Ανοίγεις το κινητό, τα social media, τον υπολογιστή και τρομάζεις. Σπαρακτικές εικόνες κάνουν το γύρο του διαδικτύου και εμφανίζονται στην οθόνη σου. Έρχονται και επιτρέπεις να παρέρχονται. Οι λίγο ρομανικοί, κάπως ενσυνείδητοι σκέφτονται «σε τι κόσμο μεγαλώνει το παιδί μου;» Κρατήστε αυτό το ΜΟΥ.
Η πρώτη αντίδραση σοκάρει. Πάσης φύσεως βία η οποία αναπαράγεται διαρκώς γιατί «πουλάει». Κακά τα ψέματα, τα φαινόμενα δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενα. Πάντοτε και παντού κυρίευαν με την ειδοποιό διαφορά πως πλέον η προβολή έχει εκτοξεύσει τις γνωστοποιήσεις αλλά και τα ίδια τα περιστατικά. Γιατί και ο θύτης «τρέφεται» από αυτή. Η άγνοια κινδύνου, τα βιώματα που ανέκαθεν ακολουθούν το ανθρώπινο είδος σαν ένα πολυφορεμένο μπλουζάκι που έχει κολλήσει πάνω στο σώμα και δεν σκίζεται, ούτε αφαιρείται (ό,τι ζήσαμε, ζει μέσα μας) καθώς και το περίφημο απόφθεγμα του Άντι Γουόρχολ… «Στο μέλλον όλοι θα είναι διάσημοι για 15 λεπτά» έχουν γεννήσει μικρά και μεγάλα εν δυνάμει «τέρατα».
Παίρνεις την πληροφορία, στην καλύτερη των περιπτώσεων επηρεάζεσαι ψυχολογικά για κάποια λεπτά/ώρες. Σπανιότατα κάνεις σκέψεις, συζητάς το όποιο τραγικό γεγονός με «ψιλοκουβέντα» και περνά. «Έχω τα δικά μου εγώ». Ο ρους της καθημερινότητας έχει δημιουργήσει τα «δικά μας» προβλήματα, το κάθε σπίτι «κουβαλά» τη δική του ιστορία, το δικό του Γολγοθά. Αυτό δεν παύει να σημαίνει πως υπάρχουν καθολικά ζητήματα. Καταστάσεις, μη αναπόφευκτες αρκεί να δοθεί η δέουσα προσοχή και σύνεση. Υπάρχουν πράγματα που ΜΑΣ ΑΦΟΡΟΥΝ ΟΛΟΣ.
Εσύ γονιέ που φέρνεις το παιδί σου στην πισίνα και δεν το έχεις παρατημένο, δώσε συνέχεια στο έργο σου. Νοιάξου, παρατήρησε, αφουγκράσου το ίδιο σου το παιδί. Δέξου ό,τι ακούν τα αυτιά σου, μην υποβαθμίζεις το όποιο του πρόβλημα, προσπάθησε να μη γίνεσαι παρεμβατικός. «Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν».
Για να μιλήσει, να σου πει τι συμβαίνει στο σχολείο, στην πισίνα, στο φροντιστήριο, στο πάρκο, στο δρόμο, στο σπίτι του συμμαθητή του, στο λεωφορείο, πρέπει πρώτα εσύ να του μιλήσεις. Πρέπει να τον κάνεις να νιώσει εμπιστοσύνη για να σου εμπιστευτεί το «Σταυρό που κουβαλάει». Πως θα σπάσει ο βάναυσος αυτός κύκλος όταν καταλήγουμε πως «συμβαίνουν στους γύρω και όχι σε εμάς» και κάπως έτσι καθαρίζουμε τη συνείδησή μας;
Όλοι έχουμε δει, ακούσει, βιώσει. Έχουμε κλείσει τα μάτια και έχουμε προσπεράσει. Έχουμε πάει παρακάτω. Αυτό το παρακάτω όμως για μερικούς δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Μέχρι να χτυπήσει τη δική μας πόρτα και αναρωτηθούμε «γιατί σε εμάς;»
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει και μας τρομάζει, μας μοιάζει. Παίρνει τη μορφή της σιωπής μας.
