Δεν αποτελεί μυστικό πως ο Ναυτικός Όμιλος Βουλιαγμένης είναι μία από τις μεγάλες δυνάμεις της ελληνικής υδατοσφαίρισης, τροφοδοτώντας κάθε χρόνο τις εθνικές ομάδες με πολλούς αθλητές και αθλήτριες σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες. Άλλωστε, ΜΟΝΟ φέτος, κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα (Nέων Ανδρών 2005, εφήβων 2007, παίδων 2009 και νεανίδων 2007).
Και επειδή τίποτα δεν γίνεται τυχαία, το #AQF24 επικοινώνησε με έναν από τους «αρχιτέκτονες» αυτής της ομάδας, τον Στέλιο Πρωτονοτάριο, προκειμένου να μας αποκαλύψει το… μυστικό της επιτυχίας. Ο πολύ επιτυχημένος προπονητής στις ακαδημίες, που έχει ήδη στο παλμαρέ του αρκετά μετάλλια στις μικρές ηλικίες και έχει συνδέσει το όνομά του με την ιστορία του ΝΟΒ (20 χρόνια αθλητής του, βασικός τερματοφύλακας στην εξαιρετική γενιά του ’81-82 του συλλόγου που σάρωνε τους τίτλους κ.ά.), μας μίλησε για τη γενικότερη λειτουργία του συλλόγου, ενώ «έβγαλε το καπέλο» στους Βαγγέλη Ρούπακα, Κώστα και Γιώργο Χατζηδάκη, καθώς και στη διοίκηση, για την εξαιρετική δουλειά που γίνεται στον Όμιλο.
-Αρχικά, θα θέλαμε να μας κάνεις ένα recap της χρονιάς που ολοκληρώθηκε, με τα πάνω της και τα κάτω της.
«Καταρχάς, επειδή δουλεύουμε στο ίδιο πλαίσιο για αγόρια και κορίτσια, είναι μια προσπάθεια που ξεκίνησε πριν 5 χρόνια. Ωστόσο, με πολλή υπομονή από πλευράς διοίκησης, παικτών και γονέων, που δεν επιδίωξαν άμεσες κατακτήσεις πρωταθλημάτων αλλά έδωσαν έμφαση σε πολύ βασικά πράγματα από μικρή ηλικία, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και κατακτήθηκαν τέσσερα πρωταθλήματα μέσα στην ίδια χρονιά. Αυτό, που θα ήθελα να επισημάνω είναι ότι στη Βουλιαγμένη δουλεύουμε πολύ οικογενειακά και ομαδικά και ότι οτιδήποτε χρειαστεί κάποιος συνάδελφος, είμαστε όλοι εκεί, διοικητικά και προπονητικά».
-Coach, ο σύλλογος έχει καταφέρει να είναι στα μετάλλια σχεδόν κάθε χρόνο. Ποιο θεωρείς ότι είναι το συστατικό που σας διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες ομάδες;
«Κοίτα, υπάρχουν χρονιές που κάποια άλλα σωματεία θα είναι στα μετάλλια. Δεν κάνουμε μόνο εμείς καλή δουλειά στις ακαδημίες. Είναι πλέον πανελλαδικό το φαινόμενο αυτό, το οποίο έχει αντίκτυπο και στις εθνικές ομάδες, που πηγαίνουν πολύ καλά. Το επίπεδο έχει ανέβει πολύ, και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι δεν είναι το ίδιο εύκολο να περάσεις στην τελική φάση όπως συνέβαινε πιο παλιά. Επειδή είμαι λίγο πιο μεγάλος, όταν αγωνιζόμουν εγώ στα ηλικιακά τμήματα, θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα περνάγαμε στην τελική φάση. Πλέον, από την σκοπιά του προπονητή, βλέπω ότι δεν είναι το ίδιο εύκολο, κυρίως για τα σωματεία της Αττικής, γιατί όλες οι ομάδες έχουν καταλάβει πως πρέπει να δώσουν έμφαση στις ακαδημίες τους».
Η Βουλιαγμένη εδώ και πολλά χρόνια τροφοδοτεί τις εθνικές ομάδες, τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών, με παίκτες. Σας γεμίζει με ευθύνη ή με πρόσθετο άγχος αυτό;
«Το πρώτο πράγμα που θέσαμε ως στόχο πριν 5 χρόνια δεν ήταν να πάρουμε πρωτάθλημα στα ηλικιακά, αλλά να τροφοδοτήσουμε σε βάθος χρόνου το ανδρικό και το γυναικείο τμήμα της Βουλιαγμένης. Εφόσον ο στόχος μας ήταν αυτός, το επόμενο βήμα ήταν η κλήση κάποιων παιδιών στην εθνική ομάδα. Οπότε, ναι, φέρει ένα μεγαλύτερο βάρος, αλλά θεωρώ πως με τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε, αυτό το βάρος λειτουργεί ευεργετικά και από κει και πέρα το βάρος πέφτει στους αθλητές και στο κατά πόσο ένα παιδί ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα».
-Αν είχες την ευκαιρία να διαλέξεις ποιο από τα 4 πρωταθλήματα που κατακτήσατε φέτος ήταν το πιο «γλυκό» βάσει της δυσκολίας με την οποία ήρθε, ποιο θα διάλεγες και γιατί;
«Κατά κύριο λόγο, με τον Γιώργο Χατζηδάκη είχαμε ασχοληθεί με τα αγόρια, και σε συνδυασμό με την πολύ καλή δουλειά του Βαγγέλη Ρούπακα, που είναι στην γενική εποπτεία των ακαδημιών, βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Αυτό είναι ένα «έπαθλο» συλλογικό, αλλά έχει την υπογραφή του Βαγγέλη γιατί περιλαμβάνει και τα κορίτσια. Άλλωστε, αυτή η προσπάθεια είχε ξεκινήσει από τον Βαγγέλη και τον Στέφανο Φραγκάλα πριν κάποια χρόνια και σε συνδυασμό με την έλευση του Κώστα Χατζηδάκη ήρθε το πρωτάθλημα στις νεάνιδες.
Να προσθέσω, ότι φέτος προστέθηκε στο έμψυχο δυναμικό των προπονητών και ο Νικήτας Κόχειλας όπως και ο Μανώλης Μυλωνάκης, οι οποίοι έδωσαν κι αυτοί από την πλευρά τους την ενέργεια που χρειάζεται η προπονητική στα ηλικιακά. Και βέβαια, πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω στις κατηγορίες, οφείλω να αναφέρω και τον Αντρέα Κοντομίχαλο, από όπου έχουν ξεκινήσει η πλειοψηφία των αθλητών μας στον Όμιλο. Για να σου απαντήσω όμως στην ερώτηση, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο, γιατί στην κυριολεξία ξεκινήσαμε πριν 5 χρόνια με τη γενιά του 2005 στην κατηγορία του παιδικού, τους 2007 και 2009 στην κατηγορία των μίνι-παίδων, οπότε για μένα είναι όλα το ίδιο. Ουσιαστικά, η μέθοδος με την οποία δουλεύουμε «απέδωσε» και στις 3 φουρνιές, οπότε πραγματικά δεν μπορώ να επιλέξω, γιατί για μένα είναι όλα ενιαία. Άλλωστε, με τον Βαγγέλη, τον Γιώργο και τον Στέφανο, κάναμε πολλή δουλειά στο ξεκίνημα, με ομιλίες, meetings και φυσικά προπόνηση, και είναι πολύ ευχάριστο να βλέπουμε παιδιά από το σύλλογό μας να ενσωματώνονται στα μεγάλα τμήματα της ομάδας, γιατί δείχνει ότι έχει αντίκτυπο η δουλειά που γίνεται».
