθήματά μου καθώς στέκομαι απέναντί τους είναι πολλά, δυστυχώς όμως τα περισσότερα από αυτά ιδιαίτερα άσχημα και όχι ευχάριστα όπως θα ένιωθε ένα παιδί όταν θα βρισκόταν μετά από τόσα χρόνια στο σχολείο του.
Παρ όλα αυτά ίσως όλη μου τη διαδρομή την οφείλω ακριβώς σ αυτό το σχολείο και ο,τι βίωσα σ αυτό. Δεν εύχομαι σε κανέναν/καμία μαθητη/τρία να βιώσει εμπειρίες τραυματικές όπως οι δικιές μου (αν και είμαι σίγουρος πως υπάρχουν παιδιά που έχουν περάσει και χειρότερα, δυστυχώς). Θέλω να τονίσω πως αυτά που αναφέρω δεν είναι ένα απλό και εύκολο κατηγορώ για τους δασκάλους μου. Είναι μια συνεχής προσπάθεια ένα ταρακούνημα πιο απλά, να μη γίνονται ξανά οι ίδιοι άστοχοι χειρισμοί που μπορούν να πληγώσουν ένα παιδί.
Γιατί όμως να οφείλω όλη μου την διαδρομή σ αυτό το σχολείο;
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν πέρασα σχεδόν ποτέ καλά σε αυτό. Συνεχώς είχα την αγωνία πως θα ανταποκριθώ αλλά και τι θα ακούσω όταν τελικά θα αποτύχω! Θυμάμαι να πέφτω για ύπνο γεμάτος άγχος για την επόμενη μέρα αφού ενώ πήγαινα “διαβασμένος” ήμουν πάντα “αδιάβαστος”, ενώ “ήξερα” να απαντήσω “δεν ήξερα” πως να απαντήσω, πως όταν έγραφα ένιωθα (και νιώθω ακόμα) έναν πανικό, ένα μούδιασμα, ένα ψυχολογικό μπλοκάρισμα.
Να λένε στο πατέρα μου να μην μου μιλάει η μητέρα μου Αγγλικά γιατί όχι απλά δε με βοηθάει αλλά με “χειροτερεύει”, πως θα μεγαλώσω και θα μιλάω σπαστά ελληνικά όπως την μητέρα μου; Σοβαρά τώρα;! Το λες αυτό σε ένα γονέα για το παιδί του;
Πώς λοιπόν με σήκωνε στον πίνακα να διαβάσω κείμενα ενώ ήξερε ο δάσκαλος πως δεν μπορώ να διαβάσω καλά; Και εγώ από το πανικό μου να έχω ανάποδα το βιβλίο.
Πόσο μάλλον να διαβάσω δυνατά και να νιώθω την γη κάτω από τα πόδια μου να χάνεται και να γελάει η τάξη μαζί μου και να μου λέει να συνεχίσω; Και να γελάνε ακόμα περισσότερο!
Θυμάμαι να φεύγω κλαίγοντας εκείνη την ημέρα από το σχολείο και να μην θέλω να επιστρέψω σε αυτό από ντροπή.
Όλα αυτά μου έδωσαν πείσμα και δύναμη να παλέψω και να αποδείξω σ αυτούς αλλά πάνω απ όλα σε εμένα πως εγώ θα τα καταφέρω, και τα κατάφερα…πείσμωσα όσο τίποτα στον κόσμο! Ήξερα πως αξίζω, ήθελα να το δείξω και το έδειξα! Γι αυτόν λοιπόν τον λόγο σε όλους όσους δεν με πίστεψαν τους οφείλω πολλά όχι γιατί κοιταξαν μόνο στις δυσκολίες μου στα μαθήματα αλλά γιατί μ αυτή τους τη στάση με σκληραγώγησαν.. δυστυχώς με λάθος τρόπο!
Σήμερα είναι μια μέρα νίκης και υπερηφάνειας για τον τότε μαθητή Σπύρο. Γύρισα σε αυτό σχολείο γεμάτος ικανοποίηση πως τα κατάφερα, πως πέτυχα, πως έκανα ακόμα και τα πιο δύσκολα όνειρά μου πραγματικότητα!».
