«Ό,τι δεν συνέβη ποτέ είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά» θα έλεγε ο σπουδαίος Νίκος Καζαντζάκης από μια σκοπιά, αυθόρμητος παρακολουθώντας τα τεκτενόμενα στο Παρίσι. Και θα απευθυνόταν στις ανοιχτές τηλεοράσεις και τα social Media που καταβροχθίζουν κατευθυνόμενο υλικό για να μην… αγγίξουν ευαίσθητες χορδές.
Σε ένα κόσμο ελεύθερο, οι περισσότεροι – γιατί το τσουβάλιασμα ποτέ δεν είναι καθολικό και αδικεί κάπου κάπου μερικούς – προτιμούν παράθυρα κλειστά. Καταστάσεις διαχειρίσιμες που καμουφλάρουν την (αν)επάρκειά τους. Έχει μία λογική. Για αυτήν την αίσθηση της ασφάλειας ξεμένουμε, ξαποστένουμε, βολευόμαστε, αρκούμαστε. Κρυβόμαστε πίσω από ένα «δεν μπορώ, είναι πάνω από τις δυνατότητες μου», σηκώνουμε το σεντόνι και πέφτουμε από κάτω! Είναι έτσι όμως; Και αυτές οι δυνατότητες που χωρίς να τις έχουμε δοκιμάσει, χωρίς να έχουμε πειραματιστεί με δαύτες ξέρουμε που αρχίζουν και που τελειώνουν, πως μιλάμε με τόση βεβαιότητα για εκείνες;
Από το Παρίσι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 έρχονται διαρκώς μηνύματα ισχυρά, συμπεριφορές, υπερβάσεις που κάθε παιδί πρέπει να βλέπει. Τα παιδιά είναι σφουγγάρια. Στο “υλικό” που θα εκτεθούν, έτσι και θα πορευθούν. Το δήθεν και το επίπλαστο «πουλάει», ανέκαθεν «πουλούσε» διότι είναι επεδερμικό, δεν είναι βαθύ δεν προβληματίζει. Ανοίξτε την τηλεόραση λοιπόν και κατευθύνετε τα παιδιά σε ιστορίες ξεχωριστές και ιδιαίτερες.
Τα αληθινά λόγια και το κλάμα της Δώρας Γκουντούρα, η συγκίνηση των κοριτσιών-μελών της εθνικής ομάδας πόλο των γυναικών στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου στην πρεμιέρα, η ωμή πραγματικότητα του «θεριού» Απόστολου Χρήστου και το αδάμαστο mindset του. Ο άπατρις και το παιδί από τα Σεπόλια που δεν είχε χαρτιά μέχρι να γίνει αντιληπτό το «κεφάλαιο» Γιάννης Αντετοκούνμπο για μια Ελλάδα που αναγνωρίζει μόνο όταν έχει κέρδος. Δεν είναι μόνο όμως οι «γαλανόλευκες» συμμετοχές, ο κλοιός των προτύπων δεν περιορίζεται σε αυτές. Η ιστορία όπως μικροί την μαθαίναμε δεν περιορίζεται στα του οίκου μας αποκλειστικά και μόνο, δεν περικλείεται σε επικεφαλίδες ελληνικές , παραγράφους «γαλανόλευκες». Υπάρχει κόσμος ικανός και αλλού, κόσμος που ξεπερνά τα όριά του, κόσμος άξιος αναφοράς.
Το παράδειγμα της Μολάουζεν
Ηρωίδα αθέατη, η πηγή έμπνευσης προσωποποιημένη. Την ίδια ώρα που υπάρχουν άνθρωποι – παντού στον κόσμο – οι οποίοι γκρινιάζουν γιατί χρειάστηκε να δουλέψουν μισή ώρα παραπάνω, να περπατήσουν πέντε λεπτά παραπάνω κάτω από το λιοπύρι για να φτάσουν στον προορισμό τους, που θεωρούν ατυχία και μάτι μια γρατζουνιά στο καινούργιο παπούτσι ή νιώθουν θυμό αν χάσουν μία θέση πάρκινγκ, η 38χρονη Ναταλί Μολάουζεν διδάσκει χωρίς να μιλήσει.
Καρκινοπαθής με καλοήθη όγκο στη σπονδυλική στήλη (αν ήταν κακοήθης ούτε η πηγαία δύναμη ψυχής πιθανότητα θα της το επέτρεπε) διακεκριμένη ξιφομάχος που έχει εκπροσωπήσει την Ιταλία και τη Βραζιλία σε διεθνείς διοργανώσεις, ανακάλυψε πρόσφατα πως αυτός ο λαθραίος επιβάτης, ο άτιμος, την επισκέφθηκε. Δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε τις εντατικές προπονήσεις και όταν τα φώτα έσβηναν σερνόταν κάτω από τους πόνους για να βρεθεί στο Παρίσι 2024. Βγήκε, αγωνίστηκε, κατέρρευσε, έκατσε στην καρέκλα, σηκώθηκε ξανά, προσπάθησε εκ νέου να παλέψει -αυτό έχει μάθει να κάνει – και αγωνιστικά ηττήθηκε από την Καναδή αντίπαλό της. Τι σημασία έχει; Όλα τα μετάλλια του κόσμου αυτά που έχουν αληθινή αξία και δεν περιορίζονται σε ένα αντικείμενο, της αξίζουν. Λίγες ώρες αργότερα εισήχθη στο νοσοκομείο για την προγραμματισμένη ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ ΟΓΚΟΥ. Αφού τα έδωσε όλα, αφού αγωνίστηκε.
Το «αγαπάτε αλλήλους» του Τσελίδη
Το ρόδι έσπασε με εκείνον. Το πρώτο ελληνικό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Γαλλίας ήρθε από τον μπουκλομάλη, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσαμε ως ευρύ κοινό. Εδώ και κάποιες ώρες όλοι ψάχνουμε να μάθουμε για εκείνον, την Οσετία. Πολλοί ξένισαν όταν είδαν μεταφραστή. Έθιξε την ελληνική τους φρόνηση.
Εκείνος όμως για λίγα δευτερόλεπτα και επανειλημμένα, χωρίς να προσποιηθεί, υπήρξε αληθινός πρεσβευτής της ελληνικής «φιλοξενίας». Στη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του κα πιθανότατα της ζωής του, ο Θοδωρής Τσελίδης νοιάστηκε πρώτα για τον εσωτερικό κόσμο εκείνου που είχε απέναντι του, για τον άνθρωπο κάτω από τη στολή. Εκείνου που είχε κερδίσει. Τον ένιωσε, ένιωσε τον πόνο του. Και το έκανε με όλους τους αντιπάλους που κατέβαλε.
Τα πρώτα δευτερόλεπτα της εκάστοτε δικής του επιτυχίας δεν έσπευσε να πανηγυρίσει, να σφίξει τις γροθιές παρά να ανοίξει την αγκαλιά του και να παρηγορήσει τον αντίπαλο. Το επανέλαβε ξανά και ξανά, στον ημιτελικό του ρεπεσάζ μέχρι και τον τελικό για το χάλκινο.
Στη δική του τη χαρά την υπέρμετρη, σκέφτηκε πρώτα τον πόνο του άλλου. Στην δική του έκρηξη όλων αυτών των συναισθημάτων που σε κάνουν να νιώθεις ατρόμητος, που προκαλούν ανατριχίλα, στην επίτευξη του ονείρου, στην κορύφωση, ο αθλητής του Ηλιάδη αισθάνθηκε τη συντριβή του απέναντι πρώτα. Αν αυτό δεν είναι διδαχή τότε τι είναι;
Σε αυτά τα παραδείγματα προς μίμηση προσθέστε και την Νάντα Χαφέζ, την Αιγύπτια ξιφομάχο που μετά τον αγώνα της αποκάλυψε πως είναι επτά μηνών έγκυος ή τον Σουηδό μποξέρ Νεμπίλ Μαχμούντ Ιμπραήμ που δήλωσε πως αισθάνεται τιμή αγωνιζόμενος κόντρα στον 20χρονο Παλαιστίνιο από τη Ραμάλ, Ουασίμ Αμπουσάλ.
«Είναι τιμή για μένα που αγωνίστηκα με τον πρώτο Παλαιστίνιο πυγμάχο που μπήκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν εκπροσωπεί μόνο τον λαό του και τη χώρα του. Εκπροσωπεί κάθε καταπιεσμένο έθνος στον κόσμο», δήλωσε.
«ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΤΑΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΘΑ ΦΟΒΗΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΦΥΓΕΙ…»
