Πολλές φορές γίνεται κουβέντα για τα συνώνυμα της επιτυχίας, τους ανθρώπους που ταυτίζονται από το κοινό με αυτό τον όρο και που τον κουβαλούν στη διάρκεια της ζωής τους. Βέβαια πίσω από τους διθυράμβους και τις γιορτές κρύβεται η αλήθεια για όλα αυτά.
Αν κοιτάξουμε προσεκτικά πίσω από την κορυφή του παγόβουνου θα μας δοθεί η ευκαιρία να μάθουμε πως τίποτα δεν χαρίζεται και πως όλα έρχονται μέσα από επιλογές, οι οποίες ενδεχομένως να εμπεριέχουν κάποιο ρίσκο και πάρα μα πάρα πολλή δουλειά. Αν ενώσουμε προσεκτικά όλα τα παραπάνω με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε ένα όνομα, Χάρης Παυλίδης.
Ο άνθρωπος που μπορεί να θεωρηθεί αναμορφωτής του γυναικείου τμήματος του Ολυμπιακού με τον οποίο κατέκτησε… τα πάντα, μας μίλησε για όσα μπορεί και δε μπορεί να φανταστεί κάποιος.
Στο κολυμβητήριο της Γλυφάδας όπου και δώσαμε το ραντεβού μας, λίγο μετά το τέλος της προπόνησης της Εθνικής Κίνας, έργο το οποίο έχει αναλάβει εδώ και μερικούς μήνες, καθίσαμε και ξεκινήσαμε μια πραγματικά υπέροχη συζήτηση. Υπάρχουν μέρες που τα όσα ακούς είναι δύσκολο να τα περιγράψεις και ευκολότερο να τα καταγράψεις, αν είσαι τυχερός. Σας προειδοποιούμε, ετοιμαστείτε, γιατί ακολουθούν 5000 λέξεις από μία συζήτηση που δε χάνεται… Για αυτό πάρτε τον καφέ σας, προσδεθείτε και ξεκινήστε την ανάγνωση…
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΠΑΤΡΙΑ – Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΤΕΛΙΒΕΡΙ…
Τυπικά ξεκινώντας τον ρωτήσαμε για την αίσθηση του τώρα που επέστρεψε στην Ελλάδα μετά από τέσσερεις μήνες. Δεν μπορούσε να κρύψει την ικανοποίηση του για την επιστροφή στα «πάτρια εδάφη», εξηγώντας μάλιστα πως «Φυσικά και χαίρομαι που είμαι εδώ γιατί περάσαμε πολύ δύσκολα 4 μήνες εκεί. Ο πρώτος μήνας ήταν μόνο καραντίνα, μετά κάποια στιγμή πήγαμε στο αθλητικό κέντρο που είναι η ομάδα. Αλλά και πάλι εκεί δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω. Καθίσαμε στη Σαγκάη δύο μήνες περίπου, μετά πήγαμε στο Πεκίνο όπου παρά το ότι η πόλη λειτουργούσε κανονικά, σε εμάς απαγορευόταν να βγούμε από το αθλητικό κέντρο λόγω του κορωνοϊού. Δεν άφηναν κανέναν να βγει έξω για να μην πάρουν το ρίσκο να κολλήσει κάποιος και το μεταφέρει μέσα στο Ολυμπιακό χωρίο. Για να βγεις θέλεις ειδική άδεια και μετά πρέπει να ξαναγυρίσεις σε καραντίνα».
Αναφερόμενος στη συνέχεια στις διαφορετικές συνήθειες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, μία από αυτές ήταν και το φαγητό. «Σε εκείνους αρέσει, σε εμένα δεν αρέσει, έχουν πολλα πράγματα βέβαια. Πέρα από τον πρώτο μήνα που υπήρχε το λοκντάουν και υπήρχε πρόβλημα με την τροφοδοσία, κάθε μέρα έχουμε κοτόπουλο, χοιρινό, πάπια, γαρίδα και άλλα. Απλά δεν είναι εύκολο να συνηθίσεις γεύσεις και μυρωδιές. Είναι εντελώς διαφορετικά από τα δικά μας. Δεν υπάρχει επίσης κάτι να φέρουμε απ’ έξω, απαγορεύεται το ντελίβερι δηλαδή. Τώρα ήρθαμε εδώ και αναπληρώνουμε… Ενώ έκλεισε λέγοντας πως τώρα είναι πολύ καλά γιατί απολαμβάνει στιγμές με την οικογένεια του ενώ ταυτόχρονα είναι… καλοκαίρι στην Ελλάδα.
ΜΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ – και η πίεση που έβαζε ο ίδιος στον εαυτό του για 15 χρόνια…
Εν συνεχεία όσον αφορά τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί μας είπε πως είναι πάρα πολύ αυστηρά τα μέτρα ακόμη… «Το τεστ είναι υποχρεωτικά καθημερινά, όχι μόνο σε εμάς, σε όλους τους κατοίκους. Μάσκες, αποστάσεις… Για εμάς το πιο δύσκολο ήταν οι πρώτοι δύο μήνες, μετά τα πράγματα ήταν καλύτερα ειδικά στο φαγητό και στο ότι ήμασταν με την ομάδα και κάναμε προπόνηση. Κατά τα άλλα όμως είχαμε απαγόρευση να βγούμε εξω. Ακόμα και τώρα το βλέπεις εδώ τα κορίτσια προσέχουν, φοράνε μάσκα, κάνουν τεστ, έχουν κολλήσει κάποιες και είναι φυσικό γιατί είναι παρθένοι οργανισμοί. Δεν έχουν καμία ανοσία, ενώ εμείς εδώ περνάμε ξαναπερνάμε… Νομίζω όλες θα το κολλήσουν, αυτή τη στιγμή έχω σύνολο 8-9 παίκτριες διαθέσιμες»
Βέβαια δεν τον αφήσαμε… πολύ αφού των ρίξαμε κατευθείαν στα «βαθιά» ζητώντας να μάθουμε πως αισθάνεται χωρίς την ομάδα και τη δουλειά που πέρασε 15 συνεχόμενα χρόνια στο πλευρό της… Δεν κόμπιασε βέβαια, ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής από την πρώτη κιολας φράση… «Μου λείπει γιατί είχα συνηθίσει 15 χρόνια να έχω μια πίεση καθημερινή, εγώ βέβαια έβαζα πίεση στον εαυτό μου. Είναι φυσιολογικό όταν έχεις συνηθίσει έναν τρόπο δουλειάς και μία καθημερινότητα και μία ρουτίνα, ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα διαφορετικό τελείως περιβάλλον, σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Όλοι οι αγώνες που θα λαμβάναμε μέρος είτε αναβλήθηκαν είτε δε λάβαμε μέρος, οπότε είχαμε μόνο προπόνηση το οποίο είναι λίγο ανιαρό.
Βέβαια μας εξήγησε πως υπάρχει και άλλη όψη του νομίσματος…«Από την άλλη όμως υπάρχει το κίνητρο ότι πας να χτίσεις μία καινούργια ομάδα από την αρχή, γιατί είναι ουσιαστικά μία ομάδα καινούργια. Από την περσινή ομάδα του Τόκιο έχουν αλλάξει οι 11 από τις 13. Αυτή τη στιγμή έχουμε μία ομάδα με νεαρά κορίτσια, που τα πιο πολλά δεν έχουν ταξιδέψει έξω από την Κίνα δεν έχουν παίξει σε διεθνές επίπεδο, είναι δύσκολο όμως είναι μία πρόκληση. Σε βάζει στη διαδικασία να βρεις κίνητρο αλλά και την κατάλληλη ψυχολογία. Γιατί όταν έχεις συνηθίσει να βρίσκεσαι στο υψηλότερο επίπεδο και ξαφνικά βρίσκεσαι κάπου πολύ πιο χαμηλά σε δυναμικότητα πρέπει να βρεις τον τρόπο να προσαρμοστείς και να κάνεις το καλύτερο δυνατό».
Ενώ μας μιλούσε για τη νέα ζωή και τη νέα δουλειά, δε θα γινόταν να μην ρωτήσουμε ποιος είναι ο μεγάλος στόχος του δικού του πρότζεκτ… Άλλωστε είναι και άνθρωπος ταυτισμένος με την επιτυχία μέσα από τη δουλειά του. «Υπάρχει πρώτος και μεγαλύτερος στόχος που είναι το Πανασιατικό Πρωτάθλημα. Επίσης υπάρχει μία αντιπαλότητα με την Ιαπωνία και σε πολιτικό επίπεδο, και σε ιστορικό και κατ’ επέκταση σε αθλητικό. Σίγουρα ό,τι καλύτερο κάνεις είναι καλό για σένα αλλά το Πανασιατικό κρίνει τα πιο πολλά πράγματα, το οποίο είναι και εισιτήριο για Ολυμπιακούς Αγώνες στις προολυμπιακές χρονιές».
Η ομάδα αυτή είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό μου… – Πρόεδρε θα σου φέρω τον καλύτερο διαθέσιμο…
Και τώρα δεν θα γράψω τι ρωτήθηκε ο Χάρης Παυλίδης, γιατί δεν έχει πραγματικά καμία σημασία η ερώτηση, αρκεί κανείς να διαβάσει λέξη λέξη την απάντηση… «Κοίταξε εγώ με τον Ολυμπιακό ενώ ήμουν και αθλητής, δέθηκα πολύ περισσότερο σαν προπονητής. Αυτή η ομάδα είναι ένα δημιούργημα μου, είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό μου. Όταν έφυγα από τον Ολυμπιακό μίλησα με τον πρόεδρο και του εξήγησα την κατάσταση. Ο ίδιος ο πρόεδρος μου είπε ότι αυτή είναι μία πρόταση που δε μπορώ να αρνηθώ, και ότι η πρόταση που έχω είναι φανταστική. Τότε του λέω «πρόεδρε θα σου φέρω τον καλύτερο προπονητή που είναι διαθέσιμος. Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω αυτή την ομάδα να πέσει σε άσχημα χέρια. Γιατί το νιώθω σαν μέρος του εαυτού μου.
«Ένιωθα σαν να είμαι στον πάγκο… Ο Τσίρο είναι ένας φανταστικός άνθρωπος»
Όταν βλέπαμε τα παιχνίδια στην απομόνωση, ήμασταν και οι τρεις στο δωμάτιο μας και μιλούσαμε μέσω γουατς απ με τα παιδιά. Ήτανε σαν να ήμουνα στον πάγκο. Ίδια συναισθήματα, ίδια αγωνία, όλα ίδια. Επίσης είχα αγωνία για τον «Τσίρο» γιατί εκτός του ότι τον έφερα εγώ και είπα πάρτε τον αυτός είναι, επίσης είναι πολύ φίλος μου και τον αγαπάω πολύ. Ήξερα τι πίεση έχει αυτό που θα αναλάμβανε, η πίεση είναι τρομερή και εκείνος ανταπεξήλθε 100%. Η ομάδα έπαιξε φανταστικά και το χαρήκαμε και το πανηγυρίσαμε. Συγκινήθηκα πάρα πολύ με τις δηλώσεις του γιατί συνέχεια για μένα και για τον Κώστα έλεγε. Το παιδί είναι φανταστικό, είμαστε φίλοι πάρα πολλά χρόνια αλλά τώρα κατάλαβα και πάρα πολλά ακόμα πράγματα. Επίσης θεωρώ ότι έκανα πολύ καλή επιλογή που είπα στον πρόεδρο να τον πάρει στην ομάδα. Ξέρω επίσης ότι με τον Στέργιο τα πάνε πάρα πολύ καλά και ξέρω ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος τους συνεργάτες του, τους στηρίζει και δεν πρόκειται ποτέ να τους αφήσει εκτεθειμένους».
Ελπίζω να πειστήκατε σε αυτό το σημείο πως πραγματικα το ποιο ήταν το ερώτημα ήταν άνευ σημασίας, αφού η απάντηση αυτή χωράει παντού… σε όλα!
«Έχω δουλέψει στον Καναδά, ήταν πάρα πολυ ωραία είχα επιτυχίες, ο Ολυμπιακός όμως είναι κάτι άλλο»
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι πίσω από την επιτυχία, πίσω από τις κούπες, πίσω από όλα αυτά που βγαίνουν μπροστά υπάρχουν δυσκολίες; Η αλήθεια είναι πως όλοι το σκεφτόμαστε όμως αν δε το ζήσουμε οι ίδιοι δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς μπορεί να σημαίνουν. Ο Ολυμπιακός των 9 συνεχόμενων πρωταθλημάτων και των δύο συνεχόμεων ευρωπαϊκών είχε βρεθεί ένα βήμα πριν τον αφανισμό, απίστευτο κι όμως αληθινό. Όπως τα περιγράφει ένας άνθρωπος που έζησε το ναδίρ αλλά και το ζενίθ του σωματείου «Σου ξαναλέω αυτή η ομάδα είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, και από τα πιο ωραία μάλιστα, επαγγελματικά σίγουρα το πιο ωραίο. Έχω δουλέψει στον Καναδά, ήταν πάρα πολυ ωραία είχα επιτυχίες, ο Ολυμπιακός όμως είναι κάτι άλλο».
«Έδωσα πάρα πολλά, πέρασα πολύ δύσκολα ειδικά τα πρώτα χρόνια. Πολύς κόσμος δεν βλέπει, βλέπει μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Ήμουν μόνος, δεν είχα συνεργάτες, τα κορίτσια δεν πληρώνονταν και είχαμε οικονομικά προβλήματα. Μέχρι να έρθει ο Κουντούρης ήμασταν ένα βήμα πριν διαλυθεί το γυναικείο. Αν δεν είχαμε πάρει το πρωτάθλημα του 2009 θα διαλυόταν το τμήμα, ήταν ειλημμένη απόφαση, ήθελαν να διαλύσουν τα γυναικεία στον Ολυμπιακό και επειδή πήραμε το πρωτάθλημα δεν μπόρεσαν να το κάνουν».
Από το έγκλημα στην… δυναστεία…
«Και αυτή η ομάδα από τότε μέχρι τώρα έχει δώσει 5-6 Ευρωπαϊκά, έχει δώσει περίπου 20 τίτλους γενικά, καταλαβαίνεις τι έγκλημα θα γινόταν. Ο κόσμος δε τα ξέρει αυτά, δε ξέρει πόσο δύσκολα ήταν να ξεπεράσουμε μία ομάδα σαν την Βουλιαγμένη, που εκείνη την εποχή ήταν Πρωταθλήτρια Ευρώπης, που όλες οι παίκτριες ήθελαν να πάνε στη Βουλιαγμένη. Αυτή τη στιγμή όλες οι αθλήτριες θέλουν να πάνε στον Ολυμπιακό και αυτό το καταφέραμε μέσα από τις επιτυχίες που φέραμε με τη δουλειά μας. Παλιά για να πείσω μία αθλήτρια να έρθει στον Ολυμπιακό έπρεπε να κάνω τεράστια προσπάθεια. Τώρα δε χρειάζεται καν, έρχονται και από μόνες τους. Και είναι λογικό, όλοι θέλουν να παίζουν, στην καλύτερη ομάδα, με τις καλύτερες συμπαίκτριες, τον καλύτερο προπονητή, τον καλύτερο σύλλογο συνολικά. Ο Ολυμπιακός όπως τον βλέπω εγώ στα επόμενα 10 χρόνια με την ομάδα που έχει θα πάρει άλλες 4-5 Ευρωλίγκες, και άμα γίνει και το κολυμβητήριο θα ξεπεράσουμε όλες τις ομάδες. Αν δε γίνει κάτι συνταρακτικό δηλαδή, αυτή θα είναι η συνέχεια».
Κλείνοντας έδωσε και τη δική του πρόβλεψη για το που θα καταλήξει το γυναικείο ερυθρόλευκο τμήμα «Είναι ήδη δυναστεία στην Ελλάδα, θα γίνει και στην Ευρώπη. Του χρόνου πάμε να κάνουμε το three-peat που το έχει κάνει μόνο η Οριζόντε αυτό. Θα είναι πολύ δύσκολο το ξέρουμε, αλλά κάθε χρόνο τα ίδια λέμε και κάθε χρόνο η ομάδα είναι ακόμα καλύτερη».
Μία καλοκουρδισμένη μηχανή, μία «καυτή πατάτα», ή μήπως και τα δύο ταυτόχρονα;
Ο μεσότιτλος κατά πάσα πιθανότητα προϊδεάζει και μπορεί να ανοίξει την ήδη ανοικτή συζήτηση περί του θέματος. Δεν είναι λίγες οι απόψεις που ακούγονται υπέρ της μίας άποψης αλλά και υπέρ της άλλης. Τελικά δηλαδή τι ανέλαβε ο Αλεξάνταρ Τσίριτς με τον ερχομό του στην Ελλάδα. Όπως καταλαβαίνετε δεν υπάρχει περίπτωση να δώσουμε εμείς την απάντηση αφού απέναντι μας είχαμε τον πλέον κατάλληλο άνθρωπο να απαντήσει «Τεράστια η πίεση που πήραν στις πλάτες τους. Μπορεί να ήταν όντως η ομάδα στον αυτόματο αυτό όμως δεν αλλάζει ότι ήταν τρομερά δύσκολο αυτό που ανέλαβαν. Ο Τσίρο ήρθε μία εβδομάδα πριν παίξουμε τους προημιτελικούς. Την πεπατημένη ακολούθησε και είναι το λογικό. Μιλούσε με εμένα κάθε μέρα. Εγώ του έλεγα πως και τι, δεν ήξερε τις παίκτριες, δεν ήξερε καλά τις αντίπαλες ομάδες, ήταν πολύ δύσκολο.
Εγώ του αναγνωρίζω προπονητικά ότι είναι άθλος αυτό που έκανε. Είναι καλοκουρδισμένη μηχανή λένε, ε και τι έγινε, και η Μπαρτσελόνα (στο ποδόσφαιρο) έτσι ήτανε… Και έφυγε πχ ο Γκουαρδιόλα και είδες… Αλλιώς αν ήταν οι παίκτες θα έπαιζαν μόνοι τους. Ο συγκεκριμένος προπονητής έχει τεράστιο μερίδιο, ή μάλλον οι συγκεκριμένοι προπονητές, γιατί ξέρω ότι ο Στέργιος ήταν ο άμεσος συνεργάτης που ήξερε τις αθλήτριες, του έλεγε για τις μικρές, μπορούσε να μιλήσει ελληνικά με τι αθλήτριες. Γιατί είναι τεράστιο θέμα η επικοινωνία, η γλώσσα. Εγώ πχ τώρα καταλαβαίνω μόνο από τις εκφράσεις, δε μπορώ να έχω άμεση επαφή. Έτσι λοιπόν ο Τσίρο είχε το Στέργιο και του μετέδιδε πως είναι η ατμόσφαιρα. Εγώ του αναγνωρίζω αυτό που έκανε. Τώρα είναι η ώρα ο Τσίρο να βάλει τη δικιά του σφραγίδα, να φέρει και εκείνος δικά του στοιχεία.
Το κερδισμένο στοίχημα του Αλεξάνταρ Τσίριτς και η γνώριμη σε αυτόν πίεση…
Εκτός των όσων πέτυχε ο Χάρης Παυλίδης μας είπε πως απ’ όσο ξέρει και ο ίδιος ο νέος κόουτς του Ολυμπιακού δείχνει να «κερδίζει» τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα του… «Το καλό είναι ότι οι περισσότερες, αν όχι όλες, είναι πολύ ευχαριστημένες από εκείνον, έχω μιλήσει και μαζί τους, αλλά και με τον Τσίρο σχεδόν κάθε μέρα. Είναι πάρα πολύ καλός προπονητής, είναι πάρα πολύ καλός άνθρωπος και υπήρξε και τρομερός αθλητής. Έχει παίξει τελικούς Ολυπιάδων, δε ξέρω και εγώ πόσες φορές, ξέρει από διαχείριση πίεσης. Από γυναικείο δεν είχε εμπειρία αλλά μαθαίνει και εγώ θα είμαι εκεί όποτε με χρειάζεται. Με τον πρόεδρο πολλές φορές μιλάμε για να με ρωτήσει να αν χρειάζεται κάτι η ομάδα αλλά η ομάδα δεν χρειάζεται τίποτα είναι έτοιμη. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο ο προπονητής. Γιατί σκεψου να έχανε ο Ολυμπιακός στον Πειραιά ο Ολυμπιακός την Ευρωλίγκα. Γιατί όλοι λένε έτοιμη ομάδα μες τον Πειραιά, δεν αναγνωρίζουν την πίεση, τη δυσκολία. Το credit είναι 10% ενώ στη στραβή είναι το 90% έτοιμο να μιλήσει».
Καλά ήταν όλα αυτά, υπέροχα για την ακρίβεια αλλά καπου εδώ ήρθε η ώρα να στρίψει το τιμόνι, και να στείλουμε την πορεία της συζήτησης αλλού… Σε κάτι που ότι ομάδα και να είναι, όποιας γενιάς τον ενδιαφέρει και τον «πονάει». Το ζήτημα για το οποίο έγινε λόγος ήταν το αγαπημένο άθλημα της πλειοψηφίας των ανθρώπων που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο. Και πιο συγκεκριμένα αν γίνεται κάτι για να αυξηθεί η δημοτικότητα του, να το μάθει περισσότερος κόσμος, να έρθει ο κόσμος πιο κοντά του. Και ο νυν προπονητής της Εθνικής Κίνας, μας έδωσε ευθεία και αναλυτική απάντηση χωρίς υπεκφυγές και με παραδείγματα. Πάμε ξανά με προσοχή να δούμε όσα εξήγησε: «Υπάρχει ένα τεράστιο θέμα, είναι η έλλειψη παιδείας. Στην Ελλάδα δεν αγαπάμε τον αθλητισμό, αγαπάμε τον πρωταθλητισμό, αγαπάμε τις νίκες. Άμα δεν κερδίζει η ομάδα τους δεν ασχολούνται. Το δικό μας το άθλημα έχει ένα μειονέκτημα σε σχέση με άλλα, δεν είναι τηλεοπτικό. Οπότε θα πρέπει όταν γίνονται παιχνίδια ο θεατής να καταλαβαίνει τι γίνεται. Έχουμε δει παιχνίδια που από το φωτισμό δεν έβλεπες τίποτα, έχουμε δει παιχνίδια που οι speaker δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται, πολλές φορές ούτε εμείς οι προπονητές δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται όταν το βλέπουμε από την τηλεόραση. Εγώ πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου από την τηλεόραση να μην καταλαβαίνω τι σφύριξε.
Και συνέχισε με το τεκμήριο ότι το καλό παράδειγμα υπάρχει… «Αν δεις τα παιχνίδια όταν μεταδίδονται στην Ουγγαρία, σε πρωτάθλημα, οτιδήποτε, θα δεις ότι οι σκηνοθέτες ξέρουν τι δείχνουν. Υπάρχει speaker που εξηγεί ενώ έχουν κάνει δοκιμαστικά να είναι live η συνεννόηση των διαιτητών να ακούει ο κόσμος. Λοιπόν, υπάρχουν πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος, προϋποθέτουν όμως, εγκαταστάσεις, προϋποθέτουν κόστος το οποίο δεν ξέρω αν θα δοθεί. Όταν εμάς τα κολυμβητήρια στην Ελλάδα, είτε ανοικτά είτε κλειστά, σε πολλά ο φωτισμός είναι έτσι που γυαλίζει παντού και δε βλέπεις τίποτα. Δες τις μεταδόσεις στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα της Ουγγαρίας, εκεί βλέπεις τα πάντα. Αν δε βγει όμως εδώ σωστά στην τηλεόραση, να το μάθει ο κόσμος, να το δει ο κόσμος, δε θα γίνει κάποια αλλαγή. Κατά τα άλλα πάρα πολλά παιδιά ασχολούνται με το πόλο σε όλη την Ελλάδα. Το θέμα είναι όχι ότι δεν είναι ελκυστικό σαν άθλημα αλλά ότι δεν το «πουλάμε» όπως πρέπει».
«Είναι δηλαδή αυτό που είπε ο Θοδωρής ο Βλάχος, ότι όταν βγήκαμε δεύτεροι στους Ολυμπιακούς Αγώνες ακόμα και τότε κανένα κανάλι δεν ήθελε να μας δείξει το πρωτάθλημα.
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, γενικά στην Παγκόσμια υδατοσφαίριση και ειδικά στην εγχώρια λόγω και της κατάστασης που επικρατεί. Θα πρέπει να καινοτομήσουμε σε πολλά πράγματα για να προσελκύσουμε πιο πολύ κόσμο. Δεν είναι δυνατόν στην Ουγγαρία να έχει στα κολυμβητήρια 10.000 κόσμο και στην Ελλάδα να μην μαζεύονται 200 άτομα να δουν την Εθνική.
Είναι και η παιδεία που έχουμε, δε θα πάμε να δούμε την Εθνική, θα πάμε να δούμε τον Ολυμπιακό, και αυτό στα ημιτελικά και στα τελικά. Στην Ουγγαρία έχει κόσμο όποιος και να παίζει, γυναίκες, άντρες, πρωτάθλημα, τοπικό, όλα. Το ίδιο και στη Σερβία και στην Κροατία. Είναι θέμα παιδείας, όπως είπα πριν ο Έλληνας αγαπάει τη νίκη όχι την ομάδα του. Αν ξέρει ότι η ομάδα του θα σηκώσει το τρόπαιο μπορεί να πάει για το…νταβαντούρι.. Βέβαια για να τα λέμε όλα δεν σε προσελκύει και η εγκατάσταση για να πας στο κολυμβητήριο.. Οι Έλληνες αθλητές νομίζω ότι πλέον το έχουν συνειδητοποιήσει ότι θα έχουν 15 λεπτά δημοσιότητας και μετά θα τους ξαναθυμηθούν αν φέρουν κάποια επιτυχία».
«Αγόρι μου, ωραία τα λεφτά, θα πάρεις παραπάνω λεφτά, όμως την δυναμική που έχει ο Ολυμπιακός»…
Ο Χάρης Παυλίδης έζησε τη συζήτηση μας μία φορά, όπως είναι το λογικό. Εγώ από την άλλη την άκουσα σπίτι μου άλλη μία φορά, πριν ξεκινήσω το γράψιμο και άλλη μία μετά. Το κομμάτι όμως που θα καταγραφεί παρακάτω, «έσπασε» το repeat του κινητού. Ο ίδιος όπως είπε ανατρίχιασε και εμείς το ίδιο… Θα καταλάβετε ευθύς αμέσως το λόγο…«Όταν ανέλαβα τον Ολυμπιακό, ήμουν εδώ στη Γλυφάδα τότε καλή ώρα. Είχαμε τότε ένα χορηγό στην ομάδα ο οποίος όταν του είπε ότι θα φύγω που είπε… λευκή επιταγή για να μείνεις, πες μου πόσα θες για να μείνεις. Τότε είχα πάρει ένα τηλέφωνο τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου ο οποίος μου είχε πει το εξής: «Αγόρι μου, ωραία τα λεφτά, θα πάρεις παραπάνω λεφτά, όμως την δυναμική που έχει ο Ολυμπιακός δεν θα τη δεις πουθενά. Θα έχει κάποια στιγμή που θα παίζεις τελικό Κυπέλλου Ευρώπης», σαν τώρα το θυμάμαι, το λέω και ανατριχιάζω…«και θα έχει δύο χιλιάδες κόσμο μέσα και άλλους δύο χιλιάδες απ’ έξω να περιμένουν»… Του λέω έχεις δίκιο μπαμπά…
«Πήγα λοιπόν την επόμενη μέρα και υπέγραψα στον Ολυμπιακό, με λιγότερα λεφτά με, όχι με τόσο δυνατή ομάδα τότε, όμως αυτός ο άνθρωπος μου έδειξε την προοπτική. Εγώ την ήξερα τη δυναμική ως αθλητής, όμως ως προπονητής εκείνη την περίοδο, είχα ανάγκη τα λεφτά, μόλις είχε γεννηθεί και το δεύτερο παιδί μου, είχα μεγάλο πρόβλημα οικονομικό. Ακόμα και κάποιες χιλιάδες ευρώ παραπάνω ήταν σημαντικό για εμένα. Έβαλα όμως μπροστά από αυτό, την προοπτική που είχε ως σύλλογος. Και τελικά δικαιώθηκα 100%. Αν μου έλεγες βέβαια στην αρχή ότι θα κέρδιζα όλα αυτά, θα σου έλεγα ότι είσαι τρελός. Για να καταλάβεις, ο μεγάλος μου καημός ήταν να κερδίσω ένα πρωτάθλημα, να μην τελειώσει η καριέρα μου χωρίς να έχω κερδίσει κάτι».
Το πρώτο πρωτάθλημα και η… ανακούφιση!
Ποιος να το περίμενε ότι ο άνθρωπος που έχει κερδίσει τόσους τίτλους, τόσες διακρίσεις είχε ως «καημό» στην αρχή της καριέρας του να πάρει ένα πρωτάθλημα μέχρι το κλείσιμο της καριέρας του… Θα έλεγε τρελό μάλιστα όποιον μάντευε τη συνέχεια «Όταν κέρδισα το πρώτο πρωτάθλημα μου έφυγε ένα βάρος γιατί είπα ότι τουλάχιστον κέρδισα ένα πρωτάθλημα, είπα ότι δε θα τελειώσει η καριέρα μου χωρίς να έχω ένα πρωτάθλημα. Δεν υπήρχε φυσικά στο μυαλό μου όλο αυτό που έζησα, η δυναστεία αυτή. Από το 2014 και μετά κερδίζουμε συνεχόμενα. Οι αποφάσεις που παίρνεις, είναι αυτές που σε καθορίζουν. Όπως έλεγε και ένας φίλος μου γιατρός δεν υπάρχει σωστή και λάθος απόφαση. Εκείνη τη στιγμή που παίρνεις μία απόφαση πιστεύεις ότι είναι σωστή, και μετά παλεύεις για να την κάνεις να είναι η σωστή. Δεν μπορείς να ξέρεις εκείνη τη στιγμή που την πήρες τι έκανες, μετά με τη δουλειά σου και το έργο σου να αποδείξεις ότι πήρες τη σωστή».
Η ματαιοδοξία, η ανατροπή και η… σφαγή
Όσα και αν κερδίσει, όσα και αν πετύχει κάποιος στην πορεία του, είναι αδύνατο κάποια στιγμή να μη χάσει… Και οι καλύτεροι λυγίζουν, δεν είναι επίσης όλες οι περιστάσεις ίδιες. Θα έλεγε κανείς ότι άμα έχεις κερδίσει τόσα δεν έχεις «κακές» στιγμές στο μυαλό σου. Όμως δεν συμβαίνει με κανέναν αυτό, αφού για όλους υπάρχουν στιγμές που θα ήθελαν τα πράγματα να έχουν κυλήσει διαφορετικά, έτσι και ο Χάρης Παυλίδης έχει και εκείνος τα σημεία, τις στιγμές που ήταν δύσκολες και μας τις αφηγείται… «Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν το 2010 στο Φάιναλ Φορ της Κέρκυρας που το είχε διοργανώσει ο Ολυμπιακός τότε. Είχαμε ένα υλικό πάρα πολύ πλούσιο, αλλά η ομάδα δεν ήταν έτοιμη τότε να κερδίσει. Εγώ βέβαια με τη ματαιοδοξία μου πίστευα ότι θα κερδίσουμε. Μία εβδομάδα πριν πάμε στην Κέρκυρα είχαμε παίξει με τη Βουλιαγμένη μες την έδρα της και την είχαμε κερδίσει με δύο γκολ, οπότε έλεγα ότι η ομάδα ήταν έτοιμη να κερδίσει. Είχαμε και ένα τραυματισμό τότε, και αποκλειστήκαμε τελικά στην παράταση από την Κίνεφ Κίρισι. Και άλλες φορές χάσαμε βέβαια, αλλά καταλάβαινα γιατί χάσαμε. Εκείνη τη στιγμή όμως, επειδή ήμουν νέος και ματαιόδοξος και πίστευα ότι η ομάδα είναι έτοιμη ενώ δεν ήταν.
Μία ακόμη ήταν το 2011 όταν πήγαμε στη Σαμπαντέλ, με μία ομάδα με 8 αθλήτριες, ο Ολυμπιακός τότε ήταν υπό διάλυση και χάσαμε από την Οριζόντε με όργια διαιτητικά. Αλήθεια τότε γιουχάριζε όλο το κολυμβητήριο. Η τρίτη πολύ πιο φρέσκια, ήταν το 2019 στον τελικό με τη Σαμπαντέλ. Ήμασταν τρία γκολ μπροστά 6 λεπτά πριν τελειώσει το παιχνίδι, και τελικά χάσαμε. Σαφώς έπαιξε ρόλο η διαιτησία αλλά δεν ήταν αυτό μόνο, τα δικά μας λάθη έφταιξαν πολύ. Μία ομάδα με τόση εμπειρία έπρεπε να το έχει τελειώσει, θα μπορούσαμε να έχουμε βάλει ένα πέναλτι που χάθηκε και να το είχαμε τελειώσει. Εκείνοι σε αυτό το σημείο, πάνω στην απελπισία τους, ό,τι δοκίμαζαν τους έβγαινε. Αυτές οι τρεις στιγμές νομίζω ήταν οι χειρότερες στα χρόνια μου με τον Ολυμπιακό».
Φυσικά μετά από αυτό έγινε ερώτηση για τις καλύτερες στιγμές, εκεί έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε…μπόλικες. «Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν κερδίσαμε το πρώτο πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό, με τη Βουλιαγμένη μέσα στη Βουλιαγμένη. Εκεί όπου όπως είπα πριν μου έφυγε το βάρος. Στην Ουγγαρία επίσης πέρσι, σε μία ομάδα μόνο με Ελληνίδες και νεαρές αθλήτριες. Ο φόβος του κόβιντ ήταν πάνω από το κεφάλι μας τότε, ότι αν κολλήσει η μία τελειώσαμε και δε θα πάμε καθόλου. Η προσπάθεια που έγινε από τα κορίτσια ήταν τεράστια. Ειλικρινά έβλεπα και το έλεγα σε όλους, ότι η ομάδα είναι έτοιμη και θα πάει να κερδίσει και το έλεγα σε όλους, και στη διοίκηση. Μου έλεγαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση… Και όμως όπως τους είπα, κάναμε δύο καλά παιχνίδια και κερδίσαμε το Ευρωπαϊκό».
Η επόμενη μέρα μίας μεγάλης επιτυχίας
Ένα εύλογο ερώτημα που μπορεί να τεθεί σε κάποιον που έχει κερδίσει όλους τους τίτλους που διεκδικούνται σε συλλογικό επίπεδο, είναι πως δεν επέρχεται κορεσμός και που βρίσκεται το κίνητρο για να συνεχίσει κάποιος με αμείωτο ρυθμό προς την κορυφή. Και μάθαμε πως «Το κίνητρο της επόμενης μέρα είναι να ξανακερδίσεις. Είναι άλλωστε στη φύση του Ολυμπιακού να ξανακερδίσεις. Ποιος είναι ο επόμενος στόχος, η Σαμπαντέλ, να την ξεπεράσουμε, μετά; Η Οριζόντε να την ξεπεράσουμε και αυτή. Όπως έγινε δηλαδή και στην Ελλάδα που περάσαμε τη Βουλιαγμένη.
Πριν 10 χρόνια ήταν τεράστια η διαφορά στα εγχώρια. Και όμως τα καταφέραμε, και αυτό είναι κάτι που στο τροφοδοτεί ο σύλλογος. Γιατί όταν έρχεται κάποια παίκτρια στην ομάδα γίνεται μάθημα ιστορίας για το έχει πετύχει η ομάδα και ότι πρέπει να συνεχίσεις να πετυχαίνεις. Δεν σταματάς όταν κερδίζεις. Κάθε φορά είσαι όσο καλός είναι το τελευταίο σου αποτέλεσμα. Πάντα λοιπόν και εγώ ζητούσα τα ίδια από τις αθλήτριες. Και είναι μεγάλες αθλήτριες όλες, γιατί έχουν στόχο κάθε χρονιά να ξανακερδίσουν, να παίξουν καλύτερα, να φτάσουν τον επόμενο. Ο στόχος του Ολυμπιακού είναι να γίνει ο πρώτος σύλλογος σε Ευρωπαϊκά στην Ευρώπη».
Η αρχή, η αγάπη για την προπονητική και οι υπέροχες αναμνήσεις από τη Γλυφάδα…
Όλα από κάπου ξεκινούν και όλοι, κανείς δεν φτάνει στην κορυφή με μιας ούτε γεννιέται σε αυτή. Επίσης, μπορεί ο Χάρης Παυλίδης να λατρεύει τον Ολυμπιακό, να είναι κομμάτι της ζωής του, όμως όπως ο ίδιος λέει, η Γλυφάδα έχει μία ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις του.
«Πρώτη μου χρονιά ήταν ως βοηθός του Μάκη Βολτυράκη στους άντρες του Εθνικού. Την αμέσως επόμενη χρονιά ήρθα στο γυναικείο της Γλυφάδας. Είχαν φύγει τότε 10 αθλήτριες και όμως φτιάξαμε μία ομάδα μέσα σε 1-2 χρόνια που διεκδίκησε το πρωτάθλημα σε ισοβαθμία με τη Βουλιαγμένη. Με πολύ νεαρές αθλήτριες. Είχα πάρα πολύ όρεξη τότε και η αλήθεια είναι ότι οι αναμνήσεις που έχω από τη Γλυφάδα είναι όλες πάρα πολύ όμορφες. Δουλέψαμε πολύ σκληρά εδώ. Όταν ήρθα μου έλεγαν να μην έρθω γιατί θα συνδέσω το όνομα μου με τον υποβιβασμό της Γλυφάδας. Ενώ η Γλυφάδα πριν δύο χρόνια ήταν Πρωταθλητρια Ευρώπης, όμως φύγανε πολλές αθλήτριες. Η ομάδα όμως πήγε πολύ καλά. Ήταν τότε ένα σύστημα Φάιναλ Φορ που παίζαμε όλοι με όλους. «Παρατρίχα» μάλιστα δεν κερδίσαμε τότε στην τελευταία φάση σε μία κόντρα τη Βουλιαγμένη. Είχαμε ίδιους βαθμούς, ίδια αποτελέσματα αλλά το πήρε ο ΝΟΒ στην ισοβαθμία.
Δεν υπάρχει βοηθός, υπάρχει συνεργάτης και είναι το «κλειδί» για έναν καλό προπονητή.
Σε όλα τα αθλήματα τα φώτα συνηθίζουν να πέφτουν σε αυτούς που «αγαπά» η κάμερα. Και αυτή συνήθως επιλέγει τους παίκτες και τους προπονητές, πρωταγωνιστές όμως δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι και οι άνθρωποι οι οποίοι δίνουν τα πάντα καθημερινά ώστε να «βγαίνει» προς τα έξω το καλύτερο αποτέλεσμα.
Οι άνθρωποι που επικοινωνούν με παίκτες και προπονητές, οι συνδετικοί κρίκοι. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους άμεσους συνεργάτες των πρώτων προπονητών. Πολλοί τους αποκαλούν βοηθούς όμως ο Χάρης Παυλίδης δεν ενστερνίζεται αυτή τη φράση και εξηγεί τα όσα πολύτιμα προσφέρει ο άνθρωπος δίπλα σε έναν head coach. «Εγώ υπήρξα για ένα χρόνο σε αυτή τη θέση. Εγώ πιστεύω ότι μπορείς να κρίνεις έναν καλό προπονητή από τους ανθρώπους που επιλέγει να έχει γύρω του. Πολλοί λένε τη λέξη βοηθός, όμως δεν είναι βοηθός είναι συνεργάτης. Ψάχνεις να βρεις κάποιον να γεμίσει τα δικά σου κενά, τις δικές σου ατέλειες. Για παράδειγμα έχω τώρα τον Κώστα και τον Ορέστη στην Κίνα. Είναι και οι δύο πολύ εργατικοί. Έχουν τρομερό πάθος για το παιχνίδι, ενώ είναι και νεότεροι και έχουν πάρα πολύ όρεξη και ενέργεια, που εγώ δεν έχω τόση τώρα.
Ο Κώστας δηλαδή εκτός από το ρόλο που έχει με τους τερματοφύλακες και τους παίκτες, αναλαμβάνει πολλά πράγματα στο βίντεο. Όπως και ο Ορέστης, ο οποίος έχει μία αμεσότητα με τις αθλήτριες που εγώ δεν την έχω και στις γυναίκες παίζει πολύ μεγάλο ρόλο αυτό. Φέρνει μία ατμόσφαιρα πολύ ωραία στην ομάδα, εγώ δε το έχω αυτό, δεν είμαι τόσο επικοινωνιακός. Η ψυχολογία είναι πολύ σημαντική και υπάρχουν κάποιοι που είναι πολύ καλοί σε αυτά, καλύτεροι από εμένα. Επίσης όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, η παίκτρια θα απευθυνθεί πρώτα στον βοηθό και εκείνος θα της εξηγήσει και θα προσπαθήσει να βρει λύση. Αν φτάσει σε εμένα το πρόβλημα είναι ήδη μεγάλο».
Ενώ συμπληρώνοντας την παραπάνω σκιαγράφηση αυτού του νευραλγικού ρόλου είπε πως «Επίσης το θέμα της προπόνησης είναι πολύ σημαντικό. Ο πρώτος προπονητής στις περισσότερες ομάδες δε θα τα κάνει όλα, θα κάνει τακτική, θα κάνει βίντεο. Επίσης στη διάρκεια του παιχνιδιού είναι πάρα πολύ σημαντικός ο ρόλος του συνεργάτη. Εγώ μπορεί με όλα αυτά που έχω στο κεφάλι μου και τους παλμούς εκείνη τη στιγμή να μη δω κάτι. Θα έρθει να μου θυμίσει, να μου πει μία κουβέντα. Όπως έλεγα και στον Κώστα στον Ολυμπιακό, ότι αν γίνει κάτι μες το παιχνίδι, πχ μία αλλαγή συγκεκριμένη, να μου το πει για να παίξουμε και εμείς το ανάλογο σύστημα. Φυσικά πάρα πολύ σημαντικό είναι και η αλληλοεμπιστοσύνη. Να μη λέει ο άλλος από πίσω μου άσχημα λόγια να υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός. Κάτι το οποίο πολύ δύσκολα το βρίσκεις.
Πλέον υπάρχουν άνθρωποι, που είναι χρόνια συνεργάτες πρώτων προπονητών που έχουν αποκομίσει τεράστια εμπειρία και θα μπορούσαν άνετα να προπονήσουν ως πρώτοι προπονητές. Δηλαδή η εμπειρία που έχει ο Κώστας δίπλα σε εμένα τόσα χρόνια, οι παραστάσεις όλα αυτά, δε τα έχουν πολλοί προπονητές. Το ίδιο και ο Στέργιος τώρα που θα καθίσει με τον Τσίρο».
Τα όσα θα μάθετε όλοι από τον Μιλάνοβιτς δε θα τα πιστεύετε – Ο άνθρωπος είναι εγκυκλοπαίδεια…
Σε συνέχεια της προηγούμενης συζήτησης σχετικά με τους συνεργάτες μας έδωσε ένα στίγμα ακόμα του πόσο σπουδαίος είναι ο Ίγκορ Μιλάνοβιτς. «όποιος θα είναι συνεργάτης τώρα του Μιλάνοβιτς θα είναι πολύ τυχερός και σίγουρα πολύ σημαντικός. Φαντάσου να συζητάς καθημερινά με τον Μιλάνοβιτς, ξέρεις τι ιστορίες έχεις να ακούσεις, πόσα πράγματα θα μάθεις. Δεν πληρώνονται όλα αυτά… Είναι τόσο επικοινωνιακός, εγώ τον γνωρίζω χρόνια. Είχε τύχει κάποια στιγμή και ήμασταν για λίγο καιρό μαζί στο Ντουμπάι, ο άνθρωπος είναι εγκυκλοπαίδεια για το πόλο. Σαν παίκτης νομίζω ότι είναι ο μεγαλύτερος που έχει περάσει στην ιστορία του αθλήματος. Αλλά ναι… θα ακούσεις πράγματα και προπονητικά αλλά κυρίως μη προπονητικά, που δε μπορείς να μάθεις από πουθενά. Το μη προπονητικό, η εμπειρία του, είναι μοναδικά όπως και ο Τσίριτς, αν μιλήσεις μαζί του θα το καταλάβεις. Στη συνέχεια και με την ευκαιρία της συζήτησης περί του αντρικού τμήματος του Ολυμπιακού ρωτήσαμε τη γνώμη του έμπειρου κόουτς: «Ο Ολυμπιακός για μένα είναι μία ομάδα η οποία έχει τις δικές της αδυναμίες. Ο Μιλάνοβιτς είναι ένας άνθρωπος που κάνει πολύ σκληρή προπόνηση. Σαν ρόστερ είναι μία ομάδα έχει ένα πολύ πλούσιο ρόστερ, αν μπορέσει να ακολουθήσει τους ρυθμούς του Μιλάνοβιτς είναι πιθανό να κατακτήσει το Ευρωπαϊκό αλλά δεν είναι κάτι εύκολο. Απέκτησε και κάποιους νεαρούς Έλληνες που μπορούν να δώσουν έξτρα ενέργεια και αυτο θα βοηθήσει».
Τα δέκα χρόνια, η επόμενη μέρα και το όνειρο της Ιταλίας
Στο τέλος της συζήτησης, κάναμε μία «παιδική» ερώτηση στον Έλληνα κόουτς. Και αυτή είχε να κάνει με το πως βλέπει τον εαυτό του προπονητικά σε 10 χρόνια από τώρα. Εκείνος μας είπε πως δεν είναι μία τόσο εύκολη πρόβλεψη αφού κοιτάει βήμα το βήμα το μέλλον. Ωστόσο μας είπε κάτι πολύ ωραίο το οποίο αφορά ένα όνειρο το οποίο έχει από μικρός… «Εγώ δε ξέρω ούτε την επόμενη μέρα, δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη να δουλέψω άλλα 10 χρόνια. Δεν ξέρω πως θα βγω από αυτά τα χρόνια στην Κίνα. Όταν πήγα στην Κίνα δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο δύσκολα τα πράγματα. Για αυτό ακριβώς πάω μέρα με τη μέρα, θα ήθελα να εξαντλήσω το συμβόλαιο μου με την Κίνα αν και δεν είναι σίγουρο. Θα ήθελα να βρω κάποια ομάδα στο εξωτερικό, να κάνω κάτι διαφορετικό. Ο Ολυμπιακός είναι μέσα στην καρδιά μου αλλά είναι δύσκολο, γιατί και η ηλικία μου θα είναι τέτοια που δε θα μου το κάνει εύκολο, αλλά και ο Ολυμπιακός ίσως θα έχει βρει το δρόμο του και δε θα θέλει να αλλάξει κάτι και είναι πολύ φυσιολογικό. Εγώ θα ήθελα πραγματικά αν είχα την ευκαιρία να πάω να δουλέψω στην Ιταλία, από μικρός το ήθελα αυτό, σε σύλλογο. Γιατί γενικά στην Κίνα τώρα δουλεύουμε σα σωματείο. Είχα παλιά μία ευκαιρία, με είχαν πάρει από την Πάντοβα, πριν πάρουν τον Ποστερίβο, αλλά δεν έγινε τότε. Βέβαια για να βρεθείς εκεί είναι μία συνάρτηση πολλών πραγμάτων. Συνήθως διαλέγουν Ιταλούς γιατί είναι μία χώρα με τεράστια παράδοση στο χώρο.
Πρέπει να αποδεικνύεις ότι είσαι ακόμα καλός, γιατί πχ αν εγώ δε πάρω καλά αποτελέσματα με την Κίνα, δε θα γνωρίζει κανείς ότι έχουν αλλάξει 11 απ’ τις 13 παίκτριες που υπήρχαν στο ρόστερ όταν κέρδισαν την Ουγγαρία. Είναι πολλά πράγματα. Φύγανε οι 11 από τις 13 γιατί δεν άντεχαν το πρόγραμμα, είναι πολύ δύσκολο. Οι αθλήτριες σηκώνονται 6 το πρωί να πάνε για τρέξιμο, μετά γυμναστήριο και μετά στο ξενοδοχείο με την ομάδα. Είναι πάρα πολύ αυστηρά και πάρα πολύ δύσκολα, ενώ επίσης δεν υπάρχουν παίκτριες. Συνολικά στην Κίνα υπάρχουν 80 παίκτριες πόλο εκ των οποίων οι μισές δεν θέλουν να έρθουν την Εθνική γιατί είναι υπερβολικά πιεστικό. Γίνεται ένα υποτυπώδες πρωτάθλημα με έξι ομάδες. Πόσες αθλήτριες να είναι έξι ομάδες… Αυτό είναι το θέμα και εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι».
Θα ήταν ωραίο να μας προτείνει κάποιος τι κλείσιμο αρμόζει σε μία τέτοια συνέντευξη. Ποια θα ήταν η κατάλληλη φράση δηλαδή για να «σβήσει» αρμονικά αυτή η ανεξάντλητη συζήτηση. Σε περίπτωση που δεν βρήκαμε κάτι, μην ανησυχείτε γιατί το ραντεβού μας ανανεώθηκε με το Χάρη Παυλίδη ανανεώθηκε και τον ευχαριστούμε. Για τη συζήτηση, για τα όσα μας έμαθε μέσα από αυτή αλλά και για όλα όσα θα μας μάθει μελλοντικά…
Συνέντευξη/επιμέλεια: Φραγκάκης Γιώργος
