Ολοκληρώθηκε με επιτυχία και συγκίνηση “Ο γύρος της Θύμαινας”. Βραβεύθηκε η Πάττυ Στογιαννίδου.
Η Θύμαινα είναι ένα μικροσκοπικό νησί του συμπλέγματος των Φούρνων στο Βορειοανατολικό Αιγαίο. Η έκτασή της είναι λίγο περισσότερο από 10 τ.χλμ., έχει δύο οικισμούς και περίπου 10 παραλίες. Έως το 1940, το ακριτικό νησάκι λεγόταν Φύμαινα. Λέγεται ότι η ονομασία «Θύμαινα» προέκυψε από τα πολλά θυμάρια που έχει η περιοχή. Γύρω από το νησάκι υπάρχουν ακατοίκητες βραχονησίδες. Στη Θύμαινα ζουν 137 μόνιμοι κάτοικοι που ασχολούνται κυρίως με την αλιεία. Διαθέτει δύο παραδοσιακά καφενεία, ένα εστιατόριο, δύο παντοπωλεία και μια καντίνα. Η Θύμαινα στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της ήταν ακατοίκητη ή αγκυροβολούσαν πειρατές. Υπάρχει ενδεχόμενο να έζησαν κάτοικοι στην ελληνιστική και στη ρωμαϊκή περίοδο. Το νησάκι, ήταν καταφύγιο Πειρατών και για αυτό υπάρχουν αρκετά ναυάγια στην θαλάσσια περιοχή του νησιού.
Ακολουθεί δήλωση του Δημήτρη Σαββίδη για τον 6ο Κολυμβητικό Μαραθώνιο «Γύρος της Θύμαινας»
«Τα λόγια είναι φτωχά μπροστά σε αυτό που ζήσαμε.
Η Θύμαινα, οι άνθρωποί της και όλοι όσοι στάθηκαν δίπλα σε αυτή τη διοργάνωση, μας χάρισαν αναμνήσεις ζωής.
Ήταν ο πρώτος μου αγώνας σε τόσο μεγάλη απόσταση στο κολύμπι. Την παραμονή ένιωθα άγχος, όμως στην ενημέρωση της διοργάνωσης όλα άλλαξαν. Μας εξήγησαν με λεπτομέρεια κάθε σημείο της διαδρομής· πέντε διαφορετικές πίστες, πέντε διαφορετικές συνθήκες και ρεύματα.
Μας πρόσφεραν ό,τι χρειαζόμασταν: τροφοδοσία άψογη, τζελ, ισοτονικά, μπάρες, ρουχισμό. Όμως το πολυτιμότερο δώρο ήταν άλλο: οι ίδιοι οι αθλητές που είχαν ζήσει αυτόν τον αγώνα πριν από εμάς. Μοιράστηκαν την εμπειρία τους, την ενέργειά τους, την έμπνευση και το θάρρος τους.
Είδα ανθρώπους που έχουν κατακτήσει απίστευτα κολυμβητικά επιτεύγματα – τον διάπλου του Τορωναίου, τα Στενά της Μάγχης – και παρ’ όλα αυτά στεκόντουσαν δίπλα μας, στους πρωτάρηδες, με χαμόγελο και καρδιά.
Αυτός ο αγώνας δεν είχε νικητή. Γιατί νικητές ήταν όλοι. Ο καθένας βραβεύτηκε για την προσπάθεια και την ψυχή του. Και το πιο όμορφο; Όλοι νοιάζονταν για όλους.
Ίσως για πρώτη φορά είδα μια διοργάνωση όπου οι αθλητές δεν ήταν το επίκεντρο. Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές ήταν οι βαρκάρηδες και οι συνοδοί, οι άνθρωποι του νησιού. Με αγάπη και αφοσίωση στέκονταν δίπλα στον κάθε αθλητή, σαν να ήταν δικός τους άνθρωπος.
Το δέσιμο που γεννήθηκε ήταν μοναδικό. Γιατί στην ουσία, ο αγώνας αυτός είναι ομαδικός: αθλητής, βαρκάρης, βάρκα, συνοδοί. Μια ομάδα, μια ψυχή.
Και στο τέλος όλοι γιορτάσαμε μαζί. Όλοι δεθήκαμε. Και όλοι δώσαμε την ίδια υπόσχεση: να ξαναβρεθούμε του χρόνου.
Θύμαινα, και οι πανέμορφοι άνθρωποι σου… σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για αυτές τις αναμνήσεις.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ στο Μάνο Μυτικα και την Αργυρώ Αργυριάδου για το όραμα του αγώνα που είχαν και την υλοποίηση του. Ίσως η πιο ξεχωριστή διοργάνωση που έχω βρεθεί μέχρι σήμερα.»
