Αναρωτηθήκατε ποτέ πως είναι να κολυμπά κανείς ολόκληρη την ζωή του; Πώς μοιάζει η καθημερινότητα 25 χρόνων για έναν κολυμβητή του υψηλότερου επιπέδου ο οποίος βρίσκεται αδιάκοπα στην πισίνα; Αν πράγματι σας… γεννήθηκε αυτή η απορία τότε το #Aquafeed24 και ο Στέφανος Δημητριάδης είναι εδώ για να σας εξηγήσουν όλα όσα θέλετε να μάθετε.
Ο 33χρονος Έλληνας αθλητής του υγρού στίβου και περήφανο μέλος της Εθνικής ομάδας κολύμβησης για πάνω από 14 χρόνια αποχαιρέτησε την ενεργό δράση την Παρασκευή που μας πέρασε, ρίχνοντας μια ιδιαίτερα συγκινητική «αυλαία» στο φετινό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (OPEN) που διεξήχθη στο ΟΑΚΑ. Αμέτρητες διεθνείς συμμετοχές, 21 Πανελλήνιες νίκες, δύο Ολυμπιάδες και ένα ρεκόρ που ακόμα… καλά κρατεί – είναι η παρακαταθήκη του Στέφανου Δημητριάδη για την ελληνική κολύμβηση, η οποία ευτυχώς, δεν «χάνει» από τον πλευρό της ένα από τα πιο αγαπητά παιδιά του χώρου μας. Θα σας επεξηγήσουμε παρακάτω γιατί…
Πώς γίνεται να συνοψίσεις μια 25ετή πορεία στην κολύμβηση και τον Πρωταθλητισμό, όταν έχεις βρεθεί στην ίδια προκριματική σειρά των 200μ πεταλούδας – στο Ρίο – με τον Μάικλ Φελπς; Αν μη τι άλλο, ο Στέφανος Δημητριάδης ήταν ο κορυφαίος του αγωνίσματος στην Ελλάδα, με το Πανελλήνιο ρεκόρ 1:56.23 να ανήκει ακόμα στον ίδιο από το 2015 και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καζάν, εκεί όπου σκαρφάλωσε στην 11η θέση του κόσμου και μαζί πήρε την πρόκριση για τους δεύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας του. Ο Στέφανος όμως δεν σταμάτησε εκεί… Προπονήθηκε σκληρά με στόχο το Τόκιο 2021, συμμετείχε κανονικά στο Ευρωπαϊκό της Βουδαπέστης τον Μάιο (2021), όμως ο σχεδόν διετής περιορισμός λόγω της πανδημίας δεν βοήθησε τον Έλληνα κολυμβητή να προκριθεί στους Ολυμπιακούς της Ιαπωνίας.
Το κολύμπι θα είναι για πάντα στη ζωή μου, μας ανέφερε ο Στέφανος και δεν υπήρξε αμφιβολία γι’ αυτό, από την στιγμή που γνωρίζουμε πως κυριολεκτικά και μεταφορικά η ζωή και καθημερινότητά του για 25 χρόνια ήταν η πισίνα. Πως να αποχωριστείς ένα άθλημα και μία τόσο υγιή συνήθεια που πέραν των άλλων, σε γεμίζει; «Καθώς τελειώνει το αγωνιστικό κομμάτι της κολύμβησης περνάνε σαν ταινία στο μυαλό μου όλες οι στιγμές που έζησα μέσα από αυτή… Είναι δεδομένο πως θα μου λείψει πάρα πολύ, αλλά πλέον καθώς αλλάζουν οι ανάγκες της ζωής και της καθημερινότητας θα μπορώ να απολαμβάνω το κολύμπι χωρίς τη πίεση και την ανάγκη να αφοσιώνομαι εξολοκλήρου σε αυτό. Το κολύμπι θα είναι για πάντα στη ζωή μου».
Δύσκολο να βρει κανείς την πιο δυνατή στιγμή σε μια πολυετή πορεία στον πρωταθλητισμό και την κολύμβηση, όμως ο Στέφανος την θυμήθηκε και μαζί προσπαθήσαμε να μπούμε για λίγο στην θέση ενός αθλητή που συνειδητοποιεί ότι εξασφαλίζει την συμμετοχή στους πρώτους του Ολυμπιακούς Αγώνες! «Μια κορυφαία στιγμή που ίσως ένιωσα τα περισσότερα συναισθήματα από ποτέ ήταν η πρώτη φορά που έπιασα το χρόνο πρόκρισης για Ολυμπιακούς Αγώνες… το 2012 στη Σαγκάη θυμάμαι ένιωσα ένα απερίγραπτο συναίσθημα… δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ»!
Πλέον, στα 33 του χρόνια ο Στέφανος Δημητριάδης γνωρίζει καλά από «λύπες» και απογοητεύσεις στον χώρο του πρωταθλητισμού και του υγρού στίβου. Όμως εκείνη η στιγμή – εκείνος ο χρόνος που του χάρισε το «εισιτήριο» για το Λονδίνο (2012) ήταν αρκετός για να αναζωπυρώσει την όρεξη και την προσπάθειά του να συνεχίσει να κολυμπά για ακόμη μια δεκαετία! «Ίσως εκείνη η στιγμή είναι που με κράτησε τόσα χρόνια στο κολύμπι… κατάφερα το βασικότερο στόχο που είχα θέσει από μικρός στην κολύμβηση».
«Η κούρσα που ευχαριστήθηκα περισσότερο και θα θυμάμαι για πάντα ήταν στο Ρίο – το 2016 που αγωνίστηκα μαζί με τον Φελπς. Ήταν μοναδικό το συναίσθημα και το κλίμα στο κολυμβητήριο εκείνη τη στιγμή που θα το αναπολώ μια ζωή… είναι γεγονός πως είχα αρκετές απογοητεύσεις στην πορεία μου, όπως στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Είχα διανύσει μια πολύ δύσκολη χρονιά τότε, με τραυματισμό στο πόδι, υπερκόπωση και πάλεψα πολύ για να καταφέρω μια καλή παρουσία. Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα ήταν μακριά από τις προσδοκίες μου. Μετά τους ολυμπιακούς έκανα χειρουργείο στο γόνατο. Ήταν μια επίπονη χρονιά, αλλά ήμουν πολύ αποφασισμένος να επανέλθω και αυτό με βοήθησε να πετύχω καλές επιδόσεις την επόμενη σεζόν».
Επανερχόμενος από την δύσκολη ολυμπιακή χρονιά του 2012 και θέτοντας στόχους για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καζάν (2015) και τους επόμενους Ολυμπιακούς (Ρίο 2016), ο Στέφανος έβλεπε τις επιδόσεις του να βελτιώνονται, την προετοιμασία να αποδίδει και την ψυχολογία του να ανεβαίνει. «Το διάστημα του 15-16 ένιωθα όντως στα καλύτερά μου… Μπορούσα και κολυμπούσα καλά καθ’ όλη τη σεζόν και εκεί πέτυχα και το πανελλήνιο ρεκόρ στα 200μ πεταλούδα», μας είπε.
Με τις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού να είναι ιδιαίτερα υψηλές, συνοδεύοντας και την αντίστοιχη αγωνιστική πίεση, έχουμε δει πολλές φορές αθλητές και αθλήτριες να φτάνουν στα πνευματικά όρια τους – στα όρια της εγκατάλειψης. Είναι δεδομένο πως κολυμβητές σαν τον Στέφανο έπρεπε να αγγίζουν καθημερινά τα αντίστοιχα όρια της φυσικής τους κατάστασης, όμως πως διαχειρίστηκε τελικά ο Έλληνας πρωταθλητής τις συνεχείς αυτές απαιτήσεις, σε συνδυασμό με την εξίσου απαιτητική ακαδημαϊκή του πορεία εκτός νερού; «Θεωρώ πως σε όλη αυτή τη πορεία ήμουν πολύ πεισματάρης και επίμονος σε βαθμό εμμονής με το κολύμπι… Αυτό γιατί σε ένα μεγάλο μέρος της πορείας μου δεν υπήρχε υποστήριξη από πουθενά, ένιωθα κυριολεκτικά μόνος στη προσπάθεια μου. Παράλληλα, ήθελα να τελειώσω και τις σπουδές μου. Το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο είναι ένα από τα πιο απαιτητικά στον τομέα της φοίτησης και αυτό πήγαινε “κόντρα” στο κολύμπι… Με πολλή επιμονή κατάφερα να ανταπεξέλθω. Ήταν αρκετές οι φορές που ήθελα να σταματήσω λόγω της δυσκολίας να συνδυάσω τις σπουδές μου με τη κολύμβηση αλλά και λόγω της έλλειψης υποστήριξης αθλητών σαν και εμένα. Τελικά φάνηκε ότι δεν ήταν αρκετά για να με κάνουν να φύγω από το άθλημα… και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό»!
Μεταξύ άλλων, ο Στέφανος Δημητριάδης, είδε στα 25 έτη που κολυμπούσε και προπονούταν με την Εθνική ομάδα – νέα ταλέντα να αναδύονται και να φτάνουν ψηλά την ελληνική κολύμβηση και ο ίδιος επισημαίνει τις προοπτικές και τις επιτυχίες της νέας γενιάς. «Η ελληνική κολύμβηση έχει ταλέντο… Το έχουν ήδη αποδείξει παιδιά όπως η Ντουντουνάκη, ο Χρήστου, ο Γκολομέεβ, ο Βαζαίος και πολλοί ακόμη. Αυτό που λείπει είναι το οργανωμένο σύστημα και πρόγραμμα ανάπτυξης – στήριξης τέτοιων ταλέντων… Όπως κάνει η Ουγγαρία. Παρόλα αυτά έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές από τη νέα διοίκηση προς τη σωστή κατεύθυνση και είναι θέμα χρόνου η ελληνική κολύμβηση να χτίσει όχι μόνο κορυφές αλλά και ένα βασικό κορμό αθλητών σε όλες τις κατηγορίες και ηλικίες».
Με τον αγωνιστικό κύκλο της ενεργού κολυμβητικής δράσης να κλείνει για τον Στέφανο Δημητριάδη, ο ελληνικός υγρός στίβος δεν χάνει από το πλευρό του τον 33χρονο αθλητή, όπως προαναφέραμε. Αναλαμβάνοντας την διατροφική παρακολούθηση της Εθνικής ομάδας πόλο των Ανδρών, ο Στέφανος παραμένει αναπόσπαστο κομμάτι στον χώρο του αθλητισμού και θα προσφέρει τις πολύτιμές γνώσεις και υπηρεσίες του, συνεχίζοντας το έργο του δίπλα στο νερό που τόσο αγαπά!
«Όσο κολυμπούσα αγωνιστικά άλλο τόσο δούλευα σκληρά και στο επαγγελματικό κομμάτι, με πολύ διάβασμα, προετοιμασία κλπ. Πλέον, είμαι έτοιμος να εστιάσω εκεί, να προσφέρω και να γίνω καλύτερος επαγγελματίας από αθλητής. Οι αθλητές χρειάζονται πιστοποιημένους επαγγελματίες στη διατροφή, γιατί είναι από τους βασικούς πυλώνες που επηρεάζουν την αθλητική απόδοση και εννοείται την υγεία. Χαίρομαι πολύ που η ομοσπονδία μου ανέθεσε αυτό το σημαντικό έργο. Μου δίνει δύναμη και κίνητρο να προχωρήσω για τη συνέχεια».
Επιμέλεια: Δέσποινα Μπαλαχτάρη
