Πονάει αρκετά όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Δυστυχώς οι τραυματισμοί στη ζωή ενός αθλητής/μια αθλήτριας είναι αναπόφευκτοι. Θα έρθει η ώρα που θα σου χτυπήσουν την… πόρτα είτε μυϊκά από υπερβάλλοντα ζήλο και υπέρμετρη πίεση του σώματος είτε από κάποιο ακούσιο ή εκούσιο χτύπημα. Σε κάθε περίπτωση σε πάνε πίσω, σε αποδιοργανώνουν. Όχι μόνο τον παθόντα/παθούσα αλλά και ολόκληρο το σύνολο πολλώ δεν μάλλον όταν ο κρίκος που βίαια καλείται να βγει εκτός αλυσίδας, βρίσκεται σε σημείο νευραλγικό και κομβικό.
Και το timing όμως παίζει σημαντικό ρόλο. Και αυτό ήταν το χειρότερο δυνατό τόσο για την ίδια την ομάδα υδατοσφαίρισης γυναικών του Περιστερίου όσο και για την ίδια την Άννα Μαμόγλου, η παρουσία της οποίας έχει αναβαθμίσει δίχως αμφιβολία το σύνολο του Θοδωρή Ανδρεάκου. Μία αθλήτρια με εμπειρίες και υψηλές παραστάσεις από το εξωτερικό, η οποία γαλουχήθηκε στον Ναυτικό Όμιλο της Γλυφάδας και έμελλε μία αναμέτρηση με τον ΑΝΟΓ να την θέσει για άγνωστο ακόμα διάστημα, εκτός δράσης.
Η παρουσία της στην Κρήτη μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια της αποστολής το περασμένο Σάββατο (6/4) για το πολύ σημαντικό παιχνίδι με τον ΝΟ Χανίων, ήταν φυσιολογική θα σκεφτεί κάποιος. Στα Χανιά μεν, εκτός νερού δε. Και κάπου εκεί άρχισαν οι απορίες.
«Κάταγμα στο δεύτερο πλευρό» η διάγνωση και η απάντηση στο ερώτημα όπως η ίδια γνωστοποίησε στο #AQF24. Παρά τη δύσκολη κατάσταση που βιώνει σε ένα τόσο καθοριστικό για τη σεζόν σημείο, δέχτηκε με χαρά να ρίξει φως στην κατάσταση. Σε κάθε της φράση, υπήρχε και μία πικρία. Πικρία για το χρονικό διάστημα που ήρθε αυτή η αναποδιά («μακάρι να είχε συμβεί στη διακοπή», είπε), πικρία που θέλει τόσο πολύ να βοηθήσει τις συμπαίκτριές της με τις οποίες έχει δέσει αρκετά («περνάμε καλά» είπε), πικρία για το ότι πονάει, πικρία για τον τρόπο που αναγκάζεται να μείνει εκτός νερού, πικρία για την αντίπαλη ομάδα, στους κόλπους της οποίας έχει περάσει κι αν έχει περάσει στιγμές. Στον ΑΝΟΓ κι αν έχει αναμνήσεις.
«Στο πρώτο οκτάλεπτο του παιχνιδιού με τη Γλυφάδα την Τετάρτη 27/3, δέχθηκα ένα χτύπημα επίτηδες και έσπασα το δεύτερο πλευρό μου. Τώρα δυστυχώς, όπως γίνεται αντιληπτό, μέχρι να κολλήσει το οστό δεν ξέρω κατά πόσον θα προλάβω την υπόλοιπη σεζόν. Τελειώνει και γρήγορα», σχολίασε αρχικά και πρόσθεσε.
«Τις πρώτες δέκα μέρες δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ. Με ενοχλούσε στην αναπνοή, παντού. Είναι ψηλά, κοντά στο θώρακα. Με στενοχωρεί αφάνταστα πολύ ότι όλο αυτό συνέβη κόντρα σε μία ομάδα που λατρεύω. Είμαι πολύ πληγωμένη ακόμα περισσότερο λόγω αυτού. Πέρυσι που ήμουν στη Σερβία, πήγαινα και κολυμπούσα στον ΑΝΟΓ, χαιρετούσα από το πρώτο… πλακάκι μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο που εργαζόταν εκεί. Μου στοιχίζει.
Κάναμε προπόνηση τρεις μήνες για αυτόν τον ένα μήνα που είναι το πιο κρίσιμο σημείο του πρωταθλήματος, η ομάδα πήγαινε πολύ καλά. Είχαμε φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο και αγωνιστικά και ενδοομαδικά, μας έβγαιναν αποτελέσματα όπως το Χ (13-13) με τη Γλυφάδα που ήταν μεγάλο αποτέλεσμα. Πήγαμε μετά στα Χανιά και χάσαμε, αποδιοργανωθήκαμε. Ήταν πολύ κακό το timing, το χειρότερο δυνατό. Ελπίζω να επανέλθω κάπως.»
«Κινδύνευα όντως γιατί εκεί στο σημείο, πλησίον του θώρακα θα μπορούσα να είχα πάθει κάτι πολύ σοβαρό. Αγωνίστηκα άλλα 3μιση οκτάλεπτα μετά το σκηνικό. Δεν ξέρω ούτε και εγώ πως η ζημιά δεν ήταν μεγαλύτερη, είχε πολλή ένταση το παιχνίδι, πολλά σκληρά μαρκαρίσματα στα όρια της αποβολής και το βίωσα πολύ πιο έντονα από κάθε άλλη φορά.
Για την ώρα δεν μπορώ ούτε στο νερό να μπω. Γενικότερα η οδηγία από το γιατρό είναι πως το οστό για να δέσει, χρειάζεται δύο μήνες. Από εκεί και πέρα, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Είναι και θέμα κράσης, ανάλογα με τον οργανισμό. Οτιδήποτε νωρίτερα από αυτό και αργότερα, επαφίεται στον άνθρωπο. Ο κάθε αθλητής παίρνει ή όχι το ρίσκο υπό το φόβο της υποτροπής και φτου, ξανά από την αρχή. Για την ώρα πονάω όμως ακόμα».
