Η απόλυτα λυτρωτική στιγμή ενός Χρυσού μεταλλίου σε ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα – πόσο μάλλον όταν αυτό είναι η πρώτη μεγάλη διάκριση σε διεθνές επίπεδο – αποτελεί σταθμό για έναν κολυμβητή που μοχθεί σε ένα από τα πιο πολυπληθή και ανταγωνιστικά σπορ. Καθημερινά έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά και μαθαίνουμε πρωτίστως από τα πρόσωπα και όχι από τα γεγονότα, εκείνους και εκείνες που μας έχουν διδάξει ότι οι αποτυχίες είναι πολύ περισσότερες από τις επιτυχίες και συνοψίζουν μέσα από τον πρωταθλητισμό τις προκλήσεις της ζωής.
Σε ηλικία 21 ετών και ως σταθερό μέλος της Εθνικής ομάδας, ο Στέργιος – Μάριος Μπίλας έγραψε την δική του ιστορία το τριήμερο 11-13 Αυγούστου στο Δουβλίνο, στο πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ23 με όχι ένα, αλλά δυο Χρυσά μετάλλια στα 50μ πεταλούδα (23.16) και 50μ ελεύθερο (21.83). Ένα νέο Πανελλήνιο ρεκόρ που επιβεβαιώνει ότι ο… διάδοχος του Κριστιάν Γκολομέεβ έρχεται να συνεχίσει την λαμπρή πορεία της ελληνικής κολύμβησης στα σπριντ (23.19 το προηγούμενο ρεκόρ του Γκολομέεβ στα 50μ πεταλούδα από το Ευρωπαϊκό του 2018) και να αφήσει το στίγμα του διεθνώς, μιας και θα τον δούμε να εκπροσωπεί την Γαλανόλευκη και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ντόχα (αρχές του 2024), αλλά και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού (50μ ελεύθερο, προκρίθηκε με το 21.83 και θα συμμετάσχει στο ίδιο αγώνισμα με τον Κριστιάν Γκολομέεβ).
Από την Αθήνα, στην Φουκουόκα για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ξανά πίσω για συνέχεια στις προπονήσεις και τελική ευθεία για το Δουβλίνο, ο Έλληνας κολυμβητής έζησε την καλύτερη στιγμή της καριέρας του (μέχρι την επόμενη φυσικά), παραμονές Δεκαπενταύγουστου στην Ιρλανδία και μίλησε στο #Aquafeed24 για τον μακρύ δρόμο προς την διπλή αυτή επιτυχία…
Θα ήθελα για αρχή να μιλήσουμε για την χρονιά που πέρασε για σένα, πως κύλησε η προπόνηση και η προετοιμασία σου μέχρι την Φουκουόκα και το Δουβλίνο και γενικά τον απολογισμό σου για τις διοργανώσεις που συμμετείχες ως σταθερό μέλος της Εθνικής ομάδας πλέον.
«Η προετοιμασία μου κύλησε ομαλά ολόκληρη τη χρονιά. Τον Μάρτιο πήγα για προετοιμασία σε υψόμετρο στην Τουρκία, δουλέψαμε αρκετά καλά και η δουλειά φάνηκε μετά από αρκετό καιρό. Είχαμε αρκετούς σημαντικούς αγώνες πριν ταξιδεύσω για Ιαπωνία… το Ακρόπολις, το Πρωτάθλημα Open και το Sette Colli, οι οποίοι αγώνες μου δώσανε έναν πολύ καλό αγωνιστικό ρυθμό τον οποίο χρειαζόμουν.
Οι εμφανίσεις μου με την εθνική ομάδα φέτος ήταν αρκετά καλές. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα είχα την ατυχία και έμεινα για πολύ λίγο εκτός ημιτελικού, αλλά αυτό με πείσμωσε πάρα πολύ. Στο Ευρωπαϊκό Κ23 ήταν με διαφορά η καλύτερη εμφάνιση μου σε διοργάνωση καθώς κέρδισα 2 χρυσά, πήρα ολυμπιακή πρόκριση και σημείωσα πανελλήνιο ρεκόρ. Εκτός από την τρομερή δουλειά που είχα κάνει εντός και εκτός νερού που με έκαναν να ανέβω επίπεδο, πολύ βασικό ρόλο έπαιξε και το νοητικό κομμάτι. Είχα εσωτερική ηρεμία, πίστη και αυτοπεποίθηση. Είχα φανταστεί παρά πολλές φορές τις κούρσες μου στο Δουβλίνο, ώστε την στιγμή που έφτασα πίσω από τον βατήρα ένιωθα σίγουρος για το τι επρόκειτο να συμβεί».
Λίγα λόγια φυσικά και για τον Ολυμπιακό κύκλο που ξεκινά και που φυσικά προκρίθηκες για το Παρίσι 2024. Ποια τα συναισθήματα σου μετά από μια τέτοια επιτυχία και πως θα κινηθείς από εδώ και πέρα;
«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκινούν σε 11 μήνες και είμαι απίστευτα χαρούμενος που θα λάβω μέρος, διότι είναι όνειρο ζωής που είχα από μικρό παιδί.
Η εξασφάλιση της πρόκρισης από τόσο νωρίς μου επιτρέπει να έχω πάρα πολύ χρόνο για να δουλέψω. Το Φεβρουάριο είναι και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που θα αποτελέσει κι αυτό βασικό σταθμό της χρονιάς. Τώρα για τους επόμενους 11 μήνες θα δουλέψω σκληρά, θα λάβω μέρος σε αρκετούς αγώνες, αλλά και αρκετές προετοιμασίες.
Όταν τερμάτισα και κατάλαβα ότι προκρίθηκα, ένιωσα απίστευτη χαρά, ενθουσιασμό, ανακούφιση και συγκίνηση Είδα όλη την ομάδα στην κερκίδα χαρούμενη και χάρηκα ακόμα παραπάνω».
Πως διαχειρίστηκες την διαδοχική διοργάνωση στο Δουβλίνο μετά το μεγάλο ταξίδι στην Φουκουόκα και γενικότερα πως κύλησε η διοργάνωση για σένα στην Ιαπωνία;
«Οι αγώνες ήταν αρκετά κοντά χρονικά με το παγκόσμιο. Το μόνο που μπορούσα να διαχειριστώ είναι το ψυχολογικό κομμάτι. Στο προπονητικό έχω τυφλή εμπιστοσύνη στους προπονητές μου Άκη Οικονόμου και Νίκο, τον γυμναστή μου Άλεξ και τους φυσιοθεραπευτές Γιώργο και Έφη. Ήμουν σίγουρος ότι θα φροντίσουν αυτοί για εμένα ώστε να ήμουν καλά στο Δουβλίνο»!
Κοιτώντας πίσω στον χρόνο, τι θα έλεγες στον εαυτό σου στις δύσκολες στιγμές για να συνεχίσει μέχρι σήμερα όπου στέφθηκες δυο φορές Πρωταθλητής Ευρώπης; Πως διαχειρίζεσαι όλη την πίεση του πρωταθλητισμού σε ένα τόσο ανταγωνιστικό άθλημα και τι θυσίες χρειάστηκαν για να φτάσεις στην κορυφή στο Δουβλίνο και να αποτελεί αναπόσπαστο μέλος της Εθνικής ομάδας; Αφιέρωσες κάπου τα δυο αυτά μετάλλια;
«Όπως και όλοι οι αθλητές, έχω περάσει και εγώ δύσκολες στιγμές στον πρωταθλητισμό. Ευτυχώς που δεν τα έβαλα κάτω ανεξάρτητα των αποτελεσμάτων. Αν μπορούσα να πω κάτι στον μικρό Στέργιο θα ήταν: «Κάνε υπομονή… αξίζει»!
Πίεση υπάρχει σε αυτό το επίπεδο, αλλά έμαθα να την διαχειρίζομαι σε σημείο που να μην την νιώθω καν. Για να φτάσω σε αυτό το επίπεδο χρειάστηκαν θυσίες από νεαρή ηλικία, όπου οι γονείς μου με πήγαιναν κάθε μέρα προπόνηση από την Χαλκίδα που μέναμε στην Αθήνα.
Τα μετάλλια τα αφιερώνω σε όλους τους ανθρώπους που με στήριξαν σε όλο αυτό το υπέροχο ταξίδι. Τώρα ξεκινάμε…»!
