Τα φώτα στην “La Defense Arena” έσβησαν, η πισίνα βυθίστηκε στο σκοτάδι. Μαύρο και άραχνο. Πήρε μαζί όνειρα, προσδοκίες, φιλοδοξίες απότομα, σκληρά. Σαν τυφώνας.
Μπορούσε και αυτό είναι το στενόχωρο. Η Εθνική ομάδα πόλο των γυναικών ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ περιορισμένων δυνατοτήτων όταν και πάλευε να αντιτάξει την υπερπροσπάθεια και την ομοψυχία της με μεγέθη μεγαλύτερα από εκείνα.
Οι 12 από τις 13 του Ολυμπιακού τουρνουά (Ελληνιάδη μέσα, Μυριοκεφαλιτάκη λόγω τραυματισμού έξω τότε) βρίσκονταν στον «μικρό» που μόνο τέτοιος δεν ήταν τελικός στην Ολλανδία το Γενάρη πριν από κάποιους μήνες φτάνοντας μέχρι την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό και εξασφαλίζοντας την παρουσία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από 16 χρόνια. Δεν ξέχασαν ξαφνικά να παίζουν πόλο. Λησμόνησαν όμως τις αρετές τους.
«Ήταν το παιχνίδι της ζωής μας και το ξέραμε. Μας ρούφηξε το άγχος» είπε απογοητευμένη μεταξύ άλλων η μοναδική που ένωνε της δύο άκρες του νήματος, Αλεξάνδρα Ασημάκη λίγα λεπτά μετά το τέλος του χαμένου προημιτελικού με την Αυστραλία στο Gazzetta. Το διακύβευμα όμως είναι το ίδιο και για τον αντίπαλο, δεν μικραίνει ή μεγαλώνει και η πνευματική προετοιμασία είναι ένα σκέλος πάρα πολύ σημαντικό στον (πρωτ)αθλητισμό. Δυστυχώς η Εθνική Ομάδα πήρε μικρό βαθμό, για την ώρα, σε αυτό το στοιχείο. Κρίνοντας πάντα ως μετά Χριστόν προφήτες.
Αμυντικά το ματς κόντρα σε ένα πολύ ισχυρό σύνολο που φανέρωσε από την προετοιμασία ακόμα τις δυνατότητές της αλλά και τις επιβεβαίωσε στον όμιλό, η Εθνική ομάδα πόλο των γυναικών το πήγε εκεί που ήθελε. Ήταν συμπαγής, σοβαρή. Είχε πλάνο. Προδόθηκε όμως από την δυστοκία της και τον δισταγμό της.
«Τα κορίτσια γνωρίζουν ότι μπορούν να κερδίσουν την οποιαδήποτε ομάδα. Έχουν μεγαλύτερη πίστη στις δυνατότητες τους», είχε τονίσει η Αλεξία Καμμένου στο #AQF24 λίγες μέρες πριν η αποστολή επιβιβαστεί στο αεροπλάνο με προορισμό τη γαλλική πρωτεύουσα. Και μας έβρισκε σύμφωνους γιατί αυτό φανέρωσε σε Ευρωπαϊκό (εξαιρώντας την Ισπανία ίσως) και Παγκόσμιο λίγους μήνες πίσω. Στο Παρίσι όμως…
Ο αθλητισμός χαρακτηρίζεται συνήθως από μία αξιοσύνη και η Εθνική Ομάδα πόλο των γυναικών – βάσει αυτών που φανέρωσε στο νερό όχι αυτών που μπορούσε να κάνει τα οποία είναι δεδομένα πολύ περισσότερα – δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει κάτι πολύ περισσότερο από το να παίζει αγώνα κατάταξης.
Επ’ ουδενί το γεγονός αυτό δεν επιτάσσει τον… μηδενισμό. Η παρουσία και μόνο για μία Ευρωπαϊκή ομάδα στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός, εκεί που όλοι και όλες θέλουν να βρεθούν, αποτελεί μεγάλη επιτυχία πολλώ δε μάλλον όταν επί τρεις συναπτούς Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν απούσα.
Στη γωνία
Από το βράδυ της Τρίτης (6/8) βγήκαν τα κρυμμένα μαχαίρια. Ήταν ακονισμένα, όχι και τόσο καλά κρυμμένα. Έτοιμα θα έλεγε κανείς να ξεπροβάλουν σε βαθμό που ήλπιζαν να μην ανατρέψει ο προημιτελικός με την Αυστραλία την εξέλιξη.
Αμφισβήτηση, αντίρρηση, νιχιλισμός. Αγαπημένο σπορ του Έλληνα. Πάντοτε καλοδεχούμενη η κριτική όταν οι προθέσεις της όμως είναι αληθινές, αγνές και αποσκοπούν στη βελτίωση της επόμενης μέρας, γιατί αυτή θα υπάρχει στην ελληνική υδατοσφαίριση γυναικών, και όχι στη γνωστή τακτική “παίρνω κεφάλια”.
Η Εθνική Ομάδα γουότερ πόλο των γυναικών και όλα της τα μέλη, αδίκησαν τους εαυτούς τους στο Παρίσι, την πραγματική τους αξία. Σε καμία των περιπτώσεων όμως δεν μπορεί να τους προσαφθεί αδιαφορία. Εξαιρώντας κανείς το παιχνίδι με τις ΗΠΑ που ήταν εισαγωγικό στην πραγματικότητα, μετά από το οποίο και οι ίδιες παραδέχθηκαν πως τα συναισθήματα που τις κατάκτησαν δεν μπόρεσαν να τα διαχειριστούν, ΚΑΝΕΙΣ από τον καναπέ του και τη βολή του δεν δύναται να πετά σκόρπιες λέξεις και κατηγορίες περί έλλειψης επιθυμίας. Το δικαίωμα το έχει, σε ελεύθερη εποχή ζούμε και καλά ζούμε. Δεν νοείται όμως ασυνείδητα να πετά αερολογίες.
Στο βωμό της εθνικής υπερηφάνειας, ο αμέτοχος (συν)άνθρωπος περιμένει από ένα μάτσο κορίτσια που δάκρυσαν αληθινά και μερικές με λυγμούς στη θέα της εκπροσώπησης της γαλανόλευκης σε Ολυμπιακούς Αγώνες στην πρεμιέρα κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου, που έχουν περάσει από τραυματισμούς σοβαρούς και δεν ήξεραν καν αν το σώμα τους θα τους επιτρέψει να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που βαθιά αγαπούν, που αγωνιστικά ζουν στην αφάνεια άλλων πιο ευνοημένων σπορ και που υπαμείβονται εξαιτίας του φύλου τους, που δεν αναφέρονται με το ονοματεπώνυμό τους αλλά ως σύντροφοι κάποιου περισσότερου διάσημου αθλητή, θίγεται όταν αυτό δεν συμβαίνει. Πετάει βέλη γιατί αυτό ξέρει να κάνει, αυτό αγαπά να κάνει για να μην κοιταχτεί στον καθρέφτη.
Και η Εθνική Ομάδα πόλο των γυναικών πρέπει να σταθεί απέναντι στον καθρέφτη, να προβεί σε ενδοσκόπηση, να κοιταχτεί στα μάτια. Να βρει τα αίτια αυτών που έφτιαξαν και δεν φανέρωσε το πρόσωπο που δεδομένα μπορούσε και δεδομένα ήθελε. Δεν είναι αντιπροσωπευτικό των δυνατότητων της ατομικά αλλά και ομαδικά το 1/5, όσο υψηλό κι αν είναι το επίπεδο. Σαφώς και έγιναν λάθη που πρέπει να αναλυθούν.
Οφείλουν να το κάνουν τα κορίτσια για εκείνες, για τους εαυτούς τους χωρίς όμως να χρωστούν λογαριασμό σε κανέναν μας. Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥΣ; Δεν πάει έτσι…
«Με την ελπίδα μιας στιγμής μας χρέωσαν όλο το μέλλον»…
