Είναι η πολυπληθέστερη αποστολή – με χαοτική διαφορά από την επόμενη – της ελληνικής ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισίου. Σε κάθε – μα σε κάθε – μεγάλη διοργάνωση όλο και κάτι θα γραφτεί για τον «φτωχό συγγενή» υγρό στίβο αφού οι πρωταγωνιστές του φροντίζουν γι’ αυτό. Όχι στα λόγια και τις βαρύγδουπές, τις πολυσυζητημένες δηλώσεις ‘εθνικής υπερηφάνειας’ αλλά στην ουσία, στην πράξη. Εκεί που είναι το δικό τους αντικείμενο.
Δίχως το παραμικρό ίχνος βεντετισμού. Οι περισσότεροι αθλητές και αθλήτριες βλέπετε, όταν πέφτουν πρόσωπο με πρόσωπο με εκπροσώπους των Media, προσπαθούν να αλλάξουν πεζοδρόμιο και αν δεν μπορούν να τους αποφύγουν, έστω να δώσουν απαντήσεις, σχεδόν μηχανικές για να συνεχίσουν το δρόμο τους. Ουδεμία θέληση για κακολογία, άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που ο επαγγελματικός τους βίος μπαίνει στα… χωράφια του κοινωνικού και αυτό δεν αρέσει σε κανέναν.
Με δ’ αυτούς, του υγρού στίβου, είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Θέλετε επειδή δεν έχουν πολλές “επισκέψεις” και ευκαιρίες να τα… πουν μπροστά σε μία κάμερα; Ίσως! Θέλετε για το ποιόν τους το οποίο διάλεξε ένα σαφώς λιγότερο λαοφιλές άθλημα να υπηρετεί ή αυτό τους διάλεξε όπως αρέσκονται πολλές φορές να αναφέρουν; Ίσως! Θέλετε από τις δυσκολίες και τα εμπόδια που περνούν μέχρι να φτάσουν στο τέλος μίας διαδρομής; Ίσως! Σίγουρα πάντως κάθε τους λέξη πηγάζει από μέσα τους. Είναι αληθινοί, είναι αυθεντικοί.
Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή που ζούμε και ασχολούμαστε, όσοι είμαστε αυτοί που ασχολούμαστε τέλος πάντων, με μία ιδιαίτερα χαρισματική γενιά Ελληνίδων και Ελλήνων αθλητών του υγρού στίβου. Ξέχωρα από τα μετάλλια, τις διακρίσεις, τις πορείες και τις παρουσίες στο βάθρο είμαστε τυχεροί διότι συνυπάρχουμε με σπουδαίους και καλοπροαίρετους ανθρώπους που ξέρουν να αναγνωρίζουν. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό στη ζωή.
Φτάνει με την εισαγωγή αλλά η Νόρα Δράκου και η ολιγόλεπτη επικοινωνία μαζί της στη Media Day της ΚΟΕ, έδωσε αφορμές για ενδοσκόπηση γύρω από το χώρο. Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια φόρεσε το χαμόγελο που συνήθως τη συντροφεύει γιατί έτσι έχει επιλέξει, όχι από την ανάγκη του ‘φαίνεσθαι’ και μοιράστηκε σκέψεις και συναισθήματα στο #AQF24.
Λίγο πριν τη συμμετοχή της για 4η φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες, νιώθει σαν να είναι πρωτάρα. Τέτοιος είναι ο ενθουσιασμός και η προσμονή. Και αυτό γιατί ήρθε με πολύ κόπο η παρουσία της, γιατί κυνήγησε τα όνειρά της και αυτά έγιναν απτά.
Η Νόρα Δράκου είναι ένα παιδί που μεγαλώνει και συνεχίζει να μετράει τα άστρα. Θεωρεί την επιστροφή της στην Πάτρα κομβική απόφαση για να βρει και πάλι την ψυχική της ηρεμία. Στις ρίζες της με τους δικούς της ανθρώπους ανέκτησε την χαμένη της ψυχολογία.
Μία κουβέντα γεμάτη ατάκες, πηγαίες και αυθόρμητες. Το ταξίδι του αθλητισμού και πόσο την έχει αλλάξει, τα μετάλλια στο Βελιγράδι, τι προηγήθηκε του τελικού στο 50άρι ύπτιο που ήξερε ότι μπορούσε και το ηθικό δίδαγμα. Απολαυστική, ξεχωριστή, ιδιαίτερη Νόρα Δράκου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Η αλήθεια είναι πως είμαι δύο τρεις εβδομάδες τώρα σε μία κατάσταση πολύ περίεργη. Ξυπνάω, βλέπω τα μετάλλια, τα έχω φυλάξει στο δωμάτιο και λέω ‘όντως έγιναν αυτά τα πράγματα;’ Βλέπω όνειρα από το Βελιγράδι. Έζησα μία μαγική εβδομάδα, μαγική.
Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ήταν ένα πολύ πιο εύκολο ευρωπαϊκό συγκριτικά με τα προηγούμενα. Και πάντα το Ευρωπαϊκό που πέφτει μαζί με τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι πιο εύκολο» τόνισε ειλικρινέστατα χωρίς καμία πρόθεση υπεκφυγής. Ωστόσο, τα… γραπτά μένουν. «Όμως δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός πως οι επιδόσεις που έγιναν αν κοιτάξουμε στην παγκόσμια κατάταξη ή τα προηγούμενα ευρωπαϊκά, θα ήταν μετάλλια και πάλι. Απλώς έτυχε να πάρουμε περισσότερα γιατί δεν είχαν κατέβει πολλές χώρες. Όμως σαν ομάδα ήμασταν απόλυτα επιτυχημένη. Κάναμε φοβερές επιδόσεις που μας ανέβασαν πάρα πολύ στην παγκόσμια κατάταξη και γενικά όλο αυτό ήταν ένα φοβερό κλίμα, το οποίο εγώ τόσα χρόνια στην Εθνική ομάδα δεν έχω ξαναζήσει. Ο ένας παρακινούσε τον άλλον, ο ένας αγκάλιαζε τον άλλο. Ο ένας έλεγε στον άλλο ‘πάμε να πάρεις μετάλλιο, να κάνεις Πανελλήνιο ρεκόρ, να πιάσεις το όριο για τους Ολυμπιακούς. Το έκανα και εγώ μπορείς να το κάνεις κι εσύ’. Όλο αυτό έδωσε τρελή ώθηση στην ομάδα για να καταλήξουμε να πάρουμε τόσα μετάλλια.»
Τι προηγήθηκε όμως του τελικού που είχε… κυκλώσει; «Δεν κοιμήθηκα πολύ καλά η αλήθεια είναι εκείνο το βράδυ και γενικά ήμουν πολύ νευρική από τον ημιτελικό στον τελικό. Είχα μεγάλη νευρικότητα και μεγάλο άγχος. Είχα περάσει με το δεύτερο καλύτερο χρόνο και σύμφωνα με τις συμμετοχές, το μετάλλιο ήταν απόλυτα στις δυνατότητές μου. Αντί να σκέφτομαι λοιπόν απόλυτα θετικά, εγώ σκεφτόμουν απόλυτα αρνητικά. Έλεγα μέσα μου ‘Νόρα, δεν γίνεται να το χάσεις αυτό το μετάλλιο. Νόρα δεν γίνεται να βγεις πάλι τέταρτη. Νόρα σε παρακαλώ μην κάνεις πάλι λάθη, μην πάνε όλα στραβά. Να είσαι συγκεντρωμένη, να πάνε όλα τέλεια’. Και όλο αυτό μου δημιούργησε μία απίστευτη νευρικότητα. Εντωμεταξύ είχα και όλα τα παιδιά που μου έλεγαν ‘έλα πάρ’ το να τελειώνουμε, το έχεις, μπορείς’. Γι’ αυτό και δεν έβγαλα το χρόνο που έπρεπε να βγάλω. Παρόλα αυτά όταν γύρισα και κοίταξα στον πίνακα τους χρόνους… Τι να πω, μια μαγεία.»
Επαναπροσδιορίζοντας τις φράσεις
«Έχω πει πολλές φορές ότι κάποια πράγματα στη ζωή, σου έρχονται δύσκολα, κάποια άλλα πάλι εύκολα. Όσον αφορά εμένα, όχι ότι μου ήρθαν δύσκολα ή ότι δεν ήμουν πετυχημένη. Ίσα ίσα είχα μία μεγάλη διάρκεια στο χρόνο. Πάντα ήμουν 4η-5η, πάντα ήμουν στους τελικούς. Πάντα είχα συμμετοχή στις μεγάλες διοργανώσεις. Απλώς ένιωθα και ήξερα ότι μπορώ να κατακτήσω και ένα μετάλλιο. Ότι μπορώ όταν θα αποχωρήσω από το χώρο, να έχω ένα μετάλλιο για μένα. Όχι για τον κόσμο, για μένα. Για να λέω ΄τα κατάφερες’. Αυτή η σκέψη με έκανε να συνεχίσω και να μην τα παρατήσω. Μου είχαν πει πολλές φορές ότι μπορεί να είσαι μια ζωή τέταρτη. Εγώ μέσα μου δεν ήθελα να το αποδεχτώ και πολύ καλά έκανα.»
Η αλλαγή
Ένας συνδυασμός πράγμάτων μεσολάβησε για να ανέβει το βάθρο των νικητών αν κα αυτή η καθιερωμένη έννοια, άδικη είναι σε αυτό το επίπεδο αφού πολλές φορές η «επιτυχία» από την «αποτυχία» απέχουν λίγα δέκατα δευτερολέπτου. «Είναι πάρα πολλά αυτά που αλλάξανε. Πολλές φορές οι δυσκολίες και οι αποτυχίες είναι αυτές που σε κάνουν δυνατότερο. Και είναι και αυτές που σου δίνουν το μεγαλύτερο μάθημα. Θεωρώ ότι απολαμβάνω αυτές τις στιγμές τώρα γιατί πέρασα από τις δυσκολίες και τις κακές στιγμές και τώρα εκτιμώ την κάθε μικρή στιγμή που μου έρχεται.
Θεωρώ πως η μετάβασή μου από την Αθήνα στην Πάτρα ήταν κομβική. Με βοήθησε πολύ ψυχολογικά. Στην Αθήνα δεν περνούσα καλά από άποψη συνθηκών, πόλης, κόσμου, βαβούρας. Δεν μου άρεσε ποτέ. Οπότε γύρισα στην Πάτρα, βρήκαν την ψυχική μου ηρεμία. Βρήκαν ξανά τους φίλους μου, τις ρίζες μου, την οικογένειά μου. Και βρήκα και μία ομάδα που με πλαισίωσε που μου έδωσε τη χαμένη μου αυτοπεποίθηση αμέσως. Δηλαδή με πήρε από το χέρι και μου είπε… ‘Νόρα έλα εδώ, εμείς θα σε βοηθήσουμε να κατακτήσεις τα όνειρά σου’. Και αυτό ήταν πολύ σημαντικό.
Το αποτέλεσμα είναι το τελευταίο που έχει σημασία. Είναι μία στιγμή την οποία θα τη θυμάσαι, θα τη σκέφτεσαι, θα λες ‘τα κατάφερα’, θα δίνεις ένα credit στον εαυτό σου. Θεωρώ όμως ότι το ταξίδι, όλο αυτό που ζω αυτά τα χρόνια με έχει αλλάξει στο 100%. Έχω σταματήσει να στενοχωριέμαι με μικρά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή γιατί όταν έχεις να παλέψεις για κάτι πολύ μεγάλο, ξαφνικά τα μικρά σου φαίνονται πολύ ασήμαντα. Έχω μάθει να είμαι πολύ δυνατή στις δυσκολίες που μου έρχονται στη ζωή γιατί ο αθλητισμός, είναι ένα μέρος της ζωής μας το οποίο είναι και ευχάριστο στη βάση του. Οι δυσκολίες θεωρώ ότι έρχονται μετά τον αθλητισμό. Οπότε σε αυτό το κομμάτι θεωρώ ότι έχω προετοιμαστεί πάρα πολύ καλά για να αντιμετωπίσω οτιδήποτε μου έρθει μετά τον αθλητισμό. Και με έχει κάνει σαν άνθρωπο περισσότερο χαρούμενο και ήρεμο.
Αυτά είναι στοιχεία τα οποία δεν θα άλλαζα με κανένα μετάλλιο. Και είναι και κάτι που λέω στα παιδιά τα οποία που λένε ‘μπράβο, πήρες το μετάλλιο, δικαιώθηκες, το άξιζες κλπ.’ Τους απαντάω ‘όχι’. Το μετάλλιο είναι μία στιγμή. Σημαντική μεν δεν αντιλέγω. Το να είσαι 4ος ή 5ος και να παλεύεις για τους στόχους σου και να επιμένεις ανεξάρτητα από το αν θα ανέβεις στο βάθρο, είναι πολύ πιο σημαντικό. Και αυτό πρέπει να μείνει.» Πόσο δίκιο έχει, αναλογιστείτε το.
Φάκελος Παρίσι
«Το μετάλλιο στο Παρίσι είναι σχεδόν αδύνατον. Στο Παρίσι θέλω να πάω και να επαναλάβω το χρόνο μου. Αν μπορώ να κάνω και νέο Πανελλήνιο ρεκόρ, ακόμα καλύτερα. Ο πρώτος μου βασικός στόχος είναι να περάσω στον ημιτελικό, στους ’16’. Αν συμβεί αυτό θεωρώ ότι θα μπορέσω να κολυμπήσω κοντά στο χρόνο μου ή ακόμα και καλύτερα. Πάω για να είμαι αν όχι στην 8άδα, στη 10άδα. Θα είμαι πολύ ευχαριστημένη με αυτό. Σημαίνει ότι θα είμαι στις 10 καλύτερες κολυμβήτριες του κόσμου στο 50άρι ελεύθερο που είναι το πιο ανταγωνιστικό άθλημα των Ολυμπιακών Αγώνων και το βασικότερο να πάω στο Παρίσι και να το ευχαριστηθώ στο έπακρον. Νιώθω ότι πάω στους πρώτους μου Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο ενθουσιασμός και η χαρά που έχω, είναι λες και συμμετέχω πρώτη φορά.»
Photo Credit: Athlead/Αναστασία Καρεκλά
