Αυτό το «για πάντα» είναι ματαιόδοξο, μη ρεαλιστικό, ανικανοποίητο. Πρέπει να ξέρεις πότε ήρθε η ώρα για να αρχίσεις κάτι, να βλέπεις την πρόκληση και να δράττεσαι της ευκαιρίας. Ο καλός ο αθλητής όμως οφείλει να ακούει και το μέσα του, να ξέρει πότε έχει έρθει η ώρα για να αποχωρήσει. Πότε θέλει όχι πότε πρέπει γιατί αυτό είναι το σύνηθες. Και αυτό δεν καθορίζεται πάντοτε βιολογικά.
Η εσωτερική φωνή της Νικόλ Ελευθεριάδου της μιλούσε εδώ και καιρό, της ψιθύριζε. Προσπαθούσε να την πείσει πως το πλήρωμα του χρόνου είχε έρθει. Το αγαπούσε όμως το νερό, πάντα το αγαπούσε και θα το αγαπά. Ποιος απαρνείται τη φύση του; Μέσα σε αυτό γεννήθηκε, εκεί μεγάλωσε. Πρώτα στην κολύμβηση, έπειτα στη συγχρονισμένη – καλλιτεχνική την ονομάζουν πλέον – και ευτυχώς για όλους μας (και εκείνη) συνέχισε με το πόλο. Γοργόνα και μάγκισσα μαζί, δύο σε ένα.
Θέλει με ό,τι καταπιάνεται να το κάνει καλά, άριστα θα έλεγε κανείς. Δεν περιορίζεται στις μετριότητες, δεν είναι ο χαρακτήρας της αυτός. Εξού και έφτασε αγωνιστικά εκεί που έφτασε, στην ελίτ. Δεν ήταν μόνο το πηγαίο χάρισμά της, η επαφή της με τη μπάλα αλλά και το μέσα της που γαλουχήθηκε με τα χρόνια και έμαθε να πιστεύει πως «τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο» όπως έγραψε και η ίδια στο αποχαιρετιστήριό της γράμμα.
Στα 26 της χρόνια, αποχωρεί όπως άφησε να εννοηθεί πλήρης των αγωνιστικών της ημερών, χωρίς απωθημένο. Είναι πολύ σημαντικό αυτό για όποιον και όποια ασχολείται με τον πρωταθλητισμό. Σε πρόσφατες συνεντεύξεις της έκανε λόγο για την επιθυμία της να ασκήσει το πτυχίο της (τουριστικά), να ασχοληθεί με αυτό, να κοιτάξει προς το μέλλον. Δεν ήθελε να το κάνει άρπα κόλα αλλά να ρίξει βάρος σε αυτό. Η ιδέα της οικογένειας επίσης, δεν έκρυψε πως έχει φωλιάσει μέσα της, στο μυαλό της. Ίσως όχι ως προτεραιότητα αλλά υπάρχει.
Λογαριασμό δεν έχει να δώσει σε κανέναν, δική της η καριέρα, δική της και η ζωή. Σίγουρα υπάρχουν και θα υπάρχουν κακοπροαίρετες, κακόβουλες απόψεις και φράσεις γύρω από την απόφασή της αυτή. «Μα καλά, τόσο νέα; Στα 26 της;» «Αυτά ήταν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες της;» Πίσω από τη σιγουριά και τη βεβαιότητα ενός πληκτρολογίου, διάγοντας μία ασφαλή ζωή χωρίς ρίσκα.
Κάποιες φορές το φευγιό θέλει θάρρος πολύ μεγαλύτερο από την παραμονή. Και η Νικόλ Ελευθεριάδου το είχε καθόλη τη διάρκεια της καριέρας της. Αυτό μεγάλωνε και φούντωνε με τα χρόνια. Πείσμα, πάθος αυταπάρνηση. Μάτι που γυάλιζε για κατακτήσεις και κορυφές. Μία αυθεντική «μπομπέρ» που έβγαινε μπροστά στα δύσκολα, αναλάμβανε την ευθύνη. Δεν τα κατάφερνε πάντα, κανείς δεν τα καταφέρνει πάντα.
Στο νερό, όπως συνήθως και στη ζωή, έχεις δύο επιλογές. Είτε ξαπλώνεις και κοιτάς (τα γεγονότα και τους άλλους να έρχονται και να παρέρχονται) είτε βουτάς και κολυμπάς. Η Νικόλ Ελευθεριάδου προτίμησε το δεύτερο. Τρία πρωταθλήματα Ευρώπης, δύο ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ, πληθώρα εγχώριων τίτλων, επιτυχίες και μετάλλια και με το εθνόσημο. Στο δεύτερο σκαλί του βάθρου με τη “γαλανόλευκη” στη Βαρκελώνη (2018), στο τρίτο τρία χρόνια πριν (2015 Μπακού).
Από το δικό της «φαρμακερό» δεξί τινάχτηκαν τα ιταλικά δίχτυα στο Αϊντχόβεν και η Εθνική Ομάδα πόλο γυναικών φόρεσε χαλκό στο στήθος και πήρε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Γαλλίας. Είχε ευχηθεί τον περασμένο Δεκέμβρη (και υποσχεθεί στον εαυτό της) να επιστρέψει μαζί με τις συμπαίκτριές της στο Παρίσι κάτω από τον Πύργο του Άιφελ για νέα φωτογραφία μερικούς μήνες μετά. Το είπε και το έκανε.
Σύμφωνοι θα μπορούσε αγωνιστικά να ζήσει ακόμα περισσότερα, το σώμα σίγουρα άντεχε, είχε πολλά ακόμα να δώσει στο άθλημα. Η απόφασή της όμως ήταν απολύτως συνειδητή, το τόνισε και η ίδια στην ανάρτησή της. Η σκέψη είχε ωριμάσει, δεν ξύπνησε μία ωραία πρωία την 21η Αυγούστου του 2024 και την πήρε. Σώπασε, άκουσε το μέσα της και έπραξε αυτό που της εκμυστηρεύτηκε έστω κι αν δεδομένα υπήρξαν δεύτερες σκέψεις.
Κάθε στιγμή που ζούμε, κάθε σκέψη, κάθε αγκαλιά, κάθε φιλί που δίνεται μα κάθε ανεξαιρέτως, αποτελείται από 1% αιωνιότητα και όλο το υπόλοιπο υπό τον κίνδυνο να είναι η τελευταία/το τελευταίο.
Από μικρή ηλικία λάτρευε τις προκλήσεις. Αυτές την οδηγούσαν στην επαγγελματική της καριέρα, ζούσε και ζει με δαύτες. Επιτρέψτε μας να μπει ένας αστερίσκος στο σημείο αυτό σχετικά με την τροπή που θα είχε πάρει η περίπτωσή της αν το άθλημα ήταν πιο ευρύ, πιο διαδεδομένο. Αν οι μισθοί ήταν μεγαλύτεροι, οι πισίνες γέμιζαν περισσότερο, το όλο οικοσύστημα λειτουργούσε… ρολόι. Αν ο γυναικείος (πρωτ)αθλητισμός λάμβανε την αναγνώριση που του αρμόζει. Τι σημασία όμως έχει; Το κάθε τι πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν ως έχει και όχι ως θα θέλαμε/θα έπρεπε να έχει.
Ρομαντική μα και ρεαλίστρια, ήσυχη και πράα εκτός νερού στον κοινωνικό της βίο, αφηνίαζε μέσα σε αυτό. Η Νικόλ Ελευθεριάδου δεν συμβιβάζεται εύκολα με την ιδέα της ήττας και το αίσθημα αυτό «γιγαντώθηκε» ακόμα περισσότερο από όταν άφησε την Γλυφάδα, εκεί που ξεκίνησαν όλα, για τον Ολυμπιακό. 15 ετών ήταν. Οι «ερυθρόλευκοι» θα έχουν πάντοτε ένα κομμάτι του εαυτού τους.
Ο πρωταθλητισμός έχει ημερομηνία λήξης και αυτή έγραφε Αύγουστος του 2024 για την Νικόλ Ελευθεριάδου. Άλλωστε, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Για να αρχίσουν άλλα. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής.
