Photo credits: Giovanni Zenoni – PENNTAPHOTO
Ο κόσμος που παρακολουθεί από την τηλεόραση ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πρέπει να ξέρει ότι βλέπει ένα πολύ μικρό κομμάτι του. Οι αθλητές από τη στιγμή που θα φύγουν από το ξενοδοχείο τους μέχρι να πάρουν θέση στο βατήρα περνούν από μία προκαθορισμένη διαδρομή. Χονδρικά είναι: διαπιστευμένο λεωφορείο, προπονητήριο, «αρχηγείο» εθνικής ομάδας, call room, αγωνιστικός χώρος, μεικτή ζώνη, αποθεραπεία και πάλι πίσω. Η αγαπημένη στάση όλων των κολυμβητών όμως δεν είναι άλλη απο το «αρχηγείο» κάθε αποστολής, εκεί όπου στήνουν τα κρεβάτια του πόνου και της χαλάρωσης οι φυσικοθεραπευτές της ομάδας.
Για την Ελλάδα αυτοί ήταν η Έφη Βούλγαρη και ο Γιώργος Δεμέτης, οι οποίοι πίσω από τις κάμερς είχαν όπως και όλοι οι συνάδελφοί τους το δικό τους άθλο. Οι ρόλοι τους πολλοί και διάφοροι: ενεργοποίηση πριν ή ανάμεσα από τις κούρσες, χαλάρωση, μαλάξεις, διατάσεις, πρόληψη και αντιμετώπιση τραυματισμών αλλά και… ψυχολογική υποστήριξη. Δεν υπάρχει κολυμβητής που να μην τους αγαπάει, κάθε φορά φαίνεται και περισσότερο πόσο κομβικής σημασίας είναι η ύπαρξή τους στις αποστολές, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Ο Γιώργος Δεμέτης τόνισε για το ρόλο τους τα εξής: «Είμαστε θα έλεγα ένας από τους τελευταίους τροχούς της αμάξης που βοηθούν τα παιδιά να είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Με την Έφη φροντίζουμε για το παραμικρό, είτε θέλουνε νερό, είτε χαλάρωμα, ενεργοποίηση πριν την κούρσα, μετά, στο ξενοδοχείο ή στο κολυμβητήριο. Είμαστε ανά πάσα ώρα και στιγμή με κάποιον ξαπλωμένο στο κρεβάτι και κάνουμε μαλάξεις, διατάσεις, βάζουμε ρεύματα για μικροτραυματισμούς». «Πολλή δουλειά, αλλά για αυτό έχουμε έρθει εδώ, για να μας κουράζουν», κατέληξε γελώντας.
Πρώην κολυμβητής και ο ίδιος με συμμετοχές σε ευρωπαϊκά και μεσογειακούς, ξέρει καλύτερα από τον οποιονδήποτε πως λειτουργεί το σύστημα στα πρωταθλήματα και τι χρειάζεται ένας αθλητής πριν και μετά τον αγώνα, ακόμα κι αν αυτό είναι η σιωπή, μία κουβέντα, ένα αστείο ή μία συζήτηση: «Είχα δει κι εγώ όταν ήμουν κολυμβητής ότι με βοηθούσε πάρα πολύ οπότε χαίρομαι από τη μεριά μου γιατί αισθάνομαι ότι κι εγώ βοηθάω τα παιδιά όσο μπορώ. Λειτουργούμε και λίγο ως ψυχολόγοι, ειδικά αν ξέρω πολύ καλά τα παιδιά. Κάποιους τους ξέρω λιγότερο, κάποιους περισσότερα χρόνια ξέρω τι να τους πω, πως να το χειριστώ αν είναι λίγο στεναχωρημένοι. Χρειάζεται μία καλή διαχείριση».
